Δύο αφέντρες

[knight69]

ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΡΕΣ, 9ο μέρος


Τριβόμασταν ο ένας πάνω στον άλλο. Σώμα προς σώμα. Πόδια με πόδια, κορμός με κορμό, κεφάλι με κεφάλι. Και το πέος, σαν σάρκινη καβίλια, να μας στερεώνει, να μας δένει. Οι κινήσεις στη λεκάνη ενστικτώδικες. Οι έξι αισθήσεις στο έπακρο. Η αφή των σωμάτων στην πιο κοντινή τους θέση, η γεύση του δέρματος και του σάλιου, η εικόνα του άλλου και των εκφράσεών του, οι ήχοι από τα βογγητά και τα ξεφυσήματα, η μυρωδιά των σωμάτων και αυτή ακόμη η διαίσθηση ότι  ταιριάζουμε τόσο, σαν να προϋπήρχε ένας δεσμός μεταξύ μας. Η τέλεια επαφή.

Η Κ. ρουφούσε τον λαιμό μου. Είχα ανατριχιάσει. Ένα ενεργειακό ρίγος διέτρεχε το σώμα μου. Αυτό μπορούσε κι έπρεπε να εξελιχθεί. Να γίνει η ατραπός προς την απόλυτη διαστροφή της στιγμής. Της ζητάω να το συνεχίσει και με τα δόντια. Αρχίζει ελαφρά δαγκώματα.

- Πιο δυνατά!

Τώρα δάγκωνε και ρουφούσε ταυτόχρονα.
 
- Πιο δυνατά!

Άρχισε να δαγκώνει δυνατότερα.

- Κι άλλο! Πιο δυνατά!

Τώρα δάγκωνε δυνατά κι ο πόνος μ’ έφερνε σε μιαν εκστατική κατάσταση. Μέθη και πάθος. Καμιά αίσθηση αυτοσυντήρησης, κανένας ενδοιασμός.

- Σχίσε το δέρμα!

Γέρνω το κεφάλι μου προς το δικό της, για να χαλαρώσει το δέρμα του λαιμού και να απομακρυνθούν τα νεύρα του προς το εσωτερικό. Άρχισε να τρίβει τις οδοντοστοιχίες της δεξιά - αριστερά σαν πριόνι.  Το δέρμα όμως είναι αρκετά ανθεκτικό. Δεν άνοιξε όσο έπρεπε.

- Σχίστο με δύναμη! Φωνάζω.

- Δεν μπορώ…φώναξε με μια κάποια απόγνωση.

- Μπορείς!

- Δεν μου βγαίνει…

- Ξέσχισέ το! Το θέλουμε κι οι δυό! Κι αρχίζω να μπαίνω μέσα της με όλη μου τη δύναμη. Αισθανόμουν τον τράχηλό της. Τα ακροδάκτυλά μου έσφιγγαν με όλη μου τη δύναμη το σώμα της. Πονούσε κι αυτό την αποκτήνωνε.
 
Ανοίγει το στόμα της. Διστάζει λίγο. Αλλά απότομα καρφώνει γρήγορα και με όλη τη δύναμη  τα δόντια της στο λαιμό μου. Ο πόνος ήταν πολύ δυνατός, αλλά ήρθε σαν ένας ευπρόσδεκτος θορυβώδης επισκέπτης. Στον ίδιο άξονα ο πόνος κι η ηδονή. Το καθένα σ’ ένα άκρο, και ‘γω σ’ ένα εκκρεμές που συνέχεια ταλαντώνεται απ’ τον έναν πόλο στον άλλο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Σε λίγο, τα δύο έγιναν ένα. Ο πόνος της ηδονής κι ηδονή του πόνου.   

- Πιές μου το αίμα, φώναξα με τεράστια λαχτάρα.

Ήταν η εικόνα της αιματορουφήχτρας, του βαμπίρ, που πίνει και τρέφεται απ’ το αίμα σου, κι αν θέλει, συνεχίζει μέχρι να σε στεγνώσει, να πεθάνεις. Τα χείλη της βεντούζωσαν και άρχισε να ρουφάει. Σε λίγο την άκουσα να καταπίνει. Ένιωθα το αίμα μου να μπαίνει στο σώμα της. Το έβγαζε βίαια με τα δόντια της, το ρουφούσε, κι εγώ σπαρταρούσα από εκστατική μέθη και σε λίγο και η ίδια έφθασε στην ίδια κατάσταση.

Θεώρησα ότι ήταν αυτονόητο και για τους δυό μας πλέον, ότι το προφυλακτικό δεν είχε κανένα νόημα. Ενωνόμασταν και ανταλάσσαμε πλέον τα πάντα και τις οποιεσδήποτε ασθένειες, αν είχαμε! Τραβιέμαι, τραβάω το προφυλακτικό και το πετάω. Μπαίνω αμέσως μέσα της γυμνός. Το τηλέφωνό της αρχίζει πάλι να κτυπά.

Με γυμνό πλέον το πέος, ο καθένας αισθανόταν το δέρμα του άλλου. Η αφή του πέους αυξήθηκε καταλυτικά. Ένιωθα τη θερμοκρασία της, τα υγρά της, την επιφάνεια του κόλπου της. Το σπέρμα μου θα έμενε σε λίγο μέσα της. Δεν ήξερα αν ήταν γόνιμη μέρα γι αυτή, αλλά εκείνη την ώρα δεν μας ενδιέφερε καθόλου. Το τηλέφωνο σταμάτησε αναπάντητο. Άρχισε αμέσως πάλι να κτυπά.
Η Κ. έπινε το αίμα μου και σε μια στιγμή τραβήχτηκα για να την δω. Τα δόντια της, τα χείλη της κατακόκκινα. Με είχε κατασπαράξει. Ενώνουμε τα στόματά μας και τα βογγητά μας εξελίσσονται σε κραυγές αγρίων, που κατασπαράζει ο ένας τον άλλον, σαν δαιμονισμένοι, τελειώνοντας έτσι όπως δεν είχα χύσει ποτέ στο παρελθόν. Η απόλυτη ηδονή κι ευτυχία, το απόλυτο δέσιμο.

