Λογοτεχνικό καφενείο

[lady in black]

Είναι το λίγο που μου αναλογεί. Από μια νύχτα ή το απόβραδο ή το ξημέρωμα. Από το βάζο με το μέλι λίγες κουταλιές. Ποτέ ολόκληρο. Είναι η πορεία ενός ποταμιού που δεν πότισε τα χωράφια σας. Τιμωρούσατε μια ολόκληρη ζωή, μια ζωή που παρέκκλινε από τα δικά σας στερεότυπα, που και εσείς δεν είστε υπεύθυνοι γι' αυτά. Καρφώθηκαν όμως στη συνείδησή σας, στον εγκέφαλό σας και με αυτά τα κριτήρια κρίνατε, επικρίνατε και καταδικάζατε. Και η ετυμηγορία, βαριά. Απομόνωση. Οι πιο καταδεκτικοί έδιναν αυτό το «λίγο» σαν παρηγοριά στην ψυχή τους ότι διαφέρουν από τη μάζα. Ότι πρόσφεραν και κατάφεραν να μεταδώσουν ένα χαμόγελο σε κάποιον που δεν ήταν αυτονόητο να το έχει. Έπρεπε να διεκδικήσει. Τι; Ένα χαμόγελο. Γιατί όχι το βάζο;

Ένα απαλό χτύπημα στον ώμο από ένα γυναικείο χέρι. «Ξέρεις, σε αποδέχομαι. Μπορεί να θέλεις να μου μοιάσεις, αλλά ποτέ δεν θα γίνεις σαν και μένα. Εγώ γεννήθηκα έτσι. Εσύ είσαι απομίμηση, ρέπλικα. Τι μπορείς να προσφέρεις, εκτός από ένα καλό πήδημα, που λόγω τρόπου ζωής μάλλον το κατέχεις καλύτερα από μένα;». Όλα αυτά σε ένα βλέμμα. Όχι πάντα, όχι από όλες. Αλλά πολλές φορές, από πολλά μάτια.
Πονηρές ματιές, δήθεν αγγίγματα απαλά μα τόσο χυδαία πολλές φορές από αντρικά χέρια. «Εσύ είσαι εύκολη. Έκανες το σεξ δουλειά σου, ζωή σου, καθημερινότητά σου, είσαι εύκολη. Μόνο αυτό ζητάς. Βάζω στοίχημα τα παπάρια μου, ότι κάτω από το παντελόνι φοράς κόκκινες ζαρτιέρες γιατί στην επόμενη γωνία δεν ξέρεις ποιος σε περιμένει. Ένοχες σκέψεις ευτελισμού, για απενεχοποίηση της επιθυμίας. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σου πω πως είναι βαμβακερό το εσώρουχό μου γιατί σιχάθηκα τις ζαρτιέρες που με ανάγκασες τόσα χρόνια να φορώ.
Είχες πρόσφορο έδαφος να με βρεις παντού, γυμνή, ευάλωτη, πολλές φορές φτιαγμένη γιατί δεν σε άντεχα. Δεν δεχόταν το δέρμα μου άλλα χέρια που δεν επιθυμούσα να με ακουμπήσουν. Αλλά είχες τη δύναμη. Το χρήμα. Την επιβίωσή μου στην τσέπη σου.
Κι εσύ που μ’ αγάπησες; Πού εισαι; Για πόσο; Για όσο κρατάει ένας έρωτας. Αυτό το χτυποκάρδι που με κάνει μοναδική στα μάτια σου... αλλά ως εκεί. Δεν έχει παραπέρα. Θέλεις παιδιά, οικογένεια. Δεν θέλεις κοινωνική κατακραυγή. Δεν θέλεις απομόνωση. Δεν θέλεις συρματοπλέγματα στη ζωή σου. Μα νομίζεις εγώ τα ήθελα; Τα ζήτησα; Μου τα επέβαλαν. Τα έκοβα με κάθε τρόπο, έσκιζα τα χέρια μου, τα μάτωνα, ξέφευγα για λίγο μα τα ξαναέβαζαν με πείσμα, πιο πολλά. Λες και κινδύνευαν από μένα. Δεν μπορούσα να τους κάνω κακό, αγαπημένε μου. Έναν καθρέφτη έβλεπαν στο πρόσωπό μου και δεν τους άρεσε το είδωλο. Πονούσε. Έκοβε σαν βαμβάκι...
Είσαι κι εσύ. Που είσαι ξεκάθαρος. Που ζητάς με παρρησία αυτό που επιθυμείς. «Θέλω μόνο το σώμα σου. Το υπέροχο σώμα σου. Τις καμπύλες σου. Το δέρμα σου. Τις τρύπες σου. Τις στιγμές σου να τις κάνω δικές μου. Τίποτα παραπάνω. Δεν θα με ξαναδείς. Θέλεις;».
Δεν ήθελα. Ποτέ. Μα το καθαρό με τραβούσε. Και το δύσκολο. Θα του δώσω κάτι παραπάνω, θα πάρω κάτι περισσότερο, ίσως κερδίσω. Όχι αυτό το λίγο... Αυτό το καθαρό, το κοφτερό, πονάει περισσότερο αλλά στο τέλος μένει μια εκτίμηση ότι είσαι απλά ένα κομμάτι κρέας και δεν αξίζεις κάτι παραπάνω. Γι' αυτόν...
Είναι ο φίλος, ο γνωστός, ο «κρυφός» που με αγκαλιάζει, λατρεύει τα μαλλιά μου, τα στήθια μου, γιατί θα ήθελε να τα είχε αυτός. Δικά του, πάνω του. Αυτός με μισεί. Μα δεν τον βάζω στη ζωή μου. Κάπου έμαθα να βάζω κι εγώ συρματοπλέγματα.
Είμαι κι εγώ στο τέλος. Χαμένη σ' έναν λαβύρινθο χωρίς Αριάδνη. Χωρίς μίτο. Ο δικός μου Μινώταυρος είμαι εγώ, που εσείς με τόση ευκολία «χτίσατε» και μάλιστα έχετε την απαίτηση να τον δεχτώ όπως είναι.
Έχω πολλές στροφές ακόμη σε αυτόν τον λαβύρινθο. Πολλά αδιέξοδα. Μα σας δίνω τον λόγο της τιμής μου, κάποια στιγμή θα βγω. Έστω και σερνόμενη... Θέλω τον χρόνο μου.
Aννα Κουρουπου.

