Η παρακάτω ιστορία είναι εντελώς φανταστική. Εκ προοιμίου ξεκαθαρίζω, πως το περιεχόμενό της αφορά μια φανταστική, υποθετική «μάνα» και έναν φανταστικό, υποθετικό «γιό», στη θέση του οποίου προβάλλω τον εαυτό μου. Πρόκειται για ένα στυλ γραψίματος που έχω παρουσιάσει και παλιότερα, και νομίζω πως σε κάποιους από εδώ μέσα έλειψε.
Ήταν το καλοκαίρι της ενηλικίωσής μου, αλησμόνητο λόγω της αποφοίτησής μου και της επιτυχίας μου στις πανελλαδικές. Το πρώτο ξέγνοιαστο μετά από αρκετά χρόνια. Ως έφηβος ήμουν πάντα αρκετά πειθαρχημένος και συνετός, προσπαθώντας να μένω προσηλωμένος στους στόχους μου. Το καλοκαίρι εκείνο όμως, μετά την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο, είχα επιτέλους χαλαρώσει, ήμουν διατεθειμένος να ξεσκάσω, να αναπληρώσω το «χαμένο» χρόνο στον τομέα της διασκέδασης, του ξενυχτιού και φυσικά των γυναικών.. Ήμουν ήδη 18 ετών, αλλά άπειρος με τις γυναίκες, κυρίως λόγω επιλογής (διαβάσματος) αλλά από ένα σημείο και πέρα εξαιτίας και της συστολής που μου άφησε η επιλογή μου αυτή. Η πρώτη μου ερωτική σχέση, σύντομη και θυελλώδης, δεν άργησε να έρθει. Ήταν με μια πρώην συμμαθήτρια που την είχα βοηθήσει με τα μαθήματα. Η κοπελίτσα εκείνη απέκτησε φήμη λόγω του θεϊκού της, τουρλωτού και πάντα υπερήφανου κώλου της που την έκανε να ξεχωρίζει από τις περισσότερες. Το σεξ μαζί της, πρωτόγνωρο για μένα, ήταν κτηνώδες, ορμητικό.. Η κοπέλα, έμπειρη γαρ, δούλευε καλά το εργαλείο της, αυτό το αλαβάστρινο, ξυρισμένο μουνάκι με τους μεθυστικούς χυμούς.. Δούλευε εντυπωσιακά όμως και τα μυθικά της ποδαράκια.. Ένα ζευγάρι σφιχτές, καλογυμνασμένες γάμπες κατέληγε σε δύο εξωπραγματικές πατουσάρες, με βαθιά καμάρα, αρμονικά περιποιημένα δάχτυλα, απαλή και αψεγάδιαστη επιδερμίδα. Οι ποδομαλακίες της κοπέλας ήταν επικές, η βασική αιτία του φετίχ μου. Η αλήθεια είναι, πως πάντοτε τα ωραία, περιποιημένα άκρα μου τραβούσαν το βλέμμα, ενώ προκαλούσαν μέσα μου και μια ασυναίσθητη υποτακτικότητα έναντι της κατόχου τους, αλλά χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα την έκταση και τη δυναμική της έλξης αυτής. Η συγκεκριμένη κοπέλα (όχι ιδιαίτερα κυριαρχική, αλλά πολύ παιχνιδιάρα) συμμεριζόταν το ίδιο φετίχ και αντλούσε και η ίδια κάποια ευχαρίστηση βλέποντάς με να σπαρταράω στα υπέροχα πόδια της..
Στο σπίτι ζούσα με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου είχε δική του επιχείρηση και έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι, ενώ η μητέρα μου δεν εργαζόταν και περνούσε τις περισσότερες ώρες της αραχτή στον καναπέ, χαζεύοντας στην τηλεόραση, συζητώντας στο τηλέφωνο με φίλες ή την αδερφή της ή πηγαίνοντας έξω για ψώνια και καφέ. Ανέκαθεν ήταν κάπως τεμπέλα, σιχαινόταν της δουλειές του σπιτιού και έκανε μόνο τα απαραίτητα.. Τις περισσότερες δουλειές στο σπίτι μας τις έκανε η οικιακή βοηθός που είχαμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε λόγω της σχετικής οικονομικής άνεσης του πατέρα. Η αλήθεια είναι, πως πολλές φορές είχα συλλάβει τον πατέρα μου να δυσανασχετεί με την καλοπέραση της μαμάς, αλλά αυτό σπανίως οδηγούσε σε εντάσεις. Παρατηρούσα από μικρός, πως η μάνα μου είχε γενικά τον τρόπο της να επιβάλλεται στον μειλήχιο σύζυγό της και να περνάει το δικό της. Ήταν εμφανές πως ο πατέρας την αγαπούσε και απέφευγε να τη δυσαρεστήσει. Ίσως και η διαφορά ηλικίας έπαιζε το ρόλο της σε αυτό. Η μάνα μου είχε φτάσει τότε στα 50 της έτη. Ήταν μια γυναίκα μετρίου αναστήματος, με πολύ εκφραστικό πρόσωπο, μεγάλο στήθος και «ψωμάκια» στην περιφέρεια που απέκτησε με τα χρόνια.. Το παρουσιαστικό της το θεωρούσα πάντοτε άνω του μετρίου, ενώ το στυλ της στο ντύσιμο κτλ ήταν απαράμιλλο. Ως μητέρα μου δεν μπορούσα να την κρίνω σα γυναίκα, αλλά υποθέτω πως η αδυναμία του πατέρα μου προς αυτήν είχε τις αιτίες της..
