θυμήθηκα απόψε μια συζήτηση παλιά της μάνας μου. Λέγοντας παλιά, εννοώ παλιά!
Και όπως πολλές -ασχολίαστο- έχει την εκκλησία ως τόπο απόλυτου σεβασμού..
Ελεγε λοιπόν σε μια φίλη της - καλοκάιρι θυμάμαι - τα εξής:
Μα να πηγαίνουν οι γυναίκες εκεί με τα δάχτυλα όξω; Δεν σέβονται τίποτα;;;;; !!!!!!! (το κυριλίκι και ο γαμοκαθωσπρεπισμός καλά κρατούν δυστυχώς..)
Και θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει τότε..
Να θυμηθούμε λοιπόν και ρητά που κυκλοφορούν; Του τύπου: Σηκωθήκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, καθώς και άλλα γραφικά..
Θυμάμαι λοιπόν ότι ξαφνικά άρχισα να προσέχω τα ποδαράκια των κοριτσιών τότε.. και έλεγα: μα.. τι το άσεμνο έχουν;;;;
Και άρχισα, ως αντίδραση στο άδικο, να προσέχω την ιδιαιτερότητα που το κάθε κοριτσάκι είχε στα πόδια του.. Αν είχε μακρουλά νυχάκια ή κοντά καθώς και όλα όσα θαυμάζουμε εδώ..
Δεν μου άρεσε αυτή η αδικία εναντίον ενός μέλους του σώματος μας και ..εναντιώθηκα!
Αρχισα να βλέπω την ομορφιά τους ξαφνικά..
Και με αφορμή το θέμα αυτό σκέφτομαι:
Μήπως τελικά αντί να σκεφτόμαστε το γιατί μας αρέσει,
θα πρέπει να πάμε αρκετά πιο πίσω και να δούμε για ποιό λόγο θεωρήθηκε κάποτε επουσιώδες μέλος του σώματος μας, και εμείς, ως 'πολέμιοι' της αδικίας αυτής - γιατί ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ - ξεκινήσαμε να πολεμάμε αυτή την αδικία;;;
και το ότι μας αρέσει εμάς είναι η ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΥΓΙΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ;
Μη ξεχνάμε ότι στην αρχαία Ελλάδα όλοι, άντρες - γυναίκες κυκλοφορούσαν με ανοικτά σανδάλια..
Και επίσης, γιατί δε γίνεται σήμερα, κάτι παρόμοιο με τα χέρια;;;
Αν δλδ για κάποιο λόγο τα χέρια θεωρούντο ..υποδεέστερα, να είχαμε και ένα site που να ασχολείται με τους ...χειρολάγνους!
Ισως η απάντηση να είναι τελικά πιο απλή από όσο οι Φρόϋντηδες μας έχουν κάνει να πιστέψουμε πως είναι.
Προσωπικά, λατρεύω τα πόδια της γυναίκας όπως λατρεύω το ΚΑΘΕ ΤΙ ΕΠΑΝΩ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΟΥ και μαλακίες...