Το πιθανότερο είναι ότι καθόσασταν σ' ένα κάπως απόμερο σημείο του καταστρώματος, σταυροπόδι, με τα δερμάτινα πέδιλά σας αφημένα άτακτα στο πλάι. Απορροφημένη στις αράδες του βιβλίου κάτω από το μελαγχολικό καραβίσιο φως, δεν είδατε το νεαρό που αργοσάλευε στο σλίπινγκ μπαγκ, σα να 'χε μόλις ξυπνήσει, στα δεξιά σας. Γυρίσατε τη σελίδα κουνώντας αδιάφορα τη σταυρωμένη γάμπα σας. Το κεφάλι του αγουροξυπνημένου βρισκόταν σε λιγότερο από μισό μέτρο απόσταση, κι όμως δεν προσέξατε που γύρισε κάποια στιγμή ελαφρά προς το μέρος σας. Το βλέμμα του φάνηκε να στέκεται για μια στιγμή στο γυναικείο πόδι που ταλαντευόταν αργά, σα να τον καλωσόριζε στον κόσμο της βραδινής εγρήγορσης. Το μυαλό σας πρέπει να έτρεχε σε κάποια σκηνή του Καραγάτση κι ίσως γι' αυτό δεν παρατηρήσατε ότι το επόμενο πεντάλεπτο ο νεαρός, ξαπλωμένος όπως ήταν, μετακινήθηκε σιγά-σιγά, σαν αδιάφορα, ελάχιστα προς το μέρος σας. Η απόσταση του κεφαλιού του ήταν τώρα τέτοια που καθώς γυρνούσατε την επόμενη σελίδα και ανακαθίσατε λίγο προς τα δεξιά, το πόδι σας ίσα που άγγιξε το μάγουλό του. "Ω, συγγνώμη..." είπατε ξαφνιασμένη, για να σας απευθύνει ένα, μάλλον γλυκό παρά ενοχλημένο, "No problem!". Οι φωνή του είχε κάτι που θύμιζε ανεπαίσθητα... αναμονή. Ο ελάχιστος χρόνος ήταν αρκετός για να προσέξετε τα μάτια του, που στάθηκαν για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου στο "ενοχλητικό" πόδι. Μάλλον τότε ήταν που συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόταν σε τέτοια θέση ώστε ήταν σχεδόν αδύνατο, όπως λικνιζόταν η γάμπα σας, να μην τον αγγίξετε, έστω, ίσα-ίσα με την άκρη των δαχτύλων σας... Το πρόσωπό του, βγαλμένο από κάποιο όνειρο, σα να περίμενε... κι εσείς, απλώς, ανταποκριθήκατε... αφήνοντας τη γάμπας σας να ταλαντευτεί λίγο περισσότερο... τα δάχτυλα ακούμπησαν... σαν από λάθος, πάλι... στο μάγουλό του, 4-5 εκατοστά από την άκρη των χειλιών του...
....κι ενα συνονθυλευμα μυρωδιων αρχισε να ζεσταινει τα ρουθουνια του και να προχωρα πιο βαθια στο στηθος του...
μυρωδιες που δεν γινοταν να περιγραφουν με μια ,δυο,πεντε λεξεις...
ομως του θυμιζαν εντονα την εποχη αυτη,αρχες σεπτεμβρη,που στ αμπελια αναθυμιαζαν τα ωριμα σταφυλια,που τα δρομακια ηταν νοτισμενα απο τον μουστο που ξεφευγε απο τα φορτηγα και που μαζι με την ζεστη της ασφαλτου,
ολο αυτο γινοταν μια εντονη μυρωδια σταφυλιου που εχει αρχισει να ξινιζει ...
..και καπου εκει ολο αυτο ανακατευοταν με την μυρωδια απο σαπουνι "καραβακι" που πρεπει να ηταν το αγαπημενο της,
δε μπορει να μην ηταν,με τι αλλο θα επλενε αυτα τα ποδια αληθινης ελληνικης ομορφιας,αν οχι με κατι λευκο και χωρις επιτηδευμενο αρωμα?...
κατι ειχε αρχισει απο ωρα να ξυπναει εκει χαμηλα,φυλακισμενο -για ποσο ακομη- πισω απο 4 κουμπακια στο τζην του παντελονι...
ειχε αρχισει να ξυπνα και αυτη το προσεξε εφοσον κρατουσε τα ματια της χαμηλωμενα ταχα μου στις σελιδες του βιβλιου,
το οποιο πλεον δεν υπηρχε γι αυτην,το μονο που υπηρχε ηταν αρχικα μια σκεψη οτι ισως εμφανιστει ξαφνικα ο καπετανιος του πλοιου ,οχι για να τους πει οτι εφτασαν απο ωρα στον προορισμο και επρεπε να αποχωρησουν,
αλλα για να ακουσει 4 λεξεις,"τι κανεις εκει δαναη??" εφοσον ο καπετανιος ηταν και αντρας της...
ομως τι εκανε,τιποτα δεν εκανε,σιγα,τι εκανε δηλαδη,ειναι απιστια κατι τετοιο?οχι δεν ειναι,πως μπορει να ειναι,τιποτα δεν εχει κανει (ακομη)...
κι ετσι αυτη η σκεψη σπρωχτηκε μακρια και το ενα της ποδι χαμηλωσε και συνεχισε να χαμηλωνει...
κανεις δεν μιλουσε,ισως ντρεποντουσαν,ισως μια συνομιλια ηταν περιττη,ισως ηταν τοσο ομορφη η ησυχια που εσπαγε μονο απο τις ανασες τους που πλεον ηταν εντονοτερες,ισως η θαλασσα ετσι φουσκωμενη τριγυρω τους ηταν αρκετη και μονο αυτη χρειαζοταν να "μιλαει"...
το ποδι της εφτασε στο σημειο που ηθελε,που ειχε αναγκη να φτασει..
κι ετσι οπως ντροπαλα μα παραδοξως σταθερα
αρχισε να τριβεται πανω του,με ενα της δαχτυλο καταφερε να ακουσει τον ηχο απο ενα κουμπακι που σπαει και τιναζεται και να το χωσει αποφασιστικα μεσα απο το τζην,πανω απο το σλιπακι του...
κατι ηταν ιδιαιτερα αγριεμενο εκει μεσα,κατι ισα που συγκρατιοταν,αρχισε να φτανει και σε αυτην μια ζεστη υγρη μυρωδια δασους,βρυων,μανιταριων ,τον κοιταξε στα ματια κι αυτα ειχαν παρει φωτια .
τραβηξε το ποδι της και του γελασε σαν κοριτσακι που παιζει ,
ξαναγυρισε στις σελιδες του βιβλιου,παιρνοντας μια πιο ανετη σταση ,βαζοντας τα ποδια της πανω του,εκει,εκει που αυτος βασανιζοταν και του ειπε θρασυτατα
"μπορεις να κανεις για λιγο οτι θελεις με αυτα,αλλα μην με ενοχλησεις γιατι οπως ειδες,διαβαζω!.."
