Στο έλεος της.

[STAL]

Προσοχή!
Το παρακάτω κείμενο απευθύνετε σε ενήλικους και μόνο! 
Η παρούσα ιστορία είναι φανταστική όπως και όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτή καθώς και οι καταστάσεις οι οποίες περιγράφονται.
Μην επιχειρήσετε να εφαρμόσετε κάτι παρόμοιο στον πραγματικό κόσμο!
 
S.T.A.L.



Part 7



Το τέταρτο δωμάτιο ήταν ουσιαστικά η παλιά αποθήκη του σπιτιού, που η Αλεξάνδρα είχε με πολύ επιμέλεια μετατρέψει σε ένα πλήρως εξοπλισμένο Dungeon. Οι τοίχοι είχαν βαφτεί μαύροι και είχαν επενδυθεί με ένα αφρώδες υλικό, σαν και αυτά που έχουν στα studio ηχογραφήσεων . Το πάτωμα ήταν στρωμένο με μαύρο μάρμαρο.  Το φωτισμό παρείχε μια κόκκινη ταινία led που διέσχιζε και τους τέσσερεις τοίχους ακριβώς στην συμβολή τους με το ταβάνι  καθώς και μερικά κεριά που ήταν τοποθετημένα σε κηροπήγια  στο ταβάνι και στους τοίχους.

Το δωμάτιο ήταν τετράγωνο. Η μία πλευρά του καλυπτόταν ολόκληρη από μια, βιδωμένη σταθερά στον τοίχο, σιδηροκατασκευή, από μαύρα κάγκελα που σχημάτιζαν όλα μαζί έναν ιστό αράχνης. Απέναντι ήταν η πλευρά της μοναδικής πόρτας από όπου μπήκαν. Δίπλα ακριβώς ήταν μια μεγάλη δερμάτινη μαύρη πολυθρόνα σε μεσαιωνικό στυλ σαν θρόνος. Ο θρόνος δεν στεκόταν στο πάτωμα αλλά σε μια κατασκευή, από βαμμένες μαύρες   σανίδες, σαν και αυτές που στήριζαν την έδρα του δασκάλου, παλιά στα σχολεία. Στην Τρίτη πλευρά δέσποζε μια μαύρη ξύλινη ντουλάπα ενώ, ο υπόλοιπος τοίχος ήταν καλυμμένος από διάφορα μαστίγια , paddles και σετ χειροπέδες που ήταν κρεμασμένα εκεί. Η τελευταία πλευρά ήταν ολόκληρη σχεδόν καλυμμένη από καθρέπτη και  φιλοξενούσε ένα στιβαρό ξύλινο κλοιό, στερεωμένο στο πάτωμα, σε ύψος ένα μέτρο από αυτό  και ένα αναπαυτικό δερμάτινο ανάκλιντρο χωρίς πλάτη, στο αγαπημένο κατά τα φαινόμενα χρώμα της Αλεξάνδρας, μαύρο.

-   Καλώς ήρθες  στο τέταρτο δωμάτιο! Είπε χαρούμενη η Αλεξάνδρα καθώς πετούσε στο μπουντρούμι της τον σαστισμένο Μιχάλη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο στο σπίτι. Εδώ παίζω με τους φίλους μου τις ελεύθερες μου ώρες. Συνέχισε, καθώς τον έδενε με δύο ζευγάρια χειροπέδες στον σιδερένιο ιστό της. Το λες και play room! 


Ο Μιχάλης προτού καλά καλά το καταλάβει, είχε βρεθεί γυμνός και δεμένος ανάσκελα. Η Αλεξάνδρα όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό! Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις του έδεσε το κάθε πόδι, σε δύο σημεία, και τον λαιμό στα πλεγμένα κάγκελα ενώ πέρασε άλλα δύο σκοινιά , χιαστή στο στήθος του δένοντας τον σαν σαλάμι. Το μόνο σημείο του κορμιού του το οποίο δεν είχε ακινητοποιηθεί πλήρως ήταν η λεκάνη του και το υπερμέγεθες καυλί του που στεκόταν σε στάση προσοχής μπροστά στην Αφέντρα του πιο καυλωμένο από ποτέ! Πώς θα μπορούσε αλώστε να γίνει αλλιώς; Ο Μιχάλης ζούσε σαν σε σκηνή από τσόντα σαδομαζοχιστικού περιεχομένου. Δεμένος χειροπόδαρα από την πανέμορφη φοιτήτρια του, μπορούσε μόνο να την παρακολουθεί καθώς διάλεγε μαστίγιο για να τον τιμωρήσει. Και όλα αυτά ξυπόλητη και ντυμένη με ένα ίχνος από ρούχα.

Πλησίασε αισθησιακά προς το μέρος του. Σκαρφάλωσε στα κάγκελα και κόλλησε το σώμα της πάνω στο δικό του, κάνοντας το να ανατριχιάσει . Η λεκάνη της ήταν  σε τέτοιο σημείο ώστε να είναι ακριβώς πάνω από το ερεθισμένο του μόριο που παλλόταν προσπαθώντας να την αγγίξει χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Έφερε τα λαχταριστά της χείλια σε απόσταση αναπνοής από του Μιχάλη και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια.   

-   Ού-τε μί-α λέ-ξη!  Διέταξε συλλαβιστά και σε τόνο που δεν σήκωνε αντίρρηση.

Άρχισε να τον φιλά αισθησιακά στο λαιμό και στο δεξί αυτί. Ολόκληρη αυτή η πλευρά του μούδιασε ακαριαία. Έκλεισε τα μάτια και δάγκωσε τα χείλια του προσπαθώντας να αντισταθεί στα κύματα ηδονής που τον συντάρασσαν και να μην ουρλιάξει. Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Τα ελαφρά διπλωματάκια γινόντουσαν όλο και δυνατότερα μέχρι που ο Μιχάλης μάτωσε ελαφρά τα χείλια του από τον πόνο. Τον βασάνισε έτσι αρκετή ώρα ώσπου πήδηξε ικανοποιημένη μακριά του και με αργά βήματα πήρε από τον τοίχο ένα καμουτσίκι ιππασίας. Στράφηκε πάλι προς το αδύναμο θύμα της κοιτώντας τον ερωτικά. 

-   Ωραίο σώμα! Αλλά παίρνει ακόμα βελτιώσεις. Πρέπει να το ζωγραφίσω μου φαίνετε.

Ο Μιχάλης, όσο και να τρόμαξε, δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του. Δεν ήθελε να απογοητεύσει την Αφέντρα του ακόμα μια φορά. Αλώστε στα νύχια αυτής της έμπειρης κυριάρχου βίωνε την εντονότερη ερωτική εμπειρία της ζωής του. Η Αλεξάνδρα άγγιξε την άκρη του μαστίγιου στο στήθος του κάνοντας τον να ανατριχιάζει ξανά. Χαϊδεύοντας τον έτσι, όλο και πιο χαμηλά, άρχισε να του μιλά με ναζιάρικη φωνή.

-   Ο σοβαρός κύριος καθηγητής, που δεν μπορεί ούτε μια διαταγή μου να εκτελέσει…… Ο σοβαρός κύριος καθηγητής με το μεγάλο στόμα και τον ανυπάκουο πούτσο!
-   
Εκείνη την στιγμή του καμουτσίκι προσγειώθηκε δυνατά στα αρχίδια του Μιχάλη. Ήξερε ότι θα πέρναγε πολλά στα χέρια της, αλλά δεν περίμενε ότι αυτό το λεπτεπίλεπτο πλάσμα θα είχε τόση δύναμη! Παρόλα αυτά κρατήθηκε και δεν έβγαλε άχνα. Δυο μεγάλα δάκρια μοναχά κύλησαν στα μάγουλα του. Η Αλεξάνδρα αδιάφορα συνέχισε να του μιλά.

-   Νομίζω ότι είκοσι χτυπήματα με το καμτσίκι μου θα κάνουν το κορμάκι σου κύριε Καθηγητά πιο υπάκουο. Μέτρα!

Φάπ! «ένα»  φάπ «δύο» φάπ «τρία» . Τα χτυπήματα της Αλεξάνδρας έπεφταν με σταθερό ρυθμό στο στήθος, την κοιλιά και τα πόδια του Μιχάλη. Έβγαζε όλη του την ένταση φωνάζοντας τους αριθμούς που του επέτρεπε η Αφέντρα του και κατάφερε έτσι να αντέξει τον αφάνταστο πόνο. Ωστόσο όσο και να ερεθίζονταν από αυτή την κατάσταση μετά το δέκατο πέμπτο χτύπημα σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την λέξη ασφαλείας. Η σκέψη ότι τα βάσανα του σύντομα θα τελείωναν τον έκανε να αντέξει όλη την δοκιμασία. Φάπ! «δεκαενιά-α»  Φάπ! «Είκοσι, ούφ».

-   Είπες είκοσι σκουπίδι μου;
-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Τς τς τς. Σε γελάσανε. Είπε ναζιάρικα η φοιτήτρια και ψιθυρίζοντας στο αυτί του συνέχισε. Στο τέταρτο δωμάτιο μετά το δεκαεννέα πάει το πέντε.

