Πολύ ωραίο υλικό. Μπράβο

Χμ...επειδή με προκάλεσε η Κόμπρα θα γράψω άλλο ένα περιστατικό, επίσης πραγματικό αλλά πιο φλώρικο και πιο παλιό


Έχω μία φίλη που είναι πολύ κομπλεξικιά με την καθαριότητα. Επίπεδο παθολογικό λέμε τώρα, απολυμαίνει το πάτωμα στο δωμάτιο της στη σοφίτα και άλλα τέτοια. Αυτή είχε την απαίτηση να μην πατάει κανένας με παπούτσια εκεί. Είχα πάει λοιπόν εκεί και ήμουν με τις κάλτσες (όπως και η φίλη μου η ξενέρωτη με κάλτσες και αυτή, δε φτάνει που με ξεπαπούτσωσε δε μου έδειξε και λίγο φτερνάκι να με αποζημιώσει) και διαβάζαμε (μου αρέσει το συνεργατικό διάβασμα για τη σχολή). Σε μια φάση, χτυπάει το κουδούνι και πάει να ανοίξει. "Πάω να ανοίξω, η Χριστίνα είναι ", μου λέει. Αργότερα έμαθα ότι είχε καλέσει επίτηδες τη φίλη της αυτή γιατί έψηνε να μας κάνει το "προξενιό".

Από πάνω εγώ ακούω ομίλιες 2 γυναικείων φωνών και σκέφτομαι "Λες να εφαρμόσει τον κανονισμό και σε αυτήν; Λογικά ναι γιατί είναι παλαβή οπότε θα δούμε πατούσα". Ακούω τον ήχο από αλυσιδίτσα (μετά κατάλαβα ότι ήταν τα μπιχλιμπίδια στα πέδιλα της Χριστίνας και έκαναν ήχο όπως τα έβγαζε) και ακούω τον ήχο γυμνής φτέρνας να ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα της σοφίτας (ξέρετε αυτό το πλάτς πλάτς που κάνει η σάρκα του ποδιού) .Αμέσως καταλαβαίνω ότι θα δω τη "Χριστίνα" ξυπόλητη και εύχομαι να είναι όμορφη.

Πράγματι ανεβαίνει ένα μελανούρι ξυπόλητο και πριν προλάβω καν να το μπανίσω πάει και θρονιάζεται στην πολυθρόνα του γραφείου της φίλης μου και αρχίζει να χρησιμοποιεί το πισί της για να μπει facebook. (Εγώ καθόμουν από την άλλη μεριά σε καρέκλα "επισκέπτη"). Όλες μου οι φαντασιώσεις με την ξυπόλητη αφεντικίνα (ξέρετε όσοι διαβάζετε τις ιστορίες μου) σε συνδυασμό με την εμφάνιση της Χριστίνας ήδη έκαναν...εχμ...πιο στενό το τζιν μου


Η φίλη ανεβαίνει και αυτή μετά από λίγο, κάνει τις συστάσεις και κατεβαίνει να φτιάξει κάτι να μας κεράσει. Πριν φύγει όμως γκρινιάζει στη Χριστίνα, ότι ανεβάζει τα πόδια της πάνω στο γραφείο, και δείχνει δίπλα στο πληκτρολόγιο προς τη μεριά μου και ότι την κουράζει γιατί μετά πρεπει να το απολυμάνει και άλλα τέτοια. Όταν είπε πόδια στο γραφείο, όκ το ομολογώ το κωλοτζιν μου πόνεσε την ψωλή. Πολύ στενό ρε παιδί μου  . Σκέφτομαι. "Κοίτα να δεις που αν δεν είχε γκρινιάξει η άλλη παίζει και να μου ανέβαζε το ποδαράκι πάνω". Φυσικά δεν το αφήνω ανεκμετάλλευτο. Μετά τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας σηκώνομαι και πάω από πίσω της και καλά να δούμε κάτι στο παιχνίδι του ΦΒ που έπαιζε ή κάτι παρόμοιο. Αυτή πατούσε με το πόδι πάνω στα ροδάκια της πολυθρόνας και το πέλμα της κοιτούσε προς το μέρος μου. Με το που το παίρνω χαμπάρι, δεν κωλώνω. Απλώνω τη δικιά μου καλτσωμένη ποδάρα και με το μεγάλο δάχτυλο διατρέχω το πέλμα της. Γύριζει με κοιτάει, δε λέει τίποτα. Θρασύτατος εγώ το ξανακάνω και ξανακάθομαι στη θέση μου για κρύψω την κάβλα μου εεε εννοώ το στενό παντελόνι μου....

