μετρό γραμμή 2 κόκκινη

[alex 14]

Καλημέρα σας αδέρφια.
Η ιστορία που θα διαβάσεται είναι πραγματική και συνέβει πριν μια εβδομάδα στο μετρό.
Περίμενα το τραίνο στάση Περιστέρι και όπως ερχότανε στο σταθμό πριν ανοίξουν οι πόρτες διέκρινα 2 πανέμορφα πόδια σε τετράδα θέσεων. Όπα λέω εδώ είμαστε...Ανοίγουν οι πόρτες και μπήκα και έκατσα απέναντι της.
Μουνάρα γυναίκα ετών 45 περίπου  κοντή μαύρη φούστα διχτυωτό μαύρο καλσόν με μαύρες παχιές ραφές και από κάτω μαύρες  καστόρι γόβες με λουράκι.(διπλά ήταν ο άντρας της απορροφημένος στο κινητο του)
Όλη την ώρα καθότανε σταυροπόδι και θέλοντας και μη το αιορούμενο πόδι της ακούμπησε το δικο μου.
Έκανα φυσικά ότι δεν με ενοχλούσε  και δεν έδινα σημασία. Μου  άρεσε πάρα πολύ το όλο σκηνικό και πλησίασα στο πόδι μου πιο κοντά στο παπούτσι της για να είναι πιο έντονη η τριβή.
Με κάρφωσε κατευθείαν στα μάτια και  συνέχισε πιο δυνατά σαν να ήξερε αυτό που ζητούσα, την ώρα εκείνη είχα κολλήσει τα μάτια μου στις γόβες της.
Με χάιδευε εσωτερικά σε όλο το μήκος της γάμπα μου και μου είχε γίνει πέτρα πράγμα που το είχε καταλάβει και η ίδια .
Άκουσα επόμενη στάση Σύνταγμα και ξενέρωσα.
Σηκώθηκα... και αυτή άμεσα ξεστάυρωσε τα ποδιά της.
Έφτασα στην πόρτα και πριν ανοίξει γύρισα και την ξανακοίταξα για τελευταία φορά και μου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο.
Έφυγα και δεν την ξαναείδα.....

[telis]

Τι λες τώρα ρε μάγκα !!! Ωραίο σκηνικό έζησες ,μακάρι με κάποιο τρόπο να μπορούσες να την ξαναβρείς ! Τέτοια μιλφακια που ξέρουν και καταλαβαίνουν το παραμικρό είναι τα καλύτερα!

[feetfucker]

Ωραίες φάσεις!

[ofootmaniaco]

Τι λες τώρα ρε μάγκα !!! Ωραίο σκηνικό έζησες ,μακάρι με κάποιο τρόπο να μπορούσες να την ξαναβρείς ! Τέτοια μιλφακια που ξέρουν και καταλαβαίνουν το παραμικρό είναι τα καλύτερα!

καλα τι μαλακας εισαι,,τι κατεβηκεσ ρε,,,,κατσε εκειιιιιιιι

[guy123guy123]

καλα τι μαλακας εισαι,,τι κατεβηκεσ ρε,,,,κατσε εκειιιιιιιι

+1 ρεεεεεεεε

[alex 14]

καλα τι μαλακας εισαι,,τι κατεβηκεσ ρε,,,,κατσε εκειιιιιιιι

θα πηγαινες εσυ στη δουλεια για μενα? και αμα συνεχιζα τι θα γινοταν αμα κατεβαινε αυτη Ακροπολη μετα. Η καυλα ηταν η στιγμη πιο περα δεν πηγαινε το ξεραμε και οι δυο μας.

[vasilis_f]

Πολυ καλη φαση!!
Παντως το μετρο προσφερει ομορφες στιγμες.
Ιδιαιτερα κυριακη πρωι που κυκλοφορουν πολλες ξυπολυτες κουρασμενες απο τα τακουνια το προηγουμενο βραδυ....

[BUKOVO]

Φιλτατε, δεν γνωριζω την ηλικια σου, ομως χρειαζεσαι coaching για το πως να μην χανονται τετοιου ειδους ευκαιριες.
Καποια στιγμη (οταν βρω χρονο) θα σου στειλω tips για το πως θα ερχοσασταν σε επικοινωνια.
Για ολα υπαρχει 1η φορα..(δεν αποκλειονται και οι 2ες φορες..) 

Υ.Γ. ηρθε το ραντεβου μου..

[Giorgaros]

@Bukovo
Κάτι ενδιαφέρον θέλεις να πεις, με ενδιαφέρει και μένα και δεν κάνω πλάκα. Θα το εκτιμούσα είτε πριβέ είτε δημοσίως.

