- Ποιός ήταν και ποιο το έργο του Ντε Σαντ -

[Lia]

Μαρκήσιος ντε Σαντ: Μια τερατώδης όρεξη...



     

Έζησε έναν από τους πλέον πολυτάραχους βίους του αιώνα του. Γόνος οικογένειας με βαθιές ρίζες στην αριστοκρατία της νότιας Γαλλίας, σπούδασε σε μία από τις αυστηρότερες στρατιωτικές ακαδημίες εκείνης της εποχής, πολέμησε, τιμήθηκε για τα ανδραγαθήματά του, ταξίδεψε, προξένησε σεξουαλικά και άλλα σκάνδαλα, διώχθηκε από τις αρχές και κρατήθηκε, αρχικά σε φυλακή κι έπειτα σε άσυλο φρενοβλαβών, κυρίως λόγω της πεθεράς του που τον απεχθανόταν και ήθελε να τον εξαλείψει από προσώπου γης, κάτι που πέτυχε και λόγω των διασυνδέσεών της με το παλάτι.

Το όνομα αυτού: Μαρκήσιος ντε Σαντ (1740-1814).

Έγραψε χιλιάδες σελίδες συγκλονιστικής λογοτεχνίας, γεμάτες φιλοσοφικό στοχασμό, αστείρευτο χιούμορ, θάνατο και μπαρόκ όργια μοναδικής ομορφιάς και λεπτομερούς περιγραφής. Και εν τω μέσω όλων αυτών λουκούλλεια γεύματα και δείπνα που λάμβαναν χώρα σε απροσπέλαστα κάστρα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, μέσα σε πυκνά δάση, απόκρημνες οροσειρές και απάτητα εδάφη.

Ένας σκασμός πολυτέλειας και αφειδούς κατανάλωσης κάθε είδους τροφίμων – προορισμένων να κατασιγάσουν την ακόρεστη, τερατώδη όρεξη των εξίσου τερατωδών μυθιστορηματικών χαρακτήρων του – παρελαύνει μπροστά από τον φαντασιακό οφθαλμό του αναγνώστη του, τροφοδοτώντας τον με ό,τι πιο ακραίο και άγριο μπορεί να προσφέρει ο ανθρώπινος νους.

Δεκάδες μπουκάλια εκλεκτού κρασιού Βουργουνδίας, συνοδευόμενα από τα πιο εκλεκτά εδέσματα: ελάφια και γουρουνόπουλα, φασιανοί και κουνέλια, παραγεμισμένα με τα πιο σπάνια φρούτα και μπαχαρικά – και όλα αυτά σε ποσότητες που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινο μέτρο, διότι ο άνθρωπος δεν ήταν ποτέ το μέτρο του θεϊκού μαρκήσιου.

Αντιθέτως, γι' αυτόν, ο άνθρωπος ήταν υπερβολικά λίγος για να αναλάβει την τυχαιότητα της ύπαρξής του και να τη μετουσιώσει σε καθαρή απόλαυση δίχως θεολογικά βαρίδια και ηθικές αλυσίδες.

Το ίδιο ισχύει και για την όρεξή του, σεξουαλική ή στομαχική: μπροστά στην ακόρεστη πείνα που καθοδηγεί τους χαρακτήρες του προς κάθε είδους απόκλιση και διαστροφή – πράγμα για το οποίο χρειάζονται αστείρευτες δυνάμεις – η όρεξη του κοινού ανθρώπου της κοινής λογικής φαντάζει αδιανόητα ασήμαντη.

Μία «χορταστική» γεύση από τις λογοτεχνικο-γαστριμαργικές ακροβασίες του Μαρκήσιου μπορεί να πάρει ο αναγνώστης από το υπέροχα μεταφρασμένο στα ελληνικά έργο του με τίτλο: Ζυστίν ή οι δυστυχίες της αρετής, το οποίο κυκλοφόρησε πέρυσι από τις εκδόσεις Νεφέλη σε εξίσου εκλεπτυσμένα ορεκτική έκδοση.

