Παρακολουθώ από καιρό σε καιρό τις συζητήσεις στην ιστοσελίδα και αποφάσισα να γράψω δυο λόγια μ’ αυτή την αφορμή. Δεν ξέρω αν είμαι ποδολάγνος με την πλήρη έννοια του όρου. Μου αρέσουν τα γυναικεία πόδια, αλλά ως μέρος ενός ερωτισμού. Εννοώ ότι μπορεί να τα φιλήσω, να τα γλείψω ή να τα χαϊδέψω μέσα στο πλαίσιο της ερωτικής πράξης – όχι “μπορεί”, καλύτερα είναι να πω “σίγουρα” το κάνω. Η εικόνα του τύπου που γλείφει τα πόδια από 10 γκόμενες στη σειρά δεν μού λέει τίποτα. Ούτε οι σκάβοι, υποτακτικοί κλπ. Επίσης δεν μου αρέσει να γλείφω παπούτσια ή βρώμικα πόδια. Η ελαφριά μυρουδιά του παπουτσιού, όπως το έγραψε μια φίλη εδώ μέσα, μού αρέσει, αλλά μέχρι εκεί. (Εκτός αν μού το ζητήσει μια γυναίκα με την οποία είμαι πολύ ερωτευμένος, έστω και παροδικά - τότε μπορεί να το κάνω όπως και πολλά άλλα.)
Βέβαια, όταν βλέπω μια γυναίκα, και μου αρέσει, το πρώτο που κοιτάω είναι τα πόδια της. Τι γίνεται όμως όταν μια γυναίκα που με έλκει έχει πολύ άσκημα πόδια, ή ανίστροφα, μια γυναίκα που μου είναι αδιάφορη έχει πολύ όμορφα; Ανάμεσα στις φίλες μου υπάρχουν και οι δύο περιπτώσεις. Μία, πού όμως δεν μού αρέσει ερωτικά, τυχαίνει να έχει τα πιό όμορφα πόδια που έχω δει. Τι να κάνω όμως που δεν μπορώ να τα συνδέσω με τον ερωτισμό που έγραφα πιο πάνω; Μια άλλη είναι πολύ χαριτωμένη, ερωτική, αλλά έχει μέτρια ως απαράδεκτα πόδια. Ομολογώ πως με ενοχλεί λίγο αλλά δεν το θεωρώ απωθητικό.
Επίσης θέλω να σάς πω ότι μού αρέσει και να μού γλείφουν τα δικά μου πόδια. Η γυναίκα μου το έκανε παλιότερα όταν είμαστε στα μέλια μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό ενοχλεί ορισμένους φίλους εδώ. Είναι κι αυτό μια πλεύρα του ερωτικού δούναι και λαβείν. Τέλος πάντων.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές γιατί μού έχει γεννηθεί αυτή η προτίμηση. Νομίζω από τη μητέρα μου, η οποία είχε ιδιαίτερη μανία με τα πόδια της. Τα έπλενε πολλές φορές, τα περιποιόταν, έκανε πεντικιούρ από παλιά (μιλάμε δεκαετία του 1970 όταν δεν ήταν και πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα. Ερχόταν μάλιστα μια πεντικιουρίστα στο σπίτι και ασχολιόταν πολύ ώρα με τα πόδια της μάνας μου. Εγώ τα έβλεπα αυτά μικρός, μού έκανε μάλιστα εντύπωση το επάγγελμα αυτό - με τον αδελφό μου το κοροϊδεύαμε). Ίσως λοιπόν από εκεί απέκτησα αυτήν την ευαισθησία. Και ίσως, αν το ψάξετε όλοι, να βρείτε κι εσείς κάποια παιδική εμπειρία που σάς προσανατόλισε αργότερα στην ποδολατρεία.
Εγώ πάντως, αργότερα, το έψαξα και γενικότερα: στην ψυχολογία, στην ιστορία, στην Τέχνη. Από πότε εμφανίζεται σαν φετίχ, αν υπήρχαν παλιότερες εκδηλώσεις του κ.ά. Να μην σας κουράσω με αυτά.
Πάντως, παρόλο που οι συζητήσεις εδώ μερικές φορές είναι αμήχανες, η ιστοσελίδα είναι ωραία και σάς συγχαίρω.
