Πλησίασε κοντά της με όσο γίνονταν πιο διακριτικά βήματα, γονάτισε μπροστά της και έτριψε απαλά το μάγουλο του στο δεξί της κουντεπιέ, έμεινε εκεί περιμένοντας να του δώσει λίγη σημασία.

-   Μπορείς να μιλήσεις. Είπε η γυναίκα με ήρεμη φωνή.
-   Αφέντρα Εύη τελείωσα όλες τις δουλειές. Έπλυνα τα πιάτα, σκούπισα, σφουγγάρισα, έβαλα πλυντήριο και έπλυνα τα κιλοτάκια σας στο χέρι, τα έχω απλώσει να στεγνώσουν, το λουτρό σας ετοιμάστηκε και το κέικ βρίσκετε έτοιμο στο φούρνο, ετοίμασα το μαύρο ριγέ ταγιέρ σας για αύριο, βρίσκετε κρεμασμένο στην θέση του.
-   Οι Γόβες μου; Τον έκοψε απότομα.
-   Έτοιμες φυσικά! Τις γυάλισα, όπως προβλέπετε και τις τοποθέτησα ακριβώς δίπλα στα ρούχα σας για να τα βρείτε όλα έτοιμα μόλις ξυπνήσετε. Αύριο, στο γραφείο, θα είστε άψογη όπως πάντα.
-   Μπορείς να πάς για ύπνο, έχεις να σηκωθείς νωρίς αύριο. Θα με ξυπνήσεις στις 07:30. Για πρωινό θα έχεις κρέπες, το καφέ μου και χυμό πορτοκάλι.
-   Μάλιστα Αφέντρα! Θα είναι όλα στην εντέλεια…. Ξέρετε …
-   Κάτι θέλεις εσύ. Είπε παιχνιδιάρικα. Τα Βυζαντινά καστανά της μάτια έλαμπαν καθώς κοιτούσε με συμπάθεια τον σκλάβο της, τόσο που αναθάρρησε. Λοιπόν λέγε.
-   Να ξέρετε μίλησα με τον αδερφό μου. Την Κυριακή έχουμε οικογενειακό τραπέζι, και θα μας γνωρίσει τους γονείς της κοπέλας του. Είναι φαίνεται σοβαρά τα πράγματα μεταξύ τους. Δεν γίνεται όπως καταλαβαίνετε να λείπει ο μεγάλος αδερφός. Έλεγα …. Αν δεν έχετε αντίρρηση, να μου επιτρέψετε να πάω για δύο η τρείς ώρες.
-   Πιασε μου το I phone. Διέταξε με ένα πλατύ χαμόγελο να της ομορφαίνει το πρόσωπο.

Ο σκλάβος τσακίστηκε να φέρει το κινητό της αφέντρας του, γονάτισε μπροστά της και της το προσέφερε υψώνοντας τα χέρια. Εκείνη το πήρε και σχημάτισε έναν αριθμό.  Περιμένοντας να απαντηθεί η κλήση της κοιτούσε με τρυφερότητα τον υποταγμένο σύντροφο της και καμάρωνε την άρτια εκπαίδευση του. Ο Σταμάτης, όπως ήταν το όνομα του, που σπάνια χρησιμοποιούσε, στεκόταν γονατιστός ολόγυμνος μπροστά της, εντελώς ακίνητος, με τα χέρια πλεγμένα πίσω από την πλάτη και το βλέμμα του να μην παρεκκλίνει στο ελάχιστο από τα γυμνά δακτυλάκια τον ποδιών της. Έτσι τον είχε διατάξει να στέκετε όταν βρίσκετε σε κατάσταση αναμονής και έτσι τον είχε και τώρα…  Ρομποτάκι!

-   Έλα Όλγα μου μήπως ενοχλώ;
-   Όχι γλυκιά μου εδώ στον Μάνο έχω αράξει και βλέπω μια χαζοταινία . Τι έγινε;
-   Τίποτα μωρέ, εδώ με το μωρό μου συζητάμε για το Σαββατοκύριακο. Άκου,  ο Σταμάτης πρότεινε να περάσουμε το Σουκού στο εξοχικό του στην Αράχοβα. Τώρα με τα χιόνια θα ναι τέλεια.
-   Δεν ξέρω ρε φιλενάδα, την Παρασκευή  θα χω ιατρείο μέχρι αργά.
-   Έλα βρε, σιγά το πράγμα ξεκινάμε Σάββατο πρωί, κοιμόμαστε εκεί το βράδυ και την Κυριακή αργά το απόγευμα επιστρέφουμε. Άντε είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε και το καινούργιο σου αμόρε.
-   Μισό.   «Μάνοοοοοο , αγααααπη μου, λέμε με την Ο φίλη μου η Εύη και το αγόρι της μας προσκαλούν για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό τους στην Αράχοβα, μήπως έχεις καμιά αντίρρηση; » 
-   Δεν ακούω να διαφωνεί Εύη μου, οπότε … ναι, μέσα είμαστε.
-   Κανονίστηκε λοιπόν στις δέκα το πρωί μεθαύριο. Θα έρθουμε εμείς να σας πάρουμε.