Όπως ανέφερα, στην μητέρα μου δεν άρεσαν το οικιακά και το μαγείρεμα. Ωστόσο, το καλοκαίρι εκείνο που τελείωσα το σχολείο άλλαξαν κάπως τα πράγματα. Οι δουλειές του πατέρα περιορίστηκαν λόγω της κρίσης, άρα αναγκαστικά υπήρξαν περικοπές στο νοικοκυριό μας, με πρώτη και καλύτερη την ελάττωση των ωρών της οικιακής βοηθού. Αυτό σήμαινε πως και η μάνα έπρεπε να συμμετέχει πλέον στα οικιακά και μάλιστα να κάνει τα περισσότερα, αφού έτσι και αλλιώς ο πατέρας δούλευε πολλές ώρες και τις έφερνε αρκετά λεφτά στο σπίτι, χρήματα που λάτρευε να ξοδεύει, μεταξύ άλλων, σε τσάντες και κομψές, ψηλοτάκουνες γόβες.. Αυτή η κατάσταση ήταν αναπόφευκτη, έτσι ξεκίνησε και η μητέρα μου να κάνει δουλειές στο σπίτι έστω με βαριά καρδιά.. Εγώ, από μικρός ήμουν αρκετά τακτικός για αγόρι, καθάριζα και τακτοποιούσα το δωμάτιό μου, ενώ γενικά δεν προκαλούσα ακαταστασία στο σπίτι. Με τη μητέρα μου είχα εξαιρετική σχέση ανέκαθεν. Τα πηγαίναμε καλά και συνεννοούμασταν. Γενικά φρόντιζα να μην τη δυσαρεστώ, καθότι γνώριζα πόσο επίμονη και γκρινιάρα μπορούσε να γίνει.. Επιπλέον εγώ είχα σχέδια για το καλοκαίρι εκείνο, άρα ήθελα την ησυχία μου. Έτσι και αλλιώς σκόπευα να βρίσκομαι πολλές ώρες εκτός σπιτιού γλεντώντας με φίλους ή.. βυθισμένος στην αγκαλιά της πρώτης μου γκόμενας!
Ένα μεσημέρι, αφού ξύπνησα και ντύθηκα, βγήκα από το δωμάτιό μου και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι όπου αντίκρυσα τη μάνα μου να κάθεται στον καναπέ, φορώντας το μπουρνούζι της, έχοντας μόλις βγει από το μπάνιο προφανώς, απλώνοντας κρέμα σχεδόν σε όλο το μήκος των ποδιών της, από τον μηρό μέχρι τις πατούσες της, τις οποίες είχε ανεβάσει σε ένα σκαμπουδάκι μπροστά στον καναπέ που καθόταν. Η μάνα μου είχε συνολικά όμορφα πόδια, χωρίς σημάδια και φλέβες, ενώ οι πατούσες της, που και στο παρελθόν είχα προσέξει χωρίς να τις δώσω όμως ιδιαίτερη σημασία, ήταν αρχοντικές, σαρκώδεις, με έντονες ζάρες στο κάτω μέρος και κάποια σημεία ελαφράς σκλήρυνσης, ιδίως στις φτέρνες.. Στο «βουναλάκι» κάτω από το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού δέσποζε ένας ελαφρώς κιτρινισμένος κάλος, που όμως προσέθετε στο πέλμα της μια αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια που το έκανε μάλλον ελκυστικό! Τα δάχτυλά της ήταν βαμμένα κόκκινα, αρμονικά, όμορφα συστοιχισμένα και ελαφρώς κοντά. Για μερικές στιγμές, χωρίς να καταλάβω το λόγο, το βλέμμα μου μαγνητίστηκε από τις ώριμες πατούσες που έβλεπα μπροστά μου, παρακολουθώντας εκστατικά τα ωραία δάχτυλα των χεριών της να απλώνουν την κρέμα πάνω τους..
-«Επιτέλους ξύπνησες Κωστάκη. Το χεις παρακάνει με τα ξενύχτια τώρα τελευταία. Το τραπέζι είναι στρωμένο στην κουζίνα. Πήγαινε να φας πριν βγεις ξανά!» Η φωνή της με συνέφερε ξαφνικά από τον μίνι λήθαργο. Για κάποιο λόγο ένιωθα κάπως αμήχανα απέναντί της, ίσως επειδή είχα καρφωθεί να κοιτάζω βλακωδώς τα πόδια της.. Της απάντησα αμέσως:
-«Καλημέρα μαμά. Πάω να φάω γρήγορα γιατί έχω ραντεβού.» Αμέσως κατευθύνθηκα στην κουζίνα, έφαγα κάπως απότομα και κατευθύνθηκα αμέσως προς την εξώπορτα..
