Άρχισε να με ιππεύει με απίστευτη λύσσα. Έβγαινε σχεδόν όλη έξω από το πουλί μου μόνο και μόνο για να ξαναπάρει φόρα και να ξαναπέσει πάνω του με μανιώδη ορμή. Άλλες πάλι φορές εκεί που έδειχνε να ξεθυμένει περιοριζόμενη σε μικρές κυκλικές κινήσεις στην κορυφή του πουλιού μου, ξαφνικά σαν καλοκαιρινό μπουρίνι, ξεσπούσε σε ένα κρεσέντο διαδοχικών βίαιων τιναγμάτων, βγάζοντας πνιχτά μουγκρητά.
Δεχόμουν αυτή την λαίλαιπα πάνω μου στωικά. Δεν είχα άλλωστε καμία άλλη επιλογή. Είχε καταφέρει να με ακινητοποιήσει εντελώς και με το μουνί της άλεθε πλέον το πουλί μου. Ήμουν στο έλεος των ορμών της. Δεν το κρύβω πως η ηδονή που μου πρόσφερε ήταν πρωτόγνωρη. Κάθε φορά που ορμούσε πάνω μου για να με ξεσκίσει, φωνούλες ηδονής και πόνου έβγαιναν από το στόμα μου. Ένιωθα γελοίος αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω, ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Κάθε φορά που μου έριχνε μουνιές – ναι, αυτή είναι η σωστή έκφραση, μου έριχνε μουνιές – φώναζα. Φώναζα σαν κάποιο άβγαλτο κοριτσάκι που το ρίχνουν στο κρεβάτι και το ξεσκίζουν από παντού. Και αυτή τώρα έκανε τώρα το ίδιο, ξέσκιζε το πουλί μου. Μόνο που εγώ δεν ήμουν κοριτσάκι, ήμουν ο σύζυγός της – και αυτή η γυναίκα μου.
Άρχισε πλέον να μην μου αρέσει το σκηνικό. ΄Οχι σωματικά, ψυχικά. Ένιωθα πως είχε μπει μέσα μου και με λεηλατούσε, πως έπαιρνε ένα κομμάτι από την ψυχή μου, το έριχνε στα πόδια της και το πατούσε κάνοντάς το χίλια κομμάτια. Την παρακάλεσα να σταματήσει. “Εντάξει, σταμάτα με γάμησες, φτάνει σε παρακαλώ”. Τα παρακάλια μου είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Εκ των υστέρων κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό την κάβλωσε ακόμα πιο πολύ. Συνέχισε να με διαλύει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση πλέον. Είχαν αρχίσει να πονάνε έντονα τα πλευρά μου, η μέση και τα χέρια μου, που τα έσφιγγε με απερίγραπτη μανία. “Έλεος, έλεος, λυπήσου με” της ξαναείπα με απόγνωση. Τότε, ως δια μαγείας, σταμάτησε. Και άρχισε να γελάει. Και μόλις σταμάτησε το γέλιο της, συνέχισε την διαπόμπευσή μου και να αλωνίζει πάνω μου.
Είχα γονατίσει μπροστά στην γυναίκα μου, τής φίλησα τα πόδια, έβαλα το κεφάλι μου μέσα στο βρακί της και της πήρα πίπες στα όρθια, μετά με έδεσε στο κρεβάτι, με καβάλησε φορώντας μόνο τις peep toe γόβες της, με την φυσική της δύναμη με ακινητοποίησε - και όσο αντιφατικό και αν ακούγεται – με το μουνί της με γαμούσε αλύπητα. Τα παρακάλια μου είχαν σταθεί μάταια να την πείσουν να σταματήσει και όταν την ικεύτευσα και της ζήτησα έλεος άρχισε να γελάει με τα χάλια μου.
Τέτοια γελοιοποίηση, τέτοιο ρεζιλίκι, τέτοια ντροπή, τόσο ξεπεσμό, τόση διαπόμπευση, ελάχιστοι άνδρες πρέπει να έχουν βιώσει και μάλιστα στην πραγματική ζωή, πόσο μάλλον από την ίδια τους την γυναίκα. Η ταπείνωσή μου ήταν σε τέτοιο βαθμό ώστε το πουλί μου, σαν αντίδραση εσωτερική, άρχισε να σκληραίνει όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Αυτό ήταν τελικά και το τέλος των βασάνων μου. Μετά από ελάχιστες μουνιές και βγάζοντας ένα τεράστιο μουγκρητό, έχυσε. Την ίδια στιγμή έχυνα και εγώ, ενώ ήμουν έτοιμος να κλάψω. Ήταν η πρώτη και μοναδική έως σήμερα φορά που χύναμε ταυτόχρονα. Με ξεκαβαλίκευσε και κατέρρευσε δίπλα μου στο κρεβάτι. Στο βαθμό που μπορεί ανατομικά μια γυναίκα να το κάνει αυτό σε έναν άνδρα, η γυναίκα μου το είχε προχωρήσει, βιολογικά, όσο δεν πάει άλλο.
Με είχε βιάσει.