Και να θελε να μιλήσει ο δύσμοιρος ο Μάνος, πώς να το κάνει. Τα πλούσια μεσογειακά οπίσθια της Όλγας του έκλειναν την μύτη και το στόμα και με δυσκολία ανέπνεε. Όχι, η Αριστοκρατική μελαχρινή αμαζόνα δεν μιλούσε μεταφορικά όταν έλεγε στο τηλέφωνο ότι έχει αράξει στο αγόρι της! Όλο το απόγευμα το χε περάσει καθισμένη στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση και κάνοντας ανελέητο Facesitting στον εξουθενωμένο της υποτακτικό, που στέναζε κάτω από το βάρος της κοπέλας του, με το κεφάλι του να συμπιέζεται ανάμεσα στα μαξιλάρια και τους γλουτούς της και το κορμάκι του να σπαρταρά από την έλλειψη αέρα. Οι οργασμοί της έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον χάρις το εξαναγκασμένο στοματικό που ανάγκαζε τον Μάνο να της κάνει. Ευχαριστιόταν πολύ το καινούργιο της παιχνιδάκι και ευγνωμονούσε μέσα της την, αδερφική της φίλη, Εύη που την μύησε στον Θαυμαστό κόσμο της γυναικείας κυριαρχίας.

Στο σπίτι της Εύης σιωπή είχε πλημυρίσει το δωμάτιο. Ο Σταμάτης δεν τολμούσε να εκφράσει την παραμικρή δυσαρέσκεια στην αφέντρα του, όμως η θλίψη είχε άθελα του ζωγραφιστεί το σκυμμένο του πρόσωπο. Η Εύη το κατάλαβε και χαιρέκακα αποφάσισε να μην το αφήσει να πέσει κάτω.

-   Όπως βλέπεις το πρόγραμμα σου μόλις γέμισε. Λυπάμαι αλλά ο αδερφούλης σου θα στερηθεί την παρουσία σου αυτή την τόσο σπουδαία οικογενειακή στιγμή.
-   Μάλιστα Αφέντρα Εύη. Απάντησε νικημένος.
-   Φτωχό μου σκλαβάκι. Είπε εκείνη τρυφερά χαϊδεύοντας με την πατούσα του το εσωτερικό του μηρού του. Δεν είναι ότι δεν σε νοιάζομαι, απλώς ο σαδισμός μου είναι πιο δυνατός απ την αγάπη μου για σένα. Και ανεβάζοντας την πατούσα της ψηλότερα , παίζοντας με το μεγάλο της δάχτυλο, το μικρό λουκέτο της chastity device.  Υποφέρει και το πουλάκι σου σαν την καρδούλα σου;
-   Μάλιστα Αφέντρα Εύη.
-   Πόσο καιρό το έχω φυλακισμένο;
-   Πέντε μέρες Αφέντρα μου. Την Κυριακή με αφήσατε να αυνανιστώ.
-   Αν είσαι υπάκουο παιδί μπορεί να σε λύσω και αυτή την Κυριακή … και που ξέρεις … μπορεί να σε αφήσω και να μπεις μέσα μου. 

Του έκλεισε το μάτι χαμογελώντας πονηρά. Το χαμόγελο πλημμύρησε το πρόσωπο του Σταμάτη. Σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα τον είχε κάνει να ξεχάσει και τον αδερφό του και την οικογένεια του και την ξευτίλα του και όλα. «Θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον Σαββατοκύριακο»  σκέφτηκε …

Το μεγάλο διαμέρισμα της Αλεξάνδρας δεν θύμιζε σε τίποτα φοιτητικό σπίτι. Το μεγάλο σαλόνι ήταν διακοσμημένο σε μίνιμαλ στυλ, με ακριβά καινούρια έπιπλα. Οι τοίχοι στολίζονταν από σύγχρονους πίνακες συμμετρικά τοποθετημένους. Στον απέναντι από την είσοδο τοίχο δέσποζε η προσωπογραφία μιας μεσήλικης γυναίκας.   
 Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και απολύτως τακτοποιημένα. Μπαίνοντας μέσα ό Μιχάλης έπεσε στα τέσσερα σαν σκυλάκι με το βλέμμα του καρφωμένο στης φτέρνες της Αλεξάνδρας. Ένιωσε υπέροχα που βρισκόταν ξανά στα πόδια της Αφέντρας του. 

-   Τι κάνεις στο πάτωμα βρε; Ρώτησε γελώντας.
-   Εκεί είναι η θέση μου Αφέντρα.
-   Μπορεί τελικά και να τα πάμε καλά οι δύο μας. Είπε χαϊδεύοντας του το μάγουλο. Ο Μιχάλης έπλεε σε πελάγη ευτυχίας καθώς δεχόταν αυτά τα ψίχουλα συμπάθειας. Ξαφνικά όμως το χαμόγελο έγινε αγριοκοίταγμα και το χάδι έδωσε την θέση του σε ένα δυνατό χαστούκι.   
-   Μπορεί και όχι!

Αδιάφορα, η αδίσταχτη φοιτήτρια προχώρησε προς τα μέσα. θρονιάστηκε στον άνετο καναπέ και άπλωσε τα πόδια της στο τραπεζάκι βγάζοντας τα παπούτσια της με τα πόδια και κλωτσώντας τα μακριά.

-   Με το βρακί. Διέταξε ήρεμα, καθώς άναβε το κλιματιστικό.

