Η επίπλαστη καταναγκαστική χαρά.Τι το διαφορετικό έχουν τα χριστούγεννα από όλες τις άλλες μέρες του χρόνου;Ποια είναι ακριβώς η διαφορά;To ότι οι δρόμοι γεμίζουν άτομα με θολό μάτι από την καταναλωτική μανία;To ότι στολίζονται οι πλατείες με πλαστικά δέντρα και γιρλάντες;To ότι αναβοσβήνουν στις πολυκατοικίες οι έγχρωμές μας μοναξιές;Να το χέσω.Η ουσία είναι αλλού,πως μέσω της διαφήμισης σε ό,τι σκατό διαθέτει ο καπιταλισμός (και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης) μας χώνουνε στο τριπάκι των θεσμοθετημένων αισθημάτων,του "μαζί"και "πρέπει".Αυτό είναι nobaki που κάνει τόσο κόσμο να πέφτει σε κατάθλιψη κατά τη διάρκεια των ^εορτών^.
Κάθε μέρα μας είναι μία ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά όμως,γιατί το νιώθουμε το έλλειμμα μόνο στις γιορτές;Αυτές οι τεράστιες τσιμεντουπόλεις,γίνονται πιο ανθρώπινες αλήθεια όταν τις στολίσεις;
Νobaki,αναζήτησε το δρόμο στο άγγιγμα των γύρω σου,στην ειλικρινή ματιά και σε έναν λόγο φιλικό,αγνό,λόγο καρδιάς.Και πέστον πρώτη,γιατί οι άνθρωποι είμαστε τρωτά πλάσματα,που ο φόβος καλά κρατάει μέσα μας,οι περισσότεροι φοβούνται την πρώτη κίνηση,το πλησίασμα και την επαφή.Ναι,μέσα σε εκατομμύρια ανθρώπους,θα σου έκανε εντύπωση πόσος φόβος υπάρχει.
Αλλά εμένα δε με πληγώνει η μοναξιά,έχω γύρω μου άτομα να δώσω και να πάρω.Με πλήγωσε που στο καφενεδάκι κοντά στη δουλειά ένα τσιγγανάκι δεν το άφησαν να πει τα κάλαντα.Γιατί ήταν βρώμικο και αχτένιστο και"αβάφτιστο".Αντίθετα,άφηναν τα μοσχαναθρεμμένα παιδιά των αστών,που δεν είχαν τόσο ανάγκη εκείνο το γαμημένο το ευρώ,για να προσθέσουν άλλο ένα πλαστικό παρασκεύασμα που ονομάζεται παιχνίδι στις μέρες μας αγορασμένο από τα Jumbo...Και ξαφνικά ένιωσα τόση λύπη,ένιωσα ένα μούδιασμα,μία φρίκη.Σε ένα παιδί στερείς το δικαίωμα που έχουν άλλα γιατί είναι αβάφτιστο;Nα πάει να γαμηθεί ο καθωσπρεπισμός και η ρομποτική μας επιλεκτική ευαισθησία,όταν τα παιδιά τα χωρίζεις σε σωστά και μη σωστά,σε καθαρά και μη,σε εντάξει και μη εντάξει,τότε πώς να μη νιώθουμε μοναξιά ρε nobaki;Στο ψέμα και στην υποκρισία βασίζεται όλος μας ο πολιτισμός,το ζούμε κάθε στιγμή,κάθε λεπτό που εμείς οι τυχεροί σκεφτόμαστε τις οικογενειακές γιορτές και τα τραπέζια και οι άλλοι που κατούρησαν στο πηγάδι μας καθαρίζουν τα τζάμια στα αυτοκίνητα και τους βρίζουμε ή στην καλύτερη τους"λυπόμαστε".Εμείς είμαστε για λύπηση,το άσπρο μας πετσί και τα βρώμικα μέσα μας,εμείς που τα τραπέζια μας θα έχουν τα βασικά,εμείς που κάνουμε κάθε μέρα εγκλήματα διαχωρισμών,εμείς που τα παιδιά ενός κατώτερου θεού μας ενοχλούν,ενώ τα δικά μας τα παραχαιδεύουμε,τους μαθαίνουμε να φοράνε μάσκες μαζί με τα συνολάκια τους και τα κάνουμε σαν τη μούρη μας.Καθάρματα.
Να σκεφτείς και αυτή την πλευρά των γιορτών,τη ρατσιστική και την ανάλγητη.Τη δίχως φως μέσα στα σκοτάδια των αρχών μας,της ηθικής μας.
Και ν'αγαπάμε ρε,ν'αγαπάμε στα ίσα,να γινόμαστε ένα τόσο δα πιο κομματάκι άνθρωποι.
Να μην κάτσεις να κλαις,ούτε να μεθύσεις.Να πεις ένα σ'αγαπώ σε όσους είναι στη ζωή σου και να ανοιχτείς πάλι στον κόσμο.Ούτε μαύρα ούτε άσπρα να μην είναι τα χριστούγεννά μας,τα πάσχα μας και τα σεντονάκια των ημερών μας,εγώ τα θέλω ΑΧΡΩΜΑ.Γίνεται;