[lady in black]

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάς με ένα χαμόγελο στα χείλη. Έτσι χωρίς λόγο. Ξυπνάς μες την τρελή χαρά και απορείς με τον εαυτό σου.
 Φτιάχνεις καφέ, βάζεις μουσική και σιγοτραγουδάς γιατί κάτι μέσα σου, σού λέει πως σήμερα θα είναι μια ωραία μέρα. Δεν το πολυσκοτίζεις. Δεν αναλύεις γιατί νιώθεις έτσι. Αφήνεσαι να δεις που θα σε βγάλει. Αρπάζεις τα κλειδιά σου και βγαίνεις να μοιράσεις τις πιο αυθόρμητες καλημέρες που είπες ποτέ.
 Ωραίες μέρες αυτές, γεμάτες ήλιο και φως. Σχεδόν ποτέ δεν τις περνάς μόνος. Η ευτυχία είναι συναίσθημα συντροφικό. Όσο πιο πολλοί τη βιώνουν, τόσο περισσότερο θεριέυει.
 Τη χαρά μας οι άνθρωποι πάντα τη μοιραζόμαστε λες και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε στη ματιά του άλλου την ύπαρξή της. Γιατί έχει χρώματα κι αρώματα που θες παρέα για να τα δεις και να τα μυρίσεις.
 Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η χαρά περιγράφεται με χίλια χρώματα και η θλίψη με ένα. Η μία είναι κόκκινη, ροζ, πορτοκαλί. Η άλλη μαύρη. Πάντα μαύρη, άρα κακιά.
 Γιατί το μαύρο είναι κακό; Το μαύρο είναι η βάση όλων των χρωμάτων. Σε αυτό χρωστούν την ύπαρξή τους όλα τα υπόλοιπα «φαντεζί» χρωματάκια.
 
