Λοιπόν, πρώτη φορά που γράφω και ο μόνος λόγος είναι πως σήμερα συνέβη κάτι απίστευτο, και πέρα για πέρα αληθινό.
Ήμουν στο μετρό και πήγαινα στην δουλειά μου με την κλασσική βαριεστημάρα που έχουν οι περισσότεροι στο μετρό. Φτάνω στην στάση μου και κατεβαίνω, και μπροστά μου είναι μια ξανθιά η οποία φοράει τζήν και κάτι παπούτσια στύλ d'orsey για όσους γνωρίζουν με τακούνι και σχέδιο λεοπάρδαλης. Κλασσικά για εμένα αρχίζω να χαζεύω τα πόδια της καθώς ανεβαίνουμε και οι δύο τις κυλιόμενες σκάλες από αριστερά ανεβαίνοντας τα σκαλιά. Και εκεί συμβαίνει το απίστευτο. Για λόγο ανεξήγητο, της φεύγει τελείως το παπούτσι το αριστερό και είναι ένα σκαλί κάτω από εκείνη. Αυτό σημαίνει πως δεν φτάνει να το πάρει ούτε με το πόδι ούτε με το χέρι. Σαν καλός σαμαρείτης εγώ σκύβω, το πιάνω(ΖΑΡΑ νούμερο 38 παρακαλώ) και της το προσφέρω στο πόδι της. Περιττό να σας πω πως με το που το έπιασα η θερμότητα που είχε με τρέλανε... Στα γρήγορα(καθώς είμασταν πάνω στις κυλιόμενες σκάλες) κοίταξα το πόδι της, αρκετά καλοσχηματισμένο, και φορούσε καλσόν στο χρώμα του δέρματος (γι'αυτό και ήταν ζεστό το παπούτσι της). Η κυρία τελικά ήταν καμιά πενηνταριά χρονών, και δεν σταματούσε να με ευχαριστεί...
Καθώς η ιστορία είναι αληθινή, οι δρόμοι μας χωρίσαν και δεν έγινε τίποτα παρα πέρα, αλλά σίγουρα την τίμησα όταν έφτασα στο σπίτι.
Καλό σας βράδι. Και μην ξεχνάτε οτί ο Θεός δεν μας ξεχνάει. κάνει κάθε τόσο το θαύμα του...
