Συνέχεια από το προηγούμενο(
http://www.greekfoot.com/index.php?option=com_jfusion&Itemid=53&jfile=index.php&topic=53735.0)
Δεν ήταν αυτό καθαυτό που είχε συμβεί, αλλά το ότι είχε συμβεί αιφνιδιαστικά, στερώντας μου κάθε δυνατότητα ελέγχου, που μου είχε προκαλέσει μια περίεργη αίσθηση ντροπής. Κι ίσως ήταν αυτή ακριβώς η αίσθηση, μαζί με τον κίνδυνο το περιστατικό να είχε γίνει αντιληπτό από τρίτους, που πρόσθετε στην παραζάλη και την ανακούφιση μια αλλόκοτη, κάπως διεστραμμένη... ηδονή. Όμως αυτές οι βιαστικές σκέψεις που ακολούθησαν τους τελευταίους σπασμούς του πέους μου, διακόπηκαν μάλλον απότομα από τη φωνή της: "Κύριε..., σας άρεσε;" Οι λέξεις της, με μια χροιά ράθυμου χαμόγελου, μου φάνηκε πως είχαν κάτι το αδιόρατα περιπαιχτικό. Το σπέρμα είχε μουσκέψει την περιοχή ανάμεσα στα πόδια μου κι εγώ ακόμη δεν τολμούσα να την κοιτάξω. "Εμένα πάντως", συνέχισε, "μ' αρέσει όταν θαυμάζουν κάτι πάνω μου, ακόμη κι αν είναι", γέλασε ελαφρά, "μικρό κι ασήμαντο, όπως τα δάχτυλα των ποδιών μου κι οι μπαλαρίνες μου". Σήκωσα το κεφάλι μου -επιτέλους!- και συμμαζεύοντας μερικά υπολείμματα ψυχραιμίας την κοίταξα και χαμογέλασα όσο πιο "άνετα" μπορούσα. Χαμογέλασε κι εκείνη, με κάτι από αυθάδεια, και στο άνοιγμα των χειλιών της είδα τα σιδεράκια της, υπόμνηση μιας "ελαττωματικής" αθωότητας. Την παρακολούθησα να πλησιάζει στο τραπέζι και να κάθεται στην άκρη του με τη γνώριμη νωχέλεια, καθώς τα χέρια της στηρίζονταν λίγο πίσω από το σώμα της, δεξιά κι αριστερά. Αν είναι δυνατόν! σκέφτηκα, και κοίταξα προς την πόρτα καρδιοχτυπώντας ότι μπορεί να άνοιγε από στιγμή σε στιγμή.
Επιστράτευσα όση νηφαλιότητα και χιούμορ μπορούσα να έχω εκείνη τη στιγμή, και της είπα, παίζοντας με μια εμφανώς προσποιητή αυστηρότητα: "Εντάξει, δεσποινίς! Νομίζω πως ήταν αρκετό ό,τι είδα από την έρευνά σας!" Έμεινε στη θέση της κι έγειρε το σώμα της λίγο προς τα πίσω, στηριγμένη στις παλάμες της. Κούνησε ελαφρά τις γάμπες της, που τώρα βρίσκονταν σχεδόν μπροστά μου. "Ελάτε, κύριε! Αφού ξέρω καλά τι είναι αυτό που θέλετε..." είπε, κοιτάζοντάς με πάντα μ' ένα χαμόγελο που ανακάτευε τη συμπάθεια και την αυθάδεια. Συνέχισα να την κοιτάζω, και το ύφος μου προσπάθησε να γίνει πραγματικά αυστηρό. "Ελάτε...", συνέχισε εκείνη, αδιαφορώντας τελείως και για το αυστηρό ύφος αλλά και για ό,τι μπορούσε να προκύψει σ' ένα ενδεχόμενο άνοιγμα της πόρτας. "Ελάτε...", ξαναείπε, "κοιτάξτε τα!" και κούνησε παιχνιδιάρικα τα πόδια της. Αυθόρμητα, χωρίς καν να το καταλάβω, χαμήλωσα τα μάτια μου. "Να! Αφού το ξέρω... σας αρέσουν!" Κουνούσε τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού της μέσα από το καλσόν, ενώ κρατούσε προσεκτικά την άλλη "μπαλαρίνα" φορεμένη. Μου ερχόταν να γελάσω ή να... εκραγώ, αλλά δεν έκανα τίποτε από τα δύο. Βλέποντας πάλι το πόδι και τα δάχτυλα που λίγο πριν με είχαν κάνει να εκσπερματώσω, ένιωσα τις αντιστάσεις μου να υποχωρούν ζαλισμένες. "Ελάτε..., είναι δικά σας..." και -δεν πίστευα αυτό που γινόταν!- σκύβοντας λίγο προς το μέρος μου, έπιασε απαλά το κεφάλι μου και το έσπρωξε προς τα πόδια της. Ένιωσα ν' ανατριχιάζω, να παραλύω σχεδόν, και να παραδίνομαι στην κίνησή της.