Πηγή: Μαρκήσιος ντε Σαντ: Μια τερατώδης όρεξη... | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/59638#ixzz2XbIfIkrc


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- "Ζυστίν ή οι δυστυχίες της αρετής".

Από τον πρόλογο-αφιέρωση του συγγραφέα στη φίλη του Κονστανς: 

Ναι, Κονστάνς, σε σένα απευθύνω αυτό το έργο. Παράδειγμα λαμπρό και συνάμα τιμή για το φύλο σου, συνδυασμός της πιο ευαίσθητης ψυχής με το πιο δίκαιο και φωτισμένο πνεύμα, εσύ μόνο δικαιούσαι να γνωρίσεις την απαλότητα των δακρύων που γεννά η ταλανισμένη αρετή.
Είμαι σίγουρος ότι εσύ που αποστρέφεσαι τα σοφίσματα της ελευθεριότητας και της αθρησκείας, που τα αντιμάχεσαι αδιάλειπτα με τις πράξεις και τα λόγια σου, δεν θα πτοηθείς από όσα τέτοια επιβάλλει αναγκαστικά, σ’ αυτά τα Απομνημονεύματα, το είδος των προσώπων που συνέθεσα.
Ούτε ο κυνισμός ορισμένων περιγραφών (που παρά ταύτα μετριάστηκαν όσο ήταν δυνατόν) θα σε τρομάξει επιπλέον. Η φαυλότητα είναι αυτή που, φο- βούμενη μήπως αποκαλυφθεί, φωνάζει για σκάνδαλα μόλις δεχθεί επίθεση. Η δίκη του Ταρτούφου έγινε από θρησκόληπτους. Εκείνη της Ζυστίν θα είναι έργο των ελευθέριων, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό. Γνωρίζω όμως ότι τα κίνητρά μου, μόλις τα αποκαλύψεις, δεν πρόκειται να αποδοκιμαστούν από κανέναν. Η γνώμη σου αρκεί για να με δοξάσει, και οφείλω, εφόσον θα έχω τύχει της δικής σου εύνοιας, να αποκτήσω και την καθολική εύνοια ή να υπομείνω τις κάθε είδους λογοκρισίες.

Απώτερος στόχος αυτού του μυθιστορήματος (όχι και τόσο μυθιστόρημα όσο θα πίστευε κανείς) είναι κάτι αναμφίβολα καινοφανές. Η κυριαρχία της αρετής επί της φαυλότητας, η ανταμοιβή του αγαθού, η καταδίκη του κακού – ιδού η συνήθης εξέλιξη όλων των έργων αυτού του είδους, η οποία δεν μας είναι διόλου άγνωστη!

Το να παρουσιάζεις όμως τη φαυλότητα να θριαμβεύει παντού και την αρετή να θυσιάζεται στο βωμό των ίδιων των αρχών της, το να δείχνεις μια δύστυχη να παραδέρνει από βάσανο σε βάσανο, να γίνεται άθυρμα της ανοσιουργίας, χλεύασμα των ακόλαστων, στόχος των πιο βάρβαρων και τερατωδών ορέξεων, παραζαλισμένη από τα πιο τολμηρά και ευλογοφανή σοφίσματα, λεία της πιο πανούργας σαγήνης, των πιο ακαταμάχητων εκμαυλισμών, μην έχοντας κάτι άλλο να αντιτάξει στις τόσες δυστυχίες και συμφορές, μη διαθέτοντας άλλη δύναμη για να αποκρούσει την τόση διαφθορά, παρά μόνο μια ευαίσθητη ψυχή, ενδιάθετο πνεύμα και πολύ κουράγιο, κοντολογίς, το να αποτολμάς τις πιο παρακινδυνευμένες περιγραφές, να εκθέτεις τις πιο ασυνήθιστες καταστάσεις, να διατυπώνεις τα πιο φοβερά αξιώματα, να προσθέτεις τις πιο έντονες πινελιές, με μοναδικό σκοπό να αντλήσεις απ’ όλα αυτά ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα ηθικής που έχει δεχτεί ποτέ άνθρωπος – σημαίνει, και όλοι θα συμφωνήσουν σ’ αυτό, ότι φτάνεις στο στόχο σου ακολουθώντας ένα μονοπάτι που ελάχιστοι μέχρι σήμερα έχουν περπατήσει.