Μείναμε πολύ σφιχτά γατζωμένοι ο ένας απ’ τον άλλον για ώρα. Σιγά σιγά χαλαρώσαμε και ξάπλωσα στο πλάι της εξουθενωμένος. Και οι δύο είχαμε ξοδέψει όλες τις δυνάμεις μας. Είμασταν ακόμη λαχανιασμένοι, αλλά πιασμένοι χέρι – χέρι. Μας ήρθαν γέλια. Γέλια ικανοποίησης. Ανασηκώνομαι για να τη δω και να την χαϊδέψω και βλέπω δίπλα της στο κρεβάτι μια στάμπα αίμα.

- Ωχ, τα κάναμε χάλια, αναφωνώ.

Σηκώνομαι γρήγορα να φέρω χαρτί να καθαρίσω. Επιστρέφοντας με κυττά ανήσυχη, ενώ σκουπίζω το αίμα στο κρεβάτι.

- Είσαι γεμάτος αίματα! Είσαι τρελός!

Πάω στον καθρέφτη. Όντως, ένα αυλάκι αίμα είχε κυλήσει ως το στήθος μου.

- Δεν είναι τίποτα. Πάμε να πλυθούμε.

Το τηλέφωνό της κτυπά και πάλι. Σηκώνεται, το κυττά στα γρήγορα.

- Η Μ. έπερνε. Δεν απαντά.

Μπαίνουμε μαζί στην ντουζιέρα κι αρχίζουμε να πλενόμαστε. Άρχισα να την σαπουνίζω κι  ακολούθησε κι αυτή σαπουνίζοντας εμένα. Ξεκινήσαμε πειράγματα και γέλια.

- Είσαι βρυκόλακας…

- Τώρα που σε δάγκωσα θα γίνεις κι εσύ (γέλια).

- Ωραίο το κρασάκι σου, να το πουλάμε. Κρασί Μ.

- Σιγά, μέθυσες, ήπιες όλη την παρτίδα ξεροσφύρι…Ωραίο ήταν;

- Ήθελε και μεζέ. Εντόσθια στη σχάρα…(Γέλια, γέλια)

Σκουπιστήκαμε. Την βλέπω πάλι να με κυττά περίεργα.

- Ρε συ, αιμοραγείς!

Πάλι το τηλέφωνο κτυπά. Το σηκώνει με δυσανασχέτηση. Ακούω τις απαντήσεις κι υποθέτω τις ερωτήσεις.

- Έλα…
- Καλά είμαι.
- Δεν μπορούσα.
- Γιατί! Τι ώρα είναι;
- Ε δεν ξέρω, αργήσαμε. Θα σου πω.
- Όχι, ακύρωσέ το, δεν γίνεται σήμερα.
- Ήρθε; Μα δεν μπορώ τώρα.
- Είχαμε ένα ατύχημα.
- Όχι εγώ, ο Χ. Στο λαιμό του τρέχει αίμα.
- Θα σου πω μετά.
- Κάτι θα κάνουμε, ξέρω ‘γω…
- Καλά, θα σε πάρω σε λίγο.
- Θα σε πά-ρω σε λί-γο. Εντάξει;
- Ναι, ναι. Έλα. Ναι.

- Πω, πω άφρισε η Μ. Θες να πάμε σε γιατρό;

- Όχι. Δεν χρειάζεται. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Να ρωτήσουμε στη ρεσεψιόν αν έχουν κάτι.

Τηλεφωνώ στη ρεσεψιόν και μας φέρνουν ένα κουτί με είδη πρώτων βοηθειών.

- Άσε θα το κάνω εγώ. Έχω δει την Μ. πώς τα κάνει.

Το περιποιήθηκε προσεκτικά. Καθάρισμα, αιμοστατικό και το έκλεισε με ειδική αυτοκόλλητη γάζα. Εγώ καθόμουν σαν τον άτακτο γιό που τραυματίσθηκε στο παιχνίδι. Ντυθήκαμε, έτοιμοι να φύγουμε. Όπως πάντα, είχα αφήσει στο κομοδίνο ένα 50ευρω κι ένα 20ευρώ. Στην τελική ματιά πριν βγούμε, βλέπω το 50ευρω στη θέση που το άφησα.

- Ξέχασες αυτά.

- Δεν ξέχασα τίποτα. Πήρα μόνο τα 20 τής Μ. Βάλε μέσα το άλλο και πάμε, έχει σκυλιάσει η Μ.

- Μα…

- Κάνε αυτό που σου λέω. Έλα πάμε, αργήσαμε πολύ.

Στη διαδρομή είχαμε έναν ενθουσιασμό. Η Κ. όμως είχε και μιαν ανησυχία για την Μ. Ένιωθα ότι το ερωτικό  και το συναισθηματικό μας είχε προχωρήσει αναπάντεχα πολύ, φέρνοντας πλέον νέα δεδομένα. Δεν είμασταν πια η πόρνη κι ο πελάτης. Λεφτά δεν πήρε. Όμως το ανθρώπινο  στοιχείο τής σχέσης μας είχε μείνει πολύ πίσω. Τι ήξερα γι αυτή; Τι ήξερε για μένα; Ελάχιστα. Η σειρά των πραγμάτων υπήρξε αντίστροφη απ’ το συνηθισμένο. Πρώτα ένιωσαν τα σώματά μας και μετά έμενε να γνωριστούμε. Ήθελα διακαώς να μάθω τα πάντα γι αυτήν. Για τη ζωή της, τις ανάγκες της, τον κόσμο που την περιβάλει, τα όνειρά της. Ένιωθα σαν ένοχος που δεν τα ήξερα ακόμη.  Περνώντας έξω από μια παμπ μου ήρθε ιδέα.

