~ΣΥΝΕΧΕΙΑ~
Η Νίκη έβγαινε από το καμαρίνι της Ρόζας μισοκλαμένη αλλά και θορυβημένη. Η μάνα της που την περίμενε απέξω απόρησε όταν την είδε έτσι, αλλά όταν κοίταξε τη Ρόζα να της κλείνει το μάτι καθώς έκλεινε η πόρτα του καμαρινιού κατάλαβε πως απλά της είχε δώσει ένα μάθημα. Αυτό χρειαζόταν άλλωστε.
Η σιωπή διέκρινε μάνα και κόρη απ’ τη στιγμή που γύρισαν στο σπίτι τους μέχρι και την ώρα που πήγαν για ύπνο. Η Νίκη όμως δε κοιμόταν, στριφογύριζε στο κρεβάτι της με το κινητό στο χέρι. Σκεφτόταν εάν έπρεπε να στείλει μήνυμα στο αγόρι της ή όχι. Πήρε μια βαθιά ανάσα και τον πήρε τηλέφωνο…
-Έλα Φίλλιπε…
-Άντε ρε μωρό, που είσαι χαμένη όλη τη μέρα, ξέρεις τι ξενέρα έφαγα;
-Ξέρεις τι έφαγα εγώ; Άσε.
-Ωχ κατσάδα από τη μάνα σου;
-Και όχι μόνο. Λοιπόν αύριο θα πρέπει να πάμε στη δουλειά της μάνας μου…
-Ε; Να κάνουμε τι; Θα είναι εκεί η μάνα σου;
-Όχι, δηλαδή δε νομίζω. Τι θα κάνουμε δε ξέρω, ξέρω πάντως ότι πρέπει να πάμε. Θα στα εξηγήσω από κοντά αύριο το πρωί.
Ο Φίλλιπος έφτασε αργά το πρωί έξω από το σπίτι της Νίκης γεμάτος περιέργεια και άγχος για αυτά που του είχε πει η ίδια προηγουμένως. Η Νίκη βρήκε μια δικαιολογία και έφυγε από το σπίτι χωρίς να πει στην Κατερίνα που ακριβώς πάει. Ωστόσο η Κατερίνα είχε διαισθανθεί κάτι.
Στο δρόμο για τη δουλειά της μάνας της, η Νίκη εξήγησε όσο πιο περιεκτικά μπορούσε την όλη κατάσταση στον Φίλλιπο, ο οποίος την κοιτούσε εμφανώς απορημένος. Μόλις έφθασαν στο μαγαζί, κοντοστάθηκαν απέξω φοβούμενοι για το τι θα συναντούσαν μέσα. Έπειτα από λίγα λεπτά σκέψης τελικά μπήκαν. Σε ένα τραπέζι παραδίπλα από τη μπάρα ξεχώριζε μια στιβαρή γυναικεία μορφή στο ημίφως να καπνίζει. Ήταν η Ρόζα, η οποία φορούσε ένα κολλητό τζιν κι ένα μπλουζάκι ενώ ένα ζευγάρι μαύρες καυτές γόβες συμπλήρωναν την αισθησιακή εμφάνιση της. Τα παιδιά την πλησίασαν…
-«Βρε καλώς τα παιδιά τα δικά μας» είπε η Ρόζα καθισμένη σταυροπόδι κουνώντας παιχνιδιάρικα το πόδι της, μπαζοβγάζοντας τη μία γόβα.
-«Κα.. καλημέρα σας κυρία Ρόζα» απάντησε η Νίκη κομπιάζοντας
-«Το παιδί είναι ο Φίλλιπος που λέγαμε;» ρωτά η Ρόζα με πονηρό ύφος κάνοντας τον ίδιο να ξεροκαταπιεί ενώ της απαντούσε «μα..μα..μάλιστα εγώ είμαι..» ενώ αυτή σηκωνόταν λέγοντας «ακολουθήστε με παιδιά».
