Για πολλούς συναδέλφους το συγκεκριμένο είδος εργασίας είχε ένα πλεονέκτημα. Βρίσκονταν συνεχώς περιτριγυρισμένοι από κάθε λογής νυμφίδια, όχι φυσικά έτοιμα να υποκύψουν στη γοητεία τους, όπως τους άρεσε να φαντασιώνονται, αλλά σίγουρα αυξάνοντας το ποσοστό επιτυχίας που μπορεί να είχαν οι πιο τολμηροί. Εγώ πάλι το να διδάσκω σε μια μεταλυκειακή σχολή δεν το συνέδεα τόσο άμεσα με τη σεξουαλική ικανοποίηση. Όχι για λόγους ηθικής, αλλά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν εύρισκα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε ένα συρφετό από τρέντι κοριτσάκια που πάσχιζαν να κρύψουν οτιδήποτε φυσικό κάτω από την πόζα του "φάσιον", λες κι όλος ο κόσμος δεν ήταν παρά μια πασαρέλα ή μια τηλεοπτική οθόνη. Από την άλλη, δεν είμαι κι από εκείνους που θα διακινδύνευαν την αξιοπρέπειά τους, ειδικά σ' ένα χώρο όπου η είδηση μιας "αποτυχίας" συνήθιζε να διαδίδεται με μεγάλη ταχύτητα και διανθισμένη με αρκετό γέλιο. Υπερβολικοί και ανόητοι λόγοι, θα πείτε, αλλά έτσι ήταν!
Ομολογώ, παρ' όλα αυτά, πως η εκπαιδευτική μου ζωή αποκτούσε πότε-πότε μια ερωτική διάσταση, αν φυσικά μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι κάτι που έμοιαζε με... ηδονοβλεψία. Γιατί ανάμεσα σε όλα εκείνα τα κοριτσάκια που μόλις είχαν αφήσει τα θρανία του Λυκείου, υπήρχαν πάντα κάποια -όχι πολλά, αλλά αρκετά- που είχαν ήδη εκείνη την υπέροχη συνήθεια που θαυμάζω όταν την βλέπω σε γυναίκες - να παίζουν ασυναίσθητα με τα παπούτσια τους σε ανύποπτες στιγμές. Όποτε τύχαινε να βρεθώ μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, το βλέμμα μου κυριολεκτικά μαγνητιζόταν κι αδιαφορούσα αν επρόκειτο για μια σαραντάχρονη γυναίκα η μια φοιτήτρια μετά βίας δεκαεννέα χρονών. Κάποτε λοιπόν, είχα εντοπίσει στο 2ο Έτος μια τέτοια περίπτωση, πραγματικά εξαιρετική! Την είχα προσέξει πρώτη φορά σε μία από τις αρχικές μου διαλέξεις στο αμφιθέατρο. Είχα αρχίσει το μάθημα, κι όπως μιλούσα γυρόφερνα στο χώρο που άνοιγε μπροστά από τα πρώτα καθίσματα. Εκείνη καθόταν εκεί, στην πρώτη σειρά, ανάμεσα σε δύο φίλες της και παρακολουθούσε, σκύβοντας πότε-πότε για να σημειώσει κάτι από αυτά που έλεγα και μάλλον θεωρούσε σημαντικό. Παρότι έδειχνε να βρίσκεται σε μαθησιακή εγρήγορση, ο τρόπος που καθόταν με τα πόδια σταυρωμένα είχε έναν αέρα άνετης θηλυκότητας ανάμικτης με τη νωχέλεια πλούσιου κοριτσιού - συνδυασμός που δεν μπορούσε παρά να τραβήξει την προσοχή μου.