Συνέχισε να τον δέρνει με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Ο άμοιρος σκλάβος ούρλιαζε πλέον από τον πόνο τους αριθμούς. Και απελπισμένος διαπίστωσε ότι η Αφέντρα του θα τον βασάνιζε δίχως οίκτο. Άντεξε παρόλα αυτά άλλα σαράντα πέντε χτυπήματα και μηδένισε τρείς φορές το κοντέρ του τρόμου, μέχρι να λυγίσει. Η Αλεξάνδρα όση ώρα τον κτυπούσε χαμογελούσε ικανοποιημένη.

-   Μπλε ποδήλατο! Ψέλλισε ξεψυχισμένα ο Μιχάλης.
-   Τι είπες σκλάβε;  Το χαμόγελο εξαφανίστηκε με μιας από το όμορφο πρόσωπο.
-   Λυπηθείτε με κυρία δεν αντέχω άλλο. Μπλε ποδήλατο.

Χωρίς να πει κουβέντα γύρισε προς τον τοίχο. Άφησε ήρεμα το καμουτσίκι και πήρε ένα δερμάτινο μακρύ μαστίγιο. Άρχισε να τον χτυπά με λύσσα χωρίς ρυθμό και χωρίς να κοιτά την αντίδραση του.  Παράλληλα για πρώτη φορά από τότε που την γνώρισε έδειχνε να  χάνει την ψυχραιμία της. Θυμωμένη ξεκίνησε και να τον βρίζει ενώ τα βασανιστήρια συνεχίζονταν.

-    Πες μπλε ποδήλατο! Αν σου βαστάει παλιομαλάκα ξαναπές μπλε ποδήλατο! Ηλίθιε,  το πέρασες για αυταρχικό σε μπουρδέλο εδώ μέσα, και έδινες και οδηγίες για κανόνες ασφαλείας. Στο τέταρτο δωμάτιο ο κανόνας είναι ένας. «Η Αφέντρα βάζει τους κανόνες!»
-   Αχ αχ έλεος Αφέντρα δεν αντέχω άλλο μήηηηη.
-   Σκάσε.

Η Αλεξάνδρα συνέχισε να χτυπά τον Μιχάλη με ρυθμό που μειώθηκε μόνο και μόνο επειδή λαχάνιασε. Δεν άκουγε πλέον φωνές και παρακάλια, παρά μόνο άναρθρες κραυγές πόνου και απελπισίας. Ο Μιχάλης είχε μετατραπεί σε ένα άβουλο όν που κατατρομαγμένο είχε αφεθεί στην μοίρα του και μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο απλώς ούρλιαζε σαν ζώο.

-   Όσο πιο πολύ φωνάζεις τόσο πιο πολύ καυλώνω. Όσο πιο πολύ καυλώνω το πιο πολύ σε δέρνω. Κάθε της λέξη συνοδευόταν και από ένα χτύπημα με το μαστίγιο.  Και με ήρεμη φωνή συνέχισε. Φώναξε όσο θες μωρό μου, το δωμάτιο έχει τέλεια ηχομόνωση.

Συνέχισε να τον τσακίζει για μερικά λεπτά ακόμα, ώσπου αποκαμωμένη σταμάτησε για να βρει την ανάσα της. Έμεινα έτσι αμίλητοι για λίγα δευτερόλεπτα κοιτόντας ο ένας τον άλλο. Βλέποντας  την ιδρωμένη, με το ντεκολτέ της να πάλετε  σε κάθε της ανάσα. ο Μιχάλης, με τρόμο, διαπίστωσε πόσο αληθινά ήταν τα τελευταία της λόγια. Φαινόταν από την ικανοποίηση στα μάτια της πόσο είχε ερεθιστεί με το να σαπίσει κυριολεκτικά στο ξύλο τον ανήμπορο σκλάβο της. Επίσης παρατήρησε και κάτι άλλο. Ιδρωμένη και καυλωμένη, με το μαστίγιο στο χέρι, η αφέντρα του ήταν πιο ποθητή από ποτέ. Παρόλη την σωματική του ταλαιπωρία το καυλί του δεν άργησε να ανταποκριθεί σε αυτό το ερέθισμα.  Παρατηρώντας το αυτό, στο ματωμένο του κορμί,  η Αλεξάνδρα χαμογέλασε πονηρά.

-   Παλιοληγούρι … δεν θα αλλάξεις ποτέ! Ώρα για γαμήσι.

Πέταξε κάτω το μαστίγιο και πλησίασε τον ιστό της, που βρισκόταν παγιδευμένος ο Μιχάλης. Νόμιζε ότι θα τον καβαλήσει ξανά, αλλά εκείνη με επιδέξιες κινήσεις άρχισε να τον λύνει. Καθώς  ήταν πολύ αδύναμος για να της αντισταθεί, εύκολα η Αλεξάνδρα τον οδήγησε , κρατώντας τον απ τα μαλλιά, στον ξύλινο κλοιό. Με έναν ορειβατικό κρίκο ασφάλισε της δύο χοντρές σανίδες παγιδεύοντας ανάμεσα τους τον λαιμό και τα χέρια του. Κοιτώντας στον καθρέφτη είδε τον εαυτό του πλήρως ακινητοποιημένο, όπως οι κρατούμενοι στο μεσαίωνα, γυμνό και αναγκαστικά σκυμμένο.  Είδε ακόμη την Αφέντρα του, που είχε βρει την αρχική της ηρεμία, να φορά ένα τεράστιο strap on, που πήρε από την ντουλάπα, κάτω από την καρό φουστίτσα της και να τον κοιτά ειρωνικά. «αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σκέφτηκε» 

-   Έχεις μεγάλα προσόντα κύριε καθηγητά. Αλλά έχω έχω πολύ μεγαλύτερα. Είπε καθώς άλειφε με ένα είδος τζελ την τρύπα του.
-   Αλεξάνδρα. Όχι σε παρακαλώ. Ο Μιχάλης τραύλιζε τα λόγια του έντρομος. 
-   Μπορείς να με λες Αφέντρα! Είπε ειρωνικά.

Μπήκε μέσα απότομα ανοίγοντας τον για πρώτη φορά στη  ζωή του. Το ουρλιαχτό του δοκίμασε σίγουρα την αντοχή του ηχομονωτικού υλικού. Όμως η Αφέντρα δεν έδινε σημασία στα παρακάλια και στην φωνές του. Σε λίγη ώρα ολόκληρο το strap on είχε μπει μέσα του ξεσκίζοντας τον. Η Αλεξάνδρα κατακαυλωμένη τον σφυροκοπούσε ανελέητα ρίχνοντας του δυνατές σφαλιάρες στα κωλομέρια. Από τον καθρέφτη ο Μιχάλης έβλεπε την ευχαρίστηση στο βλέμμα της. Έβλεπα επίσης και την κατάντια του, να τον παίρνει η φοιτήτρια του στα τέσσερα σαν πουτάνα. Μην αντέχοντας άλλο ξέσπασε σε λυγμούς απελπισμένος.

-   Έχεις και συ τα όρια σου έ; Ώρα να τα σπάσουμε μαζί με την παρθενιά σου πουτανάκι.

Ο κώλος του δύσμοιρου σκλάβου είχε μουδιάσει καθώς η Αφέντρα του συνέχιζε τον βιασμό του. Ώμος ενώ το σώμα και η ψυχή του είχαν τσακιστεί από την σαδίστρια φοιτήτρια το πέος του συνέχισε να είναι ερεθισμένο. Μετά από μερικά λεπτά ταπείνωσης, τέλειωσαν μαζί! Εκείνος από ερεθισμό του προστάτη και εκείνη από την τριβή του strap on στην κλειτορίδα της. Εκείνος με κλάματα και εκείνη με χαμόγελο ικανοποίησης.

 Έβγαλε το strap on και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Άνοιξε τον κλοιό και ο Μιχάλης σωριάστηκε και αυτός μισολιπόθυμος. Στράφηκε προς την ντουλάπα φόρεσε ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια και με ένα μωρομάντιλο έστυψε το μαλακωμένο μόριο του σκλάβου της από τα τελευταία υγρά. Έβγαλε από την ντουλάπα μια συσκευή αγνότητας και, με ένα μικρό λουκετάκι, κλείδωσε το πέος του σε αυτή. Έβγαλε προσεκτικά τα γάντια περικλείοντας μέσα τους το λερωμένο χαρτομάνι και του τα κόλλησε στην μούρη.  Πέρασε έπειτα το κλειδί σε μια αλυσίδα στον αστράγαλο της.

-   Μαζεύεις τα χάλια σου εδώ, μαζεύεις το βρακί σου από το σαλόνι μου, βάζεις τις κάλτσες μου στα άπλυτα και κοιμάσαι γυμνός στο χαλάκι της εξώπορτας. Τώρα πλέον εγώ θα αποφασίζω πότε θα σηκώνετε το πουλάκι σου. Και δείχνοντας την πατούσα της  συνέχισε περήφανη . Εδώ σε κρατάω!

