Κάποιος έλεγε ότι πρέπει να ξέρεις πότε να αρχίσεις.
Και που να σταματάς.
Μα αυτό δεν μ' ένοιαξε ποτέ.
Μια πτήση ακόμα.
Κι άλλη μια.
Πολύ ψηλά,
βουτιά,
σχεδόν αγγίζεις κύματα,
κλείνεις τα μάτια,
κλαις.
Γελάς...
Μη φοβηθείς την πτήση,
κάνε τη νύχτα σύντροφο,
ερωμένη.
Πάνω σου έχει ουρανό,
κάτω η θάλασσα απλωμένη,
κι έχεις την πολυτέλεια να τα λατρεύεις και τα δυο,
όποια τροχιά κι αν πάρεις.
Φίλοι διαμάντια... Άνθρωποι λέω,
άνθρωποι φοβισμένοι,
σκλαβωμένοι,
θαμμένοι στο χώμα,
περιμένοντας λευτεριά νύχτες ατέλειωτες...
Την αξία στα διαμάντια,
τη δίνει αυτός που τα κατακτά.
Τα πιο πολύτιμα κλεισμένα μέσα σου υπάρχουν,
φυλαγμένα,
ίσως κρυφά απ' το μυαλό σου
μα όχι απ' την ψυχή.
Μονάχα ο χρόνος αντιστέκεται,
ατίθασα τρέχει ολόγυρά σου,
μα πάλι εσύ είσαι ο νικητής,
εσύ είσαι η καρδιά του, που αξία του χαρίζει.
Νιώσε σαν χρόνος που αβίαστα κυλά.
Κατακτημένος.
Τότε μόνο θα καταλάβεις πραγματική ελευθερία τι σημαίνει.
Λίγο ρακόμελο στις πληγές,
ένα χαμόγελο ακόμα,
μια αγκαλιά στο αύριο.
Πετάμε... Αγγελος Σπυρου
