Οι στάσεις των λεωφορείων μοιάζουν με μικρές οάσεις που διακόπτουν την πλήξη των καθημερινών διαδρομών. Ειδικά, μάλιστα, εάν δεν έχεις καμία πρόθεση να πάρεις λεωφορείο. Μπορείς να πλησιάσεις, τότε, αυτό το δροσερό, σκιερό μέρος, να βρεις μια άδεια γωνιά και να γύρεις ατάραχος, ακουμπώντας στη μεταλλική επιφάνεια κι αφήνοντας το βλέμμα να πλανιέται στον ορίζοντα. Για τους περισσότερο μυημένους, οι περιοχές αυτές παρουσιάζουν ενδιαφέρον και για έναν ακόμη λόγο. Εδώ συχνάζει, μεταξύ άλλων, ένα ξεχωριστό είδος γυναικών - κυρίες και δεσποινίδες ποικίλης ηλικίας, προέλευσης, σωματότυπου και ενδυματολογικού γούστου, οι οποίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ...περιμένουν. Καθισμένες, όρθιες ή ακόμη και βηματίζοντας αργά σε άτακτα διαστήματα, δίνουν την ευκαιρία στον αργόσχολο παρατηρητή να παρακολουθήσει από πολύ κοντά γυναικείους τρόπους, σύντομες καθημερινές κινήσεις, ανεπαίσθητες ιδιοτροπίες, βλέμματα αδιάφορα, φευγαλέα ή εξεταστικά - οτιδήποτε, με λίγα λόγια, χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά αυτού του φύλου όταν βρίσκεται σε κατάσταση χαλαρής αναμονής. Η ενδεχόμενη παρουσία άλλων αρσενικών ζώων μπορεί να χαλάει κάποιες φορές τη δροσερή ατμόσφαιρα, ειδικά αν η νευρική τους κίνηση παρεμβάλλεται ενοχλητικά μπροστά στο βλέμμα, αλλά όπως και να έχει, οι στάσεις των λεωφορείων φαίνεται πως έχουν από τη φύση τους κάτι το αμιγώς θηλυκό.
Πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα τρία, με βαθυκόκκινα μαλλιά κομμένα σ' ένα μέτριο καρέ, και πρόσφερε την ξεχωριστή χάρη της στον κόσμο, φορώντας ένα μάλλον στενό, σκούρο μπλε ταγιέρ. Ο ενδυματολογικός κώδικας παρέπεμπε σε δικηγόρο, ανώτερο στέλεχος επιχείρησης, ή εν πάση περιπτώσει, γυναίκα που όφειλε να συνδυάζει με κάθε τρόπο το κύρος και την ελκυστικότητα. Έτσι όπως καθόταν, το εφαρμοστό ύφασμα αναδείκνυε ένα σύνολο από έξοχες καμπύλες, κι ένα σώμα που δεν θα το χαρακτήριζες αμέσως αδύνατο. Τα μάτια μου ακολούθησαν τη στάση της μέχρι το σημείο που η φούστα σταματούσε, στενή, μαζεμένη, ελάχιστα πάνω από τα γόνατα. Η γωνία των ποδιών γινόταν στη θέση των γονάτων μια ιδιαιτέρως ομαλή καμπύλη, απ' την οποία απουσίαζε οτιδήποτε μπορούσε να θυμίζει ευκρινώς επιγονατίδα ή οτιδήποτε άλλο έντονο, οστέινο και... ενοχλητικό. Όμως το πιο υπέροχο μέρος του θεάματος άρχιζε από 'κει και κάτω. Το σκούρο μπλε του υφάσματος τόνιζε τη θαμπή φωτεινότητα των ποδιών της, ντυμένα καθώς ήταν στην αχλή ενός λεπτού, ιβουάρ καλσόν, ενώ η έντονη, αλλά ιδιαιτέρως προσεγμένη, αντίθεση του σκούρου σατινέ υφάσματος και της ματ διαφάνειας του νάιλον συμπλήρωνε με τον τρόπο της την αυστηρή κομψότητα της νεαρής γυναίκας. Οι γάμπες της, ενωμένες στα γόνατα, άνοιγαν ανεπαίσθητα προς τα έξω, παίρνοντας έτσι μια ελάχιστη κλίση αντίστοιχη της γωνίας των ποδιών στο ύψος των αστραγάλων. Το αραχνοΰφαντο όνειρο του ιβουάρ κατέληγε να χάνεται σε δυο κλασικές γόβες από σκούρο μπλε δέρμα. Αγκάλιαζαν τα πέλματά της, όχι πολύ ψηλά ή σφιχτά, έτσι που στη μέση περίπου άφηναν να φαίνεται η υπόνοια της καμάρας του ποδιού, ενώ μπροστά σχημάτιζαν μια πολύ ανοιχτή καμπύλη που πρόδιδε κάτω από το καλσόν δυο τρεις σχισμές... τις αρχές των δαχτύλων της.