Έφυγε ικανοποιημένη προς το δωμάτιο της. Ο Μιχάλης όταν κατάφερε επιτέλους να βρει της δυνάμεις του εκτέλεσε κατά γράμμα τις εντολές της πηγαίνοντας τις κάλτσες της Αλεξάνδρας στο μπάνιο, λίγο πριν της αφήσει στο καλάθι των άπλυτων ρούχων, ύψωσε τις γροθιές του ρουφώντας με κλειστά μάτια μια ακόμη τζούρα. «Τώρα σε θέλω ακόμα πιο πολύ Αφέντρα μου» Ψιθύρισε.

  To be continued …

[kraft76]

Η συνέχεια γίνεται όλο και πιο καυλωτική!!! Θέλουμε κι άλλο!!!!!

[pavlos]

πολυ καλη,ελπιζουμε να εχει και συνεχεια

[STAL]

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Φ Νίτσε.

Το μήνυμα αυτό απευθύνεται σε όλους τους ¨ συνάδελφους ¨ του forum και είναι μια καλή ευκαιρία να επαναλάβω τις θερμότατες ευχαριστίες μου για τα καλά τους λόγια!

Όσοι διαβάζουν το ¨Στο έλεος της¨ είναι πιθανό να νομίζουν ότι στον κόσμο που πλάθω από το πληκτρολόγιο μου οι ήρωες συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες που η κάθε τους κίνηση ορίζετε από τα δάχτυλα μου.  Δεν είναι έτσι. Το μεγαλύτερο από τα θύματα της φανταστικής Αλεξάνδρας, είναι η υπαρκτή αφεντιά μου!

Πράγματι , και ελπίζω ότι οι φίλοι που γράφουν ερωτικές ιστορίες με καταλαβαίνουν καλύτερα, ενώ είναι δύσκολο όσο και ωραίο να γράφει κανείς μια ιστορία, η ολοκλήρωση αυτής ειδικά της ιστορίας είναι πραγματικό μαρτύριο.  Ωστόσο δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Η ιστορία αποτελείτε από πέντε κύκλους και τώρα βρισκόμαστε  περίπου στα μισά του δεύτερου. Έχει ολοκληρωθεί στο μυαλό μου και μένει να γραφτεί και να ανέβει. Όπως όμως είπα, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά επίπονο για εμένα. Για αυτό αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και, όπως ίσως είδατε,  να γράψω και να ανεβάσω μια άλλη ιστορία. Όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, έτσι και σε αυτή, όταν γράφω ένα κομμάτι το ανεβάζω αμέσως μετά τον ορθογραφικό του έλεγχο γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κρατηθώ.

Και πάλι σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και ζητώ συγνώμη που σας κρατώ σε αγωνία αλλά ειλικρινά δεν γίνεται αλλιώς.

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο έτος 2018.

S.T.A.L.

[kraft76]

Καλή χρονιά και σε σένα "συνάδελφε"...Ευχαριστούμε για τις όμορφες εικόνες που μας δημιουργείς με τα κείμενά σου καθώς και για τον τεράστιο κόπο που καταβάλεις για την κάθε προσπάθεια...

[Sektanor]

Καλη χρονια με εμπνευση πολυ και γενικοτερα να καταφερνει οτι επιθυμεις ν τ κατακτησεις...

Αναμενουμε για την συνεχεια τ το 2018!!!

[STAL]

Ηρεμία. Η απόλυτη σιωπή του σύμπαντος γαλήνευε την ψυχή του Μιχάλη. Φορώντας την διαστημική του στολή πλανιόταν ανάμεσα σε Γή και Σελήνη απαλλαγμένος από κάθε έννοια, όπως τότε που ήτανε παιδί. Το σώμα του, ελαφρωμένο και αυτό μαζί με την καρδία του, από την απουσία βαρύτητας, ηρεμούσε, καθώς το βλέμμα του αφηνόταν να μαγευτεί από την υπέροχη θέα τον ουράνιων σωμάτων. Ξάφνου! Συναγερμός! Μια μικρή σειρήνα ηχούσε σκορπώντας πανικό ενώ ένα κόκκινο φώς αναβόσβηνε! Το καντράν που φορούσε, αντί για ρολόι, στον αριστερό του καρπό έδειχνε απότομη πτώση του οξυγόνου. Αισθανόταν κιόλας την έλλειψη του. Ο λαιμός του πιεζόταν και πονούσε εντελώς αδύναμος να αναπνεύσει. Στο διαστημόπλοιο… Γρήγορα... Δεν θα προλάβω…. ΑΕΡΑ…..

Δυνατά γυναικεία γέλια τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Βρισκόταν στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Είχε κοιμηθεί ολόγυμνος στο χαλάκι για πάνω από δέκα ώρες, εξαντλημένος καθώς ήταν από το χθεσινό μαρτύριο. Η Αφέντρα του είχε σηκωθεί πριν από αυτόν και τον πατούσε στο λαιμό με το αθλητικό παπούτσι της, για να ξυπνήσει. Δεύτερο μαρτύριο τον περίμενε μόλις καθάρισε η εικόνα του και  κοίταξε πιο πάνω από το μαύρο σπορτέξ. Η Αλεξάνδρα φορούσε ένα λευκό σορτσάκι, τόσο μικροσκοπικό, που εκείνο το μακό σορτσάκι που φορούσε την μέρα που τον υπέταξε για πρώτη φορά, στο γραφείο του, έμοιαζε μπροστά του βερμούδα! Με το ζόρι κάλυπτε τα δύο τρίτα των τέλεια σχηματισμένων γλουτών της, και σαν να μην έφτανε αυτό, από πάνω φορούσε ένα εξίσου αποκαλυπτικό τοπάκι, επίσης ολόλευκο. «Μανία που την έχει αυτή η γυναίκα, να τα πετάει όλα έξω!» Σκέφτηκε ο Μιχάλης ενώ παράλληλα βίωσε τις πρώτες αρνητικές συνέπειες της ζώνης αγνότητας. Το μόριο του ασυναίσθητα πήγε να ανταποκριθεί στο υπερθέαμα, που τόσο απλόχερα προσέφερε η πανέμορφη φοιτήτρια. Η μικρή πλαστική φυλακή όμως εμπόδισε τον Μιχάλη να ερεθιστεί βασανίζοντας τον.

-   Αφέντρα μου. Ψέλλισε χωρίς ακόμα να έχει συνέλθει εντελώς.
-   Σήκω πάνω ρε γελοίε! Είπε η Αλεξάνδρα ξεκαρδισμένη από τα γέλια.

Σηκώθηκε μέχρι να γόνατα, δεν τολμούσε παραπάνω. Συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα που ξυπνούσε κάτω από την ίδια στέγη με την Αφέντρα του. Αν και ολόκληρο το κορμί του πονούσε από τα χτεσινά βασανιστήρια, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε σε αυτή τη σκέψη. Χωρίς να χάσει καιρό η Αλεξάνδρα άρχισε να μοιράζει διαταγές.

-   Φεύγω, πάω για τρέξιμο, αυτό το κορμί δεν διατηρείτε χωρίς γυμναστική! Μόλις φύγω θα εξαφανιστείς και εσύ, δουλειές μην κάνεις θα έρθει άλλος σκλάβος! Θα πάς στο σπίτι σου και θα τακτοποιήσεις κάθε εκκρεμότητα που πιθανώς έχεις, δουλειές, πανεπιστήμια, φίλους, γκόμενες, γκόμενους δεν ξέρω τι έχεις. Στις έντεκα ακριβώς θα είσαι πίσω. Θα έχεις μαζί σου μια μικρή βαλίτσα, ξέρεις χειραποσκευή, με τα απολύτως απαραίτητα. Από σήμερα μετακομίζεις εδώ. Και κλωτσώντας τον στο πλάι της λεκάνης. Από δω και πέρα αυτό το κωλαράκι μου ανήκει!
-   Μάλιστα Αφέντρα. Απάντησε ο Μιχάλης ενθουσιασμένος.
-   Και πού σαι; Όταν έρθεις θα φοράς μπλουζάκι, βερμούδα, παντόφλα, γυαλιά ηλίου.   
-   Μπορώ να ρωτήσω το γιατί Κυρία;
-   Είναι Σάββατο Βλάκα! Θα πάμε για μπάνιο!

Έβαλε τα ακουστικά της και έφυγε χωρίς να περιμένει άλλη κουβέντα. Στην πόρτα κοντοστάθηκε. Γύρισε προς τον Μιχάλη και ικανοποιημένη είδε ότι δεν είχε κάνει ακόμα κίνηση να σηκωθεί. Κατέβασε τα ακουστικά και σκύβοντας ελάχιστα του παρουσίασε την πίσω όψη της.