Από κει και πέρα, παρόμοια εμπειρία είχα (κάποτε) κι εγώ. Δυόμισυ δεκαετίες πριν επέστρεφα σπίτι από το φροντιστήριο, καθημερινή μεσημέρι. Τα λεωφορεία τότε, ως συνήθως, γεμάτα. Αλλά όταν λέμε γεμάτα εννοούμε γεμάτα. Και μιλάμε για τα παλιά λεωφορεία, αυτά με τις ξυλινες θέσεις. Καθόμουν όπως έμπαινες από μπροστά, αριστερά, στη μεσαία από τις τρεις συνεχόμενες ξύλινες θέσεις. Οι όρθιοι ίσα-ίσα που δε μας πατούσαν για να χωρέσουν να σταθούν.

Μια κυρία, μάλλον 30άρα, δεν είχε χώρο να σταθεί και αναγκαστικά είχε το πόδι μου ανάμεσα στα δικά της. Τα έσφιξε τέσσερις-πέντε-δέκα φορές ... μου έγινε κάγκελο. Κάποτε ήρθε η ώρα να κατέβω. Σηκώνομαι, με κοιτάει με τρόπο που ακόμα και τότε μου φαινόταν ότι καταλάβαινε απολύτως τι συνέβαινε. Κατεβαίνω και τη βλέπω να κατεβαίνει κι εκείνη.

- Να σας ρωτήσω κάτι ; ... μου λέει
- Παρακαλώ ...
- Μήπως ξέρετε πού είναι το *** ; (μιλάμε για ένα κεντρικό σημείο αναφοράς, που και άσχετος θα το ήξερες)
Αν και άβγαλτος, καταλαβαίνω, την κοιτάω με τρόπο περίεργο και καλά "είναι δυνατόν να μην το ξέρετε" ... και της λέω πώς θα πάει !!!  Βασικά της δείχνω ότι είναι στον ίδιο δρόμο, ίσως 100-200 μετρα παρακάτω.
Χαμογελάει, με κοιτάει λίγο παραπάνω, "ευχαριστώ πολύ" ... και φεύγει.

Μένω μαλάκας. Δεν είχα πάει ακόμα με γυναίκα αλλά ήξερα ότι ήταν Η ευκαιρία. Την αφήνω να απομακρυνθεί λίγο και ακολουθώ. Είδα πού μπήκε (100μ από τη στάση και άλλα 100μ από το σημείο που δήθεν έψαχνε) αλλά ήταν πολυκατοικία και δεν ήξερα πια πού να χτυπήσω ... 

Ξέρω ... και έχετε δίκιο, παρ'ότι ήμουν άβγαλτος. Μέσα στο λεωφορείο όμως η καύλα ήταν απερίγραπτη.

Για την ιστορία, παρ'ότι μέναμε στην ίδια περιοχή ποτέ δεν την ξαναείδα ούτε κατά τύχη.

[nikos]

@Bukovo
Κάτι ενδιαφέρον θέλεις να πεις, με ενδιαφέρει και μένα και δεν κάνω πλάκα. Θα το εκτιμούσα είτε πριβέ είτε δημοσίως.

Από κει και πέρα, παρόμοια εμπειρία είχα (κάποτε) κι εγώ. Δυόμισυ δεκαετίες πριν επέστρεφα σπίτι από το φροντιστήριο, καθημερινή μεσημέρι. Τα λεωφορεία τότε, ως συνήθως, γεμάτα. Αλλά όταν λέμε γεμάτα εννοούμε γεμάτα. Και μιλάμε για τα παλιά λεωφορεία, αυτά με τις ξυλινες θέσεις. Καθόμουν όπως έμπαινες από μπροστά, αριστερά, στη μεσαία από τις τρεις συνεχόμενες ξύλινες θέσεις. Οι όρθιοι ίσα-ίσα που δε μας πατούσαν για να χωρέσουν να σταθούν.

Μια κυρία, μάλλον 30άρα, δεν είχε χώρο να σταθεί και αναγκαστικά είχε το πόδι μου ανάμεσα στα δικά της. Τα έσφιξε τέσσερις-πέντε-δέκα φορές ... μου έγινε κάγκελο. Κάποτε ήρθε η ώρα να κατέβω. Σηκώνομαι, με κοιτάει με τρόπο που ακόμα και τότε μου φαινόταν ότι καταλάβαινε απολύτως τι συνέβαινε. Κατεβαίνω και τη βλέπω να κατεβαίνει κι εκείνη.

- Να σας ρωτήσω κάτι ; ... μου λέει
- Παρακαλώ ...
- Μήπως ξέρετε πού είναι το *** ; (μιλάμε για ένα κεντρικό σημείο αναφοράς, που και άσχετος θα το ήξερες)
Αν και άβγαλτος, καταλαβαίνω, την κοιτάω με τρόπο περίεργο και καλά "είναι δυνατόν να μην το ξέρετε" ... και της λέω πώς θα πάει !!!  Βασικά της δείχνω ότι είναι στον ίδιο δρόμο, ίσως 100-200 μετρα παρακάτω.
Χαμογελάει, με κοιτάει λίγο παραπάνω, "ευχαριστώ πολύ" ... και φεύγει.