Σχεδόν γλιστρώντας από την καρέκλα μου βρέθηκα στα γόνατα, σε απόσταση αναπνοής από τα πόδια της. Έκανα αυτόματα να πιάσω το γυμνό της πέλμα, αλλά εκείνη το τράβηξε πίσω, και την άκουσα να λέει χαμηλόφωνα: "Όχι..., όχι αυτό... Να...!" και μ' ένα ελαφρύ τίναγμα του δεξιού ποδιού, πέταξε το άλλο παπούτσι, αποκαλύπτοντας το πέλμα της. Κούνησε τα δάχτυλά της να ξεμουδιάσουν, τα ανοιγόκλεισε, κι ήταν σα να άκουσα το ανεπαίσθητο τρίξιμο της νάιλον ύφανσης. "Ελάτε..., είναι δικά σας! Κάντε τους ό,τι θέλετε!" Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τις λέξεις της, είχα σκύψει κι είχα πιάσει το ζεστό πέλμα της. Ανατρίχιασα καθώς ένιωσα στην παλάμη μου τη λεπτή υγρασία που νότιζε το καλσόν. Με χέρια που έτρεμαν σχεδόν και κομμένη την ανάσα, έφερα το πόδι της στο πρόσωπό μου, τρίβοντάς το απαλά πάνω στο μάγουλο. Μια λεπτή μυρωδιά έφτασε στους οσφρητικούς μου πόρους, κι ανήμπορος να αντισταθώ βύθισα τη μύτη μου σε ό,τι ήταν νάιλον, και ζεστή σάρκα, κι ανεπαίσθητος ιδρώτας, που γέμισε την αναπνοή μου. Έτριβα το πέλμα της πάνω στο πρόσωπό μου κι εισέπνεα όλη του την αυθάδεια και τη νοτισμένη κούραση που είχε απομείνει από τη "μπαλαρίνα" της. Εκείνη κουνούσε πότε-πότε τα δάχτυλα μέσα από το καλσόν, σα να ήθελε να κάνει όλο το άρωμά τους να αναδυθεί. Οι λέξεις της συνόδευσαν τη στύση μου που φούντωνε: "Δεν βρωμάνε λιγάκι;" Ρώτησε με μια αθώα ωμότητα, σχεδόν γελώντας, κι ήταν περισσότερο περιπαιχτική επιβεβαίωση. Ερεθιζόμουν. Σε κάθε εισπνοή της μυρωδιάς του ποδιού της το πέος μου σκλήραινε ακόμη περισσότερο. Έφερα το πέλμα της στο στόμα μου, κι ανοίγοντας τα χείλη, πήρα μέσα τα περισσότερα δάχτυλά της. Η υφάλμυρη γεύση τους πλημμύρισε τη γλώσσα μου, κι άρχισα να τα γλείφω, απομυζώντας από την ύφανση του καλσόν την υγρασία τους. Τα κούνησε αργά μέσα στον περιορισμένο χώρο της στοματικής κοιλότητάς, κι οι μουδιασμένοι βλεννογόνοι μου έχυσαν όσο σάλιο μπορούσαν. Θεοί! Ό,τι άχρηστο κι αν είχαν, διαλυόταν τώρα στις εκκρίσεις μου και -πόσο ερεθισμένος!- το κατάπινα διψασμένα... όλη το υγρό άρωμα της κούρασης... βαθιά μέσα μου... τινάγματα ηδονής... πλημμύριζα από... την αυθάδεια και την αθωότητα της εικοσάχρονης ψυχής της. "Φτάνει!" φώναξε χαμηλόφωνα, "Mη χύσετε ακόμα!" και τραβώντας απότομα το πόδι της από το στόμα μου, άφησε τις βλεννογόνους μου και τον αφόρητο ερεθισμό σχεδόν να σπαρταρούν.