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να βγάλει τα ρούχα του. Τα δίπλωσε όσο πιο τακτικά μπορούσε και κοίταξε στο χώρο για να βρει το πιο ταπεινό μέρος να τα τοποθετήσει. Αποφάσισε να τα βάλει στο χαλάκι, δίπλα από την εξώπορτα, που υπήρχαν μερικά ζευγάρια παπούτσια της Αλεξάνδρας, όλα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα. Βλέποντας ότι η αφέντρα του δεν κοιτά προς το μέρος του δεν αντιστάθηκε τον πειρασμό να μυρίσει ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες. Η μυρωδιά τους τον ζάλισε και έκανε το κολλητό μποξεράκι σωστό αντίσκηνο! Η καινούργια μου ζωή σκέφτηκε ενθουσιασμένος.
 
-   Freddo espresso σκέτο! Η νέα διαταγή στον ίδιο χαλαρό τόνο, από μια εντολέα που ήταν σίγουρη,  ότι ήταν πιο πιθανό ο ήλιος να βγει από την δύση παρά ο σκλάβος της να μην την εκτελέσει, έβγαλε τον Μιχάλη από την νιρβάνα του.
Έτρεξε μπουσουλώντας στην κουζίνα και βάλθηκε να κάνει, στην ακριβή μηχανή του καφέ, τον καλύτερο espresso της ζωής του. Το σέρβιρε σε ένα δίσκο, που βρήκε στα εξίσου τακτοποιημένα ντουλάπια, μαζί με ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Περπάτησε κανονικά, για να μην χύσει τον καφέ, πηγαίνοντας τον δίσκο στην Αφέντρα του και, αφού τον άφησε στο τραπεζάκι, γονάτισε και κόλλησε το μέτωπο στο πάτωμα περιμένοντας για νέες εντολές από την αφέντρα του. Πίνοντας νωχελικά το καφεδάκι της η Αλεξάνδρα επιθεωρούσε με το βλέμμα τον νέο της απόκτημα. ¨Αναμφίβολα ενδιαφέρον !¨ σκέφτηκε. Το κορμί του Μιχάλη είχε ακριβώς τόσους μυς όσους θα έπρεπε να έχει ένα αντρικό σώμα. Τα σαράντα χρόνια που είχαν περάσει από πάνω του δεν τον είχαν ασχημύνει καθόλου, απεναντίας είχαν δώσει σε αυτόν την γοητεία του ώριμου. Μια εικόνα βέβαια εντελώς παράταιρη με το θέαμα του ξεφτιλισμένου δούλου στον οποίο η νεαρή φοιτήτρια τον είχε μετατρέψει. Λάμποντας από ικανοποίηση αποφάσισε να μην τον αφήσει σε ησυχία. 

-   Τα παπούτσια μου ξέρεις δεν θα πάνε μόνα τους στην θέση τους. Είπε ειρωνικά

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να περιμαζέψει τα παπούτσια που τόσο αδιάφορα είχε πετάξει η Αφέντρα του. Παρατήρησε τους μικρούς λεκέδες που η σημερινή της βόλτα είχε αφήσει επάνω τους. Αποφάσισε να τολμήσει να πάρει μια ακόμα πρωτοβουλία.

-   Επιτρέπετε να τα καθαρίσω Αφέντρα;
-   Επιβάλετε! Απάντησε η Αλεξάνδρα. Και φαντάζομαι ξέρεις τον τρόπο που θέλω να το κάνεις σκουλήκι. 

Δεν χρειάστηκε να του το πει και δεύτερη φορά! Σε χρόνο dt ο ενθουσιασμένος υποτακτικός είχε βρεθεί, σέρνοντας πάντα, στο χαλάκι καθαρίζοντας με την γλώσσα τα παπούτσια της Αλεξάνδρας. Ο Μιχάλης ζούσε το όνειρο! Ανάμεσα στα καθήκοντα του λοιπόν θα είναι και να γυαλίζει τα υποδήματα της! ¨ Πώς ζούσα μέχρι χθες; ¨ Σκέφτηκε, ¨ Χωρίς αυτή την πρέζα από μυρωδιά ποδιών και  ενυδατική κρέμα φράουλα¨. Η παλιά του ζωή του φαινόταν τώρα τόσο μα τόσο ανούσια. Δύο μόνο φορές είχε μυρίσει το μέλι της Αλεξάνδρας και είχε κιόλας εθιστεί.

-   Αρκετά! Έλα δω.

Ο Μιχάλης άφησε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε τα παπούτσια της δίπλα στα άλλα και ήρθε και γονάτισε μπροστά της.

-   Δείχνεις πολύ εξοικειωμένος. Είπε. Σε ποια κυρία λοιπόν χρωστάω την εκπαίδευση σου;
-   Σε καμία Αφέντρα μου. Απάντησε κοκκινίζοντας σαν πριγκίπισσα που θίχτηκε η αγνότητα της. Δεν είχα ποτέ μου αφέντρα γνωρίζω μόνο πράγματα που έχω διαβάσει και έχω δει σε ταινίες.
-   Και τι άλλο ξέρεις λοιπόν;
-   Ξέρω ότι η Αφέντρα και ο Σκλάβος συχνά συμφωνούν για τα ¨όρια¨ τους και συχνά υπάρχει μια λέξη κλειδί για να ξέρει η Κυρίαρχος πότε να σταματήσει.
-   Α ναι; Είπε ειρωνικά η Αλεξάνδρα. Και ποια θέλεις να βάλουμε;
-   Τι να πω; Με βρίσκετε απροετοίμαστο. Συνήθως λένε μπαίνει το ¨ Μπλε ποδήλατο¨
-   Ας είναι λοιπόν. Μπλε ποδήλατο.
-    Επίσης από ότι έχω καταλάβει δεν είμαι μόνο ποδολάγνος αλλά και μαζοχιστής και υποτακτικός. Αλλά έχω και τα όρια μου. Δεν μου αρέσει για παράδειγμα το strapon. Πάντα έτσι ήμουν, πάντοτε στην ζωή μου ήθελα να είμαι σκλάβος μιας κυρίαρχης γυναίκας όπως εσείς Αφέντρα Αλεξάνδρα. Είναι αυτό που στην αργκό των σαδομαζοχιστών από όσο ξέρω λέγετε 24/7 σχέση. Κάτι τέτοιο θέλω από την ζωή μου.

