Το απουσιολόγιο
Εγώ ήμουν το κλασικό φυτό της τάξης. Επιμελής, αριστούχος, γυαλάκιας (γλυκούλης βέβαια), καλό παιδί στα όρια της φλωριάς και φυσικά απουσιολόγος! Ήμουν εσωστρεφής και ντροπαλός, προτιμώντας να κάνω παρέα μόνο με τα φλωράκια του σχολείου.. Θυμάστε, εκείνα τα παιδάκια που δεν πολυμιλούσαν στις συμμαθήτριές τους, επειδή έχοντας κεκτημένη ταχύτητα από τα χρόνια του Δημοτικού, ακόμα πίστευαν πως τα κορίτσια είναι εχθροί των αγοριών!
Εκείνη, πάλι, ήταν το άκρως αντίθετο. Ξανθό κοντοπούτανο, πράσινο ματάκι, βυζιά υπεραναπτυγμένα για την ηλικία της (16 χρονών- Α’ Λυκείου), εξωστρεφής στα όρια της πουτανιάς και κακή μαθήτρια.. Έκανε παρέα με τους μάγκες του σχολείου, εκείνα τα παλικάρια που είχαν μηχανάκι, έκαναν καγκουριές στην πλατεία και τις ώρες του σχολείου σύχναζαν στο «τζούρα-κλαμπ» κάνοντας τσιγάρα και φλερτάροντας με τις γκόμενες.. Στις παρέες μου ψιθυρίζαμε με δέος, ότι ο τάδε ή ο δείνα μάγκας του σχολείου είχε γαμήσει! Είχε γαμήσει κανονική γκόμενα, την ίδια ώρα που εμείς, τα φλωράκια, είχαμε γαμήσει μόνο την παλάμη μας! Το όνομα της μουνάρας, που ανέφερα, ήταν Βίκυ!
Για πάρτη της Βίκης τον είχα κάνει λάστιχο.. Μαλακιζόμουν πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με τις πιο τρελές φαντασιώσεις στο μυαλό μου.. Ήμουν από τότε άτομο υποτακτικής ψυχολογίας και ποδολάγνος μέχρι θανάτου. Και η Βίκυ είχε τα πιο όμορφα πόδια που είχα αντικρίσει. Είχα την ευκαιρία να τα παρατηρήσω τους ζεστούς μήνες, που έσκαγε μύτη με σανδαλάκι στο σχολείο, ή μετά τη γυμναστική που άλλαζε τις κάλτσες στα αποδυτήρια. Τα ποδαράκια της ήταν μικρά, πρέπει να φόραγε 37 νούμερο, με έντονες τοξωτές καμάρες, αρμονικά και καλοσχηματισμένα δαχτυλάκια, νυχάκια πάντοτε βαμμένα σε κόκκινο ή απαλό ροζ χρώμα και πατούσες λαχταριστές και απαλές, τόσο απαλές που σε προκαλούσαν να τις γλείψεις..
Φυσικά, ήμουν τόσο συνεσταλμένος που ουδέποτε κατόρθωσα να της απευθύνω το λόγο χωρίς να κοκκινίσω σαν το παντζάρι ή να τραυλίσω σαν κεκές.. Έτσι, για να αποφεύγω τις στιγμές αμηχανίας, απέφευγα και την ίδια τη Βίκυ. Θεωρούσα, άλλωστε, ότι ο σαρκικός μου πόθος για αυτήν θα κορεζόταν δια της εξουθενωτικής καθημερινής μαλακίας.. (Και ας είχα επιπτώσεις στη ζωή μου, αφού με την πολλή μαλακία τα 20άρια γίνονταν 19άρια :P) Η Βίκυ, όμως, ως πονηρό και αδίστακτο θηλυκό, είχε έναν πολύ καλό λόγο να μην με αποφεύγει καθόλου.. Τουναντίον να με προκαλεί συνέχεια! Ο λόγος, φυσικά, ήταν το απουσιολόγιο που κρατούσα στα χέρια μου, αυτή η μικρή μαθητική «εξουσία» που μπορούσε να σώσει ή να κάψει κάποιον.. Τελικά ο μόνος που κάηκε, ήμουν εγώ!
