Το πρόβλημα, όπως τα βλέπω εγώ, είναι πως όταν αποφασίσεις να θεσπίσεις τη θανατική ποινή ως τιμωρία για συγκεκριμένα εγκλήματα, στη διατύπωση του σχετικού νόμου δεν μπορείς να γίνεις τόσο συγκεκριμένος, όσο θα μπορούσαμε να γίνουμε εδώ.
Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσεις σε ένα νόμο τα εγκλήματα που θα τιμωρούνται με θανατική ποινή, στο στιλ: εσχάτη προδοσία, με σχέδια ανατίναξης του Δημόκριτου ή του Πύργου Αθηνών ή με σκοπό λερώματος των δαπέδων των σταθμών του μετρό ή ξερωγώ τι άλλο. Αναπόφευκτα θα διατυπωθεί σε κάποιο γενικότερο πλαίσιο, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθεί και σε περιστάσεις που όσοι το προτείνετε δεν είχατε σκεφτεί ή δε θεωρούσατε απαραίτητο να εφαρμοστεί η θανατική ποινή ως τιμωρία.
Αντίστοιχα για περιπτώσεις παιδεραστών , εμπόρων οργάνων etc.
Υπενθυμίζω ως σημείο αναφοράς περίπτωση όπου συμμορία (το συμβάν έγινε στη Μανίλα αν δεν κάνω λάθος) βούταγε παιδιά ανήλικα , τα συγκέντρωνε σε διαμέρισμα όπου τα τάϊζε καλά για κάποιο χρονικό διάστημα , τα βίαζε και στη συνέχεια τα έσφαζε και πουλούσε τα όργανά τους (Τί προσεδοφόρο χόμπι ε; ). Ήταν καθαρά για βιοποριστικούς λόγους όπως και ένα λεφούσι παιδεραστών που παράλληλα με την ικανοποίησή του , εμπορευόταν και home-made ταινίες για να βγάζει χρήματα.
Πραγματικά , δεν με ενδιαφέρει να ζήσουν τέτοιοι άνθρωποι.
Ψηφοφορία