Μιχάλης είχε πάρει φόρα ενθουσιασμένος και δεν έλεγε να σταματήσει. Το κουδούνι της πόρτας ήρθε να τον σταματήσει πριν η Αλεξάνδρα αναγκαστεί να το κάνει.  Σηκώθηκε μόνη της και του έκανε νόημα να μην κουνηθεί. Στην πόρτα ήταν ένας πενηντάρης άντρας  ντυμένος με ακριβό κουστούμι. Ήταν χοντρός και αρκετά κοντός γύρο στο ένα και εβδομήντα, είχε  καράφλα και αρκετά άσχημο πρόσωπο. Ο μεγάλος καναπές έκρυβε το κορμί του Μιχάλη. Βγάζοντας το κεφάλι του κρυφά, προσπάθησε να παρακολουθήσει την συζήτηση.

-   Πέρνα μέσα. Του είπε ξερά. Ο άγνωστος άντρας μπήκε στο διαμέρισμα και έκλεισε την πόρτα. Γονάτισε μπροστά της και κάρφωσε το βλέμμα του στις λευκές της κάλτσες.
-   Δεν θα σε χρειαστώ για σήμερα. Έχω ένα καινούργιο παιχνιδάκι για να παίζω.
-   Όπως διατάξετε Κυρία Αλεξάνδρα.
-   Έφερες την προσφορά σου;
-   Μάλιστα Κυρία Αλεξάνδρα. Είπε και, χαμηλώνοντας το κεφάλι ακόμα περισσότερο, σήκωσε ψηλά τα δύο του χέρια που κρατούσαν ενωμένα μερικά πενηντάευρα. Η Αλεξάνδρα τα πήρε και αδιάφορα τα άφησε δίπλα στον πάγκο της κουζίνας.
-   Και τώρα ξεκουμπίσου. Ο άγνωστης άντρας είχε μείνει μπροστά της και την κοιτούσε σαν κουτάβι.  Η Αλεξάνδρα νευριασμένη και παιχνιδιάρα μαζί του αποκρίθηκε.
-   Τι θες ;
-   Μόνο μια κυρία. Μόνο μία σας ικετεύω.
-   Άντε άμα είναι να μου αδειάσεις την γωνιά.

Ο άγνωστης άντρας έσκυψε και κόλλησε την μύτη του στις κάλτσες της Αλεξάνδρας  ρούφηξε τόσο βαθιά που μέχρι και ο Μιχάλης τον άκουσε πεντακάθαρα. ¨Τελικά όντως προκαλεί εξάρτηση σκέφτηκε¨. Αν δεν φοβόταν μην τον ακούσει η Αφέντρα του θα τον είχε ήδη βγάλει έξω να τον παίξει. Τον είχε εξιτάρει απίθανα πολύ το ότι  η πανέμορφη αυτή Κυρίαρχος είχε και άλλους υποτακτικούς εκτός από αυτόν.

-   Σας ευχαριστώ Κυρία, σας Ευχαριστώ.
-   Δρόμο τώρα. Έχω και δουλειές. Είπε και άνοιξε την πόρτα διώχνοντας τον κυριολεκτικά με της κλωτσιές.

Με το κλείσιμο της πόρτα η Αλεξάνδρα στράφηκε προς τον Μιχάλη. Πήγε και έκατσε σταυροπόδι, ακριβώς μπροστά του. Έτσι, σαν μην έφταναν, όλα όσα είχε δει ο άμοιρος καθηγητής προηγουμένως, η Αλεξάνδρα του μόστραρε την εικόνα των σχεδόν γυμνών μηρών της σε απόσταση μισού μέτρου, ενώ παράλληλα άρχισε ένα αργό και βασανιστικό dangling μπροστά του. Ο Μιχάλης, που με τα σάλια του να τρέχουν, παρατηρούσε το θέαμα που σαδιστικά του προσέφερε η Αφέντρα του, είχε καυλώσει όσο λίγες φορές στην ζωή του.  Η Αλεξάνδρα το πρόσεξε και, θέλοντας να παίξει λίγο ακόμα μαζί του,  άλλαξε το σκηνικό.

-   Πού είχαμε μείνει; Α ναι ! στο 24/7. Λοιπόν αν θες να γίνεις ο μόνιμος σκλάβος μου θα πρέπει να ξέρεις και το σπίτι. Έλα μαζί.

Χωρίς να περιμένει απόκριση σηκώθηκε, μ’ όλη την ζωντάνια της νιότης της και πήγε προς τον διάδρομο για να του δείξει και το υπόλοιπο σπίτι.