-   Δε μου λες; Φαραώ μαύρο στρίνγκ φαίνεται;   

Ο Μιχάλης ξεροκατάπιε πρώτου απαντήσει. Το κατάμαυρο δαντελωτό εσώρουχο διαγραφόταν πεντακάθαρα κάτω από το λεπτό λευκό ύφασμα. Άλλη μια φορά που το μεγάλο του μόριο ασφυκτιούσε μέσα στην συσκευή αγνότητας. Αποφάσισε να μην πει ψέματα στην αγαπημένη του, ελπίζοντας ότι δεν θα προσβληθεί.

-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Ωραία! Είπε και έφυγε χαμογελώντας!

Ο Μιχάλης χτύπησε δύο τρείς φορές, γονατιστός καθώς ήταν, το κεφάλι του στο πάτωμα για να συνέλθει. Σε λίγα μόλις λεπτά είχε δεχθεί τόσο έντονα ερωτικά ερεθίσματα που ακόμα και ένας εγκέφαλος δυνατός όσο ο δικός του έφτανε στα όρια της τρέλας. Επιπλέον αυτή η καταραμένη συσκευή εμπόδιζε την λίμπιντο του να εκδηλωθεί μετατρέποντας την κάθε του στιγμή, σε σωστό μαρτύριο. Όταν κατάφερε επιτέλους να σταθεί στα πόδια του φόρεσε τα ρούχα του και περπάτησε προς το αυτοκίνητο του. Άνοιξε το ντουλαπάκι και πήρε μηχανικά τα τσιγάρα του. Άναψε ένα και αμέσως το πέταξε. Η μυρωδιά του καπνού του φαινόταν τώρα τόσο σιχαμερή. Παράλληλα τόσες ώρες ατσιγαρίας δεν του είχαν δημιουργήσει την παραμικρή στέρηση. Όταν ο εγκέφαλος δέχεται τόσο πολλή ένταση δεν προλαβαίνει να εμφανίσει στερητικά συμπτώματα. Διέγνωσε στον εαυτό του. «Ευκαιρία να το κόψω» σκέφτηκε πετώντας το πακέτο από το παράθυρο. «Η Αφέντρα ωφελεί σοβαρά την υγεία» … Χαμογελούσε καθώς έβαζε μπρός την Μηχανή.   

Το τριάρι στου Παπάγου αποτελούσε, μαζί με τις ακριβές σπουδές του στο εξωτερικό, την μοναδική περιουσία που είχε πάρει από τους, εδώ και χρόνια συχωρεμένους, γονείς του. Τον περίμενε πάντα φιλόξενο και τακτοποιημένο. Μπαίνοντας μέσα κοντοστάθηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα.  Δεν έλειπε πάνω από ένα εικοσιτετράωρο κι όμως ένιωσε λες και επέστρεφε από μακρινό ταξίδι.  Πήγε στο μπάνιο να κάνει ένα ντους, ντύθηκε ακριβώς όπως του είπε η Αφέντρα του και τακτοποίησε την βαλίτσα του. Έκατσε, με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια, στο γραφείο του και άνοιξε τα mail του στο Yahoo για να κλείσει και τις άλλες εκκρεμότητες του.

Εκτός από τα τυπικά mail, στη συντριπτική τους πλειοψηφία διαγράφτηκαν χωρίς να απαντηθούν. Δύο μόνο αποστολείς κέντρισαν το ενδιαφέρων του Μιχάλη. Η πρώτη ήταν η Κατερίνα. Η γοητευτική πενηντάρα πρόεδρος του τμήματος του στο Πανεπιστήμιο. Του ζητούσε να βρεθούν την Δευτέρα στο Γραφείο της για ένα θέμα που χαρακτήριζε ¨Άκρως Κατεπείγον.¨ Ο Μιχάλης κατάλαβε ότι είχε να κάνει με την λίστα των εξετάσεων που με εντολή της Αλεξάνδρας είχε πειράξει. Προσπάθησε να ηρεμήσει και να δει με ψυχραιμία τα δεδομένα. Παραδόξως τα κατάφερε πολύ εύκολα! Μάλλον επειδή η εποχή που έσκαγε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αφέντρα του άνηκε οριστικά στο παρελθόν. Η Κατερίνα αν και από εικοσαετίας παντρεμένη ήταν τσιμπημένη μαζί του, χωρίς να κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια να το κρύψει. Σκέφτηκε πως εύκολα θα την τουμπάρει, αλώστε παρά τον τυπικό τόνο του μηνύματος, δεν είχε πάψει να του μιλά στον ενικό και να τον προσφωνεί με το μικρό του όνομα.

Η δεύτερη αποστολέας ήταν η Ανθή, ο δεσμός του. Όμορφη γυναίκα αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να ανταγωνιστή την καλλονή Αφέντρα του! Επιπλέων ο χαρακτήρας τους δεν είχε καμία σχέση. Η Αλεξάνδρα δεν θα του έστελνε ποτέ δέκα μηνύματα ανησυχώντας για αυτόν, αν δεν έδινε για μια μέρα σημεία ζωής, όπως είχε κάνει η Ανθή. Απλώς θα προσπερνούσε και θα έβρισκε άλλο σκλάβο. Συνειδητοποίησε ότι, την προηγούμενη μέρα, είχε βάλει το κινητό στο αθόρυβο. Το κοίταξε και βρήκε άλλες είκοσι αναπάντητες κλήσεις από την ανήσυχη ερωμένη του. Σε όλα αυτά απάντησε με ένα sms. ¨Υπάρχει άλλη. Είναι πολύ καλύτερη από σένα. Μην με ξαναενοχλήσεις¨.

Δέκα λέξεις. Τόσο άξιζε, μετά από όσα είχε ζήσει στα νύχια της Αλεξάνδρας, για τον Μιχάλη η κοπέλα του. Στην ζυγαριά του μυαλού του  τα δύο χρόνια δεσμού, η αγάπη της και το ενδιαφέρων της δεν βάραιναν ούτε δράμι μπροστά στο πάθος του για την Αφέντρα του. Έκπληκτος και ο ίδιος με το πόσο άκαρδα την έβγαζε από την ζωή του. Έκλεισε το κινητό και την μπλόκαρε από το mail του. Έκλεισε τον Υπολογιστή και έφυγε βιαστικός προς το σπίτι της Αλεξάνδρας.  Είχε ακόμα χρόνο αλλά σκόπευε να κάνει μια στάση.

Στο δρόμο για το σπίτι της Αφέντρας του. Έκανε στάση σε ένα ακριβό κοσμηματοπωλείο. Το δύσπιστο βλέμμα της ζουμερής πωλήτριας, που παραξενεμένη έβλεπε ένα τύπο ντυμένο με ρούχα παραλίας να γυρεύει να αγοράσει κοσμήματα, τον έκανε να χαϊδέψει ασυναίσθητα το πορτοφόλι του.

-   Τι θα ήθελε ο Κύριος; Είπε ψυχρά.
-   Έχετε toe ring; Ρώτησε παραξενεμένος που του μιλούσαν στον πληθυντικό.   

Η όμορφη πωλήτρια έβγαλε ένα βελούδινο κουτί με μικρά δαχτυλιδάκια ποδιών, και το ακούμπησε στην γυάλινη προθήκη ακριβώς μπροστά της. Χαμηλώνοντας το βλέμμα ο Μιχάλης δεν μπόρεσε να μην προσέξει το ελκυστικό της μπούστο.  Την ζεστή εκείνη μέρα η κοπέλα είχε φορέσει ένα ανοιχτώ μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ που έκανε τα μεγάλα της στήθια να ξεχειλίζουν λαχταριστά. «Και εδώ μέσα να μου κάτσει δεν μπορώ να την πηδήξω!» Συλλογίστηκε ο Μιχάλης και έστρεψε την προσοχή του στα δαχτυλίδια. Διάλεξε εύκολα ένα toe ring από λευκόχρυσο, διακοσμημένο με τρία όχι και τόσο μικρά, διαμαντάκια, αναμφίβολα το ομορφότερο και πιο ακριβό. Πλήρωσε χωρίς αντίρρηση τα χίλια ευρώ που κόστιζε και το έβαλε στην τσέπη του.

-   Θα πρέπει να πρόκειται για πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο. Παρατήρησε η πωλήτρια, που μόλις κατάλαβε ότι έχει να κάνει με γενναιόδωρο πελάτη, γλύκανε απότομα.
-   Δεν φαντάζεστε πόσο.

Στάθηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας της έχοντας την εντύπωση ότι κάποιος τον παρακολουθεί. «Μην τρελαίνεσαι Μιχαλάκη» Είπε στον εαυτό του. «Εσύ μπορεί να ξέρεις ότι είσαι το σκυλάκι της φοιτήτριας σου, αλλά όλοι οι άλλοι το αγνοούν. Δεν είδες η κοπέλα στο μαγαζί  που σου μιλούσε; ». Έφερε για λίγο στο νου του τι είχε τραβήξει για την αγαπημένη του.  Αυτή η κοπέλα τον εκβίασε, τον ταπείνωσε μπροστά στους φοιτητές του, τον τσάκισε στο ξύλο και τον βίασε κυριολεκτικά ενώ δεν χάνει ευκαιρία να τον μειώνει και να τον βρίζει. Και όμως να! Βρίσκετε στην πόρτα της έχοντας διαγράψει την παλιά ζωή του κι έχοντας ξοδέψει μια μικρή περιουσία μόνο και μόνο για να στολίσει την πατούσα του ποδιού της.

