Κάποια στιγμή πρέπει να αφιερώσω και εγώ μερικές ιστορίες σε όλα εκεινα τα ποδαράκια που γνώρισα και που λάτρεψα...
Ενα ζευγαράκι όμως αξίζει την πρώτη θέση στις αναμνήσεις μου. Δυο ποδαράκια που δεν ήξεραν τι δύναμη μπορούσαν να έχουν πάνω μου, το ανακάλυψαν σιγα σιγα και έμαθαν να τα δινουν ολα...
Θυμάμαι τις στιγμές που τα κοίταγα μέσα στα πάνινα παπούτσια τους και αναρωτιώμουν τι θησαυρούς κρύβουν... Θυμάμαι την πρώτη μέρα που τα αντίκρυσα... 35 νούμερο αλλά φροντισμένα και πανέμορφα. Περάσαμε ωραίες στιγμές μαζί... αμήχανες αλλά δυνατές... δεν ήξεραν τι πρέπει να κάνουν αλλά προσπαθούσαν... Εμαθαν να με οδηγούν στον παράδεισο... κάθε φορά... όχι τόσο γιατι είχαν την εμπειρία ή την γνώση αλλά γιατί είχαν αγάπη...
Κάποια στιγμή, η σχέση τελείωσε... Την αγάπησα πολύ... πάρα πολύ... Επρεπε όμως να πάρει το δρόμο της... Να με αφήσει... Δεν την ξέχασα ποτέ. Την θυμάμαι κάθε μέρα, εδώ και χρόνια... Κάπου, σέ κάποιο παγκάκι είναι χαραγμένη η ημερομηνία του χωρισμού μας... δεν εχω πάει ξανά εκεί... ίσως μια μέρα...
Θυμάμαι εκέινη την ημέρα πολύ καλά... Την αγκαλιά, τα δάκρυα του χωρισμού και απο τους δύο... εκείνο το γιατι???? Με φίλησε για τελευταία σε εκείνοτο πάρκο... Σηκώθηκε να φύγει λίγο πριν της πω 'ασε απλά να τα δω για τελευταία φορά'... θα κάνω μου λέει κατι καλύτερο. Καθησε δίπλα μου, έβγαλε τα παπούτσια της, και με σκέπασε με το μπουφάν της... με κοιταξε με αγάπη λέγωντας 'σ αγαπώ... είναι δικά σου για άλλη μια φορά... αγαπησέ τα...'
Εκείνη την ημέρα, τα αγάπησα με όλο μου το είναι... Απλά φόρεσε τα παπούτσια της ξανά παίρνοντας μαζί τη λαβα από τα σωθηκά μου... με φίλησε και με αποχαιρέτησε για πάντα...
Πέρασαν τόσα χρόνια απο τότε... εύχομαι να είναι καλά... δεν την ξέχασα... θα την θυμάμαι και θα την αγαπώ για πάντα...