Το πρώτο δωμάτιο ήταν το master bedroom του μεγάλου διαμερίσματος, με ξεχωριστή πόρτα που οδηγούσε σε ιδιωτικό μπάνιο. Στο χώρο δέσποζε ένα υπερδιπλο, ξύλινο,  κρεβάτι σε σύγχρονο ντιζάιν αναμφίβολα υψηλής ποιότητας και τιμής.  Τα λοιπά έπιπλα ήταν σε σετ με την κρεβατοκάμαρα και φυσικά πανάκριβα και αυτά.  Ο Μιχάλης που μπορούσε πλέον να φανταστεί πώς η πανέμορφη  νεαρή πλήρωνε τα έπιπλα και  το διαμέρισμα δεν είχε παρά μόνο μία απορία. Πώς μια γυναίκα σαν την Αλεξάνδρα δεν διάλεξε ένα σιδερένιο κρεβάτι ώστε να δένει τους εραστές της; Σοφά σκεπτόμενος την κράτησε για τον εαυτό του. Η ματιά του έπεσε σε ένα χαλάκι που ήταν μπροστά στο κρεβάτι μες το κατακαλόκαιρο. Περίεργο σκέφτηκε χωρίς να τολμήσει πάλι να μιλήσει.  Η Αλεξάνδρα τον κατάλαβε και, δείχνοντας το χαλί ,  του εξήγησε.

-   Εδώ θα κοιμάσαι. Αν είσαι καλό παιδί!

Το δεύτερο δωμάτιο ήταν ένας διακοσμητικά αδιάφορος πλην όμως πεντακάθαρος ξενώνας. Με καλά έπιπλα χαμηλότερης ωστόσο ποιότητας σε σχέση με το δωμάτιο της Αλεξάνδρας.  Ήταν φανερό ότι το δωμάτιο αυτό είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί, όμως κάποιος άγνωστος εργατικός καθαριστής, εννοούσε να το κρατά στην εντέλεια.     
Το τρίτο δωμάτιο ήταν ένα νεανικά διακοσμημένο γραφείο με ένα χρωματιστό καναπέ και δυο ντιζαινάτες βιβλιοθήκες. Εκεί υπήρχαν διάφορα βιβλία, άλλα της σχολής και άλλα λογοτεχνικά. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά ο Μιχάλης δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει  την Αφροδίτη με την γούνα του Masoch.  Αγνοώντας όμως κανείς την μικρή αυτή λεπτομέρεια δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι το σπίτι αυτό, ήταν στην πραγματικότητα το ορμητήριο μιας Αφέντρας.   

Επιστρέφοντας προς το σαλόνι ο Μιχάλης παρατήρησε ότι η υπήρχε μια τέταρτη πόρτα. Άνηκε σε ένα δωμάτιο που η Αφέντρα του ξέχασε ή σκόπιμα απέφυγε να του δείξει. Η περιέργεια του νίκησε την ευγένεια και τόλμησε μια ερώτηση.

-   Το τέταρτο δωμάτιο κυρία;
-   Το τέταρτο δωμάτιο θα το επισπευτείς όταν έρθει η ώρα μικρό μου σκλαβάκι . Απάντησε εκείνη νευρικά,  τραβώντας του την φαβορίτα. Και πίστεψε με δεν θα σου αρέσει.   

Ξαναβρέθηκαν στην συνηθισμένη τους θέση. Εκείνη αραχτή στο καναπέ της και εκείνος γονατιστός μπροστά της. Σιωπή απλώθηκε στο χώρο. Μετά τη θυμωμένη απάντηση της ο Μιχάλης δεν τόλμησε να πάρει άλλη πρωτοβουλία. Τρέμοντας ότι μπορεί να χάσει την θέση του στο χώρο της Αφέντρας του έμενε μπροστά της σιωπηλός κρεμασμένος απ’ τα χείλη της. Εκείνη απολάμβανε να βλέπει τον ¨ Κύριο καθηγητή ¨ για όλους ζαρωμένο σαν κουτάβι μπροστά της. Το dangling της τον τυραννούσε σταθερά.
-   Πώς σου φαίνετε το φτωχικό μου; Αποφάσισε επιτέλους να σπάσει την σιωπή.
-   Είναι υπέροχο κυρία, όπως εσείς.
-   Άρα θα σου άρεσε η προοπτική να μείνεις εδώ σαν κατοικίδιο μου;
-   Φυσικά κυρία το θέλω πιο πολύ από καθετί στην ζωή μου.
-   Δεν ξέρω. Ίσως μπορείς …… ίσως και όχι. Είπε εκείνη χαζεύοντας αδιάφορα τα νύχια της.
-   Σας παρακαλώ κυρία δώστε μου την ευκαιρία… θα κάνω ότι μου πείτε.
-    Μιλάς πολύ Μιχάλη. Και υπόσχεσαι πάρα πολλά για άνθρωπος που ήδη με απογοήτευσε μια φορά σαν σκλάβος.
-   Η…. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά δεν θα επαναληφτεί. Θα κάνω ότι μου πείτε , οτιδήποτε!
-   Οτιδήποτε;
-   Οτιδήποτε…. ότι διατάξετε. Σας εκλιπαρ….
-   Βγάλε μου της κάλτσες. Τον έκοψε απότομα. Ευλαβικά αυτός εκτέλεσε την εντολή της.
-   Γδύσου εντελώς και ξάπλωσε κολλητά στον καναπέ.