Η Βίκυ έκανε συχνά κοπάνες από το μάθημα με τους μάγκες του σχολείου, για να γλιτώνει διαγωνίσματα και το πρήξιμο των καθηγητών, συσσωρεύοντας πληθώρα αδικαιολόγητων απουσιών. Έτσι έφθασε στο ανώτατο όριο , που η υπέρβασή του δεν θα της επέτρεπε τον προβιβασμό. Παράλληλα, οι περισσότεροι καθηγητές μου είχαν τυφλή εμπιστοσύνη και υπέγραφαν το φύλλο απουσιών χωρίς να το ελέγχουν, χωρίς να αμφισβητούν την ευσυνειδησία μου.. Η Βίκυ κατάλαβε πως ήμουν ο άνθρωπός της.. Αυτός, που αν δεχόταν να της χαρίζει απουσίες, και τις κοπάνες θα συνέχιζε κανονικά και τη ζωή της θα έκανε και τη χρονιά της θα περνούσε!! Και ο τρόπος για να πείσει ένα σπασικλάκι σαν εμένα, να παραβεί τις «αρχές» του και να προδώσει την εμπιστοσύνη των καθηγητών παίζοντάς κορώνα-γράμματα την ίδια την υπόληψή του, ήταν ένας: Να μου την πέσει! Να με σαγηνεύσει με τα κάλλη της! Να με ελέγξει με την προκλητική ομορφιά της και να με κάνει υποχείριό της.. Ασφαλώς τα κατάφερε.
Ήταν η μέρα που ήμουν επιμελητής.. μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα, κατά την οποία η Βίκυ είχε έρθει στο σχολείο ντυμένη με ένα προκλητικό ροζ τιραντέ μπλουζάκι, που αποκάλυπτε την αβυσσαλέα χαράδρα μεταξύ των βυζόμπαλών της και με μια μίνι τζιν φουστίτσα που άφηνε ακάλυπτες τις θεϊκές μπουτάρες της. Στα πόδια φορούσε ένα ζευγάρι ροζ αθλητικά παπούτσια με πολύ κοντά καλτσάκια από μέσα… Οι γάμπες της ήταν σφιχτές, ενώ το τουρλωτό κωλαράκι της τονιζόταν ακόμα περισσότερο μέσα από τη στενή φούστα. Εγώ καθόμουν ήσυχα στο κάθισμα του θρανίου μου, διαβάζοντας για το διαγώνισμα της επόμενης ώρας. Εκείνη με πλησίασε με θράσος. Έκατσε πάνω στο θρανίο μου, και προς μεγάλη μου έκπληξη ανέβασε με άνεση τις ποδάρες της και της ακούμπησε πάνω στην καρέκλα μου, δεξιά και αριστερά του σημείου που καθόμουν. Οι μπουτάρες της άνοιξαν διάπλατα και τότε βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο απίστευτο θέαμα της ζωής μου.. Το ολόγυμνο, ξυρισμένο της μουνάκι! Η πουτανίτσα είχε βγάλει το βρακί της και το κουνούσε επιδεικτικά μπροστά στη μάπα μου, κρύβοντάς μου την υπέροχη θέα…
-«Τι τι τι τι κ-κάνεις;;» Ρώτησα τραυλίζοντας μη αντέχοντάς την ένταση της στιγμής.
-« Τι κάνω; Απλά σου δείχνω αυτό που μπορείς να έχεις, αν είσαι καλό παιδί.» Μου απάντησε με αυτοπεποίθηση εκείνη, ακουμπώντας το αιωρούμενο βρακάκι της στη μύτη μου..
Εγώ εκστατικός από αυτό που συνέβαινε, μύρισα ενστικτωδώς και γοερά το στρινγκάκι της. Η μυρωδιά που άγγιζε τα ευαίσθητα ρουθούνια μου ήταν πρωτόγνωρη. Ένα διακριτικό, απροσδιόριστο άρωμα που οι έμπειροι το έλεγαν «μουνίλα».. Ναι μύριζα τη μουνίλα της Βίκυς από το νοτισμένο της βρακάκι και τρελαινόμουν.. μεθούσα από καύλα.. Ο πούτσος μου, βέβαια, δεν έμεινε αμέτοχος στο σκηνικό. Με αργές και σταθερές κινήσεις άρχισε να σηκώνει κεφάλι, φουσκώνοντας το παντελόνι μου..
Η Βίκυ, επιβλητική και άνετη όσο ποτέ, απολαμβάνοντας τη σαστιμάρα μου, πήρε το εσώρουχο από το πρόσωπό μου και άρπαξε βίαια το κεφάλι μου τραβώντας το ανάμεσά στα πόδια της..