Την παρακολουθούσα διακριτικά, ανάμεσα από τις φράσεις μου, και την έβλεπα κάθε τόσο που σήκωνε το κεφάλι από τις σημειώσεις της για να προσέξει ό,τι έλεγα, κι εγώ, πάλι, για να δω τα χείλη της, καλοσχηματισμένα, όμορφα, και μέσα στην πρωτόβγαλτη θηλυκότητά τους σχεδόν προκλητικά. Δεν πρέπει να είχαν περάσει πάνω από 10-15 λεπτά που είχα αρχίσει το μάθημα, όταν στο οπτικό μου πεδίο, δεξιά, απ' το σημείο που καθόταν, έφτασε ένα απρόσμενο "ερέθισμα", που έκανε το βλέμμα μου να στραφεί ασυναίσθητα, κι ίσα που πρόλαβα να το κάνω κάπως κρυφά. Βλέποντάς την, η πείρα με βοήθησε να μη χάσω τις λέξεις μου, αλλά η κίνησή της, ομολογώ, μου έκοψε για λίγο την ανάσα. Με τη νωχέλεια, ακριβώς, που σταύρωνε το ένα πόδι πάνω στο άλλο, είχε αφήσει να γλιστρήσει αδιάφορα η "μπαλαρίνα" που φορούσε, και κρεμόταν τώρα από τα δάχτυλα του ποδιού της. Άφησα να περάσουν αρκετά δευτερόλεπτα κι οι φράσεις μου συνόδευσαν τα βήματα που έκανα "αδιάφορα" προς το μέρος που καθόταν. Έσκυψε το κεφάλι της για να γράψει, δίνοντάς μου την ευκαιρία να παρατηρήσω το θέαμα. Πρόλαβα να διακρίνω την υφή από καλσόν και τη "μπαλαρίνα" να αιωρείται με αργό, άτακτο ρυθμό στην αδιάφορη κίνηση του πέλματός της. Ένιωσα ένα ελαφρύ μούδιασμα στις λαγόνες, αλλά φρόντισα να αποφύγω εκείνη τη ώρα μια μεγαλύτερη έκθεση στην ακτινοβολία αυτής της νεαρής με το βγαλμένο παπούτσι, μιας και μάλλον αποκλειόταν το ενδεχόμενο να διακόψω το μάθημα για να εκσπερματώσω. Ωστόσο, μέχρι το τέλος της ώρας είχα την ευκαιρία, θέλοντας και μη, να ξαναδώ αρκετές φορές τη σκηνή αυτή, σε μικρές παραλλαγές των κινήσεων, του ρυθμού και της κλίσης με την οποία η "μπαλαρίνα" της ταλαντευόταν μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος.
Μετά από αυτό το περιστατικό η εικοσάχρονη κοπέλα αναγορεύτηκε φυσικά σε ιδιαίτερο αντικείμενο παρατήρησής μου. Παρακολουθούσα από κοντά τις σπουδές της φοιτήτριάς "μου", κι όποτε μου δινόταν ευκαιρία φρόντιζα με διακριτικό τρόπο να βρίσκομαι σε κοντινή απόσταση. Πότε στους διαδρόμους, πότε στο μπαρ, και πάντα, φυσικά, στα μαθήματά μου, είχα γίνει πάμπολλες φορές μάρτυρας του ασυναίσθητου, μα τόσο ηδονικού για μένα, "παιχνιδιού" στο οποίο καταγινόταν. Την είχα παρακολουθήσει σχεδόν σε κάθε πιθανή εκδοχή. Άλλοτε όρθια, με το πόδι λυγισμένο προς τα πίσω και τη φτέρνα της γυμνή στον αέρα, άλλοτε καθιστή, να κινεί τη γάμπα της με το μετέωρο παπούτσι όπως ακριβώς εκείνη την πρώτη φορά, άλλοτε πάλι και με τα δύο πόδια ελαφρά μαζεμένα κάτω από το κάθισμά της, σε μια γωνία που έκανε και τα δυο παπούτσια να ξεφεύγουν απ' τις φτέρνες της και να ανεβοκατεβαίνουν αργά και άτακτα στις ελαφρές μετακινήσεις της. Στο θέαμα πρωταγωνιστούσαν κατά κανόνα το καλσόν και κάποιο ζευγάρι "μπαλαρίνες", ενώ η δική μου ανταπόκριση ήταν πάντα το ίδιο έντονο μούδιασμα στις λαγόνες, που μερικές φορές γινότανε μικρά τινάγματα μιας αρχόμενης στύσης, για να καταλήξει σ' ένα γλυκό, ελαφρύ ίλιγγο ανάμεσα στο ποθητό κι αυτό που δεν γινόταν.