Έβγαλε αμέσως το εσώρουχο του και το άφησε δίπλα του. Ξάπλωσε και έμεινε ακίνητος σε στάση προσοχής.  Ήταν η μεγάλη στιγμή. Η Αλεξάνδρα δεν τον ήθελε απλώς για σκλάβο της όπως τον χοντρό καράφλα,  αλλά για ερωτικό της παρτενέρ! Μόλις αντίκρισε το ερεθισμένο του πέος, το οποίο ήταν χοντρό και με μήκος πάνω από είκοσι εκατοστά, σήκωσε με ενδιαφέρον το δεξί της φρύδι ενώ ένα πονηρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της κάνοντας της ακαταμάχητα σέξι. ¨Έχω και εγώ τα κρυφά μου όπλα σκέφτηκε¨ ενώ της ανταπέδωσε το χαμόγελο.

-   Είπες ότι θα κάνεις ότι σε διατάξω; Ρώτησε με ερωτική φωνή. Ταυτόχρονα έβαλε την αριστερή της πατούσα να αναπαυτεί πάνω στο πρόσωπο του Μιχάλη ενώ με την δεξιά άρχισε ένα υπέροχο αργό foot job.
-   Ότι με διατάξετε. Απάντησε εκείνος συλλαβιστά. Φιλώντας το υπέροχο.  της ποδαράκι.
-   Ξέρεις ότι αν δεν εκτελέσεις την διαταγή μου θα σε τιμωρήσω πολύ αυστηρά! Το foot job συνεχιζόταν ανελέητα.
-   Μάλιστα αφέντρα μου.
-   Ωραία! Απάντησε εκείνη χαμογελώντας πονηρά. Σε διατάζω μέσα σε μισό λεπτό από τώρα…
-   Μ…. ναι;
-   Να ξεκαυλώσεις !     

Η Αλεξάνδρα ξέσπασε σε δυνατά γέλια καθώς ο Μιχάλης, έντρομος,  κατάλαβε το παιχνίδι που του έπαιζε όλη αυτή την ώρα . Κρύος ιδρώτας τον έλουσε αλλά παρόλη τη νευρικότητα του ήταν εντελώς αδύνατο να σταματήσει να είναι ερεθισμένος.  Με το μεταξένιο της πέλμα στο πρόσωπο και το υπέροχο της foot job ήθελε μεγάλη προσπάθεια να μην τελειώσει στα πόδια της, πόσο μάλλον να ξεκαυλώσει!  Όντας από πάνω του και με το καταγάλανο της  βλέμμα να τον διαπερνά, καθώς κοιτούσε πότε αυτόν και πότε το ρολόι της, έμοιαζε στα μάτια του υπέροχη και ποθητή όσο καμία άλλη γυναίκα από όλες όσες είχε γνωρίσει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά. Η ίδια η Αλεξάνδρα κόντευε να έρθει σε οργασμό! Οι συσπάσεις του προσώπου της το μαρτυρούσαν ολοκάθαρα και το δεξί της χέρι είχε χαθεί κάτω από την μικροσκοπική της φούστα.
-   Τέλος χρόνου! Φώναξε η Αλεξάνδρα, που κάθε άλλο παρά στεναχωρημένη ήταν.
-   Κυρία σας ικετεύω. Πήγε να πει ο Μιχάλης.
-   Άλλη μια φορά που απέτυχες σκλαβάκι μου. Είπε καυλωμένη η Αλεξάνδρα ενώ είχε πιάσει τον Μιχάλη από τα μαλλιά και τον έσερνε ανήμπορο προς τον διάδρομο.  Και αυτή την φορά θα τιμωρηθείς πραγματικά! Ώρα να γνωρίσεις το Τέταρτο δωμάτιο!




 

Γυναικάρα και πολύ ταμπουκαλού. Οτι πρέπει για αφέντρα.

Φίλε πάυλο θα συνεχιστεί αλλά με τον καιρό της . Εχω ένα προσχέδιο στο μυαλό μου αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνω κείμενο (όσοι γράφουν θα με καταλάβουν)
Αλήθεια σας άρεσε ;  δεν είδα καθόλου feedback και νώμιζα ότι ξενερώσατε .

Φίλε leader πές μας αν θές λίγα πράγματα για την σχέση σας. Θέλω να πώ πώς γνωριστήκατε; αν είστε σε σχέση . Πώς ανοιχτοίκατε ο ένας στον άλλο για τις προτιμήσεις σας. Ποιός μυησε ποιόν τέτοια. Για να σούμε και εμείς οι ¨αδέσποτοι ¨ πώς θα βρούμε αφέντρα
 

Περπάτησε στο διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο του λέκτορα με μια αυτοπεποίθηση που άγγιζε τα όρια της έπαρσης. Προσπαθούσε τα μαντέψει τις σκέψεις των ανθρώπων που την αντίκριζαν. «κολάρα», «καύλα»,  «κοίτα το πουτανάκι, έβγαλε τα όλα κολομάγουλα έξω» οι άντρες. «Σα δε ντρέπεται», « Πάει για δεκάρι» , «Όλα πια τα πέταξε» οι γυναίκες.