-   Αξίζει! Ψιθύρισε χτυπώντας το κουδούνι.


 

To be continued …

[STAL]

Part 9

Χτύπησε το κουδούνι της επάνω πόρτας και ετοιμάστηκε να γονατίσει με το άνοιγμα της. Ωστόσο μια έκπληξη τον περίμενε.  Αντί για την Αλεξάνδρα, την πόρτα άνοιξε ο κοντόχοντρος μεσήλικας, που της είχε προσφέρει χρήματα την προηγούμενη μέρα. Ήταν ντυμένος με μια γελοία πόδια και φορούσε φακιόλι στο κεφάλι και γάντια καθαρίστριας . Ασυναίσθητα, ο Μιχάλης, γέλασε ελαφρά, προκαλώντας το οργισμένο βλέμμα του αμίλητου άγνωστου.   

-   Ότι κοροϊδεύεις στη ζωή το λούζεσαι Μιχαλάκη! Πρόσεχε γιατί πολύ εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση του!

Ακούστηκε η αυστηρή φωνή της Αλεξάνδρας, που φορώντας ένα λευκό μίνι φορεματάκι παραλίας καθόταν σταυροπόδι στον καναπέ της. Στο άκουσμα της Αφέντρας, αυτόματα, και οι δύο γονάτισαν και κόλλησαν τα μέτωπά τους στο πάτωμα. Η Αλεξάνδρα χαμογέλασε, ικανοποιημένη από την συμπεριφορά των σκλάβων της.

-   Για ελάτε εδώ πουλάκια μου! Είπε με γλυκιά φωνή. Για πλησιάστε!

Μπουσουλώντας, οι δύο άντρες πλησίασαν, δειλά, στα πέλματα της πανέμορφης φοιτήτριας. Στάθηκαν μπροστά της, πάντα γονατιστοί.

-   Δεν σας έχω συστήσει. Ο Πέτρος, οικιακός μου σκλάβος και χορηγός μου και ο Μιχάλης, ασκούμενος δούλος μου. Τρίψτε τώρα της μυτούλες σας σαν καλά κουταβάκια.

Η γλυκιά, σαν μέλι, φωνή της Αλεξάνδρας έλεγε λόγια που έσταζαν φαρμάκι! Οι δύο υποτακτικοί της, ούτε που σκέφτηκαν να μην την υπακούσουν. Το νεανικό γέλιο της αντήχησε στο σαλόνι, καθώς έβλεπε ανθρώπους, που η ηλικία τους θα επέβαλε κανονικά να τους μιλά στον πληθυντικό, να ξεφτιλίζονται μπροστά της απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν ένα της καπρίτσιο!

-   Πέτρο θα πάμε με τον Μιχάλη παραλία. Εσύ θα μείνεις εδώ και θα τελειώσεις το καθάρισμα. Χθες λούφαρες οπότε θα κάνεις γενική σήμερα. Θέλω να αστράφτουν όλα όταν επιστρέψω, αλλιώς αλλοίμονο σου! Τα λεφτά θα μου τα αφήσεις στο γνωστό σημείο δεν θέλω τώρα, πληρώνει ο μαλάκας. Στράφηκε προς τον Μιχάλη.  Πάμε;
-   Αφέντρα, αγόρασα ένα δώρο για σας, ως ελάχιστο δείγμα υποταγής, αν δεν έχετε αντίρρηση θα ήθελα να σας το προσφέρω.

Ο Μιχάλης, από ζήλεια προς τον Πέτρο, αποφάσισε να παίξει το χαρτί του δώρου μπροστά του. Ακόμα και τώρα, εντελώς υποταγμένος,  δεν έπαυε να είναι ένα αρσενικό που διεκδικεί την πρώτη θέση στην καρδιά της αγαπημένης του. Είδε ότι η Αφέντρα του δεν έφερε αντίρρηση, περίεργη καθώς ήταν να δει το νέο της δώρο, και έβγαλε από την τσέπη του το βελούδινο κουτάκι του κοσμηματοπωλείου. Αφαίρεσε δειλά την παντοφλίτσα από το δεξί της πέλμα και προσεκτικά πέρασε στο υπέροχο μεσαίο δαχτυλάκι της, το πανάκριβο toe ring. H υπέροχη μυρωδιά, δέρμα ποδιών και ενυδατική κρέμα φράουλα, τον συνεπήρε και τον τυράννησε ξανά, κλεισμένος καθώς ήτανε στην chastity device. Χαλάλι! Η λατρεμένη του Αφέντρα χαμογελούσε ενθουσιασμένη κοιτώντας τα διαμάντια. 

-   Βλέπεις τώρα γιατί, μετά από τόσο καιρό κοντά μου ακόμα να ξεκολλήσεις από την θέση της υπηρέτριας. Κατσάδιασε τον Πέτρο.
-   Μάλιστα Αφέντρα Αλεξάνδρα! Από δω και στο έξις θα δουλεύω πιο σκληρά για να σας προσφέρω όσα σας αξίζουν!
-   Μπα μην σκας. Απάντησε χαιρέκακα. Ο πραγματικός λόγος που δεν θα ανέβεις ποτέ στο κρεβάτι μου είναι ότι είσαι κακάσχημος!

Χαστούκισε και έφτυσε κατάμουτρα τον σαστισμένο Πέτρο. Σηκώθηκε και περπάτησε προς την εξώπορτα με το Μιχάλη να την ακολουθεί σαν σκυλάκι.

Στο αυτοκίνητο του Μιχάλη, καθ οδών προς την θάλασσα, η Αλεξάνδρα δοκίμαζε τις οδηγικές ικανότητες του καινούργιου της υποτακτικού.  Έκανε πίσω το κάθισμα του συνοδηγού, όπου καθότανε, και έβαλε τις ολόγυμνες πατουσίτσες της να αναπαυθούν επάνω στο ταμπλό. Καμωνόταν ότι χάζευε το καινούργιο της δωράκι, ενώ στην πραγματικότητα διασκέδαζε παρατηρώντας τον Μιχάλη να κοιτά τα ποδαράκια της λιγωμένος. Το air condition του Audi λειτουργούσε κανονικά, ωστόσο ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στους κροτάφους του. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Εκτός από το  toe ring τα λαχταριστά ποδαράκια της Αλεξάνδρας, που είχαν νύχια βαμμένα ροζ εκείνη την μέρα, είχαν για στολίδι τους και την μικρή αλυσιδίτσα με αυτό που στα μάτια του φάνταζε σαν το κλειδί του παραδείσου!  Το μικρό κλειδάκι από το λουκέτο της συσκευής αγνότητας που εδώ και λίγες ώρες φορούσε και είδη είχε αρχίσει να επιδρά στην ψυχοσύνθεση του! Κάθε του σεξουαλική σκέψη, κάθε διέγερση της λίμπιντο του, έφερνε ασυνείδητα στο μυαλό του την εικόνα των πελμάτων της, κάνοντας τον να τα λατρεύει ακόμη πιο πολύ. ¨Είχε δίκιο¨ σκέφτηκε ¨Με κρατάει αιχμάλωτο τώρα, στα πόδια της¨!

-   Θα πάμε στο καλαμάκι. Είπε κοφτά. Με περιμένουν οι φίλες μου από την σχολή; Ξέρεις η Ματίνα και η Ελένη. Κανόνισε να με κάνεις ρεζίλι!
-   Μπορώ να ρωτήσω ως τι θα συστηθώ Αφέντρα; 
-   Αγάπη μου.
-   Ορίστε; Ρώτησε αποσβολωμένος.
-   Λέω αγάπη μου! Για σήμερα το απόγευμα, θα με προσφωνείς ¨ Αγάπη μου¨. Δεν νομίζω να σε χαλάει. Οι φίλες μου δεν ξέρουν ότι είμαι Dominatrix οπότε θα παριστάνουμε το ζευγάρι.
-   Μάλιστα Αφέ…. Ήθελα να πω Αγάπη μου. Απάντησε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
-   Μη παίρνεις θάρρος! Είπε αυστηρά. Δεν θα κρύψουμε την αλήθεια. Ότι σε έχω δηλαδή του χεριού μου. Απλώς θα μιλάς και θα φέρεσαι όπως ένας ερωτευμένος, κανονικός άντρας που τον έχει η κοπέλα του σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Κατανοητών; 
-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Και μην διανοηθείς να με φιλήσεις!
-   Μάλιστα Αφέντρα. Επανέλαβε.

                                                                                     

To be continued …

[pavlos]

εξαιρετικη ιστορια,καθε φορα περιμενουμε με λαχταρα τη συνεχεια

[dimjohn]

εξαιρετική !