-«Για πού το βαλες νεαρέ έτσι σα φουριόζος; Ποιος θα πλύνει το πιάτο σου; Η μαμά μαγείρεψε παρόλο που δεν είναι και το καλύτερό της.. Εσύ τι θα κάνεις; Ξέρεις δεν είμαι δούλα σου Κώστα. Ούτε και του πατέρα σου.. Δεν έχεις να πας πουθενά αν δεν πλύνεις το πιάτο σου και το δικό μου που βρίσκεται στο νεροχύτη..» Η φωνή της ήχησε ξαφνικά στα αυτιά μου πολύ απόλυτη και αυταρχική.. Ο τόνος της δε σήκωνε αντίρρηση. Μπορεί να βιαζόμουν να συναντήσω την κοπέλα μου για καφέ, αλλά στο κάτω κάτω, μετά τις πανελλήνιες δεν είχα κάνει τίποτα στο σπίτι. Είχα χαλαρώσει εντελώς. Ήξερα ταυτόχρονα πως η βοηθός δεν ερχόταν κάθε μέρα, οπότε η μάνα μου κουραζόταν περισσότερο.. Όχι βέβαια πως θα πάθαινε και τίποτα. Μια ζωή αραχτή ήταν και δεν σήκωνε ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Σιγά, δυο πιάτα ήταν, μπορούσε να τα πλύνει και αυτή. Την πλησίασα αργά..
-«Βρε μαμά, βιάζομαι σου είπα. Θα στήσω την παρέα μου. Θα τα πλύνω μόλις επιστρέψω. Δεν θα αργήσω..» Ο τόνος μου ήταν χαμηλός και κάπως απολογητικός. Βιαζόμουν να φύγω σε κάθε περίπτωση αλλά… για κάποιο μυστηριώδη λόγο τα μάτια μου καρφώθηκαν πάλι στις γυμνές της πατούσες.. Αφού τις είχε περιποιηθεί με την κρέμα, τώρα τις είχε εμφατικά απλωμένες πάνω στο σκαμπό, κουνώντας αρχοντικά της δαχτυλάρες της και κοιτάζοντάς με με αυστηρό βλέμμα..
-«Πρώτα θα κάνεις αυτό που σου είπα και μετά θα φύγεις. Επίσης, από δω και πέρα, όταν δεν θα είναι η γυναίκα εδώ, ΕΣΥ θα με βοηθάς με τις δουλειές του σπιτιού.. Άντε γιατί το παράκανες τις τελευταίες μέρες.» Μου ξαναμίλησε ξερά και απόλυτα, με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Εγώ στεκόμουν ακούνητος ακριβώς μπροστά στις απλωμένες πατουσάρες της, που αναπαύονταν πάνω στο σκαμπό.. Για κάποιο λόγο ένιωθα άβολα. Τα πόδια της με έκαναν να νιώθω άβολα. Ήταν όμορφα.. πολύ διαφορετικά από τα θεσπαίσια νεανικά ποδαράκια της κοπέλας μου, αλλά εξίσου ελκυστικά με διαφορετικό τρόπο. Επιπλέον, ο αυταρχισμός και η αποφασιστικότητα με την οποία μου απευθυνόταν, με έκαναν να σαστίζω.. Μέσα στο παντελόνι μου ένιωσα τη στιγμή εκείνη την αντανακλαστική κίνηση του πέους μου, που ήδη είχε ερεθιστεί! Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα υποτακτικότητας άρχισε να με καταβάλλει ξαφνικά.. Τα μάτια μου εξακολουθούσαν να κοιτάζουν τις ποδάρες της.
-«Τι κοιτάς τις πατούσες μου σα βλάκας; Βλέπεις κάτι περίεργο;» Με αυτά τα περιπαιχτικά λόγια διέκοψε ξανά τη σιωπή μου και στη συνέχεια έκανε το αδιανόητο. Σήκωσε επιδεικτικά το δεξί της πόδι, αυτό με τον κάλο στο πέλμα, και έφερε την πατούσα της με αναίδεια σε απόσταση 10 εκατοστών από το εκστασιασμένο μου πρόσωπο.