Πέτυχα, άραγε, Κονστάνς; Αρκεί ένα δάκρυ των ματιών σου για να επιβεβαιώσει το θρίαμβό μου; Όταν θα έχεις διαβάσει τη Ζυστίν απνευστί, θα πεις άραγε: «Ω, πόσο περήφανη για την αγάπη μου προς την αρετή με κάνουν αυτές οι απεικονίσεις του εγκλήματος! Πόσο μεγαλειώδης είναι μέσα στα δάκρυά της! Πόσο την εξωραΐζουν οι δυστυχίες!».

Ω Κονστάνς! Είθε να ξεστομίσεις αυτά τα λόγια και οι προσπάθειές μου να στεφθούν με επιτυχία.

Πηγή: Μαρκήσιος ντε Σαντ: Μια τερατώδης όρεξη... | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/59638#ixzz2XbHhyPpO

[Lia]

Ας ψυχαναλυσουμε το συγγραφικο εργο του Ντε Σαντ, που ειναι αρκετα μεγαλο, αρκετα βιβλια, ιδιορρυθμοι χαρακτηρες, ενδιαφερουσες σκεψεις  , αναφορες στο κινηματογραφο και στο θεατρο, κριτικες απο ατομα του χωρου των συγγραφεων.
Θα μ'ενδιεφερε να μπουμε στα αδυτα της ψυχης του σαδισμου.
Θα βαζω ενα καθε φορα και θα σημειωνω τα σημαντικοτερα που νομιζω οτι μπορουν να συζητηθουν. Απο διαφορες πηγες, ειναι οι συρραφες και οι εικονες που θα αναρτηθουν,
θα ηταν δεκτη οποιαδηποτε αποψη ακομα και αρνητικη.

Ο ντε Σαντ ηταν πολυ μπροστα στην εποχη του οπου μεσα στην εποχη που πορευομαστε, διακρινουμε καποια κοινα γνωρισματα, αλλα και μια στροφη οπως και επιρροη ενσυνειδητα η και ασυνειδητα εφοσον γεννιομαστε ακομη και ειμαστε ανεκτικοι στη διαφθορα. Καταδικαστηκε γι'αυτα που εγραφε, και σημερα  παρ'ολα αυτα δεν ειναι δεκτη η οποιαδηποτε εθιστικη συμπεριφορα οσον αφορα τις αποκκλισεις, τεινουμε προς την απομακρυνση απο το περιεχομενο των θρησκευτικων ιδεων. Δεν ειναι τοσο ευπεμπτο να δεχτει κανεις τις ακολασιες. Ειναι περα απο τα "πιστευω" της αρετης και της ηθικης. Ειναι οτι κατακρινει ακομη το κρατος οπου ζουμε. Ομως δε παυει να ειναι αριστουργηματα καποια απο τα εργα που εχουν γραφτει, με εντονο το συναισθημα απο το συγγραφεα, στο να ψαχνει τις αδυναμες και δυνατες πλευρες του ανθρωπου, ομως υπαρχουν και πολλες στιγμες που διακρινουμε και την αποχη του συναισθηματος, κατι που με απασχολει τελευταια στις ανθρωπινες σχεσεις.