Όσες φορές εκσπερμάτωσα ήταν στο σπίτι μου, παρέα μ' ένα ποτήρι ουίσκι, και τη γνώριμη εικόνα του ποδιού της στο μυαλό μου, που μερικές φορές διακοπτόταν μόνο για να σχηματιστεί εκείνη του προσώπου της, απαραίτητη μερικές φορές, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο στους... γευσιγνώστες. Γιατί, εκ των πραγμάτων, είχα γνωρίσει τη φοιτήτριά "μου" από πολύ κοντά, αφού οι επισκέψεις στο γραφείο μου αποτελούσαν ρουτίνα για τους περισσότερους φοιτητές. Παρότι σε πολλούς από τους άνδρες αναγνώστες αυτή μπορεί να ακούγεται η ιδανικότερη συνθήκη, για μένα δεν ήταν έτσι. Το αντίθετο θα έλεγα - ήταν μάλλον πιο δύσκολη. Δεν είναι δα και τόσο απλό να έχεις απέναντί σου, στο ένα μέτρο σχεδόν, το αντικείμενο ενός έντονου πόθου, κι από την άλλη να διατηρείς τη νηφαλιότητά σου και να συζητάς για μαθήματα, ύλη, εξετάσεις κι εργασίες. Τις φορές που είχαμε βρεθεί σε ένα τέτοιο, "δύσκολο" τετ-α-τετ, τα μάτια μου συγκεντρώνονταν αποκλειστικά στο πρόσωπό της, που ήταν άλλωστε πλησιέστερα, και στο... μυαλό, που όφειλε να πρωταγωνιστεί σε αυτές τις συναντήσεις.
Τελικά όμως, ακόμη κι αυτή η ηθελημένη μετατόπιση της προσοχής αποδείχτηκε εξίσου επισφαλής, μιας και τα χαρακτηριστικά της εικοσάχρονης δεν ήταν τέτοια που με άφηναν αδιάφορο. Τα καστανοκόκκινα μαλλιά της, λεπτά, στιλπνά, έπεφταν δεξιά κι αριστερά από το πρόσωπό της, μέχρι τους ώμους περίπου, δίνοντάς της μια περίεργη θαμπή λάμψη που πάντα με γοήτευε στις γυναίκες, ενώ κάθε τόσο μάζευε πίσω από το αριστερό αυτί μια μακριά τούφα που έπεφτε κι έδινε στο πρόσωπό της μια σχεδόν προκλητική ασυμμετρία. Τα μάτια της ήταν καλοσχηματισμένα κι έξυπνα, βαμμένα πάντα σε ένα διακριτικό ψυχρό τόνο, ενώ τα χείλη της -από τα πρώτα πράγματα που είχα προσέξει μετά τα πόδια της- είχαν μόνιμα μια ανοιχτή πορφυρή απόχρωση και μια άγουρη ακόμη, ασυνείδητη ηδυπάθεια. Όταν χαμογελούσε, το πορφυρό άνοιγε κι άφηνε να φανούν τα λευκά της δόντια -αλίμονο όμως!- με δυο σειρές ορθοδοντικά σιδεράκια να της προσθέτουν την αλλόκοτη γοητεία της αθωότητας και του... ελαττώματος. Γι' αυτό λοιπόν η συγκέντρωση στο πρόσωπό της αποδείχτηκε πως δεν ήταν αποτελεσματικότερη απ' ό,τι αν είχα στο μυαλό μου την εικόνα του ποδιού της να παίζει προκλητικά με τη "μπαλαρίνα". Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο, αυτό το πρόσωπο με τη θαμπή λάμψη και τα σιδεράκια να αχνοφαίνονται ανάμεσα στα πορφυρά χείλη, είχε γίνει απαραίτητο συστατικό της φαντασιώσής μου στις οικιακές εκσπερματώσεις.