Ένα ζευγάρι απλές γόβες, που μια προσεγμένη σχεδιαστική λεπτότητα τούς επιτρέπει να αποκαλύπτουν ίσα ίσα την αρχή από τα δάχτυλα μιας γυναίκας, είναι αρκετές για να ερεθίσουν τη διεστραμμένη φαντασία μου. Πόσο μάλλον, όταν οι γόβες αυτές είναι το τελευταίο αξεσουάρ μιας γυναίκας που ήδη έχει αιχμαλωτίσει την προσοχή μου με καθετί άλλο πάνω της. Αυτός ο λεπτός υπαινιγμός των δαχτύλων, που κατά τα άλλα χάνονταν, κρυμμένα καλά, προστατευμένα από τα βλέμματα στην πιο σκοτεινή και ζεστή περιοχή των παπουτσιών της, συνέτεινε στην αντίθεση του κύρους ενός στενού ταγιέρ με το ευάλωτο της ιδιωτικότητας - την αντίθεση της αυστηρότητας με τη σαγήνη... όταν... μια απρόσμενη, σχεδόν ασυναίσθητη, κίνηση του δεξιού ποδιού της με ξάφνιασε ευχάριστα. Για μια στιγμή έσυρε προς τα πίσω τη γόβα της, όχι πάνω από ένα εκατοστό, και σχεδόν ένιωσα την πίεση που άσκησε με το μπροστινό μέρος του ποδιού της, κάνοντας το τακούνι ν' ανασηκωθεί. Περίμενα να δω απλώς τη φτέρνα της να γλιστράει προς τα πάνω, χαρίζοντάς μου τη νάιλον, ιβουάρ κομψότητά της, μα η κίνηση δεν φάνηκε να σταματά... ανασήκωσε τη γάμπα της και με μια επιδεικτική αδιαφορία έβγαλε το παπούτσι της, κρατώντας για λίγο μετέωρο το πέλμα της. Τα ελαφρώς έκπληκτα μάτια μου παρακολουθούσαν τις κινήσεις της, απλές, σταθερές... ερεθιστικές... καθώς έγερνε λίγο προς τα δεξιά, ίσα ίσα για να... κορυφωθούν οι παλμοί μου... τη στιγμή που τέντωνε το χέρι της... και σχεδόν κοβόταν η ανάσα μου... να πιάσει την άκρη του ποδιού της... τα δάχτυλά της ήταν ο κόσμος όλος την ώρα αυτή... και να ισιώσει το καλσόν της. Άγγιζε τόσο απλά, τόσο προκλητικά αδιάφορα, ό,τι ποθούσα να αγγίξω... την ανεπαίσθητα νοτισμένη -ήθελα να πιστεύω- άκρη του ιβουάρ... λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος... μετέωρη... κομψότητα, αυστηρή, εκεί, μπροστά στα μάτια μου... τα δάχτυλα του ποδιού της μέσα από την υφή του γαλαξία... που ποθούσα να αναπνεύσω τόσο πολύ όσο ακριβώς αδύνατο ήταν. Ο αφόρητα ανικανοποίητος ερεθισμός δεν μπόρεσε παρά φέρει στο -κατά τα άλλα νηφάλιο- μυαλό μου τους στίχους του Σαίξπηρ, από το Love's Labour's Lost:
O, if the streets were paved with thine eyes,
Her feet were much too dainty for such tread!
.