-«Χαχαχαχααχαχ! Σίγουρα είναι η πρώτη φορά που βλέπεις μουνάκι στη ζωή σου! Πρέπει να νιώθεις ευγνώμων.. Το μουνί αυτό το έχουν δει και το έχουν γαμήσει αγόρια που δεν έχουν καμιά σχέση μαζί σου.. Και όμως εγώ σου δίνω την ευκαιρία να το μυρίσεις, αρκεί να μη μου βάζεις απουσίες από δω και πέρα! Αν μου κάνεις το χατίρι, θα σε αφήσω να το γευθείς κιόλας.. Και ποιος ξέρει;; Κάποια στιγμή μπορεί να γνωριστεί και με το πουλάκι σου που σπαρταράει.. Χαχαχαχα!» Τα λόγια της και τα γέλια της απλά βάθαιναν την κάυλα μου, την πρωτόγονη σεξουαλική απόγνωση που με ωθούσε στην πηγή της γυναικείας της δύναμης.. στην αρχοντομουνάρα της… στο απίστευτο, ροδαλό, πρησμένο μουνάκι που έβλεπα μπροστά μου, σε μικρή απόσταση από τη μάπα μου, εκεί που κυριαρχικά με είχε οδηγήσει αυτή η μικρή τσούλα!
Εγώ είχα χάσει τη μιλιά μου.. Ήταν αδύνατο να αντιδράσω.. Απλά υπέκυπτα στο πρώτο μουνί που έβλεπα ποτέ μου.. Ξεκίνησα να εισπνέω.. Εισέπνεα σαν τον τρελό, λες και προσπαθούσα να φυλακίσω τη μυρωδιά της αρχοντομουνάρας της μέσα μου για πάντα! Τα πρησμένα, και ελαφρώς ξεσκισμένα, μουνόχειλά της με καλούσαν να τα φιλήσω.. Απείχα μόλις 10 εκατοστά από αυτά.. Σαν υπνωτισμένος έγειρα προς τα μπρος κατευθύνοντας το στόμα μου σε αυτά. Η Βίκυ, που εκείνη την ώρα γέλαγε και κορόιδευε τη σαστιμάρα μου, έκλεισε απότομα της μπουτάρες της, σφήνωσε το ταλαίπωρο κεφάλι μου ανάμεσα στις μπουτάρες της και μου έφραξε το δρόμο προς το μουνί της..
-« Είσαι πολύ βλάκας τελικά! Τι νόμιζες ότι θα σε άφηνα να με γλείψεις, χωρίς πρώτα να μου χαρίσεις την πρώτη απουσία;;» Μου φώναξε με επιβλητική φωνή. Και συνέχισε:
« Την επόμενη ώρα ΕΓΩ θα φύγω για καφέ και ΕΣΥ θα κρύψεις την απουσία μου! Αν τυχόν μου βάλεις απουσία, ξέχνα για πάντα το μουνάκι μου!» Αφού ολοκλήρωσε τη φράση της με απώθησε βίαια και σηκώθηκε από το θρανίο.. Εγώ είχα καταπιεί τη γλώσσα μου.. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε! Στάθηκε, τότε, πίσω από την καρέκλα μου , άπλωσε τα λεπτεπίλεπτα χεράκια της στο στήθος μου και μου ψιθύρισε ηδονικά στο αυτί:
-« Να ξέρεις, πως αν είσαι καλό παιδί, δεν θα χάσεις.. Θα πραγματοποιήσω ΟΛΕΣ σου τις φαντασιώσεις.. Και πίστεψέ με, έχω τον τρόπο..» Ολοκληρώνοντας τη φράση της, άφησε τα περιποιημένα νυχάκια του δεξιού της χεριού να γλιστρήσουν στην πλαδαρή μου κοιλιά και να αγγίξουν ανεπαίσθητα το καυλωμένο μου πουτσοκέφαλο πάνω από το παντελόνι.. Ε αυτή ήταν τη τελειωτική κίνηση.. Εκπυρσοκρότησα αμέσως.. Ένας μεγάλος υγρός λεκκές εμφανίστηκε στον καβάλο μου, προδίδοντας το ανεξέλεγκτο χύσιμο.. Ένα βαθύ βογγητό ξέφυγε από το στόμα μου, προκαλώντας εκ νέου το σαρκαστικό γέλιο της Βίκυς..
-«Κάτι μου λέει, τελικά, πως εμείς οι 2 θα τα πάμε καλά!» Γέλασε ξανά και έφυγε, αφήνοντάς με ημιλιπόθυμο στο θρανίο, υπό τον διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού που σήμαινε το τέλος του διαλείμματος..
Συνεχίζεται.. (για να πάμε και στα πόδια)
