Ένα απόγευμα καθώς κατηφόριζα τη Σόλωνος είδα μια κοπέλα να μου χαμογελάει.
-Νίκο τι κάνεις?
ρώτησε
-Καλά
απάντησα σαστισμένος. Απ' το ύφος μου κατάλαβε ότι δεν την είχα αναγνωρίσει
-Η Κατερίνα είμαι, απ' τη σχολή
μου είπε σχεδόν απολογητικά. Αν δε μου το έλεγε θα ήταν αδύνατο να την αναγνωρίσω. Είχε αλλάξει πολύ.
-Τι κάνεις Κατερίνα μου? Που να σε γνωρίσω μετά από δέκα χρόνια?
απάντησα εγκάρδια. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, με την υπόσχεση τώρα που βρεθήκαμε να μην ξαναχαθούμε. Η Κατερίνα ήταν απ' τις καλύτερες μου φίλες στη σχολή. Εμφανισιακά ήταν μάλλον άσχημη. Χοντρούλα, με ασύμετρα χαρακτηριστικά. Έτσι κι αλλιώς όμως λόγω της φιλίας μας δε θα μπορούσα να τη δω ερωτικά. Αντίθετα εκείνη, στην αρχή τουλάχιστον, έδειχνε ερωτευμένη μαζί μου. Για το φετίχ μου, φυσικά δεν της είχα αποκαλύψει τίποτα, όπως άλλωστε σε κανένα. Παρ' όλο που οι πατούσες της μου άρεσαν πολύ, ποτέ δεν μου πέρασε απ' το μυαλό να χρησιμποιήσω τη φιλία μας και ίσως τον έρωτα που ένιωθε για μένα, για να ικανοποιήσω το φετίχ μου. Το θεωρούσα ανήθικο και χυδαίο.
Μια βδομάδα μετά τη συνάντηση μας την πήρα τηλέφωνο και πήγαμε για καφέ. Με τον καιρό οι συναντήσεις μας άρχισαν να πυκνώνουν και βλεπόμασταν πια τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα. Σιγά-σιγά άρχισε να μου ανοίγεται. Μου είπε ότι είχε μαλώσει με τους γονείς της και ότι έμενε μόνη της, καθώς και ότι είχε χωρίσει πριν έξι μήνες. Μια Κυριακή με κάλεσε στο σπίτι της για φαγητό. Έφτασα κατά τις δύο το μεσημέρι. Με υποδέχτηκε ντυμένη πρόχειρα, ξυπόλητη και φορώντας ένα μαύρο καλσόν. Με το που μπήκα στο σπίτι τα μάτια μου καρφώθηκαν στα πόδια της και δε μπορούσα να τα ξεκολλήσω. Μάλλον δεν το πρόσεξε. Μετά το φαγητό και έχοντας πιεί σχεδόν ένα μπουκάλι κρασί, δεν κρατιόμουν άλλο. Ένιωθα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να έρθω σε επαφή με τά πόδια της.
Επιστράτευσα ένα γνωστό κόλπο. Άρχισα να παραπονιέμαι ότι δήθεν με πονάει η πλάτη μου, γιατί την προηγούμενη μέρα είχα βοηθήσει κάποιο φίλο σε μια μετακόμιση. Το κόλπο έπιασε. Προσφέρθηκε να μου πατήσει την πλάτη. Της απάντησα, με δήθεν αδιάφορο ύφος, πως αν πίστευε πως θα βοηθήσει, μπορούσαμε να δοκιμάσουμε. Έστρωσε στο πάτωμα μια κουβέρτα, γδύθηκα απ' τη μέση και πάνω και ξάπλωσα μπρούμυτα, έχοντας ένα μαξιλάρι στο κεφάλι. Σε λίγο ένιωσα με ηδονή την πατούσα της στην πλάτη μου.
-Είσαι έτοιμος?
με ρώτησε. Απάντησα καταφατικά. Ανέβηκε στην πλάτη μου και άρχισε να με πατάει απ' τη μέση μέχρι τους ώμους. Παρ' όλο που ήταν αρκετά βαριά, αισθανόμουν πολύ ωραία. Συνέχισε έτσι για κανένα πεντάλεπτο.
-Είμαι πολύ βαριά, καλύτερα να σε πατάω με το ένα πόδι
μου είπε ξαφνικά. Συμφώνησα και συνέχισε το μασάζ με το ένα πόδι. Μετά από λίγο άρχισα να ξεθαρρεύω.
-Δε με πατάς και μπροστά?
τη ρώτησα
-Μα η πλάτη σου σε πονάει
απάντησε έκπληκτη
-Δεν έχει σημασία, έχεις πολύ μαλακές πατούσες και νομίζω πως κάτι τέτοιο θα με χαλάρωνε
απάντησα
Άλλαξα πλευρά και συνέχισε να με πατάει αλλάζοντας κάθε λίγο σημείο. Της ζήτησα να με χαιδεύει ελαφρά με το πόδι της.
-Μπορώ να φιλήσω την πατούσα σου?
ρώτησα κοκκινίζοντας
-Γιατί όχι?
απάντησε με ένα ειρωνικό μειδίαμα.
Μαζί με τα φιλιά στην πατούσατης άρχισα, σχεδόν κλαίγοντας, να της εξομολογούμαι το φετίχ μου.
-Σου φαίνεται παράξενο? Με θεωρείς ανώμαλο?
τη ρώτησα εκλιπαρόντς την με τα μάτια να απαντήσει αρνητικά. Μου απάντησε πως το θεωρεί ένα φυσιολογικό φετίχ και πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και τα γούστα διαφέρουν. Στο βλέμμα της όμως έβλεπα την περιφρόνηση.
Μετά από καμιά ώρα πήρα το δρόμο για το σπίτι μου. Όπως και να 'χε ήμουν πολύ ευχαριστημένος. Μετά από λίγο όμως, η διάθεση μου άλλαξε ριζικά. Απ' τη μια με έπνιγαν οι τύψεις που είχα προδώσει τη φιλία μας και απ' την άλλη αισθανόμουν τρόμο στην ιδέα ότι μπορεί να αποκάλυπτε το φετίχ μου σε κοινούς ςφίλους και γνωστούς. Έτσι αποφάσισα να μην την ξαναδώ και έκοψα κάθε επαφή.
