Το έγραψα σήμερα το απόγευμα.
Όποιος /α ,έχει καμιά καλή ιδέα για τίτλο ας την πει.
Έρχονται κάποιες στιγμές που τα λόγια αρνούνται να βγουν απο το στόμα
και κάποιες στιγμές που οι λέξεις είναι αδύνατον να περιγράψουν όσα πραγματικά
αισθάνεται η καρδιά.
Όμως η καρδιά μιλάει,η ματιά προδίδει και τα συναισθήματα - δραπέτες
μαρτυρούν αυτά που θες να πεις,αλλά δεν μπορείς.
Δεν μπορείς να κρυφτείς πλέον,είσαι καταδικασμένος.
Είσαι καταδικασμένος να ζήσεις σ' αυτόν τον μικρόκοσμο που δημιούργησες στο κεφάλι σου
με αρκετή δόση φαντασίας και ψέματος.
Μακάρι να ήταν αληθινός,όμως δεν είναι.Απέχει μίλια απο την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα ψυχρή,ανιαρή,άδεια
χωρίς να υπάρχει μια φλόγα για να ζεστάνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα
μέσα στη μοναξιά που αισθάνεσαι να σε τυλίγει.
Η μοναξιά που βρίσκεται παντού και αιωρείται γύρω σου
κι εσύ να μην μπορείς να κάνεις κάτι γιατί τα χέρια σου είναι δεμένα.
Δεμένα μ' έναν όρκο σιωπής,τιμής και με μια υπόσχεση.
Μια υπόσχεση που έδωσες για αφοσίωση και την τιρείς κατά γράμμα,
μόνο εσύ όμως.
Βλέπεις ήταν μονόπλευρη η ανταπόκριση και όχι αμοιβαία
γι' αυτό η μοναξιά είναι η πιο καλή σου παρέα.
Τελείωσαν πια τα λόγια και η σιωπή πήρε την θέση στην ψυχή σου.
Δε μιλάς πλέον,δεν έχεις το κουράγιο να μιλήσεις,
μόνο κουνάς καταφατικά ή αρνητικά το κεφάλι.
Τα μάτια σου όμως άλλα μαρτυράνε,δεν ξεγελούν αυτά.
Θέλεις να μιλήσεις...θέλεις κάτι να πεις,
αλλά που? σε ποιον? Κανένας γύρω σου,παντού μοναξιά
κι ένα τεράστιο "γιατί" να πλανάται στον αέρα.