Προμετωπίδα της δεύτερης έκδοσης του έργου (1791).
Πρωτότυπη έκδοση
Συγγραφέας    Μαρκήσιος ντε Σαντ
Είδος    ερωτική λογοτεχνία
Γλώσσα    γαλλική
ISBN    ISBN 13 978-960-236-203-7
Ελληνική έκδοση
Μεταφραστής    Μίρκα Σκάρα
Εκδότης    εκδ.οίκος Λιβάνη   


Η μικρή, αθώα Ζυστίν όλο την πατάει. Και οι κακοί, σκληροί και ακόλαστοι όλο επιβραβεύονται. Το βιβλίο, για το οποίο ο Ντε Σαντ κλείστηκε σε άσυλο φρενοβλαβών, για να αποφύγει τη δίκη, προσφέρει μια σκοτεινή κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή, με το γνωστό παιχνιδιάρικο, σαρκαστικό και φιλοσοφημένο ύφος του συγγραφέα του, από τον οποίο βαφτίστηκε ο σαδισμός. Γράφτηκε στην πρώτη του μορφή το 1791 και δημοσιεύτηκε με τη δεύτερη και τελική το 1795. Ο ίδιος ο Ναπολέοντας το αποκάλεσε το πιο διεφθαρμένο βιβλίο όλων των εποχών.

Δύο ορφανές αδερφές, η Ζυστίν και η Ζυλιέτ, εκδιώχνονται από το μοναστήρι στο οποίο είναι μεγαλωμένες. Η Ζυλιέτ αποφασίζει αμέσως να ζήσει μια ζωή ταγμένη στο έγκλημα και στο παραμέρισμα κάθε ηθικής αξίας, ώστε να καταφέρει να επιζήσει και να γίνει πλούσια. Η μικρή Ζυστίν, όμως δεν θέλει να αποκυρήξει τις αρχές της και θέλει να ζήσει μια ζωή ταγμένη στην Αρετή και στις θρησκευτικές της αξίες.



     

Τα αποτελέσματα, μάλλον δικαιώνουν την Ζυλιέτ, αφού αυτή καταφέρνει πολύ σύντομα, μέσα από την πορνεία, απάτη, μέχρι και φόνο, να ανέβει στα κοινωνικά στρώματα και να γίνει μεγαλοκυρία. Αντιθέτως η καημενούλα η Ζυστίν, λόγω της αθωότητας και της – αδικαιολόγητης  από ένα σημείο και μετά ευπιστίας της – πέφτει στα χέρια του ενός κακούργου, μετά τον άλλο, όπου περνάει από κάθε μορφής εκμετάλλευση και δυστυχία. Γνωρίζει τις σκοτεινότερες μορφές του ανθρώπινου βίτσιου, και της ακόλαστης όρεξης για πρόκληση καθαρού κακού, στα οποία παραμένει πεισματικά αδύναμη να αντιδράσει λόγω των αρχών της.



     

Το βιβλίο πρώτα από όλα είναι ένα πορνογράφημα, μία ακάματη περιγραφή σεξουαλικών οργίων και απολαύσεων. Αλλά στη σαδική μορφή της,  δηλαδή αυτή, που παίρνει ο ισχυρότερος από τον αδύναμο. Ή όπως δίνει και ο ίδιος ο Σαντ, μια εξήγηση για αυτή τη διαστροφή,  πρόκειται για μια ανταπόδοση των ίσων, από ένα άτομο, που έχει συνειδητοποιήσει την ανεπάρκεια του.

Πρόκειται και όμως και για ένα φιλοσοφικό κείμενο κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων. Τί σημασία έχει η αρετή, σε ένα διεστραμμένο κόσμο αποτελούμενο, από ισχυρούς και αδύναμους; Όπως μάλλον λέει πολύ σωστά, η αρετή είναι μια αξία, που είναι άχρηστη και στον ισχυρό και στον αδύναμο. Ο ισχυρός την καταπατάει όποτε θέλει (και θα θέλει πολύ συχνά, μας κλείνει το μάτι ο συγγραφέας), ενώ ο αδύναμος, που είναι πλανημένος από την αρετή, θα είναι αιώνια καταδικασμένος στην θέση του θύματος. Οι νεοφιλελεύθερες προεκτάσεις αυτής της σκέψης  φτάνουν σαφώς μέχρι την εποχή μας. Άλλωστε η επίκληση της “φύσης” σαν επιχείρημα, το δίκαιο του ισχυρού πάνω στον αδύναμο, είναι διαπίστωση , που κάνουν τόσο οι νεοφιλελεύθεροι, όσο και ο Σαντ.

