Καινούργια παπούτσια
Όλα ξεκινούν
Λίγο πριν την γιορτή της μητέρας, εκεί που χάζευα στο internet για να βρω ένα καλό δώρο, έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση για έναν διαγωνισμό. Αφορούσε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες που μόλις τις έδειξα στην μητέρα μου ξετρελάθηκε. Για να μην τα πολυλογώ, δηλώσαμε συμμετοχή και πήγαμε στο συγκεκριμένο κατάστημα την ημέρα του διαγωνισμού. Η πωλήτρια που βρισκόταν εκεί, μας εξήγησε τους κανονισμούς και την διαδικασία. Όλες οι γυναίκες που θα συμμετείχαν θα φορούσαν τα παπούτσια του διαγωνισμού και θα έπρεπε να περάσουν από κάτι δοκιμασίες με την βοήθεια των γιών τους που τις συνόδευαν.
Η πρώτη δοκιμασία ήταν σχετικά απλή. Οι γυναίκες έπρεπε να διανύσουν μια απόσταση ισορροπώντας με τα τακούνια πάνω σε μια λεπτή μεταλλική λωρίδα με την βοήθεια του συνοδού που τις κρατούσε από το χέρι. Ο καλύτερος χρόνος κέρδιζε.
Περνώντας στην δεύτερη δοκιμασία, κάθε συνοδός έπρεπε να ρίχνει πλαστικούς βόλους προς τα πόδια της μητέρας του κι εκείνη να τους πατάει ώστε να σπάσουν. Εκείνη που θα έσπαγε τους περισσότερους περνούσε στην επόμενη φάση.
Μέχρι εδώ τα πήγαμε πολύ καλά και μπορώ να ομολογήσω ότι είχε πολύ πλάκα. Βρισκόμασταν σχεδόν στην τελική φάση με άλλα τέσσερα ζευγάρια. Στην επόμενη δοκιμασία έπρεπε οι συνοδοί να βάζουμε τα νύχια των ποδιών των γυναικών με ένα μαύρο μανό που διαφήμιζε ένας από τους χορηγούς του διαγωνισμού. Στην αρχή ένιωσα λίγο άβολα, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά όταν γονατίσαμε μπροστά στις μητέρες μας για να τους βάψουμε τα νύχια. Παρόλα αυτά, το ξεπέρασα και αφού αφαίρεσα τις γόβες της μητέρας μου, άρχισα να βάφω τα νύχια της όσο καλύτερα μπορούσα καθώς θα μας βαθμολογούσαν. Κρατούσα την πατούσα της με το αριστερό μου χέρι και με το άλλο το πινελάκι, προσπαθώντας να κάνω μικρές και προσεκτικές κινήσεις. Τα πόδια της ήταν απαλά, αλλά ζεστά και λίγο ιδρωμένα από τις προηγούμενες δοκιμασίες. Βλέπετε πάντα είχα ένα θεματάκι με τα γυναικεία πόδια. Ήταν η αδυναμία μου. Ήμουν τόσο κοντά στα πόδια της που ήθελα τόσο πολύ να τα φιλήσω, αλλά προσπάθησα να το παίξω ψύχραιμος μπροστά στους κριτές που ήταν όλες γυναίκες. Αφού τελείωσε και αυτό το βήμα, μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε μασάζ στις πατούσες των άλλων γυναικών στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας. Στην αρχή ήμασταν όλοι διστακτικοί αλλά μας εξήγησαν ότι πρέπει να το κάνουμε για δέκα λεπτά αλλιώς θα αποκλειόμασταν.
- «Έλα τώρα βρε γλυκέ μου, μην ντρέπεσαι. Απλά θα κάνεις ποδομασάζ σε εκείνη την κυρία για λίγο για να περάσουμε στην επόμενη φάση. Δεν θες να βοηθήσεις την μαμά να πάρει αυτές τις γόβες;»
Χωρίς να απαντήσω, πήγα στην άλλη κυρία και άρχισα να τρίβω τα πόδια της. Ένιωθα πως βρισκόμουν στον παράδεισο και την κόλαση μαζί. Άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια και να ερεθίζεται το πέος μου. Παρατήρησα ένα περίεργο ύφος στις κοπέλες της κριτικής επιτροπής και ένα κρυφό ύπουλο χαμόγελο. Μήπως το κατάλαβαν; Άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας. Τα δέκα πιο αργά λεπτά της ζωής μου πέρασαν επιτέλους και τελικά βρεθήκαμε τρία ζευγάρια στην επόμενη φάση.
Συνεχίζεται...