Η υπόλοιπη βραδυά κύλισε ξενέρωτα δυστυχώς γιατί τα πατουσάκια της κρύωσαν και δανείστηκε κάλτσες από τη φίλη μου για να κυκλοφορεί 

Το πιο παράτολμο...

Φέτος το καλοκαίρι στο Μαζωνάκη, σε τραπέζι με παρέα φίλες. Σε μία φάση περνάει ο κλασσικός φωτογράφος που σου ανεβάζει τις φωτό στο facebook. Οι κοπέλες μαζεύονται στη μία μεριά να φωτογραφηθούν και μια ξανθιά κούκλα αδελφή του κολλητού, γνωστή μου και πολυεργαλείο κανονικό, έχει γονατίσει πάνω στην καρέκλα γιατί είναι πίσω τους και θέλει να φαίνεται από πάνω από τις άλλες. Φοράει κάτι πλατφόρμες και όπως έχει γονατίσει το παπούτσι κρέμεται από το λουράκι στο πίσω μέρος του ποδιού αφήνοντας να φαίνεται το πίσω μέρος της πατούσας, σε όλο του το μεγαλείο, άριστη φτέρνα με πανέμορφη ιδιοκτήτρια. Είχε γυρίσει και από Μύκονο πριν λίγες μέρες οπότε το πόδι ήταν μαυρισμένο από τον ήλιο και είχε πατήσει άμμο (το καλύτερο πεντικιούρ το κάνει η άμμος να ξέρετε). Εγώ αραχτός κάθομαι παραδίπλα και καπνίζω το πουράκι του 3ευρου για να το παίξω Μαρινάκης (τρομάρα μου, πάντα το κάνω αυτό στα ξενυχτάδικα). Βρίσκομαι εκτός πλαισίου φωτογραφίας αλλά εντός ακτίνας βολής προς το πόδι. Σκέφτομαι, σκέφτομαι. Εν τω μεταξύ το πόδι κουνιέται γιατί προσπαθούν να χωρέσουν όλες και να ποζάρουν. Σα να μου  μιλάνε οι ζάρες του ποδιού, "έλα Γιώργο, ακούμπησε μας το θέλουμε".


Δεν μπορώ να κρατηθώ και απλώνω το χέρι μου και χαϊδεύω το ποδαράκι. Το χέρι μου για να καταλάβετε χωρούσε άνετα μεταξύ παπουτσιού και φτέρνας. Σκέφτηκα, ότι αν το έπαιρνε χαμπάρι και έλεγε τίποτα θα εκμεταλλευόμουν τη φήμη του Τρολλ της παρέας που όντως την έχω ότι και καλά πήγα να την πειράξω, γαργαλήσω κλπ για τιμωρία που αντί να ασχολείται με την "Τέχνη", αυτή κάθεται και βγάζει φωτό. Κάπως θα το μπάλωνα τέλος πάντων. Το χάιδεψα και συνέχισα ανέμελος το πουράκι μου, εννοείται κατακαυλωμένος. Αυτή αναπάντεχα δεν είπε τίποτα, ούτε γύρισε ούτε τίποτα. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν το ένιωσε (πράγμα απίθανο).

Μετά για κάποιο λόγο (δε θυμάμαι γιατί, ίσως γιατί βαρέθηκα). Αποφάσισα να φύγω με τον κολλητό και χαιρετήσαμε την κοριτσοπαρέα. Η ξανθιά όταν φεύγαμε έγινε παραδόξως διαχυτική μαζί μου. "Στο καλό καλό" φιλί στο μάγουλο (ενώ πριν δεν τα έκανε αυτά). Ίσως να το μεγαλοποιώ.


Έτσι ρισκάρουμε, ΓΑΤΑΚΙΑ 

Πολλές σκόνες βλέπω στα πατώματα και στα πόδια σου. Τεμπέλικο σκλαβάκι έχεις μου φαίνεται.