  “Συμφέρον της κοινωνίας δεν είναι τίποτα άλλο από το σύνολο των ατομικών συμφερόντων, αλλά αυτό δεν σημαίνει πώς το ατομικό συμφέρον μπορεί να συνταχθεί και να συνδεθεί με τα γενικότερα συμφέροντα μόνο με την υποχώρηση και την παραχώρηση. Διότι τί θέλεις να παραχωρήσει αυτός που δεν διαθέτει τίποτα; Αν το κάνει, θα πρέπει να ομολογήσεις πώς διαπράττει μέγα σφάλμα, πως ξεκινά από μια κατάσταση όπου θα δίνει πολλά περισσότερα  απ’ αυτά που θα παίρνει και σ’ αυτή την περίπτωση, η ανισότητα της δοσοληψίας θα πρέπει να τον εμποδίζει να την ολοκληρώσει”.

Αυτά λέει ο Ντε Σαντ, δια στόματος του αρχηγού των κλεφτών στην Ζυστίν/Τερέζα, επηρεασμένος μάλλον από τον Βολταίρο και το Κοινωνικό Συμβόλαιο. Και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτός ο έκφυλος και ανίερος αριστοκράτης, είναι πολύ πιο ειλικρινής στην ταξική του ανάλυση, από διάφορους σημερινούς υπερασπιστές της νομιμότητας, αλλά αρνητές των διαφορών ισχύος στην κοινωνία μας.


Σκηνες απο τον κιν/γραφο



Σκηνες απο το θεατρο



Ζυστίν ή Τα βάσανα της αρετής
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.


Η Ζυστίν (ή Τα βάσανα της Αρετής, ή με μια σειρά από άλλους τίτλους) είναι ένα κλασσικό ερωτικό μυθιστόρημα από τον Ντονατιέν Αλφόνς Φρανσουά ντε Σαντ, που είναι γνωστός καλύτερα και ως Μαρκήσιος ντε Σαντ. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έκδοση με σκληρό εξώφυλλο του κειμένου, ενώ έχει ήδη περιέλθει ως κοινό κτήμα. Το ίδιο το κείμενο συχνά ενσωματώνεται σε διάφορες συλλογές του έργου του ντε Σαντ.

Η Ζυστίν γράφτηκε ακριβώς πριν από τη Γαλλική Επανάσταση στην Γαλλία και αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που παρουσιάζεται υπό το όνομα Τερέζα. Την ιστορία της αφηγείται στην Madame de Lorsagne καθώς υπερασπίζεται τον εαυτό της για τα εγκλήματά της, καθ΄οδόν προς την τιμωρία και τον θάνατο. Αυτή εξηγεί την σειρά των βασάνων που την οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση.

Πίνακας περιεχομένων

- Η Ιστορία του έργου

Ο γαλλικός πρωτότυπος τίτλος της Ζυστίν -Les infortunes de la vertu- ήταν ένα πρώιμο έργο του Μαρκήσιου ντε Σαντ, που γράφτηκε μέσα σε 2 εβδομάδες το 1787 κατά την διάρκεια της φυλάκισής του στην Βαστίλη. Ήταν ένα διήγημα (187 σελίδων) με σχετικά λίγη από την αισχρότητα που χαρακτηρίζει τα γραπτά του τελευταίου καθώς ήταν γραμμένο σε κλασσικό στυλ (που ήταν δημοφιλές στην εποχή του), με πολύ υπερφίαλη και μεταφορική περιγραφή.

Μια πιο εκτεταμένη και περισσότερο γραφική παραλλαγή, με τον τίτλο Justine ou Les Malheurs de la vertu (1791) (Αγγλικός τίτλος: Justine, or Good Conduct Well Chastised ή απλά Justine) ήταν το πρώτο από τα βιβλία του ντε Σαντ υπό δημοσίευση.