Η αυστηρή τυπικότητα κι η ηρεμία που είχα φροντίσει τόσο πολύ να υπάρχει στις συναντήσεις μας, δυστυχώς, δεν διάρκεσε πάνω από τα μέσα της χρονιάς. Τα πράγματα πήραν ξαφνικά μια επικίνδυνη τροπή, κι αυτό δεν ήταν με δική μου υπαιτιότητα. Ήταν απόγευμα και μόλις είχα ολοκληρώσει ένα σεμινάριο με μια ομάδα φοιτητών σε μια από τις μικρότερες αίθουσες. Κάθε φορά που στην ομάδα βρισκόταν η φοιτήτριά "μου", φρόντιζα να μην κάθομαι κοντά της και, κυρίως, να μην έχω την παραμικρή θέα στα πόδια της, ξέροντας τι επρόκειτο να αρχίσει να κάνει με το που θα καθόταν. Οι φοιτητές αποχωρούσαν με τη γνωστή σπιρτάδα που αποκτούν μόλις τελειώνει ένα μάθημα, και κάποια στιγμή την είδα που έβγαινε. Χάζεψα λίγη ώρα ένα από τα βιβλία που είχα μαζί μου, κι όταν σηκώθηκα να φύγω, η μικρή αίθουσα είχε αδειάσει και έξω στο διάδρομο επικρατούσε ησυχία. Αναμενόμενο, αφού ήδη είχαν αρχίσει τα επόμενα μαθήματα. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα όταν άκουσα ένα διπλό χτύπημα στην πόρτα. "Ναι!" απάντησα, και στο άνοιγμα φάνηκε εκείνη! Είχα προσέξει από πριν το χαλαρό, κοντό, εμπριμέ φόρεμα που φορούσε, τώρα όμως διαπίστωνα πόσο υπέροχα αποκάλυπτε τα πόδια της. Είχε μέτριο ύψος, κι ένας "γνώστης" θα καταλάβαινε αμέσως πως αυτά τα άκρα ήταν ελάχιστα πιο κοντά απ' ό,τι έπρεπε και, ίσως, μερικά γραμμάρια πιο βαριά από το κανονικό. Οι "ατέλειες" αυτές όμως εξαφανίζονταν μπροστά στο θεσπέσιο θέαμα δυο ποδιών που αποκαλύπτονταν λίγο πάνω από τη μέση των μηρών, σχημάτιζαν ένα ζευγάρι γάμπες που έκοβαν την ανάσα, καταλήγοντας σε "κοριτσίστικα" πέλματα που χάνονταν μέσα σ' ένα ζευγάρι χαμηλές "μπαλαρίνες". Το θεσπέσιο θέαμα συμπλήρωνε η ανατριχιαστική υφή ενός λεπτού καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Δεν άφησα το μούδιασμα που ένιωσα να γίνει ρίγος. Διατηρώντας το χαλαρό, νηφάλιο ύφος μου, της απευθύνθηκα: "Τι είναι δεσποινίς; Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;" Κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και θεώρησα ευγενικό να καθίσω, για να της δώσω μια αίσθηση άνεσης χρόνου. Πλησίασε και, όρθια, μου έτεινε ένα τετράδιο σημειώσεων. "Θα ήθελα, σας παρακαλώ, να δείτε λίγο την έρευνά μου, έτσι όπως την έχω προχωρήσει...", o τόνος της φωνής της είχε τη γνωστή άνεση, που συνοδεύτηκε μ' ένα μικρό χαμόγελο, καθώς συμπλήρωνε, "Δεν είμαι βέβαιη αν πηγαίνει καλά!" Πήρα το τετράδιο, δείχνοντάς της την καρέκλα να καθίσει, αλλά απάντησε, "Δεν πειράζει...".