-« Εμπρός κοίτα την πατούσα της μανούλας.. Βλέπεις τίποτα ενδιαφέρον;; Χάζεψες εντελώς εσύ..» Λέγοντάς μου αυτά τα λόγια, με ένα πιο ναζιάρικο ύφος αυτή τη φορά, τίναξε τη γυμνή της πατούσα προς τη μάπα μου και την ακούμπησε στιγμιαία στη μύτη και το ιδρωμένο μου μέτωπο.. Όταν ένιωσα αυτήν την επιβλητική σόλα να αγγίζει τη φάτσα μου, με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.. ένα απίστευτο κύμα ηδονής με παρέσυρε και έκανε την πούτσα μου να πετρώσει εντελώς μέσα στο στενό μου παντελόνι. Η ενστικτώδης αυτή μου αντίδραση μάλλον δεν πέρασε απαρατήρητη από το σπινθηροβόλο βλέμμα της παμπόνηρης μάνας μου. Αμέσως μετά, απέσυρε την ποδάρα της από το πρόσωπό μου, την κατέβασε και πάλι στο σκαμπό και με ρώτησε με ένα αινιγματικό ύφος:
-«Τι θα γίνει τελικά; Θα κάνεις τη δουλειά που σου είπα; Θα με υπακούσεις;» Την τελευταία της φράση την είπε κάπως πιο έντονα.. Εγώ είχα καταντραπεί και κατακαυλώσει με το σκηνικό. Η αίσθηση της φρεσκοπλυμένης της πατούσας στο πρόσωπό μου ήταν απίστευτη.. Τα μάγουλά μου είχαν κοκκινήσει. Ένιωθα ανοιχτό βιβλίο εκείνη τη στιγμή και ήμουν βέβαιος πως η έμπειρη μάνα μου με διάβαζε άνετα.. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να χαμηλώσω υποτακτικά το βλέμμα μου και να της απαντήσω ένα ξέπνοο «ναι..»
Τρέχοντας έφυγα από μπροστά της και πήγα στην κουζίνα. Εκτέλεσα αμέσως την εντολή της. Πριν σκουπίσω τα πιάτα, άκουσα εκ νέου τη φωνή της, τραχιά και αποφασιστική:
-«Αφού είσαι εκεί, πάτα και ένα σφουγγάρισμα γλυκέ μου… Εγώ βαριέμαι! Στη συνέχεια πάρε τα σκουπίδια για τον κάδο και φύγε.»
-« Εντάξει μητέρα..» μουρμούρισα αδύναμα εγώ και μη έχοντας καμιά διάθεση να διαφωνήσω έκανα ό,τι μου είπε. Αφού τελείωσα έφυγα σφαίρα στο μπάνιο για να εκτονωθώ από την επίμονη στύση που μου είχε προκληθεί. Στη συνέχεια διέσχισα το σαλόνι, προσπέρασα βιαστικά την μάνα μου και άνοιξα την πόρτα. Πριν την κλείσω ωστόσο, έριξα μια τελευταία ματιά στα απλωμένα της πόδια. Συνέχιζε να κάθεται αναπαυτικά στη θέση της, έχοντας ένα θριαμβευτικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.. Απέστρεψα ντροπαλά το βλέμμα μου και έφυγα.
Το ακόλουθο βράδυ το πέρασα στην κοπέλα μου. Οι καύλες μου εκτονώθηκαν στο τρυφερό της μουνάκι. Την περισσότερη ώρα οι πατουσίτσες της βρίσκονταν στο πρόσωπό μου. Τις έγλειψα με μανία, σπιθαμή προς σπιθαμή, και τις έλουσα με τα άφθονα χύσια μου.. Όλη την επόμενη μέρα την περάσαμε μαζί. Το επόμενο βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα γύρισα διστακτικά στο σπίτι μου. Μπήκα διακριτικά μέσα, αλλά αμέσως συνάντησα τη μάνα μου, που επίσης είχε επιστρέψει από νυχτερινή έξοδο με τις φίλες της.. Φαινόταν ελαφρά πιωμένη και στεκόταν εμπρός μου με τα χέρια στη μέση. Ήταν χάρμα οφθαλών. Φορούσε ένα αμάνικο σκούρο μπλουζάκι με αβυσσαλέο ντεκολτέ και μια στενή φούστα μέχρι το γόνατο, που τόνιζε τους πλούσιους γοφούς της. Τα θεϊκά της πόδια, που τόσο με είχαν αναστατώσει την προηγούμενη μέρα, έντυνε ένα κομψότατο ζευγάρι ψηλοτάκουνων μαύρων mules.