[STAL]

Part 10


Στην παραλία οι δύο φίλες της Αλεξάνδρας είχαν από ώρα φτάσει. Συνηθισμένες, καθώς ήταν, στις καθυστερημένες αφίξεις της πανέμορφης ντίβας, φρόντισαν να κρατήσουν και τις διπλανές ξαπλώστρες και ξάπλωσαν για να χαρούν τον ήλιο του Ιούνη. Η Ματίνα, κοντούλα, μελαχρινή και τσαχπίνα όπως ήταν, είχε φορέσει ένα λευκό μπραζίλ που τόνιζε το πολύ αδύνατο της σώμα και το πεταχτό της κωλαράκι.  Η Ελένη, που ήθελε να αποφύγει τον εξευτελισμό, διάλεξε ένα ολόσωμο μπλε μαγιό στην μάταιη προσπάθεια της να καλύψει την κυτταρίτιδα.   Οι δύο κοπέλες, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, όταν είδαν την Αλεξάνδρα να τις πλησιάζει, με σίγουρο βήμα, κρατώντας από το χέρι τον γοητευτικό καθηγητή τους.

-   Δεν το πιστεύω! Είπε χαμηλόφωνα η Ελένη.
-   Μωρή με τον κούκλο; Ρώτησε η Ματίνα αντί να χαιρετήσει.
-   Αφού το ξέρεται ότι όποιον στόχο βάλω, τον κατακτώ. Απάντησε ψωνισμένα η Αλεξάνδρα ενώ έδειχνε, κλείνοντας πονηρά το μάτι, τον όμορφο συνοδό της.
-   Καλησπέρα σας κύριε Κωνσταντίνου. Είπε η Ελένη δίνοντας το χέρι της στον Μιχάλη, με την απογοήτευση, ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.
-   Φώναζε τον Μιχάλη. Την διέκοψε η Αλεξάνδρα. Δεν είμαστε στο Πανεπιστήμιο. Έτσι δεν είναι Μιχαλάκη;
-   Φυσικά Αγάπη μου. Απάντησε ο Μιχάλης σφίγγοντας αδιάφορα το χέρι της.

Πριν προλάβει να σφίξει το χέρι και της Ματίνας το θέαμα που αντίκρισε τον έκανε να παγώσει! Η Αφέντρα του, με αργές κινήσεις, έβγαλε το φουστάνι της παρουσιάζοντας ένα θέαμα που έκανε ολόκληρη την, γεμάτη όμορφα νεανικά κορμιά, παραλία να στραφεί προς το μέρος της. Το σώμα της ήταν πραγματικά αψεγάδιαστο, με μακριά πόδια και τέλειες αναλογίες. Φορούσε ένα μικροσκοπικό τριγωνικό μαγιό, ασορτί με τα ροζ νυχάκια της, κάτι ανάμεσα σε τάγκα και μπραζίλ, που έκανε την πίσω όψη της ακαταμάχητη. Ο Μιχάλης έμεινε, με το στόμα ανοιχτό, βλέποντας, για πρώτη του φορά, με μαγιό, την γυναίκα που τον είχε τόσο βασανίσει. Η συσκευή αγνότητας τον εμπόδισε ξανά να ερεθιστεί και τον έκανε ασυνείδητα να κοιτάξει στον αστράγαλο της Αλεξάνδρας. Το κλειδί της φυλακής του ήταν στην θέση του.

-   Ρ’ εσύ έλεος, τι μαγιό είναι αυτό; Είπε μέσα απ’ τα δόντια η Ματίνα.
-   Αφού το ξέρεις ρε φιλενάδα. Είπε ναζιάρικα η Αλεξάνδρα καθώς διόρθωνε τον φιόγκο από το κορδόνι, στο κάτω μέρος του μικρού της μπικίνι . Όσο πιο μικρό είναι το βρακί, τόσο περισσότεροι χωράνε μέσα.
-   Εσύ δεν θα κάνεις μπάνιο; Ρώτησε τον Μιχάλη η Ελένη, προσπαθώντας να αλλάξει θέμα.

Ο Μιχάλης Κοκκίνισε ακόμα περισσότερο. Ήταν που ήταν κόκκινος σαν παντζάρι από όσα έλεγε η Αφέντρα του τώρα έπρεπε να βρει και μια δικαιολογία για να μην γδυθεί. Τι να της έλεγε; Ότι η φιλενάδα της και φοιτήτρια του, του είχε οργώσει με το μαστίγιο την πλάτη;     

-   Έεεε ξέρεις έχω ένα μικρό δερματικό πρόβλημα. Η πλάτη μου δεν κάνει να εκτεθεί στον ήλιο.
-   Φροντίζω εγώ για τα προβλήματα της πλάτης του, Καθώς και όλου του κορμιού του. Είπε χαιρέκακα η Αφέντρα. Έπειτα στράφηκε στον σκλάβο της. Τον καφέ μου! Διέταξε κοφτά και έφυγε προς τη θάλασσα. 

Ο Μιχάλης, χωρίς να περιμένει να του το πει για δεύτερη φορά, πήγε πετώντας προς το μπαρ για να αγοράσει τον Freddo espresso της Αφέντρας του. Επέστρεψε, ύστερα από λίγο, με τον καφέ της και μια τσάντα, γεμάτη με παγωμένα νερά και χυμούς, για τον εαυτό του και για τις κοπέλες, ασυνείδητα, δεν είχε πάρει τίποτα. Η αφέντρα του δεν είχε δώσει τέτοια διαταγή! Άφησε την πραμάτεια του στο τραπεζάκι και κάθισε σε μία ξαπλώστρα. Χάζευε την υπέροχη, όσο και βασανιστική θέα. Η Αλεξάνδρα, μετά από ένα σύντομο μακροβούτι, βγήκε στην όχθη πλατσουρίζοντας και προκαλώντας, με το τοσοδούλικο μπικίνι της, εγκεφαλικά στους άντρες και κρίσεις ζήλειας στις γυναίκες της παραλίας. Απολάμβανε τον ήλιο και  την θάλασσα, καθώς και τον πανικό που είχε προκαλέσει, και πόζαρε στο κινητό της Ματίνας που την τραβούσε διάφορες φωτογραφίες. Δίπλα του είχε μείνει η Ελένη. Ούτε που την είχε προσέξει, απορροφημένος καθώς ήταν, από την Αφέντρα του.         

-   Είστε καιρό μαζί. Ρώτησε προσπαθώντας να του πιάσει την κουβέντα.
-   Πολύ λίγο. Απάντησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα σκέψης.
-   Και πώς προέκυψε;
-   Ας πούμε….  πως δεν μπόρεσα να της αντισταθώ. Απάντησε ο Μιχάλης, λέγοντας, διπλωματικά, μισή αλήθεια.  Έδειξε, με το βλέμμα, την Αλεξάνδρα που με σίγουρο βήμα ερχόταν προς τις ξαπλώστρες. Το βρεγμένο της κορμί έδειχνε ακόμα πιο όμορφο. Δεν είναι υπέροχη;
-   Ε ναι πώς. Απάντησε μαγκωμένη η Ελένη. 

Λες και το ήξερε, και ήθελε να βγάλει την συμφοιτήτρια της από την δύσκολη θέση, η Αλεξάνδρα έβαλε άθελα της τέλος στην συζήτηση. Έστυψε σκύβοντας ελαφρά προς το πλάι την, βρεγμένη από την θάλασσα, κοτσίδα της.  Πήρε το καφέ της, και δοκίμασε λίγο από αυτόν, όρθια καθώς ήταν. Παράλληλα κάρφωσε, ξεδιάντροπα το έντονο βλέμμα της σε έναν νεαρό που βρίσκονταν απέναντί της, αδιαφορώντας και για τον Μιχάλη αλλά και για την μικροκαμωμένη κοπελίτσα που συνόδευε και είχε γίνει πράσινη από την ζήλεια της  Την ίδια στιγμή, με ένα ελαφρύ twerking, στο ρυθμό της μουσικής του μπιτσόμπαρου   βασάνιζε και μια παρέα νεαρών αντρών που βρίσκονταν ακριβός δυο ξαπλώστρες πίσω της. Στράφηκε στον Μιχάλη προτού αυτός συνέλθει από τα ερωτικά χτυπήματα που δεχόταν το ένα μετά το άλλο και του έδωσε το πλαστικό ποτήρι.

-   Ζεστάθηκε. Φέρε μου άλλο.

Ο Μιχάλης αμίλητος έφυγε για να φέρει καινούργιο καφέ στην σαδίστρια μπάρμπι, που είχε την τιμή να υπηρετεί. Η Αλεξάνδρα ξάπλωσε μπρούμυτα στην σεζλόνγκ,  σηκώνοντας ελαφρά τους γλουτούς της, και έλυσε το πάνω μέρος του μαγιό της. Τα μάτια των αγοριών της παραδίπλα παρέας είχαν πεταχτεί έξω! Με την απουσία του Καθηγητή τους η συζήτηση συνεχίστηκε .   