- Έλα να πιούμε κάτι, να μιλήσουμε λίγο. Μην χωριστούμε έτσι απότομα.

- Ρε συ η Μ. με περιμένει, έχει φάει τα λυσακά της.

- Πες της ότι ψάχναμε φαρμακείο ανοικτό. Δεν θα κάτσουμε πολύ. Ένα ποτό στα γρήγορα, να πούμε δυό κουβέντες.

Την έπεισα. Καθίσαμε και άρχισα τις ερωτήσεις.
Ο πατέρας της τους άφησε όταν ήταν παιδί. Ήταν βίαιος άνθρωπος. Η μάνα της είναι άρρωστη χωρίς σύνταξη κι η Κ. την φροντίζει και φέρνει τα λεφτά σπίτι. Μένουν μαζί στο νοίκι. Αδέλφια δεν υπάρχουν. Απλή κοπέλα. Μου μιλούσε χωρίς να βγάζει οτιδήποτε το μίζερο. Αντίθετα, απέπνεε μια περηφάνεια. Το κλίμα ήταν πλέον τρυφερό. Τίποτα δεν θύμιζε τα σκληρά παιχνίδια που είχαμε κάνει, την ζωώδη πλευρά μας. Σαν να είμασταν άλλοι άνθρωποι. Στιγμές στιγμές με χάιδευε στο σημείο τής πληγής. Της έπιανα το χέρι ή της χάιδευα τα μαλλιά.
 
Την ενδιέφερε τι δουλειά κάνω κι αν έχω δικό μου σπίτι. Ρώτησε για την οικογένειά μου. Πιο πολύ όμως ήθελε να μάθει γιατί ενώ είμαι παντρεμένος, κάνω ‘τέτοια πράγματα’. Της εξήγησα ότι ο γάμος μου είναι ήδη ερωτικά νεκρός, ότι υπάρχουν διάφορα προβλήματα, ότι ψάχνομαι, κι ότι μόλις βρω αυτό που θέλω θα προχωρήσω αμέσως σε διαζύγιο. Με άκουσε με μιαν επιφυλακτικότητα. Παρόλαυτά συμφωνήσαμε ότι θα βρισκόμασταν πλέον σε άλλη βάση και φυσικά χωρίς τη μεσολάβηση τής Μ. 

- Δωσ’ μου το τηλέφωνό σου.

- Ναι, γράψε και το πιάνει ασυναίσθητα.

Μόλις το πιάνει κτυπάει. Ήταν πάλι η Μ. Κάνει το ‘λάθος’ να το σηκώσει, ενώ ακουγόταν η μουσική της παμπ.

- Ναι. Έλα, θα σ’ έπερνα.
- Καλά είμαστε.
- Ψάχναμε για φαρμακείο.
- Κάτσαμε να φάμε κάτι. Έρχομαι.

Ξαφνικά τινάζει το τηλέφωνο απ’ το αυτί της, γιατί η Μ. άρχισε να ουρλιάζει. Την ακούω να ωρύεται.

- Μην έρθεις εδώ. Πήγαινε σπίτι ή μείνε μ’ αυτόν, πήγαινε στο διά-ο-λο…Και της το κλείνει.

Η Κ. ταράχθηκε πολύ. Σηκώθηκε αμέσως να φύγουμε. Πλήρωσα και βγήκαμε στον δρόμο σχεδόν τρέχοντας. Ήμασταν κοντά. Απ’ το λαχάνιασμα δεν μπορούσαμε καλά – καλά να μιλήσουμε. Μου μετέφερε κι αυτό το άγχος της.

- Μα πώς κάνει έτσι; Τι έπαθε, ζήλεψε;

- Μάλλον.

Φτάσαμε. Ένα φιλί – άγγιγμα στα χείλη και έτρεξε αμέσως στο σπίτι τής Μ. Απομακρύνθηκα με ανάμικτα συναισθήματα. Ο ενθουσιασμός μου τσαλακώθηκε την τελευταία στιγμή. Ξυνό μου τό ‘βγαλε η παληοχοντρέλα! Φτου γαμώτο…! Δεν πήρα τελικά και το τηλέφωνό της…

(Συνεχίζεται)

[Jon_X]

Oμολογουμένως καλογραμμένη ιστορία. Αλλά το τελευταίο κομμάτι too much for me... Πάντως αλήθεια το 'χες  ή έχει φαντασίωση αυτό με το αίμα; Ερώτηση

[knight69]

Ευχαριστώ John για το σχόλιο. Η υποταγή στη γυναίκα έχει διάφορες εκδοχές, μορφές και διαβαθμίσεις. Έτσι, κάποια πράγματα για άλλους είναι αδιανόητα και γι άλλους ανεπαρκή. Ανάλογα με τη γυναίκα, τη σχέση μου μ' αυτή και τη στιγμή, το παραπάνω θα μπορούσε να είναι από πολύ έως λίγο.

[Jon_X]

Aπόλυτα σεβαστό Κeep on writting

[tabarikos]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΑ 9 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΛΛΟΓΡΑΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΑ,ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΘΕΑΤΕΣ........ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΟΤΑΝ ΒΡΕΙΣ ΧΡΟΝΟ

[knight69]

ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΡΕΣ, 10ο μέρος


Την επόμενη μέρα βρισκόμουν σε κατάσταση υπερδιέγερσης κι αναστάτωσης. Σκέψεις, εντυπώσεις, προσδοκίες, όλα ένα κουβάρι. Ήθελα να συναντηθώ άμεσα με την Κ. ν’ αρχίσει να ξεκαθαρίζει το νέο τοπίο. Ανυπομονούσα να την ξαναδώ. Έπρεπε όμως ν’ αφήσω λίγο χρόνο να κατακάτσει ο κουρνιακτός, να μάθει και η Μ. τις εξελίξεις, να προλάβει να τις χωνέψει. Αυτή ήθελε οι δύο ώρες που βρισκόμασταν να γίνουν μία και ‘μεις κοντέψαμε το τετράωρο! Αντί δια του δύο, το κάναμε επί δύο! Χα χα! Επίσης, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να κρατήσει και λίγο χαρακτήρα που λένε. Μην φανώ και  πολύ λυσσάρης!