-«Που είσαι όλη μέρα νεαρέ; Ο πατέρας σου λείπει, λείπεις και εσύ, και εγώ κλεισμένη εδώ μέσα;; Πάλι καλά που έχω και τα κορίτσια και βγαίνω για κανένα ποτάκι..» Έδειχνε θυμωμένη.. Κάτι πήγα να ψελλίσω, αλλά με διέκοψε απότομα:
-«Σκασμός Κώστα.. Δεν θέλω να ακούσω ούτε κουβέντα! Το είπα και στον πατέρα σου τηλεφωνικά πριν από λίγο, σήμερα βαριόμουν και δεν έκανα τίποτα! Ούτε μαγείρεψα ούτε τίποτα! Πήγε να μου την πει ο μαλάκας αλλά τον έβαλα στη θέση του. Σε λίγο που θα έρθει από τη δουλειά θα του τα ψάλω και αυτουνού!» Η μάνα μου ήταν χείμαρρος. Πρώτη φορά την άκουγα να αποκαλεί τον πατέρα μου μαλάκα! Και μάλιστα χωρίς λόγο.. Τι κακό είχε κάνει ο΄άνθρωπος; Ήταν παράλογη η απαίτησή του για ένα πιάτο φαγητό μετά από τόσες ώρες δουλειάς;; Προφανώς όχι.. Πήγα να αντιδράσω οργισμένος:
-«Άκου να δεις μάνα, ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον πατέρα είναι απαράδεκτος. Δεν σου φταίει σε τίποτα να τον βρίζεις.. ούτε εγώ φταίω σε κάτι. Δικαιούμαι να το ρίξω λίγο έξω μετά τις θυσίες τόσων χρόνων! Έλεος πια με τη γκρίνια σου, έλεος! Εύχομαι να μιλάει το αλκοολ αυτή τη στιγμή και όχι εσύ!» Χωρίς να της δώσω το περιθώριο να απαντήσει στράφηκα προς το δωμάτιό μου. Αφού ηρέμησα, ξάπλωσα στο κρεβάτι και προσπάθησα να κοιμηθώ. Έτσι και αλλιώς ήμουν εξαντλημένος. Τον ελαφρύ μου ύπνο διέκοψαν οι φωνές της μάνας μου που έρχονταν από το σαλόνι. Τσακωνόταν με τον πατέρα μου που μόλις είχε επιστρέψει κατάκοπος από τη δουλειά. Ή για την ακρίβεια αυτή τον έβριζε και αυτός αμυνόταν!
-« Άντε να χαθείς άχρηστε άντρα. Που ούτε τη γυναίκα σου δεν μπορείς να κάνεις ευτυχισμένη! Δούλα και νοικοκυρά θέλεις ρε μαλάκα ή γυναίκα; Λείπεις όλη μέρα και έχεις και απαιτήσεις από πάνω!»
-«Σε παρακαλώ βρε Χριστίνα μου, λογικέψου. Για σένα και το παιδί μας δουλεύω.. μη μου μιλάς έτσι σε παρακαλώ!» Ο πατέρας μου μιλούσε ήρεμα και πήγαινε με τα νερά της.. Αυτή η παθητική στάση όμως αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την αναιδή μητέρα μου που πλέον γινόταν ανοιχτά παράλογη:
-«Τότε γιατί μου έκοψες την υπηρέτρια ρε κόπανε; Αυτό είναι που δουλεύεις για μένα; Σκέφτηκες ποτέ αν εγώ θέλω να πλένω, να συγυρίζω και να μαγειρεύω σε 2 μαντράχαλους;» Και εκεί που περίμενα μια αποφασιστική και αντρίκεια απάντηση από τον πατέρα μου, έμεινα έκπληκτος ακούγοντάς τον να απολογείται και από πάνω! «Είναι με τα καλά του;» σκέφτηκα.
-«Εντάξει αγάπη μου, έχεις δίκιο, το ξέρω. Υποσχέθηκα πως θα σε είχα βασίλισσα για πάντα.. Αλλά η καταραμένη κρίση έχει ρίξει τις δουλειές μας. Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να κάνω από αύριο κάποιες περικοπές δαπανών, ίσως και των μισθών στα 2 παιδιά του γραφείου, προκειμένου να σου έχω όλη μέρα την υπηρέτρια.. Σε ικετεύω όμως, μη μου ξαναμιλήσεις έτσι.. Δεν το αντέχω!» Ο πατέρας μου κοινώς εξευτελιζόταν για χάρη της. Η εικόνα του ήταν αξιοθρήνητη. Εγώ είχα βγει από το δωμάτιό μου και είχα πλησιάσει το σαλόνι που βρίσκονταν οι δυο τους. Η εικόνα ήταν επίσης αποκαρδιωτική. Η μητέρα μου καθόταν στην αγαπημένη της θέση στον καναπέ, σταυροπόδι, κάνοντας ένα επίμονο και νευρικό dangling στα ψηλοτάκουνα και άκρως ερεθιστικά ομολογουμένως mules της.. Ο πατέρας μου, αντίθετα, στεκόταν απολογητικά μπροστά της, όρθιος σαν το σχολειαρόπαιδο που περιμένει από τη δασκάλα του να το τιμωρήσει! Ήξερα εδώ και χρόνια ότι στο γάμο τους το πάνω χέρι είχε η δυναμική και απαιτητική μητέρα μου, αλλά αυτόν τον παραλογισμό πρώτη φορά τον έβλεπα!
