Αν ισχύει, καλώς. Πάγια τακτική στα εστιατόρια πάντως, όσο πιο κακής ποιότητας το φαγητό, τόσο περισσότερο αλατοπίπερο και μπαχαρικά. Κάπως έτσι παρατηρώ οτι συμβαίνει και με τις αφέντρες. Επαγγελματίες και μή, αλλά εδώ εστιάζω στις πρώτες. Όσο λιγότερο «αφέντρες» είναι, τόσο περισσότερο παγερό το βλέμμα τους, τόσο μεγαλύτερες οι φωνές τους, ο τσαμπουκάς και η ωμότητά τους. Δεν εννοώ την συγκεκριμένη και δεν εστιάζω μόνο στη χώρα μας.
Κανονικά η αφέντρα που το λέει η καρδιά της πραγματικά, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις όπως πρέπει με δυο-τρεις απλές κουβέντες και κινήσεις. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Και κάποια πράγματα, όπως και να το κάνουμε δεν πληρώνονται. Αν πληρώνονται, τα λεφτά είναι πολλά. Πάρα πολλά και συνήθως σου φεύγουν από την τσέπη με έμμεσο τρόπο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η κατάσταση. Η δυστυχία του να είσαι άντρας.