Πάνω στον πανικό της προηγούμενης μέρας, τελικά δεν πήρα το τηλέφωνο της μικρής κι έτσι είχα να  λουστώ την χοντρή ακόμη μια φορά, μια τελευταία. Εξάλλου το είχαμε συμφωνήσει. Τέρμα η Μ. ανάμεσά μας. Η αλήθεια είναι ότι το παράκανε με τα τηλέφωνα και τις φωνές. Αλλά, τέλος πάντων τη δικαιολογώ. Αργήσαμε πολύ κι αυτή δεν είχε ιδέα για τις εξελίξεις. Ανησύχησε; Θύμωσε; Ζήλεψε; Λίγο απ’ όλα. Τι προοπτική όμως θα είχε μαζί της; Θα ζούσε μια ζωή η Κ. με την Μ.; Δεν θα ήταν φυσικό, δεν θα ήταν δυνατό κι αυτό το ‘ξερε η χοντρή. Δεν αμφιβάλλω ότι την αγαπάει. Και αγάπη σημαίνει να θέλεις παν’ απ’ όλα το καλό του άλλου, την ευτυχία του.

Μαζί μου δεν θα χρειαζόταν να ξανακάνει αυτή τη δουλειά. Μπορούσα να την υποστηρίξω οικονομικά από τώρα. Φίλες ας μέναν με την Μ., δεν με πειράζει. Υπήρχε φυσικά το αγκάθι του διαζυγίου. Θα κινούσα όμως άμεσα τις διαδικασίες και θα τους έδειχνα τα χαρτιά. Να, δεν κοροϊδεύω. Όταν λέω κάτι το εννοώ. Ήταν όμως αυτή η κοπέλα η κατάλληλη γυναίκα για μένα; Δεν ξέρω, μπορεί. Ήταν κι αυτά τα μέντιουμ και οι χαρτορίχτρες που είχα πάει συστημένος τον τελευταίο καιρό. Όλοι κι όλες λέγανε παραπλήσια πράγματα: «Θα χωρίσεις σύντομα. Νέα σχέση έρχεται με κοπέλα αρκετά μικρότερή σου, από καλή οικογένεια και καλλιτέχνιδα όπως εσύ». Τα δύο πρώτα ταίριαζαν. Τα άλλα δύο όχι και τόσο. Αλλά δεν θα βιαζόμασταν. Θα είχαμε τον χρόνο να ζήσουμε μαζί και να δούμε πώς τα πάμε.

Και τι πειράζει που έκανε ένα είδος πορνείας; Σάμπως της άρεζε; από ανάγκη το ‘κανε. Θα σταματούσε εξάλλου τώρα. Ναι, αλλά ήταν και λεσβία! Δεν πιστεύω όμως ότι ήταν η βασική της τάση. Παρασύρθηκε κιόλας. Κάτι ο ανάξιος πατέρας της, κάτι οι ατυχείς πρώτες σχέσεις, βρέθηκε κι αυτή η προαγωγός... θα έλεγα. Ναι, προαγωγός ήταν τελικά η χοντρή. Την είχε για κράχτη, να κρατάει τους πελάτες κι έπερνε και τη μίζα της. Το είδα καθαρά. Είκοσι ευρώ. Μπροστά μου έγινε. Αλλά η μικρή τελικά εκφράστηκε. Είναι γυναίκα. Το ξαναβρήκε, κι ήμουν περήφανος γι αυτό. Την κέρδισα την χοντρέλα, που ένας Θεός ξέρει τί πλύση εγκεφάλου θα της έχει κάνει. Είναι δυνατόν να έχυσε ποτέ με τον μπόγο, όπως έχυσε μαζί μου χθές; Το αποκλείω. Γυναίκα είναι η μικρή. Γυ-ναι-κά-ρα.

Κι όταν ταιριάζεις με κάποιον σεξουαλικά τόσο πολύ, αυτό είναι το κυριότερο. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι υστερεί κοινωνικά. Στις σπουδές της ή στη δουλειά της. Σαχλαμάρες! μια χαρά κοπέλα φαίνεται. Έχει μια γλυκύτητα, πράος και καλαίσθητος άνθρωπος. Απλή κοπέλα, αλλά συχνά αυτοί οι άνθρωποι είναι οι καλύτεροι. Έχει και τη δουλίτσα της. Θα μπορούσα να τη βοηθήσω να κάνει κάτι καλύτερο. Μια σχολή! Ναι, κάτι να μάθει. Κομμώτρια, νύχια. Να της άνοιγα κάποια στιγμή ένα κομμωτήριο. Ή και μια σχολή γραμματέων. Γραμματέας κάπου. Δεν είναι άσχημο.

Να ήθελε παιδιά; Μπορεί. Φαίνεται να είναι το είδος του ανθρώπου. Γιατί όχι; Καιρός και γω να κάνω κανένα παιδί. Και η ίδια θα τα σκέφτεται πιστεύω όλ’ αυτά. Γι αυτό, επείγει να βρεθούμε. Πολλές σκέψεις μπερδεμένες, σχέδια... Ας σταματήσω καλύτερα γιατί δεν το ‘χω σε καλό.

Όποτε έχω παρατρέξει με την σκέψη μπροστά, τα πράγματα στραβώσαν. Σαν να σε τιμωρεί η μοίρα για το θράσος να την προβλέψεις ή ακόμη και να την προκαθορίσεις. Θέλει μια σύνεση, να μην ‘κάψεις’ μιαν εξέλιξη. Να μην το γρουσουζέψεις, που λέγαν κι οι παληοί. Όπως, όταν με λαχτάρα περιμένεις ένα τηλεφώνημα, ποτέ δεν κτυπά όσο το σκέφτεσαι. Αν είναι να κτυπήσει, θα γίνει όταν το μυαλό σου έχει πάει σε κάτι άλλο και το ‘χεις ξεχάσει προς στιγμή.