-«Έλα αγάπη μου, μη μου κρατάς κακία..» συνέχισε με ηττοπάθεια ο πατέρας μου, γονατίζοντας μπροστά της και φιλώντας της τρυφερά το χέρι.. Ο άνθρωπος πλέον ταπεινωνόταν. Γιατί;; Γιατί είχε τολμήσει να της κάνει ένα απλό παράπονο, έχοντας δίκιο μάλιστα, σαν άντρας προς τη γυναίκα του;; Απίστευτο πραγματικά.. Της είχε τέτοια αδυναμία που μάλλον αυτό το σκηνικό ήταν συνηθισμένο στη σχέση τους. Η αντίδραση όμως της μάνας μου ήταν αφοπλιστική.. Με το ίδιο χέρι που ο πατέρας της φίλησε, εκείνη του άστραψε ακαριαία, αμέσως μετά το χειροφίλημα ένα δυνατό χαστούκι.. Ο πατέρας μου σάστισε, αλλά παραδόξως παρέμεινε στα γόνατα! Εκείνη του είπε περιφρονητικά:
-«Αυτό για να μάθεις να μη μου αντιμιλάς! Απόψε σε συγχωρώ, αλλά να ξέρεις πως την επόμενη φορά που θα με εκνευρίσεις, θα σηκωθώ και θα σας παρατήσω.. και τους 2! Άχρηστοι άντρες! Για το καλό σου από αύριο να λύσεις το θέμα με την υπηρέτρια. Και τον γιόκα σου δεν θα τον έχω αραχτό να περιφέρεται έτσι όλη μέρα.. Θα τον στρώσω και αυτόν. Ίδιος μαλάκας με σένα είναι!» Τα λόγια της ήταν χυδαία. Μιλούσε τόσο απαξιωτικά όχι μόνο για τον πειθήνιο σύζυγό της, αλλά και για μένα, το ίδιο της το παιδί! Σοκαριστική η εικόνα, ακόμα πιο σοκαριστικά αυτά που μόλις είχα ακούσει από την είσοδο του σαλονιού.. Και συνέχισε ακάθεκτη:
-«Έγινα κατανοητή Γιαννάκη;»
-«Ναι αγάπη μου..» απάντησε υπάκουα ο πατέρας μου με σκυμμένο το κεφάλι αυτή τη φορά, γονατιστός στα πόδια της.
-«Χάσου από τα μάτια μου τώρα! Απόψε θα κοιμηθείς στον ξενώνα. Μην τολμήσεις να εμφανιστείς στο κρεβάτι μας!» Ολοκληρώνοντας τη φράση της, τον κλώτσησε ελαφρά στην κοιλιά με το ψηλοτάκουνο και τον έδιωξε. Ο πατέρας μου ταπεινωμένος και ντροπιασμένος της άδειασε τη γωνιά. Φεύγοντας από το σαλόνι βιαστικά με είδε που κρυφοκοιτούσα.. Ντράπηκε ακόμα περισσότερο.. απέστρεψε το βλέμμα και έφυγε αμίλητος. Ούτε εγώ του είπα κάτι. Τότε κινήθηκα αμέσως προς την μητέρα μου. Αυτή παρέμενε αναπαυτικά στη θέση της, συνεχίζοντας το ξεδιάντροπο dangling με τα παπούτσια της..
-«Πρέπει να μιλήσουμε» της είπα αποφασιστικά και χωρίς να περιμένω απάντηση έκατσα στην πολυθρόνα, ακριβώς λίγα μέτρα απέναντί της. Εκείνη δεν μου απάντησε, παρά μόνο με κοιτούσε στα μάτια με ένα διερευνητικό και άβολο για μένα βλέμμα, ενώ συνέχιζε να παίζει με το αιωρούμενο mule της.
-« Σας είδα μάνα. Ο τρόπος σου ήταν απαράδεκτος. Νομίζω πως του οφείλεις μια συγγνώμη.. Και σε μένα οφείλεις μια συγγνώμη για αυτά που είπες.. Δεν ξέρω πόσο έχεις πιει, αλλά η συμπεριφορά σου δε δικαιολογείται..» της μιλούσα σοβαρά και αποφασιστικά. Απέφευγα να κοιτάζω τα πόδια της που μου προκαλούσαν αδυναμία.. Περίμενα την απάντησή της.. Αυτή ήρθε τελικά σε ανέλπιστα ψύχραιμο τόνο:
-« Ο πατέρας σου γλυκέ μου τα θέλει και τα παθαίνει αυτά.. Αυτός με έκανε αυτό που είμαι, με τη γλοιώδη υποχωρητικότητα και υποτακτικότητά του. Πώς μπορείς να πάρεις έναν άντρα στα σοβαρά όταν γίνεται συνεχώς χαλάκι να τον πατήσεις; Πώς μπορείς να σεβαστείς έναν άντρα που τρέχει σα σκυλάκι πίσω σου, όσο άσχημα και αν του φέρεσαι;; Τον πατέρα σου παιδί μου έπαψα να τον σέβομαι εδώ και καιρό.. έπαψα να τον βλέπω σαν άντρα. Πλέον για μένα είναι απλώς ένα εργαλείο.. ένα ακόμα εργαλείο.. που αν αχρηστευτεί δεν θα διστάσω να πετάξω!» Ο λόγος της ήταν κυνικός. Οπωσδήποτε δεν ήταν μεθυσμένη, γιατί μιλούσε στρωτά και με ειρμό. Αυτά που έλεγε, τα πίστευε βαθιά.. Και συνέχισε σε έναν τόνο ακόμα πιο ήρεμο και ζεστό απέναντί μου:
-« Κοίτα αγόρι μου, δεν είμαι η Σκύλλα που φαντάζεσαι.. Η υποτακτικότητα του πατέρα σου με έχει ακυρώσει ως γυναίκα! Ίσως, όλο αυτό που βλέπεις να είναι η εκδίκηση μιας πληγωμένης γυναίκας, μιας γυναίκας που δε νιώθει πια γυναίκα επειδή δεν έχει άντρα με ΑΡΧΙΔΙΑ στο πλευρό της!» Με ξένιζε να την ακούω να χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις, να μιλά τόσο ελευθερόστομα.. Αλλά η ουσία βρισκόταν στα όσα έλεγε. Ο αδύναμος χαρακτήρας του πατέρα μου είχε επηρεάσει αρνητικά και την ίδια, είχε μεταβάλει την ιδιοσυγκρασία της. Οπωσδήποτε όμως και η ίδια δεν ήταν άμοιρη ευθυνών..
