Στην πραγματικότητα το θέμα είναι λίγο πιο σύνθετο από το απλό δίλημμα "μυρωδάτες" ή "άοσμες" πατούσες. Υπάρχουν φυσικά οι φανατικοί των δύο άκρων, αυτοί που θέλουν τα πόδια να μη μυρίζουν τίποτε ή το πολύ-πολύ σαπούνι, κι οι άλλοι που αν δεν νιώσουν να πνίγονται από τη βαριά μυρωδιά δεν ερεθίζονται καν. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί μαζί, και οι μεν και οι δε, είναι η πλειονότητα ή όχι, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Γιατί υπάρχουν σίγουρα αρκετοί άλλοι που δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο ακραίες κατηγορίες.
Μιλώ προσωπικά, αλλά μάλλον δεν είμαι ο μόνος. Δεν μου αρέσουν τα πόδια που κυριολεκτικά βρωμάνε, αλλά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου και τα μόλις πλυμένα και πεντακάθαρα. Τα "συνεχώς" καθαρά πόδια μου φαίνεται ότι έχουν κάτι το ψεύτικο και επιτηδευμένο, συχνά μάλιστα θυμίζουν μια κάπως νευρωτική εμμονή με την καθαριότητα (χρησιμοποιώ την λέξη "νευρωτική" περιγραφικά και όχι απαξιωτικά). Την έντονη, βαριά μυρωδιά πάλι τη βρίσκω αντιαισθητική, σα να μην ταιριάζει σε μια γυναίκα που προσέχει πάνω της τις... λεπτομέρειες. Όμως τα πόδια μιας γυναίκας "πρέπει" να έχουν το άρωμα της αληθινής ζωής, των καθημερινών κινήσεων, των βημάτων της, ακόμη και της κούρασης που νοτίζει τα πέλματα και τα δάχτυλά της. Όταν βγάζει τα παπούτσια της, αυτή η λεπτή μυρωδιά της πραγματικής θηλυκότητας είναι εκεί, φυσική, αληθινή, κι αρκεί να πλησιάσεις για να την αναπνεύσεις (προσοχή, λέω "να πλησιάσεις για να...", όχι να στέκεσαι σε απόσταση
).
Το προσωπικό μου γούστο στο θέμα αυτό έχει να κάνει με λεπτές διαβαθμίσεις τόσο της ποιότητας όσο και της ποσότητας. Θα μου πείτε, κι αυτό νεύρωση δεν είναι; Πιθανότατα. Όπως και να έχει όμως, η προσοχή στην ποιότητα και την ποσότητα, δηλαδή στη λεπτομέρεια, είναι που καθορίζει οποιαδήποτε τέχνη και την απόλαυσή της.
ΥΓ. Λυπάμαι αν ήμουν φλύαρος, ενώ κάποιοι βιάζονταν να διαβάσουν 2-3 λέξεις και να χύσουν.
Ψηφοφορία