Περάσαν τρεις μέρες. Κρατήθηκα με νύχια και με δόντια. Η ίδια δεν πήρε κανένα τηλέφωνο. Προφανώς δεν το ‘χει κρατήσει στη μνήμη η χοντρή. Άρα, και να ήθελε πώς θα μ’ έβρισκε; Ήταν μέρα πλέον να τηλεφωνήσω. Η χοντρή πλέον θα μ’ αντιμετώπιζε αλλιώς. Με κάποιον σεβασμό. Θα έβγαζα την φίλη της από το  τέλμα. Θα της εξασφάλιζα μια νέα ζωή. Θα δεχόταν την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Θα της έδινα και εκατό ευρώ για τον πελάτη που έχασε εξαιτίας μου, ανεξάρτητα αν ήταν αλήθεια ή όχι. Κι ένα καλό δώρο κάποια στιγμή, και ποιός ξέρει, κάποια στιγμή και κουμπάρα; Αν και θα προτιμούσα κάποια άλλη. Τέλος πάντων, πάλι σχέδια κάνω και δεν είναι καλό. Προ-τρέ-χω!

Κάθισα άνετα, καθάρισα τον λαιμό μου, ετοίμασα χαλαρά την χαμηλή έκταση της φωνής μου, μπήκα σε ψυχολογία πετυχημένου γόη, άναψα τσιγάρο και σχημάτισα άνετος κι ωραίος το νούμερο της Μ.

- Ναι;

- Έλα κούκλα! Ο Χ. είμαι...

- (Ουρλιάζοντας) Βρε γαμημένε ξεκωλιάρη, το μουνί που σε πέταγε καριόλη! Το σπίτι σου γαμώ, όλο το σόι σου γαμώ βρε ξεφτυλισμένε, έχεις το θράσος να μου τηλεφωνείς; Την βρήκες μικρή και την έβαλες να πείνει αίματα βρε βρωμιάρη, να κολλήσουμε τις αρρώστιες σου, και να γαμάς χωρίς καπότα ξεσκισμένε πούσταρε, τον χριστό σου και την παναγία σου! Πού ακούστηκαν αυτά βρε αλήτη; Να σ’ είχα εδώ, θα σε κομμάτιαζα με τα ίδια μου τα χέρια ψωλόχυμα του κερατά, που την προσέχω τόσον καιρό, για να ‘ρθεις να της το παίξεις γαμπρός βρε ψυχάκια, για να ‘χεις να γαμάς στο τσάμπα; Βρε ούστ βρωμόσκυλο, σας ξέρω κάτι τέτοιους παντρεμένους. Ψυχοπαθή ανώμαλε του κερατά που στα σκατά θα σ’ έπνιγα. Να σε πιάσω μόνο στα χέρια μου...

- Μα...

- Μην τολμήσεις να ξανατηλεφωνήσεις καραμαλάκα, και την Κ. θα την ξεχάσεις μια για πάντα, γιατί θα βρω που μένεις κερατά και θα στείλω να σε λιανίσουν. Δεν με ξέρεις καλά, αν νομίζεις ότι θα με κοροϊδέψεις εμένα, ότι θα σ’ αφήσω να την κάνεις ό,τι θέλεις. Αρχίδι! Φέτες θα σε κόψω. Γελιέσαι αν περνιέσαι για έξυπνος. Μη σε πετύχω, θα σε ξεκωλιάσω με μαχαίρι και τ’ άντερά σου θα στα δώσω να τα φας βρε πουστάρα κι όλοι οι ανώμαλοι που έχω μπλέξει, το κερατό μου γαμώ...

Και κλείνει το τηλέφωνο, αφήνοντάς με εμβρόντητο στην άλλη άκρη του σίρματος. Τα είπε μονορούφι. Κιχ δεν πρόλαβα να βγάλω. Ταράχτηκα, άρχισα να τρέμω. Μα δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν κατάλαβε; Δεν της τα είπε σωστά η Κ.; Πάτησα το redial. Η κατάσταση έπρεπε να ξεκαθαρίσει. Κτύπησε είκοσι φορές, δεν το σήκωσε. Το επόμενο δευτερόλεπτο το ασύρματο διαιρέθηκε εξ ων συνετέθει. Καπάκια, μπαταρίες, και κυκλώματα γίναν θρύψαλα στον απέναντι τοίχο.

Α! Δεν με ξέρεις καλά. Δεν θ’ αποφασίζεις εσύ για τη ζωή μου, για τη ζωή μας με την Κ. Τα ξέρει όλα αυτά η Κ.; Σίγουρα δεν θα της πει ούτε το ότι τηλεφώνησα. Κάτι σκαρώνει η βρωμιάρα. Δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Έπεσα έξω, μα τελείως έξω. Έχω διεκδικήσει πολλές γυναίκες. Αλλά πρώτη φορά έχω να διεκδικήσω γυναίκα από γυναίκα! Πώς να το κάνω; Ποιοί είναι εδώ οι όροι του παιχνιδιού; Αλλά τί γυναίκα λέω; Αυτή σαν άντρας κάνει. Αλλά θα δει. Πόλεμο θέλει; Πόλεμο θα ‘χει!
 