-« Γιατί βρε μητέρα δεν τον χώρισες, τότε, αμέσως μόλις διαπίστωσες την ασυμφωνία στους χαρακτήρες σας; Γιατί ταλαιπωρείτε για τόσα χρόνια ο ένας τον άλλον;» ρώτησα εύλογα εγώ. Η απάντησή της ήταν για μια ακόμα φορά αφοπλιστική:
-« Επειδή εδώ και πολύ καρό έχω πάψει να νιώθω όπως παλιά. Επειδή αντλώ μεγάλη ικανοποίηση να τον βλέπω να ταπεινώνεται μπροστά μου.. να σέρνεται σα το σκυλί στα πόδια μου ικετεύοντας για συγχώρεση.. Απολαμβάνω να τον εξευτελίζω, να τον πληγώνω, να τον βρίζω, να του προκαλώ πόνο! Το χαλί στα πόδια σου, αργά ή γρήγορα θα το πατήσεις Κωστάκη.. Για αυτό πρόσεχε! Μην κάνεις ποτέ τα λάθη του πατέρα σου! Μην επιτρέψεις ποτέ σε καμιά γυναίκα να σε χρησιμοποιήσει με τέτοιον τρόπο..» Τις τελευταίες τις φράσεις μου τις εκστόμιζε αργά, κοιτώντας με κατάματα, βλέποντας απευθείας μέσα μου.. και συμπλήρωσε: «Αν και, από ό,τι έχω καταλάβει, δεν απέχεις και πολύ από τα χνάρια του!» Την ίδια στιγμή, με ανάγκασε να στρέψω τα μάτια μου χαμηλά, στα αψεγάδιαστα πόδια της, αφού διέκοψε το διαρκές dangling πετώντας το δεξί της παπούτσι σε απόσταση ενός μέτρου περίπου μπροστά της, αποκαλύπτοντας έτσι την ομορφιά της γυμνής της πατούσας.. Εγώ σάστισα. Κατάπια τη γλώσσα μου. Τόσο αυτό που μόλις μου είχε πει, όσο και το διεγερτικό θέαμα που είχα μπροστά μου, με έκαναν να θολώσω. Αμίλητος, σαν υπνωτισμένος, έμεινα να χαζεύω τις ποδάρες της, αποδεχόμενος ουσιαστικά ότι ήμουν σαν τον πατέρα μου..
-«Πέσε στα γόνατα μικρέ και φέρε το παπούτσι της μαμάς!» Η διαταγή της ακούστηκε απλή, ξερή, απόλυτη. Σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.. Εγώ κάτι πήγα να ψελλίσω, αλλά δεν με άφησε. Ύψωσε τη γυμνή της πατουσάρα προς την κατεύθυνσή μου, μου έκανε ένα μακρόσυρτο σσσς για να σωπάσω και στη συνέχεια έδειξε επιτακτικά το πεσμένο της παπούτσι.. Δεν μου είχε απομείνει καθόλου εσωτερική δύναμη. Στη θέα αυτή δεν μπορούσα να αντισταθώ. Ναι, επρόκειτο να ταπεινωθώ μπροστά στην ίδια μου τη μάνα μου, επιβεβαιώνοντας την υποψία της πως ήμουν σαν τον πατέρα μου, αλλά δεν μπορούσα να παρακούσω την εντολή της. Ήθελα να υπακούσω. Ήθελα να αγγίξω το πανάκριβο παπούτσι της και να το επανατοποθετήσω ευλαβικά στο θεϊκό της πόδι.. Αυτό και έκανα! Χωρίς να ελέγχω τις κινήσεις μου, βρέθηκα στα τέσσερα μπουσουλώντας προς τη μεριά της. Πήρα το παπούτσι της και την πλησίασα σε απόσταση αναπνοής. Δεν τολμούσα να την κοιτάξω. Το κεφάλι μου ήταν σκυφτό. Ένιωθα τελείως γελοίος. Ήμουν και εγώ δούλος της!