Μια ακόμα πιο εκτεταμένη παραλλαγή La Nouvelle Justine ou Les Malheurs de la vertu δημοσιεύθηκε το 1797. Αυτή συνοδεύονταν από μια συνέχεια, L'Histoire de Juliette σχετικά με την αδερφή της Ιουστίνης. Και τα δύο έργα έφταναν τους 10 τόμους με περίπου 4000 σελίδες συνολικά. Η έκδοσή τους ολοκληρώθηκε το 1801. Αυτή η τελική έκδοση, υπό τον τίτλο La Nouvelle Justine, στην οποία εγκατέλειψε την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο των δύο προηγούμενων παραλλαγών, περιελάμβανε περίπου 100 γκραβούρες.

O Ναπολέων Βοναπάρτης διέταξε την σύλληψη του ανώνυμου συγγραφέα της Ζυστίν και Ζουλιέτ, με αποτέλεσμα ο ντε Σαντ να εγκλειστεί για τα υπόλοιπα 13 χρόνια της ζωής του. Ο Ναπολέων αποκαλούσε την Ζυστίν ως "το πιο αποκρουστικό βιβλίο που είδε ποτέ το φως από την πιο διεφθαρμένη φαντασία".

Μια λογοκριμένη Αγγλική μετάφραση εκδόθηκε στις ΗΠΑ από την Risus Press στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Η πρώτη μη λογοκριμένη Αγγλική μετάφραση (από τον 'Pieralessandro Casavini', που ήταν το ψευδώνυμο του Austryn Wainhouse) δημοσιεύθηκε από τον εκδοτικό οίκο Olympia Press το 1953. Ο Wainhouse αργότερα αναθεώρησε την μετάφρασή του για την δημοσίευσή της στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον οίκο Grove Press. Άλλες παραλλαγές που έχουν εκδοθεί, με κυριότερη την έκδοση Wordsworth, είναι συνοπτικές και σε μεγάλο βαθμό λογοκριμένες.

- Πλοκή

Η πλοκή αφορά την Ιουστίνη, μια δωδεκάχρονη παρθένα που ξεκινά άπορη την περιπέτειά της στην Γαλλία. Την ακολουθεί μέχρι την ηλικία των 26 ετών, στην αναζήτησή της για την αρετή. Σε κάθε σκηνή αυτή παρουσιάζεται να ζει μέσα στο βίτσιο και την κακοποίηση, που κρύβεται κάτω από την μάσκα της αρετής που γοητεύει την ίδια. Οι ατυχείς καταστάσεις περιλαμβάνουν: μια περίσταση κατά την οποία αυτή ζητά καταφύγιο και εξομολόγηση σε ένα μοναστήρι, αλλά αναγκάζεται να γίνει αντικείμενο του σεξ για τους καλόγερους, που την υποβάλλουν σε άπειρα όργια, βασανισμούς και κακοποιήσεις. Και σε μια άλλη περίπτωση όταν βοηθώντας έναν ευγενή που τον έχουν ληστέψει στην εξοχή, αυτός την οδηγεί στον Πύργο του με υποσχέσεις για μια θέση να φροντίζει την γυναίκα του, αλλά στην πραγματικότητα αυτή εγκλείεται σε μια σπηλιά και υποβάλλεται στις γνωστές προαναφερθείσες τιμωρίες. Αυτές οι τιμωρίες την καταδιώκουν συνεχώς, ακόμα και όταν πηγαίνει σε έναν δικαστή για να ζητήσει την απαλλαγή της στην περίπτωση ενός εμπρησμού, και στην συνέχεια βρίσκει τον εαυτό της να ταπεινώνεται δημόσια σε ένα δικαστήριο, ανίσχυρη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Η Ιουστίνη (Θηρεσία) και η Ιουλιέττα ήταν κόρες του κυρίου de Bertole. Ο Bertole ήταν ένας χήρος τραπεζίτης που ερωτεύτηκε την γυναίκα ενός άλλου άνδρα. Ο άντρας αυτός, ο κύριος de Noirseuil, με σκοπό την εκδίκηση, προσποιήθηκε ότι ήταν φίλος του, και αφού βεβαιώθηκε πρώτα ότι χρεωκόπησε , τελικά τον δηλητηρίασε, αφήνοντας τα κορίτσια ορφανά. Η Ιουλιέττα και η Ιουστίνη ζούσαν σε ένα γυναικείο μοναστήρι, όπου η Ηγουμένη του μοναστηριού διέφθειρε την Ιουλιέττα (και επιχείρησε να διαφθείρει και την Ιουστίνη επίσης). Παρόλα αυτά η Ιουστίνη παρέμενε γλυκιά και ενάρετη. Όταν η Ηγουμένη ανακάλυψε τον θάνατο του Bertole πέταξε και τα δύο κορίτσια έξω από το μοναστήρι. Την ιστορία της Ιουλιέττας αφηγείται ένα άλλο βιβλίο, και η Ιουστίνη συνεχίζει την επιδίωξη της αρετής, αρχίζοντας την επαγγελματική της ζωή ως υπηρέτρια στο σπίτι του Usurer Harpin, όπου τα προβλήματά της ξεκινούν από την αρχή.