Η ταραχή μου αμέσως μετατράπηκε σε οργή κι ανησυχία. Οργή για την Μ. ανησυχία για την Κ. Ποιός ξέρει τι μέσα χρησιμοποίησε η χοντρή στη μικρή. Πιθανόν ακόμη και βία, σαν κανονική νταβαντζού! Να θέλει η Κ. να με βρει και να μην ξέρει πώς! Δεν ξέραμε ακόμη πού μένει ή πού δουλεύει ο άλλος. Πρέπει να την βρώ σήμερα κιόλας. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Το βράδυ τελείωσα με τις δουλειές μου πιό νωρίς και κίνησα για τον χώρο της Μ. Έβαλα στην τσέπη κι ένα μικρό κατσαβίδι για παν ενδεχόμενο. Απ’ ότι κατάλαβα, εκεί μένει κιόλας. Έφθασα σύντομα και στάθηκα απέναντι να σκεφτώ τις κινήσεις μου. Να μπουκάρω; Θα μου ανοίξει; Θα είναι η μικρή μέσα; Αν μπουκάρω, θα την αρχίσω στις πολύ γρήγορες. Αυτή, ούτε να κουνηθεί δεν θα προλάβει. Θα την περιλάβω με τα μαστίγιά της. Αυτή θα ‘χει κρυμένα μαχαίρια ή στυλιάρια, μπορεί να αρπάξει και το τεράστιο strapon να με κυνηγάει. Θα προσπαθεί ο ένας να κρεμάσει τον άλλον απ’ τις χειροπέδες που κρέμονται απ’ το ταβάνι, για να τον γδάρει ζωντανό. Αλλά τόσο βαριά, θα το καταφέρω; Κι αν την σκοτώσω με καμιά δυνατή στο κεφάλι; Με το κατσαβίδι στον λαιμό; Θα με βρουν.

Έτσι γίνονται τα φονικά, και μετά ούτε Κ. ούτε τίποτα. Μάλλον θα ‘χει και κάποιον άμεσο τρόπο να ειδοποιεί τον μπάτσο προστάτη της. Μήπως είναι κι αυτός μέσα και με περιμένουν; Κάποια παγίδα; Δεν είναι απ’ τους ανθρώπους που δεν θα ‘χει πάρει τα μέτρα της. Η βρωμιάρα! Το καλύτερο είναι να περιμένω χωρίς να πολυφαίνομαι. Κάποια στιγμή θα μπει ή θα βγεί η μικρή. Δεν θα την κλείδωσε κιόλας. Εξάλλου έχει και τη δουλειά, αλλά και τη μάνα της. Στη χειρότερη να την συνοδεύει. Αλλά θα δούμε. Ας περιμένω.

Οι ώρες περάσαν. Περάσαν και τα μεσάνυχτα. Το πεζοδρόμειο μπροστά μου γέμισε αποτσίγαρα. Στη φαντασία μου είχα σκοτώσει την χοντρή με εκατό διαφορετικούς τρόπους και είχα κλέψει την Κ. με άλλους τόσους. Τί με ανεμόσκαλα από ελικόπτερο, όπως στη διαφήμιση της coca cola zero, τί σκάβοντας υπόγειο τούνελ! Οι περίοικοι με κυττούσαν καχύποπτα. Τι κάνει αυτός εδώ τόσες ώρες;

Δε νομίζω ότι θα φανεί πλέον η μικρή τόσο αργά. Έφυγα απογοητευμένος για το σπίτι. Και κουρασμένος μετά από εκατό σκοτώματα κι άλλες τόσες περιπετειώδεις διασώσεις. James Bond. Ή πιό σωστά, όπως ο ίδιος συστηνόταν, Bond! James Bond. Χαζομουρμουρώντας το γνωστό soundtrack μετρούσα ρυθμικά τα βήματά μου ως το σπίτι, διασκεδάζοντας λίγο τη θλίψη μου. Η ελπίδα όμως παρέμενε ζωντανή. Που θα πάει; θα την πετύχω. Κρατούσα το κατσαβίδι μέσα στην τσέπη. Είναι άραγε οπλοφορία; Μια πρίζα κυρ αστυνόμε έφτιαξα σε μια φίλη.

Την άλλη μέρα ακύρωσα δουλειές για να πάω πιό νωρίς. Απ’ το απόγευμα. Στάθηκα από την άλλη πλευρά. Στο ίδιο πεζοδρόμειο με το σπίτι της βρωμιάρας. Προς την Αχαρνών. Από ‘κει έκρινα ότι θα περνούσε η μικρή. Αν έδινα κανένα πεντοχίλιαρο στην χοντρή για να συνενέσει; Μπα, δεκαχίλιαρο θα ήθελε τουλάχιστον. Ξεφτίλα όμως! Θα την κάνω ρόμπα στη γειτονιά. Τον χειρότερο εφιάλτη της, στη λαϊκή! Θα ουρλιάζω: εδώ η καλή αφέντρα, λεσβιάρα του κερατάαα! Πενήντα ευρώωω...Πενήντα ευρώ δίνεις, 150 κιλά πέρνεις...Εδώ η καλή βίζιτααα... Για άντρες για γυναίκες, πάρε κόσμεεε... Θα γίνω όμως κι εγώ ρεζίλι.

Να την καταγγείλω! Πορνεία. Μου έφαγε λεφτά και τέτοια. Στο ηθών, στο εσωτερικών υποθέσεων, μπλεγμένος και μπάτσος. Νταβατζής. Τα τελευταία, ήξερα ότι ποτέ δεν θα τα έκανα. Κτυπήματα κάτω από τη μέση δεν το καταδεχόμουν. Είναι άνανδρα, δείγμα αδυναμίας. Όχι! Στα ίσια θα την αντιμετωπίσω. Εκτονωνόμουν αφάνταστα. Είχα περιέλθει σε μια κατάσταση ψυχικής ευφορίας, σαν αυτή που δεν θέλεις με τίποτα να βγείς. Βυθισμένος σε μια λυτρωτική αίσθηση, χαμένος απ’ το περιβάλλον. Αμυδρά, μια γνωστή φυσιογνωμία πλησιάζει. Που το ξέρω αυτό το άτομο; Πώς βλέπεις τον περιπτερά, που τον ξέρεις μόνο με φόντο το περίπτερο, και τον δεις πρώτη φορά στον δρόμο να περπατάει; Δεν τον αναγνωρίζεις. Βρε που τον ξέρω; Και σου δίνει τα τσιγάρα κάθε μέρα. Μη με διακόψει κανείς τώρα στη νιρβάνα αυτή.