-   Βλέπω σούζα τον έχεις φιλενάδα τον Καθηγητή. Είπε ενθουσιασμένη η Ματίνα. 
-   Αυτό έλειπε! Απάντησε η Αλεξάνδρα κοιτώντας την αυστηρά.
-   Βρε συ πώς του φέρεσαι έτσι; Παρατήρησε αγανακτισμένη η Ελένη. Στο κάτω κάτω άντρας είναι.
-   Ακριβώς φιλενάδα. Άντρας είναι! Και όσο πιο άσχημα τους φέρεσαι τόσο πιο πολύ σε υπολογίζουν. Αν είχες τις δικές μου εμπειρίες θα το ήξερες. Προσέθεσε κάπως μελαγχολικά.
-   Αλεξάνδρα. Απάντησε θυμωμένα η Ελένη που νόμισε ότι η πανέμορφη φίλη της ήθελε να τις χτυπήσει ότι όλοι οι άντρες προτιμούσαν, ερωτικά, την ίδια από την παρέα τους. Μπορεί να μην έχουμε πάρει όλες τα φύλλα και τα δέντρα, όπως εσύ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια. Εντάξει … είσαι το μοντέλο της σχολής! Δεν χρειάζεται μας το υπενθυμίζεις κάθε τόσο!
-   Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Απάντησε ήρεμα η Αλεξάνδρα με μάτια που γυάλιζαν από θυμό. Το θέμα σου είναι ότι φέρεσαι σαν να σου κάνει χάρη όποιος άντρας ασχοληθεί λιγάκι μαζί σου. Και εδώ που τα λέμε δεν έχεις και άδικο.

Ο Μιχάλης, που ήρθε πριν περάσουν δύο λεπτά, ήταν μοιραίο να γίνει ο δεύτερος άνθρωπος που, χωρίς να το θέλει, θα έβγαζε την Ελένη από μια άβολη συζήτηση εκείνη την μέρα.  Όμως η Αλεξάνδρα, που δεν συνήθιζε να αφήνει ατιμώρητους όσους σηκώνουν μπαϊράκι, δεν είχε σκοπό να την αφήσει σε ησυχία!

-   Βαλε μου λάδι! Διέταξε τον υποτακτικό της απότομα.

Τα χέρια του Μιχάλη έτρεμαν, καθώς ετοιμαζόταν να αγγίξει για πρώτη του φορά το θεσπέσιο κορμί. Άπλωσε το λάδι στις παλάμες του και μαλακά το άπλωσε πάνω στο μεταξένιο της δέρμα. Η πλαστική του φυλακή τον έκανε να υποφέρει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ξεκίνησε κάνοντας ελαφρύ μασάζ στο στις λαχταριστές τις πλάτες και χαμήλωσε σιγά σιγά προς την σφιχτή σάρκα. Στάθηκε αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο, μαλάζοντας απαλά με τους αντίχειρες τα υπέροχα λακκάκια της Αφροδίτης, που στόλιζαν την μέση της.  Δεν τολμούσε να κατέβει χαμηλότερα, μέχρι που η Αφέντρα του τον διέταξε, καμουφλάροντας την εντολή στην, μελωμένη από ικανοποίηση,  φωνή της . Οι γλουτοί της τον ταξίδεψαν στη χώρα του καφέ και του ποδοσφαίρου, και σχεδόν τον έκαναν να σπάσει την συσκευή αγνότητας! Προχώρησε, υποφέροντας πάντα, στους γυμνασμένους της μηρούς και κατέληξε μετά από αρκετή ώρα στις μοναδικές της γάμπες.

-   Θέλουν και τα πατουσακια μου μασααααζ. Είπε με ναζιάρικη φωνή καθώς λύγιζε τα γόνατα της.   

Ο Μιχάλης, ανήμπορος εδώ και μέρες για ανυπακοή. Τίναξε προσεκτικά την άμμο από τις υπέροχες πατούσες, που ήταν η πηγή όλων του των δεινών, και ξεκίνησε να τρίβει υπνωτισμένος τα πέλματα των ονείρων του. Τα δάχτυλά του χάιδευαν απαλά το πανάκριβό toe ring, που στόλιζε τα δικά της μαζί με την αλυσιδίτσα που βρισκόταν κρεμασμένο το κλειδί του.   Όλη αυτή την ώρα η Αφέντρα του αμίλητη κοιτούσε την Ελένη με ένα χαιρέκακο βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση. Σαν να της έλεγε ¨Κοίτα πόσο μέσα στο βρακί μου τον έχω¨ . Ήξερε ότι η φίλη της είναι, μήνες τώρα, τσιμπημένη με τον Μιχάλη και απολάμβανε τον θρίαμβο της.  Στράφηκε προς την Ματίνα, ελπίζοντας να βρει, έστω ένα βλέμμα, κατανόησης. Όμως η μικροκαμωμένη μελαχρινή παρακολουθούσε ενθουσιασμένη το θέαμα.

-   Εδώ σου ξέφυγε λίγο. Είπε.

Βουτώντας το μπουκάλι με το λάδι, βάλθηκε να κάνει μασάζ στα υπέροχα οπίσθια της Αλεξάνδρας. Η Ελένη δεν πίστευε στα μάτια της! Τώρα πλέων τέσσερα χέρια είχαν αφοσιωθεί στο να περιποιούνται το κορμί αυτής της σκύλας! Το υποτιμητικό της βλέμμα συνέχισε να την καρφώνει ανυπόφορα ενώ το πρόσωπο της στολίστηκε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.  Σηκώθηκε τσαντισμένη και πήγε προς την θάλασσα.

Επιστρέφοντας βρήκε την Ματίνα ξαπλωμένη και την Αλεξάνδρα να έχει γυρίσει ανάσκελα και να χαζεύει τον ορίζοντα πίσω από τα μαύρα της γυαλιά. Ο Μιχάλης, όπως πάντα, στεκόταν όρθιος από πίσω της σαν καλός υπηρέτης. Ξάπλωσε και αυτή ελπίζοντας να μη δοθεί συνέχεια στο προηγούμενο τους επεισόδιο. Στην όχθη ένα ζευγάρι έπαιζε ρακέτες. Ήταν ο νεαρός που πριν λίγη ώρα η Αλεξάνδρα είχε αναστατώσει με ένα της βλέμμα και η μικροκαμωμένη κοπέλα του.  Κάποια στιγμή, (κατά λάθος άραγε;) Ο τύπος πέταξε το μπαλάκι προς την παρέα τους. Αυτό κύλισε για λίγο και σταμάτησε δίπλα στα πόδια της Αλεξάνδρας. Εκείνος έκανε κίνηση να πάει να το φέρει αλλά η κοπέλα θυμωμένη τον σταμάτησε και πήγε αυτή στη θέση του. Η Αλεξάνδρα,  αδιάφορη τάχα, κούνησε για λίγο το πόδι της και το πάτησε στην άμμο, στρέφοντας το κεφάλι της αλλού. 

-   Με συγχωρείς, το μπαλάκι μου. Είπε η κοπέλα ψυχρά.
-   Ε πάρτο. Απάντησε η Αλεξάνδρα αδιάφορα.

Προσπαθώντας να μην τσακωθεί, η άγνωστη κοπελίτσα έσκυψε και προσπάθησε να πάρει το μπαλάκι από τα πόδια της. Η πανέμορφη όμως φοιτήτρια φαίνετε πως είχε βρει καινούργιο παιχνιδάκι.  Πάτησε το μπαλάκι με το πέλμα της βυθίζοντας το εντελώς στην άμμο. Η άλλη κοπέλα άρχισε θυμωμένη να βυθίζει το χέρι της στην άμμο προσπαθώντας να το πιάσει από κάτω, ώσπου η Αλεξάνδρα το πάτησε και αυτό. «Δεν χορταίνει να ταπεινώνει κόσμο!» σκέφτηκε ο Μιχάλης καθώς έβλεπε την δύσμοιρη κοπελίτσα, γονατισμένη μπροστά στο ανώτερο αυτό θηλυκό, να υποφέρει κάτω από την πατούσα της. Κάποια στιγμή, η κοπέλα, έβαλε όλη της την δύναμη για να απελευθερωθεί. Η Αλεξάνδρα το κατάλαβε και σήκωσε το πόδι της, κάνοντας την να πέσει προς τα πίσω. Η πανέμορφη σαδίστρια ξέσπασε σε γέλια καθώς η άγνωστη νεαρή έφευγε γελοιοποιημένη και θυμωμένη αλλά αμίλητη.

                                                                                      To be continued …

[knight69]

Γράφεις πολύ καλά, μπράβο!

[STAL]

 Part 11


   Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν η Αλεξάνδρα ζήτησε να φύγουν. Κανείς δεν διαφώνησε με την επιθυμία της. Προπάντων η Ελένη που είχε αγανακτήσει να βλέπει την ντίβα φίλη της να μονοπωλεί την προσοχή της παρέας. Μπήκαν και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Μιχάλη. Σε όλη την διαδρομή η Αλεξάνδρα χάζευε, κάπως μελαγχολικά το ηλιοβασίλεμα. Δεν είχε άλλη διάθεση, να παίξει με τα αισθήματα των συνεπιβατών της και αφού κανείς από αυτούς δεν τολμούσε να πάρει πρωτοβουλία για συζήτηση, μόνο το ραδιόφωνο ήταν αυτό που ακουγόταν. Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασαν στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Βγήκε από το Audi κάνοντας νόημα στην Ματίνα να την ακολουθήσει.   