"Ελάτε, σηκωθείτε λίγο!" ξανάπε και, ακουμπώντας το στήθος μου με το άλλο της πόδι, έκανε μια ηδονική ανοδική κίνηση. Το σώμα μου ακολούθησε μαγνητισμένο, ώσπου βρέθηκα όρθιος απέναντί της. "Το περιποιηθήκατε εσείς..., αφήστε το να σας περιποιηθεί κι αυτό!" είπε, και το πέλμα της πέρασε γρήγορα ανάμεσα στους μηρούς μου. Ο ερεθισμός που είχε διακοπεί επανήλθε το ίδιο έντονος και, αυτόματα σχεδόν, άνοιξα το παντελόνι μου και με προτεταμένη στύση χάιδεψα το πέλμα της. Εκείνη κουνούσε προσεκτικά το πόδι της και κάθε φορά που η βάλανος άγγιζε τα δάχτυλα, τιναζόταν από μια βαθιά ηδονή που πλησίαζε τον πόνο. Το πέος μου πάλευε, σκληρό, με τη ρυθμική πίεση του πέλματός της, κι έτρεμε στη συνεχή επαφή με την ανατριχιαστική υφή του νάιλον. Ανοιγόκλεινε και έπαιζε τα δάχτυλά της που... Θεοί! με καύλωναν... τέντωναν τη νάιλον ύφανση... και το όργανό μου σπαρταρούσε... ποθούσε... να εκσπερματώσει... τα δάχτυλά της... να χύσει, επιτέλους... Ουρανοί!... καθώς γαμούσα αυτά τα αυθάδικα δάχτυλα... ένας σπασμός... και το πλημμύρισμα... έχυνα... Οι πρώτες σταγόνες πετάχτηκαν και κύλησαν στο καλσόν της, βρέχοντας το πέλμα... το τράβηξε απότομα... ενώ έχυνα... η κίνησή της ήταν αστραπιαία κι υπολογισμένη, σα φιδίσιο γλίστρημα, καθώς... πριν καταλάβω, την είδα μπροστά μου γονατιστή, ν' αρπάζει τους σπασμούς της εκσπερμάτωσης... βυθίζοντάς τους στο στόμα της... τα πορφυρά της χείλη έσφιξαν και πιέζοντας βίαια με τη γλώσσα της... ρούφηξε σε ένα καυτό κενό αέρα το σπέρμα μου... ηδονικά... έτρεμα μέσα στο στόμα της, όσην ώρα εκείνη… κατάπινε, βαθιά μέσα στης, τις υπόλευκες εκκρίσεις της ηδονής! Οι τελευταίοι αργοί σπασμοί έμοιασαν με πόνο. Άγγιξα τα στιλπνά, καστανοκόκκινα μαλλιά της κι εκείνη άφησε το αποκαμωμένο πέος μου να γλιστρήσει από τα χείλη της. Έπιασα μαλακά το κεφάλι της και την τράβηξα προς τα πάνω. Αφέθηκε. Είδα το πρόσωπό της, λίγο πάνω από το στήθος μου, να με κοιτάζει. Γέλασε σχεδόν, ανάλαφρα... καθόλου περιπαιχτικά αυτή τη φορά, κι όπως άνοιξε το ανοιχτό πορφυρό των χειλιών της, είδα... τα σιδεράκια της, ένα μικρό ελάττωμα πάνω στα λευκά της δόντια... και -αλίμονο!- στις μεταλλικές αρθρώσεις τους, εκεί, ανάμεσα στο λευκό και τα χείλη της, είδα να ρέουν, πολύ αργά, δυο-τρεις μεγάλες, υπόλευκες στάλες...
Το υπόλοιπο διάστημα μέχρι τη λήξη του Έτους, και τη χρονιά που ακολούθησε, φρόντισα να εξασφαλίσω την εχεμύθεια της φοιτήτριάς "μου" με το μόνο τρόπο που υπήρχε: παρέχοντάς της κατά διαστήματα την ικανοποίηση ότι... έλεγχε ένα καθηγητή με τη σεξουαλικότητά της - με τα πόδια της, για την ακρίβεια. Θα ήταν ψέματα, φυσικά, να πω ότι δεν το απολάμβανα, μα δεν το θεωρώ κι ό,τι πιο άνετο έχω ζήσει στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία. Ο μόνος όρος που είχα καταφέρει να επιβάλλω είχε να κάνει με την ασφάλεια του χώρου και του χρόνου. Κατά τα άλλα, φρόντιζα πάντα οι συναντήσεις μας να περιλαμβάνουν αυτό που θα 'λεγε κανείς "κανονική ερωτική επαφή", ώστε μαζί με την απόλαυση που έπαιρνε από τον "έλεγχο" να έχει και μια... φυσιολογική σεξουαλική ικανοποίηση. Από τη δική της πλευρά, φρόντιζε μία τουλάχιστον εκσπερμάτωσή μου να είναι πάνω σε ένα από τα πόδια της, με τα δάχτυλά της μέσα απ' το καλσόν να ανοιγοκλείνουν θριαμβευτικά! Τολμώ να πω όμως ότι για μένα το αληθινά πρωτόγνωρο σε αυτή την εμπειρία ήταν τα... ορθοδοντικά σιδεράκια της! Το ελάττωμα κι η αθωότητα που υπονοούσαν με διέγειρε τόσο πολύ, ώστε δεν ήταν λίγες οι φορές που επιδίωξα να ανακουφίσω τη στύση μου στο στόμα της, μόνο και μόνο για να ξαναδώ το σπέρμα να βρέχει τις αρθρώσεις τους και να κυλάει εκεί, ανάμεσα στο λευκό των δοντιών, τη μεταλλική γυαλάδα και το πορφυρό των μισάνοιχτων χειλιών της. Να, λοιπόν, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ!
The End
