Θυμάστε βέβαια όσοι διαβάσατε την ιστορία με την αεροσυνοδό. Ήταν η πρώτη επαφή με την ποδολατρεία αλλά μόνο περί γλειψίματος. Οτιδήποτε άλλο ήταν μάλλον αποκρουστικό, επικίνδυνο και ακατάλληλο προς δοκιμασία. Η αλήθεια όμως είναι ότι πλέον είχα συνειδητοποιήσει τη γενικότερη λατρεία για τα γυναικεία πόδια.
Στην Αγγλία λοιπόν και εγώ, έπαιζα συχνα ποδόσφαιρο με φίλους όταν συγκεντρωνόμασταν σε ένα μεγάλο πάρκο. Φυσικά, όταν ασκείσαι μετά από πολύ καιρό απραξίας έντονα τότε οι μύες είναι "πιασμένοι". Το κακό όμως (που αργότερα αποδείχτηκε ...καλό
) ήταν οτι η πλάτη μου έπειτα από πολύ τρέξιμο κατέρευσε κυριολεκτικά. Κουρασμένοι όλοι διακόψαμε και επιστρέψαμε στις εστίες. Είχα την τύχη να μένω σε ένα μπλοκ εστιών (όσοι έχετε πάει Αγγλία ξέρετε πως είναι) με 5 αυτόνομα δωμάτια και μια κοινή κουζίνα. Η τύχη δεν ήταν τα ...δωμάτια αλλά το γεγονός ότι σε ένα από αυτά έμενε μια φοιτήτρια Ελληνίδα εν ονόματι Χριστίνα (ψευδώνυμο), ύψους 1.75-1.80 περίπου και αθλητικό σώμα όντας χορεύτρια ερασιτεχνικά.
Οταν μπήκα στην κουζίνα να πιω νερό εκείνη τύγχανε να μαγειρεύει και προσφέρθηκε να με δώσει και φαγητό. Ευγενικά της αρνήθηκα λέγοντας ότι είμαι υπερβολικά κουρασμένος και ότι πρέπει να ξαπλώσω λόγω των πόνων στην πλάτη (αλήθεια έλεγα
). Η Χριστίνα με κατανόηση αλλά και με μια περίεργη προτροπή είπε " Κώστα πήγαινε στο δωμάτιο σου και έρχομαι όταν τελειώσω το φαγητό". Εγώ φαντάστηκα ότι θα ερχόταν απλά για παρέα όπως έκανε συνήθως (είχα μόνο εγώ υπολογιστή) αλλά ο λόγος ήταν πέραν αυτού. Χτύπησε την πόρτα και μπήκε ρωτώντας αν είμαι καλύτερα με την πλάτη. Της απάντησα ότι χρειάζεται να κάνω χειρομαλάξεις αύριο κιόλας σε ένα γυμναστήριο κοντά στις εστίες. Η Χριστίνα απορρημένη είπε " Είσαι χαζός που θα δώσεις 30 λίρες για 1 ώρα. Θα το κάνω εγώ όπως μπορώ και όσο το δυνατόν καλύτερα". " Απλά κάνε ότι μπορείς" απάντησα διότι δεν είχα και πολλά χρήματα ούτως ή άλλως.
Αφού έκανε χειρομαλάξεις και έβλεπε ότι χρειαζόταν περαιτέρω δύναμη προσφέρθηκε να ανέβει επάνω στην πλάτη με τα πόδια. Της απάντησα φοβισμένα (δεν είχα κάνει κάτι παρόμοιο ποτέ) ότι κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνο αλλά εκείνη συνέχισε λέγοντας "το δοκιμάζουμε πρώτα και αν δεν αντέχεις κατεβαίνω" 65 κιλά δεν ήταν και λίγα όπως φάνηκε στην πορεία αφού η Χριστίνα ανέβηκε και με πατούσε περίπου 1 ώρα. Η πλάτη είχε γίνει "πίτα" κυριολεκτικά με τους μυες διαλυμένους και τα κόκκαλα να πονούν. Η Χριστίνα κατέβηκε όταν πλέον δεν άντεχα άλλο λέγοντας ότι θα το κάνει ξανά όταν το χρειαστώ. Είμαι σίγουρος ότι θα συνέχιζε αφού εκέίνη δεν πάθαινε απολύτως τίποτα!
Την άλλη μέρα, πρωι-πρωι ήρθε στο δωμάτιο και με ρώτησε αν είμαι καλύτερα. Ήμουν πράγματι ανάλαφρος αλλά πλέον άρχισε να μου αρέσει σαν ιδέα
αυτό που έκανε το προηγούμενο βράδυ- αν και λίγο επικίνδυνο. Η Χριστίνα προσφέρθηκε να το κάνει ξανά όπως και έγινε. Για να μην μακρυγορώ, τέτοια μάλαξη μου έκανε αμέτρητες φορές χωρίς αντίρρηση
ωσάν να τρελαινόταν αφού αρκετές φορές χόρευε στην κυριολεξία επάνω μου.
Τελικά, το μεταπτυχιακό το πήρα αλλά δυστυχώς έπρεπε να γυρίσω Ελλάδα. Την Χριστίνα δεν την είδα ξανά απο τότε παρά μόνο κρατάμε επαφή μέσω e-mail. Βασικά, δεν έχω καταλάβει πλήρως -ακόμα και σήμερα- αν ήταν φετιχίστρια διότι αρνούνταν να της φιλώ τα πόδια. Ένα έίναι ξεκάθαρο όμως ότι ...κάτι τέλος πάντων λάτρευε που ποτέ δεν παραδέχτηκε.
Εγώ πάντως το παράδέχτηκα πλαγίως!
Ο συνάδελφος σας!
ntinos26