Έσκυψα στις σημειώσεις της κι άρχισα να διαβάζω. Στεκόταν σχεδόν στο μισό μέτρο, κι έπρεπε να καταβάλω κάποια προσπάθεια για να παραμείνω συγκεντρωμένος και να μην πάρω το βλέμμα μου από το τετράδιό της. Δεν είχα προχωρήσει πολύ, όταν ένιωσα μια αδιόρατη κίνηση από την πλευρά της. Τα μάτια μου ξαστόχησαν και γύρισαν αυθόρμητα λίγο αριστερά. Μ' ένα ελάχιστο μάζεμα της γάμπας της είχε βγάλει τη "μπαλαρίνα" και την έπαιζε με τα δάχτυλα του ποδιού της. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το ανατρίχιασμα που διαπέρασε το κορμί μου. Δεν ήταν δυνατόν! Βρισκόταν δίπλα μου, τόσο κοντά που μύριζα το άρωμά της, και έβγαζε το παπούτσι της κάτω ακριβώς από τα μάτια μου... προκλητικά..., με τη νωχελική ηδυπάθεια των είκοσι χρόνων της. Πάσχισα να κάνω την ηδονική ζάλη πάλι σκέψη και επανέφερα με κόπο τη ματιά μου στις σημειώσεις της. Καταλάβαινα πως συνέχιζε, και προσπάθησα ν' αντισταθώ, καθώς τα γράμματά της έπαιζαν κάτω από το βλέμμα μου στον άτακτο ρυθμό... της "μπαλαρίνας". Δεν άντεξα, κοίταξα πάλι, με κομμένη την ανάσα. Το ρηχό παπούτσι τιναζόταν μαλακά στο άγγιγμα του πέλματος... σαν τα τινάγματα που ένιωθα στον ερεθισμό μου... "Κύριε", την άκουσα να λέει ξαφνικά, "δεν διαβάζετε;" Η φωνή της είχε κάτι από έκπληξη, ενώ η δική μου κόπηκε μαζί με την αναπνοή μου. Αλίμονο, με είχε καταλάβει! Τα κλάσματα του δευτερολέπτου που έκανα για να σηκώσω το κεφάλι, ήταν ατελείωτα και βασανιστικά... προσπάθησα όμως να μείνω σχεδόν ανέκφραστος. Την κοίταξα με μια προσποιητή απορία κι ετοίμασα τις λέξεις που θα έλεγα, αλλά... με διέκοψε: "Ξέρετε, σας έχω δει που παρακολουθείτε τα πόδια μου!" ένιωσα την καρδιά μου να σταματά... "Δεν εννοώ μόνο τώρα..." ξανάρχισε να χτυπά, αλλά μ' ένα ρυθμό ασυγκράτητο, τρελό... "Σας έχω δει πολλές φορές..." η ψυχραιμία μου άρχισε να μοιάζει με απόγνωση, κι οι λέξεις που ετοίμαζα αντήχησαν μες στο κεφάλι μου βλακώδεις... δεν ήξερα τι να κάνω. Φαίνεται όμως πως ήξερε εκείνη γιατί, αφήνοντας το παπούτσι, σήκωσε τη γάμπα της και πέρασε το πόδι της ανάμεσα στους μηρούς μου... Θεοί! όλη μου η αξιοπρέπεια γκρεμιζόταν... ένιωσα το πέλμα της να πιέζει το ήδη ορθωμένο πέος μου... "Το ξέρω..." είπε, αυξομειώνοντας αργά την πίεση, "ότι σας αρέσει..." η στύση μου τιναζόταν "να με βλέπετε που παίζω..." αφόρητη "με τις μπαλαρίνες μου!" Τόνισε τις τελευταίες λέξεις με τα δάχτυλα του ποδιού της που -ωιμέ!- άνοιξαν λίγο μέσ' από το καλσόν, σα να αγκάλιαζαν το πέος μου... που σφάδαζε... το έτριψαν λίγο πάνω-κάτω, κι έτσι όπως το πέλμα της πίεσε δυνατά σε όλο του το μήκος... αλίμονο! Έχυσα... έχυσα... με ακατάσχετους σπασμούς... κι εκείνη πίεζε... ήξερε καλά πώς... η στύση μου άδειαζε... επώδυνα... ανακουφιστικά... να χύσει και την τελευταία σταγόνα ηδονής... ουρανοί!... κάτω από το πόδι της!
(Συνεχίζεται...)