Στην αναζήτησή της για εργασία και καταφύγιο η Ιουστίνη συνεχώς πέφτει στα χέρια διεστραμμένων και αγυρτών που την βιάζουν και βασανίζουν την ίδια και εκείνους που έχει κάνει φίλους. Η Ζυστίν κατηγορήθηκε άδικα για κλοπή από τον Harpin και στάλθηκε στην φυλακή περιμένοντας την εκτέλεσή της. Αυτή έπρεπε να συμμαχήσει με την κυρία Dubois, μια εγκληματία που την βοήθησε να δραπετεύσει μαζί με την συμμορία της. Για να δραπετεύσουν έπρεπε να βάλουν φωτιά στην φυλακή, με αποτέλεσμα να πεθάνουν 21 άνθρωποι. Μετά την δραπέτευσή της με την συμμορία της Dubois, η Ζυστίν περιπλανιέται και συμπτωματικά περνά μέσα από τα κτήματα του Κόμη ή Bressac.

Αυτές, φυσικά, περιγράφονται σε πραγματικά σαδική μορφή. Εντούτοις, σε αντίθεση με κάποια άλλα έργα του, το μυθιστόρημα αυτό δεν είναι απλώς ένας κατάλογος από σαδομαζοχιστικές πράξεις. Πιο πολύ επιδιώκει να δείξει, αν και με υπερβολικά λανθάνοντα τρόπο, μια αντιστροφή της ποιητικής δικαιοσύνης : πώς εκείνοι που ζούνε μια ζωή βουτηγμένη στο βίτσιο ευημερούν, ενώ οι ενάρετοι υποφέρουν.

Την ιστορία αφηγείται η "Θηρεσία" σε ένα πανδοχείο στην μαντάμ de Lorsagne. Τελικά αποκαλύπτεται ότι η μαντάμ de Lorsagne είναι η από καιρό χαμένη της αδερφή. Η ειρωνεία είναι ότι η αδερφή της υποκύπτοντας για μια σύντομη περίοδο στο βίτσιο μπόρεσε στη συνέχεια να κερδίσει μια άνετη ζωή μέσα από την οποία θα μπορούσε να ασκεί την φιλανθρωπία, ενόσω η Ιουστίνη αρνήθηκε να κάνει παραχωρήσεις για το ευρύτερο καλό και βυθίστηκε περισσότερο στο βίτσιο από εκείνους που με την θέλησή τους στράφηκαν προς αυτό.