-   Μισέλ εμείς εδώ κατεβαίνουμε. Εσύ θα πάς την Ελένη στο σπίτι της, δεν είναι μακριά μέχρι το Ίλιον. Προσέθεσε ειρωνικά.  Ματίνα
        θα ανέβεις πάνω ε; 
-   Φυσικά αγάπη μου. Απάντησε λιγάκι μαγκωμένος.

Οι κοπέλες αλληλοχαιρετήθηκαν και το αυτοκίνητο  ξεκίνησε. Είχαν μείνει πλέον μόνοι. Ο Μιχάλης οδηγούσε σιωπηλός. Βιάζονταν να αφήσει την Ελένη σπίτι της και να επιστρέψει στην Αφέντρα του. Δεν μπορούσε ούτε στιγμή μακριά της. Κάθε λεπτό που περνούσαν χώρια του φαινόταν χαμένος χρόνος. Η Ελένη αποφάσισε να σπάσει την σιωπή.

-   Σε ταλαιπωρώ ε;
-   Όχι βρε Ελένη μου σιγά το πράγμα. Παρά τις προσπάθειές του, ο Μιχάλης δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός.   

Η Ελένη δεν βρήκε τίποτα καινούργιο για να συνεχίσει την κουβέντα. Τα δύο θύματα της άκαρδης καλλονής, συνέχισαν το δρομολόγιο τους, στην σκοτεινιασμένη, καλοκαιρινή πρωτεύουσα, σιωπηλοί, βασανισμένος ο καθένας του από τις δικές του σκέψεις. Η Ελένη έψαχνε να βρει κάτι για να σπάσει τον πάγο. Ο Μιχάλης, έχοντας καταλάβει το δειλό της φλερτ, έψαχνε τρόπο να το αποφύγει, όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Ξαφνικά ένας τρόμος τον κυρίευσε. Μήπως όλη αυτό η διαδρομή ήταν ένα τεστ; Μήπως η Αφέντρα του τον έβαλε επίτηδες να πάει την φίλη της στο σπίτι του με σκοπό να μείνουν μόνοι, για να τον δοκιμάσει; Προσπάθησε να ηρεμίσει και αποφάσισε. Στη πρώτη κίνηση, που τυχόν θα έκανε η Ελένη, θα της έκοβε την φόρα μία και καλή! Έφθασαν έξω από το σπίτι της.

-   Ευχαριστώ πολύ για όλα Μιχάλη μου.
-   Σιγά το πράγμα βρε Ελένη μου. Επανέλαβε την προηγούμενη του φράση αγχωμένος. 
-   Ε όχι μόνο για την βόλτα. Είναι και το μάθημα. Συνέχισε η Ελένη χαμογελώντας πονηρά.
-   Την Αλεξάνδρα θα πρέπει να ευχαριστήσεις για αυτό. Απάντησε σοβαρά
-   Δεν της χαλάς ποτέ χατίρι έ; Απάντησε η Ελένη νευριασμένα.
-   Δεν της αξίζει;
-   Αυτό που σου αξίζει εσένα ξέρεις τι είναι; Απάντησε κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια . Μια γυναίκα που σε σέβεται και δεν σε ξεφτιλίζει με τα καμώματα της. Μία γυναίκα που νοιάζεται για σένα και δεν σε εκμεταλλεύεται. Σαν πολύ ψηλά την έχεις την φιλενάδα μου και φοβάμαι ότι θα προσγειωθείς απότομα. Και χαϊδεύοντας του το μάγουλο συνέχισε. Αν σε είχα εγώ δεν θα σου φερόμουν σαν σκουπίδι.
-   Αυτό που μου αξίζει είναι κάτι παραπάνω από μία άσχημη στην όψη και στην ψυχή γυναικούλα, που κοιτάζει πώς να φάει τον άντρα της φίλης της. Απάντησε οργισμένος κατεβάζοντας της το χέρι. Της άνοιξε την πόρτα κόβοντας έτσι την συζήτηση.

Η Ελένη κατέβηκε από το αμάξι και βρόντηξε την πόρτα κλείνοντας την πίσω της. Η νύχτα, σύμμαχος πολλές φορές των πικραμένων, έκρυψε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της. Ο Μιχάλης δεν σκοτιζόταν και πολύ. Ένιωθε περισσότερο να ξεφορτώθηκε ένα βάρος από πάνω του. Ξεκίνησε βιαστικός για το σπίτι της Αφέντρας του.

Στην εξώπορτα βρήκε την Ματίνα. Έφευγε την ώρα που εκείνος ερχόταν. Τα κατάμαυρα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και η όψη της ταλαιπωρημένη σαν να είχε υποστεί ξυλοδαρμό. Προσπέρασαν ο ένας τον άλλο δίχως να ανταλλάξουν λέξη. Το διαμέρισμα της Αλεξάνδρας άστραφτε από καθαριότητα. Ήταν προφανές ότι ο Πέτρος είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Στον πάγκο της κουζίνα ήταν παρατημένα κάτι πενηντάευρα. ¨Πού τα βρίσκει τόσα λεφτά αυτός ο τύπος;¨ Αναρωτήθηκε. Προχώρησε προσεκτικά προς τα μέσα. Στο δωμάτιο της Αλεξάνδρας βρήκε την Αφέντρα του ξαπλωμένη πλάγια στην άκρη του μεγάλου κρεβατιού της. Το λίγο φώς από το πορτατίφ έπεφτε πάνω στο σχεδόν γυμνό κορμί της. Το θέαμα του έκοψε τα πόδια! Η Αφέντρα του φορούσε μοναχά ένα λευκό εσώρουχο κορδόνι εξίσου μικροσκοπικό με το μαγιό της. Η chastity device τη θύμισε την θέση του με τον πιο επώδυνο τρόπο. Γονάτισε και έμεινε αμίλητος να την θαυμάζει.

-   Μιχάλη εσύ; Τον ρώτησε με τρυφερή φωνή.
-   Μάλιστα Αφέντρα!
-   Έλα στο κρεβάτι.
-   Είμαι με τα ρούχα της θάλασσας Αφέντρα.
-   Έλα. Διέταξε μιλώντας με παράπονο.

Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ονειρευτεί τόσο ευτυχία! Ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την Αφέντρα του κουλουριασμένη μέσα στα μπράτσα του. Το καυτό της κορμί εφάρμοσε στο δικό του. Η Υπέροχη μυρωδιά των μαλλιών της πλημμύριζε τα ρουθούνια του. Τα χέρια του οδηγήθηκαν, από τα δικά της, στα ζουμερά της στήθη. Ακούμπησε ταυτόχρονα  τις πατούσες τις, απαλά, επάνω στα πέλματα του.  Όσο και να υπέφερε από την συσκευή δεν μπορούσε να θυμηθεί στιγμή στη ζωή του που ήταν τόσο ευτυχισμένος.

-   Πως πήγε; Τον ρώτησε.
-   Ξέρετε Αφέντρα…
-   Ξέρω, η Ελένη στην Έπεσε.
-   Μα πώς…;
-   Για αυτό σε έβαλα να την πάς σπίτι. Για να στην πέσει και να την φτύσεις.
-   Της Μίλησα άσχημα ξέρετε.
-   Δεν πειράζει.
-   Μα είναι φίλη σας.
-   Δεν έχω φίλους εγώ. Δεν με αγαπάει κανείς! Ανάθεμα την ομορφιά μου. Οι άντρες με ποθούν και οι γυναίκες με ζηλεύουν. Για αυτό κι εγώ της ταπεινώνω. Ακούς; Είμαι μόνη μου! Πάντα μόνη μου ήμουν, κανείς δε μ αγαπάει.
-   Σας αγαπώ εγώ Αφέντρα μου. Είπε με βουρκωμένα τα μάτια.
-   Τότε θα υποφέρεις. Είπε και έσφιξε τα χέρια του στο στήθος της.

Έμειναν έτσι όλη την νύχτα. Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του με το κορμί της κολλημένο επάνω στο δικό του να τον καίει σαν φωτιά. Ήταν απίστευτο! Αυτή η γυναίκα είχε βρει τρόπο να τον βασανίζει ακόμη και στον ύπνο της!   Όλο το βράδυ έμεινε ξάγρυπνος να υποφέρει κλειδωμένος στη φυλακή της, κοιτώντας την να κοιμάται σαν πουλάκι.   

       

To be continued …

[George]

Εξαιρετική ιστορία και γράφεις παρα πολύ καλά. Μπράβο και απο μενα φιλε και συνέχισε ετσι 

[taboo]

Φίλε μου το έχεις απογειώσει.
Μακράν ότι καλύτερο έχει γραφεί εδώ μέσα. Σχεδόν βλέπω σε ταινία την ιστορία σου. Άπαιχτο σενάριο και φανερώνει ότι έχεις υποφέρει εσωτερικά.