Πριν προλάβω να σηκώσω το βλέμμα μου, ένιωσα το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της να αγγίζει το σαγόνι μου και να το ανεβάζει για να την κοιτάξω.. Έγειρε προς τη θέση μου και μου ψιθύρισε:
-« Γεννήθηκες και εσύ για να υπηρετείς μια γυναίκα..» Στη συνέχεια έφερε την υπέροχη πατούσα της ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό μου.. Η πατούσα της ήταν ο κόσμος μου εκείνη τη στιγμή. Οι βαθιές ζάρες, η έντονη καμάρα, η ώριμη σκλήρυνση, ακόμα και ο μικρός κάλος συνέθεταν τον απόλυτο πόθο για μένα! Η ελαφρά, σχεδόν ανεπαίσθητη μυρωδιά του δέρματος με είχε αιχμαλωτίσει για τα καλά.. Ήμουν υπνωτισμένος. Ό,τι και να μου ζητούσε εκείνη τη στιγμή η μητέρα μου, θα το έκανα πρόθυμα.. Με θράσος κόλλησε την πατούσα της στο πρόσωπό μου, όπως είχε κάνει και την προηγούμενη μέρα.
-«Φίλα το!» με διέταξε ψυχρά. Στο άκουσμα της προσταγής της άρχισα να φιλάω με πάθος την πατουσάρα της μάνας μου που με είχε υποτάξει. Όση ώρα τη λάτρευα ευλαβικά, εκείνη με κοιτούσε αφ υψηλού, με ένα βλέμμα υπεροχής αλλά και οίκτου. Ήμουν αναμφίβολα αξιοθρήνητος. Ξαφνικά τράβηξε το πόδι της και το χαμήλωσε.
-«Τώρα, βάλε μου το παπούτσι προσεκτικά!» με διέταξε ξανά.
-«Μάλιστα..» ήταν η μόνη λέξη που βγήκε από τα τρεμάμενα χείλη μου. Εκτέλεσα τη διαταγή της και με άφησε για λίγα δευτερόλεπτα γονατιστό μπροστά της, με τα μάτια μου καθηλωμένα στα υπέροχα mules της.
-«Τώρα κοίτα με γιε μου.» Μου ζήτησε κάπως πιο θερμά αυτή τη φορά. Σήκωσα το κεφάλι και την κοίταξα δειλά. Το υπεροπτικό της βλέμμα είχε δώσει τώρα τη θέση του σε ένα βλέμμα τρυφερό, στοργικό, καθαρά μητρικό. «Εγώ σε γέννησα, σε αγαπώ και σε ξέρω όσο κανείς, οπότε καταλαβαίνεις πως ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσα να σε βλάψω ή να σε εκμεταλλευτώ. Ανέκαθεν γνώριζα τις υποτακτικές σου τάσεις, που ίσως ενίσχυε και η συμπεριφορά μου απέναντι στον πατέρα σου.. Δεν σου αξίζει αυτό γλυκέ μου. Άλλο πράγμα το παιχνίδι στην κρεβατοκάμαρα και άλλο η πραγματική ζωή! Γιάννη, έλα εδώ σε παρακαλώ!» φώναξε ξαφνικά τον πατέρα μου, αφού ολοκλήρωσε τα παραπάνω της λόγια! Ο πατέρας μου εμφανίστηκε ξαφνικά ήρεμος από το διάδρομο, όπου βρισκόταν προφανώς καθ’όλη τη διάρκεια της «κουβέντας» μου με τη μαμά.. Εκείνη συνέχισε:
-«Το αποψινό σκηνικό ήταν σκηνοθετημένο για να καταλάβεις πόσο σκληρή είναι η ανισότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Εγώ και ο πατέρας σου δεν το αντιληφθήκαμε εγκαίρως και εγκλωβισμένοι πια μέσα στις αδυναμίες μας, τρεφόμαστε από αυτή τη σχέση κυριαρχίας-υποταγής. Εσύ όμως είσαι νέος ακόμα, άρα μπορείς και πρέπει να κάνεις τη διάκριση στο μυαλό σου.. Σου αξίζει μόνο ο σεβασμός και η αληθινή αγάπη. Από αύριο νεαρέ μου θα σου νοικιάσουμε το φοιτητικό σου σπίτι όπου θα μένεις στο εξής. Ήρθε η ώρα να ξεφύγεις από τις παραστάσεις σου μαζί μας και να ζήσεις τη δική σου ζωή..» Ενώ έλεγε τα λόγια αυτά η μάνα μου, ο πατέρας μου έγνεφε καταφατικά συμφωνώντας με τους χειρισμούς της συζύγου και «αφέντρας» του. Εγώ παρέμενα γονατιστός μπροστά στην μητέρα μου και την άκουγα φορτισμένος. Ένα κράμα έκπληξης, ντροπής, ταπείνωσης αλλά και βίαιης αυτοσυνειδησίας μου έφερε λυγμούς..
-«Σε ευχαριστώ μητέρα..» ψιθύρισα με τρεμάμενη φωνή και της φίλησα ενοχικά το κουντουπιέ της (μια σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου μου επέβαλε να το κάνω). Αμέσως σηκώθηκα και έτρεξα στο δωμάτιό μου! Από την επόμενη ημέρα θα ξεκινούσε μια νέα ζωή για μένα!
ΤΕΛΟΣ