Η ιστορία τελειώνει με την μαντάμ de Lorsagne που την ανακουφίζει από την ζωή του βίτσιου αποκαθιστώντας το όνομά της. Πολύ σύντομα, η Ιουστίνη γίνεται συνεσταλμένη και μελαγχολική, και τελικά χτυπιέται από έναν κεραυνό και σκοτώνεται ακαριαίως. Η μαντάμ de Lorsagne γίνεται μέλος ενός θρησκευτικού τάγματος μετά τον θάνατο της Ιουστίνης.
Μείζονα θέματα

Ο ντε Σαντ αναμίχθηκε ενεργά τόσο στην ανάπτυξη των δικών του φιλοσοφικών ιδεών (που αργότερα έγιναν πολλές από τις αρχές του σαδισμού) όσο και στην έρευνα της μεταβαλλόμενης κατάστασης της χώρας του. Καθώς, αργότερα στην ζωή του, αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική και έγινε μέλος της Εθνοσυνέλευσης της Γαλλικής Επανάστασης, μπορούμε να δούμε πολλές από τις ιδέες του να έχουν εισαχθεί στο έργο του αυτό που ήταν από τα πρώτα του.

Κεντρικές φιλοσοφικές ιδέες όπως οι ακόλουθες:

    Να πηγαίνεις ενάντια στην αποδεκτή παράδοση.
    Η υποκειμενικότητα της αρετής και του βίτσιου.
    Το κυνήγι της ηδονής και οι συνέπειες του.
    Τα κακά της απολυταρχίας εξίσου είτε πρόκειται για καλό ή κακό σκοπό
    Η φύση, ως ο μοναδικός πραγματικά κυρίαρχος πάνω στον άνθρωπο.
    Την έννοια του Λόγου ως κυρίαρχη και πέρα από συμφέροντα σύστημα.

Οι περισσότερο πολιτικές του ιδέες εστιάζουν στην/στον:

   - Ιεραρχία και τις ανισότητες μέσα στο ταξικό σύστημα.
   - Διαφθορά της εκκλησίας, του δικαστικού συστήματος και των περισσοτέρων θεσμών.
   - Αντίστοιχο ρόλο των φύλων.
   - Ανάγκη να βασιστούμε στους άλλους (ταιριαστή καθώς ο ντε Σαντ υιοθέτησε μια μορφή ουτοπικού σοσιαλισμού,           
τουλάχιστον προς το τέλος της ζωής του.)


Επιπρόσθετες Κεντρικές Φιλοσοφικές Ιδέες:

1. Η επιδίωξη της αρετής, όσο και αυτή του βίτσιου, γίνονται και τα δύο για χάρη της ηδονής, καθώς η ηδονή είναι ο υπέρτατος σκοπός της ανθρωπότητας και της ζωής.

2. Ο πόνος είναι καλός επίσης, στο βαθμό που η απομάκρυνσή του συνεπάγεται ευχαρίστηση, και ακόμα πολύ πιο κορυφούμενη ευχαρίστηση.

3. Το κακό και το έγκλημα είναι ευθέως ευχάριστα από μόνα τους, καθώς αποφεύγουν την εξιδανίκευση και την καθυστερημένη ευγνωμοσύνη που ενέχεται στις πράξεις της αρετής. Φυσικά, είναι η ικανοποίηση αυτό που ο ενάρετος περιμένει στην μετά θάνατον ζωή, μετά από μια δια βίου άρνηση των ενστικτωδών ικανοποιήσεων που τις έχουν στερηθεί είτε με την δική τους θέληση, μέσω της επιβολής του εθίμου ή του νόμου.

4. Υπάρχει όμως εξίσου ένας τύπος ευχαρίστησης που αφορά τους "δίκαιους" στις τιμωρίες που επιβάλλονται από τον νόμο και την κοινωνία σε αυτούς που κρίνονται "ένοχοι" ακολουθώντας τα φυσικά τους ένστικτα, και αυτή ακριβώς η ευχαρίστηση είναι εξίσου διεστραμμένη.

5. H θέληση για δύναμη είναι η θέληση για ηδονή, και όλη η χρήση της λογικής είναι ταγμένη για την επίτευξη, με οποιαδήποτε άμεση έκδηλη μορφή, αυτού του σκοπού. Ως εκ τούτου, η αρετή είναι πάντα μια μάσκα των χαρακτήρων.