Να το αγαπάς το μαύρο. Να βλέπεις πίσω από αυτό. Να μάθεις να ανέχεσαι τον εαυτό σου και εκείνες τι άλλες μέρες, τις «μαύρες» . Αυτές που δεν έχεις διάθεση να σηκώσεις το πόδι σου από το στρώμα. Έτσι χωρίς λόγο. Ξυπνάς και τα βλέπεις όλα χάλια. Δεν σε νοιάζει το γιατί. Εσύ έτσι τα βλέπεις και σου είναι αρκετό.
 Μη βιαστείς να ξορκίσεις το κακό από πάνω σου. Μην κρυφτείς από τη μαυρίλα σου. Αφέσου να σε τυλίξει. Είναι μυστήρια όμορφες οι στιγμές που κανείς δε μπορεί να σε βγάλει από το καβούκι σου.
 Μια ξεχειλωμένη φόρμα, μια κουβέρτα κι ο εαυτός σου. Παρέα σου μόνο οι σκέψεις.
 Κι ας είναι πολλές, κι ας είναι φλύαρες, κι ας μη σ'αφήνουν σε ησυχία.
 Είναι ζόρικη παρέα το μυαλό σου. Το ξέρεις, γι'αυτό το αποφεύγεις. Το είχες ξεχάσει πως υπάρχει μες το κεφάλι σου. Ξαφνιάζεσαι που λειτουργεί. Καιρό τώρα το έχεις βάλει στον αυτόματο πιλότο κι έρχεται τώρα να σε ξεβολέψει.
 Μη φοβάσαι. Δεν θα σου πει τίποτα καινούριο. Πράγματα που ήξερες και είχες βάλει κάτω από το χαλί θα σου θυμίσει. Δικά σου σκουπίδια δεν είναι αυτά; Τσαντίζεσαι με την ανακάλυψη.
 Εσύ σήμερα δε θες να σκουπίσεις. Δε θες να κάνεις τίποτα. Θέλεις να κάτσεις και να κοιτάς με τις ώρες εκείνο το χνούδι δίπλα από το τραπεζάκι. Εκείνο το χνούδι θα είναι ο τράγος σου ο αποδιοπομπαίος για απόψε. Αύριο βλέπουμε.
 Το κοιτάς με τόσο θυμό που ορκίζεσαι πως διασπάται μπροστά στα μάτια σου σε χιλιάδες κόκκους σκόνης.
 Είναι η στιγμή που παίρνεις το ρίσκο και αποφασίζεις να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου.
 Ξεκινάς επιφυλακτικά, όπως πάντα όταν γνωρίζεις κάποιον. Λύνεσαι όσο περνάει η ώρα. Λυτρώνεσαι όταν ανακαλύπτεις ότι δεν είναι και τόσο άσχημος τελικά.
 Είχες άδικο που τον έντυνες σαν καρνάβαλο με χρώματα ζωηρά πάντα. Άλλο χρώμα για το πάθος, άλλο για την ελπίδα, άλλο για την υπομονή.
 Μαύρο δε του φόρεσες ποτέ. Το φοβόσουν. Κακώς τελικά. Το μαύρο κρύβει δύναμη. Του πάει το μαύρο.
http://www.pillowfights.gr/think_positive/item1576/%CE%9C%CE%B7%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CF%8D%CE%B2%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7_%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%BB%CE%B1_%CF%83%CE%BF%CF%85

[alexandros70]

«Όταν αγαπάς,κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου».
Δεν είναι κακό αυτό.Αγαπάς για ν’αγαπάς κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση,αυτό δεν είναι αγάπη.
Όταν ελπίζεις,κινδυνεύεις να πονέσεις και όταν δοκιμάζεις,κινδυνεύεις να αποτύχεις.
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις,γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε...
Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε,δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε.Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,αλλά δε μαθαίνει,δε νιώθει,δεν αλλάζει,δεν αναπτύσσεται,δεν ζει και δεν αγαπά.Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του,την ατομική του ελευθερία.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.
Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου,να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες,είναι θάνατος.Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό.Η μεγαλύτερη υποχρέωση σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος,αλλά και για δικό μου.
                               
                                                                                                             Από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια ''Να ζεις,να αγαπάς και να μαθαίνεις''

                                                                       

 

Πω πω ρε Βιβουλα καυλα ειναι το προφίλ σου ειδικά η φωτο του facesiting.... popopopo !! 

Και η υπογραφή σου ολα τα λεφτά. Άλλωστε τί ειναι όλα σε αυτη τη ζωή;; Ένα τίποτα. !

[lady in black]

«Η αγάπη δεν είναι στο διά ταύτα, είναι στο παρά ταύτα», κι αυτή είναι από τις πιο ωραίες, επαναστατικές κι ελπιδοφόρες φράσεις που έχω ακούσει ποτέ μου. Ανατρέπει αυτόματα τα λογικά αναμενόμενα, την επιφανειακή τάξη του κόσμου και του εαυτού, βγάζει τη γλώσσα στο φόβο, στους υπολογισμούς, εκτινάσσει την ανημποριά στη δύναμη.
Ανανεώνει.
Ναι, λοιπόν, τίποτα, τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει μια αγάπη που θέλει ν' αγαπήσει, μια ελευθερία που ποθεί να δραπετεύσει, μια περηφάνια που θέλει να σηκώσει ψηλά το μέτωπο, μια ευτυχία που θέλει να χαρεί.
Τίποτα!
Ο παλιάτσος και η Άνιμα
 Μ. Βαμβουνάκη

[lady in black]

O έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου, Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό.Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος…
Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. …
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα..
Γκέμμα 
Δημήτρης Λιαντίνης

[mfs656]

πόσο υπέροχο κείμενο απο έναν σύγχρονο φιλόσοφο, που δυστυχώς έφυγε νωρίς
κι είχε τόσα να δώσει...

[lady in black]

Δεν είναι στην απόσταση το κενό, ούτε στο από κοντά κοντά η παρουσία. Όλοι έχουμε βιώσει την απουσία παρόντων, την παρουσία νεκρών, πολλοί έχουμε συγκινηθεί μ'εκείνο το τραγουδάκι: "Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί είναι αυτοί που ζουν κοντά μου...."

Σιωπάς για να ακούγεσαι

Μάρω Βαμβουνάκη

[manos-foititis]

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Καβαφης....