Η Ρόζα ξεκλείδωσε την πόρτα του καμαρινιού και μπήκε μέσα μαζί με τα δύο –σχεδόν- τρομαγμένα παιδιά αναφωνίζοντας «μη ντρέπεστε, μπείτε», ενώ καθόταν στον καναπέ απλώνοντας τα πόδια της στο τραπεζάκι. «Πλησιάστε, γονατίστε» συνέχισε.
Η Νίκη γονάτισε σχεδόν αμέσως, ενώ παρακινούσε και τον σοκαρισμένο Φίλλιπο να κάνει το ίδιο.
-«Καθαρίστε μου τις γόβες» είπε η Ρόζα με επιτακτική φωνή
-«Ok αλλά που θα βρούμε χαρτί βρεγμένο με νερό για να τις καθαρίσουμε;» ρωτά ο Φίλλιπος με ένα βλέμμα απορίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.
Η Ρόζα ξέσπασε σε γέλια λέγοντας «δείξτου μικρή πως καθαρίζουν» .
Η Νίκη έβγαλε τη γλώσσα της έξω κι άρχισε να γλύφει τις γόβες πάνω-κάτω ενώ σκουντούσε και τον Φίλλιπο να κάνει το ίδιο. Δειλά-δειλά ξεκίνησε να το κάνει κι αυτός. Δεν πέρασαν 3 λεπτά ώσπου η Ρόζα τους διακόπτει: «βγάλτε τες τώρα και κάντε το ίδιο και στα πατουσάκια μου». Οι δύο νέοι συνέχισαν το ίδιο έργο πότε μουγκρίζοντας και πότε δυσανασχετώντας. Το σκηνικό αυτό κράτησε λίγο-πολύ μισή ώρα. Ξαφνικά η Ρόζα τους λέει: «για βγάλτε τα ρουχαλάκια σας να δούμε». Τα δύο παιδιά κοιτάχτηκαν, είχαν μείνει αποσβολωμένα…
-«Τι κοιτιέστε; Κάντε αυτό που είπα βλαμμένα» είπε η Ρόζα με νευριασμένη φωνή ενώ χτυπούσε και τους δύο στα μάγουλα τους με τις πατούσες της. Σχεδόν αμέσως ακολούθησαν την εντολή της…
-«Όλα;» ρωτάει φοβισμένη η Νίκη;
-«Όλα» της απαντάει η Ρόζα καθώς σηκώνεται από τον καναπέ. Πήγε στην ντουλάπα της, πήρε δύο καλσόν της και πλησίασε προς το μέρος τους: «τώρα που τα βγάλατε όλα, βάλτε τα χεράκια πίσω απ’ την πλάτη..».
Η Ρόζα έδεσε τα δύο γυμνά παιδιά πισθάγκωνα και ξαναέκατσε αναπαυτικά στον καναπέ. «Φιλλιπάκο έλα εδώ δίπλα μου» είπε με πονηρή φωνή. Ο Φίλλιπος σηκώθηκε κι έκατσε στον καναπέ αδιαμαρτύρητα αλλά με εμφανή αμηχανία στο βλέμμα του κι ενώ το ..εργαλείο του είχε ήδη αρχίσει να σκληραίνει. Η Ρόζα πήρε μία από τις φορεμένες κάλτσες της που ήταν πεταμένες κάτω από το τραπεζάκι από χθες και την έχωσε στο στόμα του Φίλλιπου, ο οποίος αδυνατούσε να αντιδράσει όντας δεμένος. Στο μεταξύ σηκώθηκε και με την άλλη κάλτσα της φίμωσε και τη Νίκη η οποία προσπαθούσε να το αποφύγει κουνώντας το κεφάλι της.
Έπειτα πλησίασε τον Φίλλιπο, έκατσε δίπλα του κι άρχισε να χαϊδεύει με τις πατούσες της τον πούτσο του.
Η Νίκη μούγκρισε νευριασμένα προκαλώντας την οργή της Ρόζας, η οποία σηκώθηκε, την έπιασε από το μαλλί και την μετέφερε δίπλα τους λέγοντας: «εδώ κοντά, για να βλέπεις πως κάνω κάτι αντράκια σαν τον δικό σου να τελειώνουν στα ατελείωτα πόδια μου».