 

Ξυπόλητη στο σπίτι, ξώφτερνα έξω

Μου αρέσετε γιατί ανασταίνετε τα «ζόμπυ» θέματα! Πολύ ωραία η ερώτηση

Ευχή και κατάρα το βρίσκω. Σου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις τη σεξουαλικότητα σου με τρόπο που οι άλλοι δεν μπορούν (ειδικά αυτοί οι ξενέρωτοι οι βανίλιες ). Να βλέπεις πράγματα που οι άλλοι δε βλέπουν. Ταυτόχρονα μπορεί να σε χαντακώσει στα μάτια μιας γυναίκας ή να σε κάνει να ξενερώσεις με μία άλλη, φαινομενικά «αδικαιολόγητα».


Και πραγματικά ανώμαλοι είναι μόνο όσοι βιάζουν ή πάνε με ανήλικα. Όλοι οι άλλοι, αφού δεν πειράζουμε κανένα και έχουμε συναίνεση είμαστε μια χαρά φυσιολογικοί


ΚΑΤΩ η δικτατορία της Βανίλιας

Μια μικρή συνέχεια γιατί παιδιά σόρρυ θα πάω για ποτά το βράδυ και πρέπει να ετοιμαστώ 

.....Συνέχεια...................

Αφού η ψηλή βλάχα έκοψε τα νύχια της στο γραφείο της επιχείρησης φόρεσε τα σαμπώ της, έβαλε τη λίμα και το νυχοκόπτη στην τσάντα της και σηκώθηκε από την πολυθρόνα. Περπατούσε σχεδόν επίτηδες καμαρωτή καμαρωτή, σχεδόν χτυπώντας τα πόδια της στο πάτωμα σα να έκανε παρέλαση και στάθηκε προστά στην Έλμα
-Ελέμα να σκουπίσεις και να σφουγγαρίσεις το γραφείο τώρα που θα κατεβώ κάτω, και να τελειώσεις και τα συρτάρια.
-Μα καθάρισα κυρία Ελένη. Εσείς μου λερώσατε.
-Αφού δεν καθαρίζεις καλά το ξέρω. Θα σε έβαζα να ξανακαθαρίσεις ακόμα και αν δεν έμπαινα καν στο γραφείο
-Καλά, καλά.
-Καλάμια... Δε σε πληρώνουμε τζάμπα. Θα το βγάλεις όπως πρέπει το μεροκάματο όχι με προχειροδουλειά.

Η κυρία Ελένη προχώρησε, βγήκε από την πόρτα και στάθηκε στο κεφαλόσκαλο του ορόφου. Ήταν σίγουρη ότι η Ελμα την κοίταζε. Έβγαλε το ένα σαμπώ και λύγισε το γόνατο της ώστε η πατούσα της να είναι ορατή σε όποιο τη κοιτούσε από πίσω. Σα να ήθελε να δείξει το πέλμα της στην Έλμα. Μετά σταύρωσε τα δάχτυλα του ποδιού της και το σήκωσε στον αέρα προς τα πίσω σαν να προσπαθούσε να τις κάνει ...νοήμα με το πόδι, σαν το fuck you που κάνουμε με το μεσαίο δάχτυλο στο χέρι.

Η Έλμα περίμενε να κατέβει και τη βλαστήμησε χαμηλόφωνα στα αλβανικά. Μετά συνέχισε το καθάρισμα του γραφείου. Τελευταία άφησε τα 2 κάτω συρτάρια. Μέσα της την έτρωγε η σκέψη και η θέληση για εκδίκηση
-«Είμαι εδώ σαν τη χαζή, κάθομαι και ανέχομαι να με προσβάλλει και να με ταλαιπωρεί η βλαχάρα. Έχω τα βρωμόνυχα της στα μαλλλιά μου ακόμα».

Κάποια στιγμή όπως τελείωνε τη δουλειά της στο γραφείο με τα συρτάρια, το μάτι της έπεσε σε ένα από τα χαρτιά που είχε βγάλει από το συρτάρι. Ήταν κάποιου είδους έγγραφο από τράπεζα. Το πρόσωπό της φωτίστηκε από χαρά


-Μπα μπα μπα!!! Χρωστάμε κύριε Μανώλη, χρωστάμε; είπε μόνη της