Κάποιος μ’ ενοχλεί. Έπρεπε να μου μιλήσει βρε γαμώτο! Κι αν διακοπούν αυτές οι λυτρωτικές σκέψεις, συνήθως δεν θυμάσαι που έμειναν για να τις συνεχίσεις.

- Τι κάνεις εδώ;

 Ήταν η Κ.! Ούτε που την πρόσεξα! Δεν πάω καλά! Καθόλου καλά.

- Αγάπη μου! Από χθές σε περιμένω εδώ. Δεν μπορώ να σε βρω αλλιώς.

- Άσε... χαμός έγινε με τη Μ. Σκοτωθήκαμε...

- Της τηλεφώνησα, με σκυλόβρισε και με απείλησε για να μην σε ξαναδώ.

- Το φαντάζομαι...Μου κάνει εκβιασμό. Ή εκείνη ή εσύ. Δεν θέλει με τίποτα να σε ξαναδώ. Για κανένα λόγο.

- Και τί ανάγκη την έχεις; Δεν θέλεις να ‘μαστε μαζί; Δεν σε θέλω μόνο για σεξ. Ενδιαφέρομαι για σένα σοβαρά. Ταιριάζουμε πολύ, δεν το βλέπεις;

- Ναι, ταιριάζουμε μάλλον. Αλλά έχω μπερδευτεί. Χρειάζομαι λίγο χρόνο να σκεφθώ τι θα κάνω.

- Να βρεθούμε να τα πούμε. Πάμε τώρα;

Κτυπάει το τηλέφωνό της.
- Ναι.
- Έρχομαι
- Σε δυό λεπτά.

- Ήταν η Μ. Έχουμε πελάτη μέσα.

- Πελάτη; (με δυσάρεστη έκπληξη)

- Τι να κάνω μωρό μου. Απ’ όταν βρεθήκαμε δεν πήγα με κανέναν. Δεν είχα καθόλου όρεξη. Σε σκεφτόμουν. Τώρα με περιμένουν. Μη νομίζεις, ένας μαλάκας είναι. Εγώ δεν κάνω πολλά μαζί του. Πρέπει να δω και την Μ. Από ‘κεινο το βράδυ δεν μ’ έχει δει. Θέλει να συζητήσουμε σοβαρά.

- Κι εμείς πότε θα συζητήσουμε σοβαρά;

- Σύντομα. Πρέπει να μου πεις και για τον γάμο σου.

- Τον γάμο μην τον σκέφτεσαι. Σου είπα θα χωρίσω άμεσα και το εννοώ. Δεν σε κοροϊδεύω. Με πιστεύεις; Πες μου ότι με πιστεύεις;

- Σε πιστεύω μωρό μου. Πρέπει να μιλήσουμε γι όλ’ αυτά. Είναι σοβαρό. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι ανάμεσα σε δυό ανθρώπους. Και τη Μ. δεν την γνώρισα χθές.

- Δηλαδή εμένα με γνώρισες χθες...

- Δεν εννοώ αυτό. Έχει κάνει τόσα για μένα. Την έχω σαν μάνα, σαν αδερφή...

- Και σαν γκόμενα...

- Έλα μωρέ τώρα...μην το βλέπεις έτσι...θα σου εξηγήσω.

- Σε εκμεταλλεύεται. Σε ‘χει για τη δουλειά.

- Ε όχι ακριβώς...τι να σου λέω τώρα. Πρέπει να τα πούμε ήσυχα οι δυό μας.

- Και να  τα πούμε και να βρεθούμε. Πεθύμησα και το κορμί σου! (αυτό μετάνιωσα που το είπα, ακριβώς μόλις το είπα).

Ξανακτυπάει το τηλέφωνό της
- Ναι, έφτασα, απ’ έξω είμαι.

- Μωρό μου πρέπει να φύγω τώρα.

Και περπατάει προς τα σκαλοπάτια. Σχεδόν έφτασε στην πόρτα κι ακούω την Μ. να ξεκλειδώνει. Αμάν! Το τηλέφωνο.

- Το τηλέφωνό σου!

Με κοιτάει με μια απόγνωση, τύπου, δεν προλαβαίνω τώρα.
Οριακά προλαβαίνω και της δίνω μια κάρτα μου, που είχα πρόχειρη στην τσέπη. Την βάζει αστραπιαία στην τσέπη της.

- Πάρε με σήμερα. (με δυνατό ψίθυρο και την χαρακτηριστική κίνηση του τηλεφώνου)

Εξαφανίστηκα γρήγορα. Δεν ήθελα φασαρίες εκείνη την ώρα. Δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.

Δεν μου άρεσε που έφυγα σαν τον κλέφτη. Και τη μικρή την περίμενα πιό θερμή. «Έχουμε πελάτη»! Άκου πελάτη. Και την έχει «σα μάνα κι αδερφή»! Αφού έχει μάνα! Κράτησε τα προσχήματα, αλλά κάτι δεν πάει καλά. Κι «έχω μπερδευτεί και θέλω τον χρόνο μου...» Και «για το γάμο σου...» και πράσιν’ άλογα. Αυτά συνήθως είναι υπεκφυγές. Τουλάχιστον της μίλησα και είμαι σίγουρος ότι μπορεί να αποφασίσει η ίδια. Έχει πλέον και το τηλέφωνό μου. Θα πάρει σήμερα; Για να δούμε.