Δε σας λυπάμαι  μπαζάκια, να΄σασταν κι εσείς μουνάρες! Σκέφτηκε και τράβηξε το σορτσάκι της ακόμα πιο πάνω. Κοιτώντας το ρολόι της χτύπησε την πόρτα, πανέτοιμη να κατασπαράξει το θύμα της.

Στην άλλη πλευρά της πόρτας, το θύμα, κατά κόσμων Μιχάλης Κωνσταντίνου Δρ Ψυχολογίας δεν περνούσε όλο το πρωί καθόλου ευχάριστες στιγμές. Άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και περίμενε την δεκαοκτάχρονη φοιτήτρια με μια αγωνία λες και ήταν αυτή η καθηγήτρια και αυτός το σχολιαρόπαιδο. Μέρες τώρα, περιμένοντας αυτήν την προφορική εξέταση, πάλευε με το φάντασμα της σε μια μάχη άνιση.

Ξεκόλλα Μιχάλη, σκέφτηκε,  είναι όλα μέσα στο μυαλό σου. Η γυναίκα των ονείρων σου δεν είναι αυτή. Δεν είναι αυτή, επειδή πολύ απλά, η γυναίκα των ονείρων σου δεν υπάρχει! Όλο τον κόσμο γύρισες και δεν κατάφερες να την βρείς, κόντεψες να καταστραφείς αναζητώντας την.  Ένα ψωνισμένο πουτανάκι είναι και αυτή σαν τόσες άλλες.  Θα την εξετάσεις, θα την αξιολογήσεις και θα την στείλεις σπιτάκι της, τελεία και παύλα. Και αν είναι έτσι, πάλι σκέφτηκε, γιατί τα κάνει όλα αυτά; Γιατί με βασανίζει ένα ολόκληρο εξάμηνο; Και τι σημαίνει αυτό το βλέμμα; Αυτό το βλέμμα το γεμάτο υποσχέσεις και περιφρόνηση συνάμα. Θα με τρελάνει στο τέλος, συνέχισε τις σκέψεις του. Ολόκληρος καθηγητής ψυχολογίας και αυτό το πιτσιρίκι παίζει με το μυαλό μου σαν είμαι κανένας ηλίθιος.

Ο απελπισμένος λογισμός του Μιχάλη διακόπηκε από το χτύπημα της πόρτας και την είσοδο της Αλεξάνδρας προτού προλάβει να της πει κανείς εμπρός. Γεμάτη σιγουριά έκατσε σταυροπόδι στον καναπέ απέναντι από το γραφείο του λες και ο χώρος ήταν ολότελα δικός της. Κανονικά ο Κύριος Λέκτορας θα έβαζε στην θέση της οποιαδήποτε φοιτήτρια επιδείκνυε τέτοιο θράσος. Η Αλεξάνδρα όμως, δεν ήταν οποιαδήποτε φοιτήτρια! Εκτός από θράσος, επιδείκνυε και ένα υπέροχο σώμα με ένα εξαιρετικά προκλητικό ντύσιμο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα γαλάζια της μάτια έκοβαν σαν ξυράφι κάθε διάθεση του Μιχάλη να ορθώσει ανάστημα.

-   Λοιπόν, αισθάνεσαι έτοιμη για την σημερινή σας εξέταση Κυρία συνάδελφε. Ρώτησε ο Μιχάλης, όταν επιτέλους κατάφερε να ανοίξει το στόμα του.
-   Πανέτοιμη!
-   Πολύ σίγουρη σας βλέπω, τόσο καλά έχετε μελετήσει;
-   Δεν έχω διαβάσει απολύτως τίποτε. Απάντησε η πανέμορφη φοιτήτρια τονίζοντας  προκλητικά τις τελευταίες δύο λέξεις. 
-   Και τότε πώς…; θέλω να πω… από πού πηγάζει όλη αυτή οι σιγουριά;
-   Θα σας κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορείτε να αρνηθείτε. Απάντησε εκείνη με επιτηδευμένα βραχνή φωνή, μιμούμενη τον Marlon Brando από τον νονό.


Αυτό το αστείο ελάφρυνε λιγάκι την ατμόσφαιρα. Μόνο που, πρωτόγνωρο ίσως φαινόμενο για τα Ελληνικά πανεπιστήμια, ήταν ο εξεταστής εκείνος που είχε ανάγκη να χαλαρώσει  και όχι η εξεταζόμενη. Πράγματι από όταν αντίκρισε την Αλεξάνδρα ο Μιχάλης νόμιζε ότι η καρδιά του θα σπάσει. Οι παλμοί του ανέβηκαν τόσο που σχεδόν τους άκουγε καθώς οι φλέβες του χτυπούσαν δυνατά στους κροτάφους του. Ένιωθε σαν έφηβος πριν το πρώτο του φιλί και με υπεράνθρωπες προσπάθειες ξεστόμιζε φράσεις που είχε πει μηχανικά εξετάζοντας εκατοντάδες φοιτητές στο παρελθόν.


-   Και τι είδους προσφορά είναι αυτή; Ρώτησε προσπαθώντας να χαμογελάσει, προσποιούμενος τον ψύχραιμο .