Μένω μαλάκας. Δεν είχα πάει ακόμα με γυναίκα αλλά ήξερα ότι ήταν Η ευκαιρία. Την αφήνω να απομακρυνθεί λίγο και ακολουθώ. Είδα πού μπήκε (100μ από τη στάση και άλλα 100μ από το σημείο που δήθεν έψαχνε) αλλά ήταν πολυκατοικία και δεν ήξερα πια πού να χτυπήσω ... 

Ξέρω ... και έχετε δίκιο, παρ'ότι ήμουν άβγαλτος. Μέσα στο λεωφορείο όμως η καύλα ήταν απερίγραπτη.

Για την ιστορία, παρ'ότι μέναμε στην ίδια περιοχή ποτέ δεν την ξαναείδα ούτε κατά τύχη.

φιλε εγω δε θα σε κατηγορησω. ναι εχασες μια ευκαιρια αλλα τα λαθη ειναι για να μαθαινεις.

[guy123guy123]

Πάσο, άμα έπρεπε να ήσουν στην δουλειά και βιαζόσουν δυστυχώς μόνο αν το πήγαινες πολύ γρήγορα και μπορεί να είχε αντίθετα αποτελέσματα το γρήγορο

[BUKOVO]

Για ευνοητους λογους, δεν θα δωσω δημοσια οδηγιες,
θα δωσω, οχι ακριβως tips, αλλα μεθοδο που εχω δοκιμασει (πετυχημενα),
εφ' οσον ημουν 100% σιγουρος οτι υπηρχε ανταποκριση και απο την αλλη πλευρα.
Δωστε μου μια μερα καιρο κι επειτα θα μπορω να σας το στειλω copy-paste
σε οσους μου το εχετε ζητησει.

[Giorgaros]

@ Bukovo
Αναμένω ... με αναμμένο !!! 

@nikos
 

[nikos]

Για ευνοητους λογους, δεν θα δωσω δημοσια οδηγιες,
θα δωσω, οχι ακριβως tips, αλλα μεθοδο που εχω δοκιμασει (πετυχημενα),
εφ' οσον ημουν 100% σιγουρος οτι υπηρχε ανταποκριση και απο την αλλη πλευρα.
Δωστε μου μια μερα καιρο κι επειτα θα μπορω να σας το στειλω copy-paste
σε οσους μου το εχετε ζητησει.

Στειλε και σε εμενα

[Gaudino]

Καλημέρα σας αδέρφια.
Η ιστορία που θα διαβάσεται είναι πραγματική και συνέβει πριν μια εβδομάδα στο μετρό.
Περίμενα το τραίνο στάση Περιστέρι και όπως ερχότανε στο σταθμό πριν ανοίξουν οι πόρτες διέκρινα 2 πανέμορφα πόδια σε τετράδα θέσεων. Όπα λέω εδώ είμαστε...Ανοίγουν οι πόρτες και μπήκα και έκατσα απέναντι της.
Μουνάρα γυναίκα ετών 45 περίπου  κοντή μαύρη φούστα διχτυωτό μαύρο καλσόν με μαύρες παχιές ραφές και από κάτω μαύρες  καστόρι γόβες με λουράκι.(διπλά ήταν ο άντρας της απορροφημένος στο κινητο του)
Όλη την ώρα καθότανε σταυροπόδι και θέλοντας και μη το αιορούμενο πόδι της ακούμπησε το δικο μου.
Έκανα φυσικά ότι δεν με ενοχλούσε  και δεν έδινα σημασία. Μου  άρεσε πάρα πολύ το όλο σκηνικό και πλησίασα στο πόδι μου πιο κοντά στο παπούτσι της για να είναι πιο έντονη η τριβή.
Με κάρφωσε κατευθείαν στα μάτια και  συνέχισε πιο δυνατά σαν να ήξερε αυτό που ζητούσα, την ώρα εκείνη είχα κολλήσει τα μάτια μου στις γόβες της.
Με χάιδευε εσωτερικά σε όλο το μήκος της γάμπα μου και μου είχε γίνει πέτρα πράγμα που το είχε καταλάβει και η ίδια .
Άκουσα επόμενη στάση Σύνταγμα και ξενέρωσα.
Σηκώθηκα... και αυτή άμεσα ξεστάυρωσε τα ποδιά της.
Έφτασα στην πόρτα και πριν ανοίξει γύρισα και την ξανακοίταξα για τελευταία φορά και μου έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο.
Έφυγα και δεν την ξαναείδα.....

Πόσο τα γουστάρω αυτά! Φοβερό σκηνικό. Αισθάνεσαι ένα άγγιγμα που σε ξεσηκώνει και σε κάνει να χαμογελάς.