Dedicated to me
Θυμάσαι ψυχή μου που, κουρασμένη απ' τα πάθη σου, μια χιονισμένη βραδιά στο Μαρούσι θέλησες να λυτρωθείς μια για πάντα;
Θυμάσαι το θαύμα που κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι σου συνέβη κι όμως χάρη σ' αυτό υπάρχεις ακόμα; Το κλάμμα στο οποίο παραδόθηκες γονυπετής όταν ο Θεός δε σού 'κανε το χατήρι να σε πάρει; Πόσο Τον ικέτευες κάθε βράδυ κλαίγοντας να μη σε ξημερώσει;
Θυμάσαι τα κλάμματα της (συγχωρεμένης πλέον) κολλητής σου που βγήκε με τα χιλιοτρυπημένα χέρια της να σ' αγκαλιάσει;
Τις κρύες νύχτες στα παγκάκια;
Τα κρύα μέταλλα του ψυχιατρείου, όπου δεμένος και αιμόφυρτος απόκαμες μέχρι να σε βρει το ξημέρωμα;
Όταν η οικογένειά σου αρνείτο και την ύπαρξή σου ακόμα; [Στο μυαλό ο Στράτος: "...ούτε αδελφός, αγόρι μου, για σένα δεν θα κλάψει..."].
Την πολύβουη και απάνθρωπη Ομόνοια;
Την παλιά σου αγάπη που μέτραγε τα κόκκαλά σου ένα προς ένα απ' την αδυναμία;
Και μετά, στο νέο σου ξεκίνημα, τρεις μήνες μέχρι να πατήσεις στα πόδια σου, χωρίς πόνο, κρίσεις, χαρμάνες. Άλλοι τρεις μήνες να ξαναβγείς δειλά στον κόσμο. Και πάλι απ' την αρχή. Ξεκίνημα απ' το μείον... Όλοι να σε βρίζουν. Απόβλητος. Χώρος για σένα πουθενά. Παντού ξένος. Μ' έμπνευση μόνο το 'Αν' του Κίπλινγκ ["Άν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος όταν οι πάντες τα έχουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο...." κλπ.κλπ.κλπ.].
Πόσα δάκρυα, άραγε χρειάστηκαν; Πόσες φορές σκέφτηκες να στρέψεις τ' όπλο πάνω σου να το τελειώσεις γρήγορα;
Και τώρα, εκείνοι που τότε δεν καταλάβαιναν γιά λόγους που εσύ τώρα δεν αντιλαμβάνεσαι, σε θαυμάζουν.
Έφτασες στη δική τους κορυφή. Τώρα καμαρώνουν για σένα. Τώρα σε αναγνωρίζουν. Τώρα εξαρτώνται από εσένα και τη βοήθειά σου. Τώρα έχεις τον έλεγχο σε όλα. Έχεις τη δύναμη ακόμα και το μέλλον τους να επηρρεάσεις, αλλά κάνεις το καλύτερο για κείνους.
Σου εμπιστεύονται εκατομμύρια, ενώ τότε σε κυνηγούσαν για λίγες χιλιάδες ευρώ. Και συ κοιτάς απορημένος. Δεν είσαι άλλος άνθρωπος. Ο ίδιος είσαι, όπως και τότε. Γιατί δεν το καταλαβαίνουν; Στο μυαλό το 'Shadow play' του Rory Gallagher : ''...a little Dr. Jeckyl, a little Mr Hyde...". Όπως και τότε...
Δέκα χρόνια πέρασαν, που μοιάζουν σαν αιώνας....
Βάστα, ψυχή μου, να δούμε πού θα πάει...