Επέστρεψα σπίτι με ανάμικτα συναισθήματα. Η χοντρή δεν αποφάσιζε, αλλά είχε το πλεονέκτημα του χρόνου μαζί της. Φαντάζομαι τι θα της λέει. Παντρεμένος είναι, να σε γλεντάει στο τσάμπα θέλει και μόλις σε βαρεθεί...Τρελός είναι, σε βάζει να πίνεις αίματα, θα σε στρέψει εναντίον μου...διάφορα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ την αναμονή. Μέχρι πολύ αργά κοιτούσα το τηλέφωνο κάθε πέντε λεπτά. Μην έκλεισε, μήπως δεν άκουσα. Φτάσαν ξημερώματα και τίποτα. Με πήρε τελικά ο ύπνος. Έβλεπα συνέχεια εφιάλτες. Πολύ ανήσυχος ύπνος.

Ξύπνησα χάλια. Γιατί δεν πήρε; Μήπως έχασε την κάρτα; Δικαιολογίες! Το timing. Έχασα το σωστό timing. Αν είχα το τηλέφωνό της απ΄την αρχή, δε θα την άφηνα ανεπηρέαστη. Καθυστέρησα και τρεις μέρες. Μαλακία! Αμέσως έπρεπε να πάω. Τώρα έφυγε απ’ το κλίμα και σκέφτεται όλ’ αυτά. Δεν θα θέλει να ρισκάρει. Θα ‘χει και κάποια εξάρτηση απ’ την Μ. Εμένα δεν θα με πολυεμπιστεύεται. Δεν θα θέλει αναστάτωση και ανατροπές στη ζωή της. Είπαμε, είναι θηλυκό με τις αναφάλειές της. Δεν είναι αφέντρα, αντράκι. Αν δεν είναι σίγουρη, καλύτερα να μην πάρει. Δεν θα κάνω άλλη κίνηση, δεν έχει νόημα. Αλλά και πάλι να χαθεί τέτοιο σεξουαλικό ταίριασμα; Ε, δεν θα ‘ναι και η μόνη. Έχω κι εγώ την τάση να καψουρεύομαι πολύ εύκολα αυτό τον καιρό. Διψάω για αλλαγή και πέφτω με τα μούτρα.

Μεσημέριασε και βρήκα τον εαυτό μου στο κρεβάτι να τα σκέφτομαι και να τα ξανασκέφτομαι. Ταβανοσκοπούσα. Ακούω τα κλειδιά στην πόρτα. Ήρθε η γυναίκα μου. Α ναι, υπάρχει κι αυτή ακόμη...

- Είσαι εδώ;

- Ναι, στο κρεβάτι.

- Τέτοια ώρα;

- Σε περίμενα να κάνουμ’ αγκαλίτσες

- Μπα, πώς κι έτσι;

- Σε ‘πεθύμησα, ξεχάσαμε και πώς γίνεται...

Ήρθε. Ένα κανονικό σεξ, σταθερή αξία. Ένας οργασμός που περιορίστηκε στη γεννετήσια περιοχή. Μια μικρή ρεβάνς στο μυαλό μου και μόνο. Και η ρουτίνα έτοιμη να με ξαναπορροφήσει.

Τα χρόνια πέρασαν. Δεν τηλεφώνησε ακόμη. Μπορεί και να ‘ναι καλύτερα. Ποιός ξέρει ... Τι να γίνεται άραγε;

(Τέλος)

[aeriko]

Το 10ο κεφάλαιο αποτελεί ρεσιτάλ συγγραφικής δεξιότητας!!! σε συνεπαίρνει!!!
 συνδυάζει την πραγματικότητα του πρωταγωνιστή με το όνειρο και τα θέλω του, τη φαντασίωση με τον αυτοσαρκασμό, τη ψύχραιμη σκέψη με το ταυτόχρονο φτερούγισμα του έρωτα και τέλος το απρόσμενο και ρεαλιστικό φινάλε με την κατά τα άλλα, αναμενόμενη ευτυχή κατάληξη της ιστορίας για την οποία ο αναγνώστης είναι περίπου σίγουρος, αφού για κάτι τέτοιο τον προδιαθέτει η γραφή και το ύφος της!!!
πολλά συγχαρητήρια!!!!!
αυτό το "ταβανοσκοπούσα" με αποτελείωσε κυριολεκτικά!!!

[knight69]

Σ' ευχαριστώ φίλε μου για τα καλά σου λόγια. Βγήκε λίγο μεγάλο το 10ο μέρος. Σκεφτόμουν να το χωρίσω στα δύο, αλλά τελικά περιορίστηκα στις 10 συνέχειες.

[Maroulaki]

Δεν πήρε? 

[abc12]

Ιππότη πραγματικά δεν έχω διαβάσει ποτέ μου ιστορία. κάνα δυο φορές έχω πάει να κοιτάξω αλλά διαβάζω τη μεσαία λέξη από κάθε γραμμή και το παρατάω.. έτυχε να κοιτάζω αυτήν την ιστορία και τη διάβασα επειδή είδα ότι η Λόλα κάπου είχε πατήσει χύσιμο.

Τι να πω. Οι περιγραφές άψογες. Απέριττες και περιεκτικές ταυτόχρονα. Τα επίθετα που χρησιμοποιείς άψογα. Οι προτάσεις αψεγάδιαστες. Οι μεταφορές φοβερές, μόνο εκεί που χρειάζονται και πολύ πετυχημένες και επίσης 2-3 εσωτερικές σκέψεις ή αλλιώς μεγάλες κουβέντες που έχεις πει που με γαργαλάνε να ανοίξω 100 θέματα συζήτησης..
Συγχαρητήρια πραγματικά. Είναι επαγγελματικό το γράψιμο σου και δεν υπερβάλλω καθόλου.
υγ. και δε χρειάστηκε να περιμένω γιατί τα διάβασα όλα μαζί.

υγ.2 να την κατοχυρώσεις κάπως μην στην κλέψει κανείς.

[tabarikos]

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ 10 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΥΠΕΡΟΧΑ....ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ......

[mfs656]

χίλια μπράβο  θαυμάσιο γράψιμο...όσο για το τέλος...μπορεί πράγματι να είναι καλύτερα 

[Euronymous Oystein]

Μου φαίνεται απίστευτο...