Καταρχην οταν με το σκλαβο μου βρισκομαστε στον προσωπικο μας χωρο εχω την ανεση να τον βασανιζω με πολλους τροπους, γουσταρω ομως ιδιαιτερα να τον μαστιγωνω αλυπητα με τους δερματινους βουρδουλες μου, να τον κλωτσαω αμειλικτα στα μπαλακια του, και να τον δερνω ανελεητα με τα βαρια ξυλινα τσοκαρα μου. Και επειδη του εχω απαγορευσει να τον παιζει και να χυνει μονος του, ενα ακομη βασανιστηριο που του κανω ειναι να τον ερεθιζω διαρκως και να τον κραταω καυλωμενο μεχρι να νιωσω τα μπαλακια του ετοιμα να εκραγουν, οποτε τον αρμεγω σαδιστικα, συνηθως με τα υπεροχα ποδια μου. Οταν βεβαια με το σκλαβο μου βρισκομαστε στον κοινο εργασιακο μας χωρο (ειναι γιατρος στο νοσοκομειο που δουλευω) η δυνατοτητα μου να τον βασανισω σκληρα (μαστιγωνοντας τον, κλωτσωντας τον στα μπαλακια, δερνοντας τον με τα τσοκαρα μου, κ.τ.λ.) περιοριζεται στις βραδιες που εκεινος εφημερευει και εγω εχω νυχτερινη βαρδια, οποτε αξιοποιουμε το εφημερειο του. Ακομη ομως και τις πρωινες ή απογευματινες ωρες οταν συμβαινει να ειμαστε μαζι στο νοσοκομειο γουσταρω να τον ερεθιζω διαρκως, αφενος με την εμφανιση μου (φοραω την κλασικη λευκη ρομπα μεχρι το γονατο, γυαλιστερα καλσον τους χειμερινους μηνες, και παντοτε βαρια ξυλινα σαμπω), αφετερου κανοντας ιδιαιτερα συχνα dipping ή dangling με τα σαμπω μου. Οταν παλι με το σκλαβο μου πραγματοποιουμε καποια κοινη μας εξοδο, αν το περιβαλλον το επιτρεπει (μακρυ τραπεζομαντηλο στο τραπεζι του φαγητου μας) τοτε τον αρμεγω αργα και βασανιστικα με τα υπεροχα ποδια μου κατω απο το τραπεζι, αλλιως τον βασανιζω κρατωντας τον διαρκως καυλωμενο με τα ακρως ερεθιστικα dipping και dangling που κανω τους χειμερινους μηνες με τις ψηλοτακουνες γοβες μου και τους καλοκαιρινους μηνες με τα ψηλοτακουνα τσοκαρα μου.