Προτού απαντήσει, η Αλεξάνδρα, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπο, όπλισε το ακατανίκητο όπλο που αναφέραμε παραπάνω. Δύο πατούσες, βγαλμένες θαρρείς από τις φαντασιώσεις του κάθε ποδολάγνου, απελευθερώθηκαν από τις κομψές τους παντόφλιτσες και ήρθαν να αναπαυθούν στο μικρό τραπεζάκι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον καναπέ που καθόταν.  Πανέμορφες, με συμμετρικά μακριά δάχτυλα και νυχάκια προσεκτικά βαμμένα τιρκουάζ, ασορτί με τα μάτια της Αλεξάνδρας καθώς και μια υπέροχη καμάρα. Στολισμένες με μια μικρή ασημένια αλυσιδίτσα στο αριστερό  και ένα  toe ring στον παράμεσο του δεξιού ποδιού, έκαναν τον Μιχάλη να κερώσει.

-   Θα με περάσεις με άριστα! Διέταξε. Και το μικρό σου μυστικό δεν θα κινδυνέψει από μένα.
-   Πππποιό μυστικό;
-   Δεν ξέρεις ε ; Το ότι είσαι ένας ανώμαλος! Ένας πωρωμένος με τις πατούσες των φοιτητριών σου. Τι νόμιζες;  Λές να μην το είχα προσέξεις
-   Τττι; Τι λες ;  Είπε με φωνή που έτρεμε.
-   Με περνάς για Ηλίθια ρε; Φώναξε απότομα η Αλεξάνδρα κόβοντας του το αίμα. Νομίζεις ότι δεν έχω ξαναδεί ποδολάγνο; Ας γελάσω! Είχα βασανίσει καμπόσους απ΄αυτούς πριν από σένα! Γιατί νομίζεις ότι τόσο καιρό σου κάνω  dangling στο αμφιθέατρο; Διασκέδαζα πάρα πολύ να σε βλέπω να χάνεις τα λόγια σου όταν σου κουνούσα λιγάκι τις πατουσίτσες μου.   
-   Κα – κάποιο λάθος κάνεις. Καλύτερα να διακόψουμε αυτή τη συζήτηση.
-   Αλήθεια κύριε καθηγητά ; Και γιατί κοκκίνισες σαν παπαρούνα; Γιατί τόση ώρα δεν με κοιτάς στα μάτια; Οκ αφού δεν συμφωνούμε θα κάνουμε ένα πείραμα: Εγώ θα κάνω βούκινο τις ανωμαλίες σου και εσύ θα με διαψεύσεις. Μπορείς να με κόψεις σήμερα, μπορείς ίσως και να με διώξεις από την σχολή αλλά οι φήμη σου θα μείνει. Χαχαχαχα θα θελα πολύ να σε δω να παραδίδεις μάθημα με εκατό ζευγάρια πατούσες να σου κουνιούνται πέρα δώθε.


Ο Μιχάλης έντρομος παρατήρησε ότι είχε νικηθεί. Ήδη στο μυαλό του έκανε εικόνες με την ακαδημαϊκή του καριέρα να καταστρέφεται. Η αδίστακτη φοιτήτρια τον κρατούσε στο χέρι. Σίγουρα ήταν του χώρου, αυτό φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε. Ποιος ξέρει πόσους άντρες είχε κάνει να σέρνονται στα πόδια της στο παρελθόν. Και ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η νεαρή αυτή σαδίστρια απολάμβανε να εξευτελίζει τον καθηγητή της. Το βλέπε στο βλέμμα της, η Αλεξάνδρα ήταν γεννημένη Αφέντρα!


-   Νίκησες. Παραδέχθηκε με σκυμμένο κεφάλι. Θα σου βάλω ότι βαθμό θέλεις. Μόνο σε παρακαλώ, μην με καταστρέψεις. Δεν σου έχω κάνει τίποτα κακό. Σε ικετεύω.
-   Κάθε άντρας στην θέση σου θα με πέταγε έξω απ το γραφείο του με τις κλωτσιές. Απάντησε γελώντας. Αλλά εσύ δεν είσαι άντρας! Είσαι ένα σκουλήκι άξιο μονάχα για να σέρνεται στα πόδια μου.
-   Γιατί μου το κάνεις αυτό; Ρώτησε με δάκρυα στα μάτια.
-   Γιατί πολύ απλά, έτσι γουστάρω. Και τώρα γονάτισε μπροστά μου! Θα χει μεγάλη πλάκα να δούμε τον απρόσιτο κύριο γόη να προσκυνά μια φοιτήτρια με τα μισά του χρόνια.
-   Σε παρακαλώ μη μου τ….
-   Πέσε στα γόνατα Μιχαλάκη, τον διέκοψε με αυστηρή φωνή και σηκωμένο φρύδι. Εκεί είναι η θέση σου! 


To be continued .

Μπράβο Παύλο άλλη μια υπέροχη ιστορία απο τα χέρια σου. Συνέχισε την.

Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια, όποιος έχει γράψει ερωτικές ιστορίες καταλαβαίνει πόσο κουράγιο δίνουν στον γραφιά να συνεχίσει την προσπάθεια του.

Το ύφος ήταν λίγο μυθιστορηματικό γιατί, όπως ίσως είδατε, όλη η ιστορία απευθύνεται σε μία γυναίκα την Μ.   

Η Μ είναι η γυναίκα που ενέπνευσε αυτή την ιστορία, με την οποία δεν ήμασταν ποτέ μαζί και αυτά είναι τα μόνα που μπορώ να αποκαλύψω για εκείνη.