Έτσι, συνέχισε με τα πόδια της να χαϊδεύει με δύναμη τον πούτσο του Φίλλιπου, ο οποίος είχε κλείσει τα μάτια, δείχνοντας σχεδόν να το απολαμβάνει. Η Νίκη έστρεψε το βλέμμα της αλλού με την Ρόζα να της δίνει ένα δυνατό χτύπημα στο μάγουλο με τη μία της πατούσα, ενώ με την άλλη έτριβε μανιωδώς το μόριο του αγοριού. Η Νίκη είχε χαμηλώσει το κεφάλι της για να μη βλέπει κάνοντας τη Ρόζα να γελάσει ενώ της χάϊδευε το σαγόνι με την πατούσα της λέγοντας «πάρε λίγη πουτσίλα από τα πόδια μου στο προσωπάκι σου».
Γρήγορα ο Φίλλιπος δεν άντεξε κι έχυσε πάνω στις πατούσες της Ρόζας η οποία του απευθύνθηκε νευριασμένα: «δε θυμάμαι να με ειδοποίησες πως τελειώνεις μικρέ..τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς, η δικιά σου θα την πληρώσει» είπε κι έβγαλε την κάλτσα από το στόμα της Νίκης. Ώσπου να πάρει μια ανάσα η μικρή, ξαφνικά ένιωσε τις γεμάτες σπέρμα πατούσες της Ρόζας στο στόμα της. Μούγκριζε, κοκκίνισε, γούρλωσε τα μάτια. Μάταια όμως. «Εμπρός λοιπόν, καθάρισε τα χυσάκια του γκόμενου σου από τις πατουσάρες μου» της είπε η Ρόζα γελώντας. Η Νίκη δειλά έβγαλε τη γλώσσα της και σχεδόν κλαίγοντας ξεκίνησε να γλύψει τα χύσια, όμως η Ρόζα τράβηξε γρήγορα τις πατούσες της από το στόμα της μικρής.
«Εντάξει-εντάξει φτάνει» ακούγεται μια φωνή από το βάθος του καμαρινιού. Ήταν η Κατερίνα. «Μα..μα..μαμά εσύ εδώ; Ήξερες;» λέει απορημένη η κόρη της. «Ναι αγάπη μου, νομίζω πήρες το μάθημά σου ε; Ίσως να έγινε λίγο απότομα και παράξενα αλλά σου χρειαζόταν». «Συγγνώμη μαμά» λέει η Νίκη ενώ πέφτει στην αγκαλιά της μάνας της.
«Έτσι είναι» λέει η Ρόζα καθώς έλυνε τα δύο δεμένα παιδιά. «Τους ανθρώπους που δίνουν τα πάντα για να μας ζήσουν καλά και σωστά τους σεβόμαστε, σόρυ μικρή για το τελευταίο, αλλά το ήθελες».
«Ε δεν ήταν και τόσο χάλια..» λέει ο Φίλλιπος ενώ ντυνόταν. «Όχι που δε θα σ’άρεσε» του απαντά η Ρόζα καθώς ανάβει ένα τσιγάρο. Και συνεχίζει: «λοιπόν Κατερίνα, μίλησα στο αφεντικό για εσένα και κανονίστηκε να παίρνεις τα διπλά από αυτά που παίρνεις τώρα και να έχεις και μία βοηθό. Την οντισιόν βέβαια για τη βοηθό θα την κάνω εγώ, όποια περιποιηθεί καλύτερα τα ποδαράκια μου θα προσληφθεί» λέει η Ρόζα βγάζοντας ένα πνιχτό γελάκι.
Η Κατερίνα βοήθησε την κόρη της να ντυθεί, την πήρε και φύγανε μαζί με τον Φίλλιπο. Πριν κλείσει την πόρτα η Κατερίνα, είπε στα παιδιά να περιμένουν λίγο έξω. Μπήκε μέσα, πλησίασε τη Ρόζα, έσκυψε και φίλησε τις πατούσες της…
~ΤΕΛΟΣ~
