Το σκυλάκι της Νάνσυ
ΠρόλογοςΟ γνώριμος ήχος του ξυπνητηριού ακούστηκε και μηχανικά σηκώθηκα και ακολούθησα την ίδια διαδικασία όπως κάθε πρωί για να ετοιμαστώ για την δουλειά. Αυτό που με έκανε όμως διαφορετικό ήταν ένα βαθύ μυστικό. Κάθε πρωί πριν φύγω από το σπίτι, πέρα από τα ρούχα, φορούσα και την συσκευή αγνότητας που είχα αγοράσει τους τελευταίους μήνες. Δεν θα κρύψω ότι είμαι μεγάλος λάτρης των γυναικών αλλά κυρίως φοβερά ντροπαλός και υποτακτικός απέναντί τους. Οι γυναίκες είναι επίγειες θεές, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Και αυτό ήταν και το αδύναμο σημείο μου. Πάντα το βλέμμα μου έπεφτε χαμηλά όταν αντίκρυζα κάποια γυναίκα χωρίς ποτέ να τολμήσω να την κοιτάξω στα μάτια. Έμενα μόνο να θαυμάζω τα όμορφα πόδια τους, τα δάχτυλα και τα νύχια τους, ακόμα και τα παπούτσια τους. Η συνέπεια όλων αυτών ήταν μια διαρκής στύση, που πέρα από ενοχλητική ήταν και ντροπιαστική. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να χρησιμοποιήσω μια συσκευή αγνότητας, ώστε να προστατεύσω τον εαυτό μου αλλά και για να μην προσβάλλω κάποια θεά με τις τυχαίες μου στύσεις.
Απωθημένο
Κάποια πράγματα χαράζονται βαθιά στο μυαλό ενός αγοριού από μικρή ηλικία, όπως αντιλήψεις, συναισθήματα, φετίχ και έρωτες. Έτσι και το δικό μου μυαλό είχε κυριευτεί με την μορφή της κολλητής του αδερφού μου, της Νάνσυ. Μια μελαχρινή θεά, αρκετά πιο κοντή από εμένα, με πλούσιο στήθος, θεσπέσιο κώλο, και φυσικά πόδια που σε έκαναν να λιώμα μόνο στην όψη τους. Η Νάνσυ από μικρή ήξερε ότι ήταν αυτό που συνήθως την αποκαλούσαν όλα τα αγόρια πίσω από την πλάτη της. «Καυλάκι». Και προφανώς εκμεταλλευόταν αυτήν την ιδιότητα στο έπακρο, κάνοντας πολλούς να τρέχουν από πίσω της, και διατηρώντας παραπάνω από μια σχέσεις ταυτόχρονα, αντικαθιστώντας τες σε τακτά χρονικά διαστήματα. Παραδόξως με τον αδερφό μου ήταν διαφορετικά. Είχαν χτίσει μια φιλία πολύ βαθιά, χωρίς τίποτα πονηρό να έχει συμβεί ποτέ. Ήταν κάτι σαν την μικρή του αδερφή. Παρ’ όλα αυτά εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να την προσεγγίσω, λόγω ντροπής, φόβου, πείτε το όπως θέλετε. Ακόμα και οι λίγες σχέσεις που είχα κατά καιρούς, καμία δεν μπόρεσε να σβήσει την Νάνσυ από το μυαλό μου. Έτσι λοιπόν είχα βυθιστεί στην καθημερινή μου ρουτίνα που ξεκινούσε με το κλείδωμά μου στην συσκευή αγνότητας και στην συνέχεια χαζεύοντας το αρκετά δραστήριο προφίλ της στο ίνσταγκραμ καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Η θεά Νάνσυ δεν δίσταζε να προκαλεί αρκετές φορές μέσα στη μέρα τους άνδρες ακολούθους της, και εμένα μαζί, μόνο που εγώ ήμουν κλειδωμένος για χάρη της.
Αποκάλυψη
Η καθημερινή ρουτίνα έφτανε στο τέλος της το βράδυ με εμένα να χαζεύω στην τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Συνήθιζα να ξεκλειδώνομαι αφού έκλεινα την τηλεόραση για ύπνο καθώς η συσκευή αγνότητας ήταν αρκετά άβολη μετά από όλη την ημέρα. Το κλειδάκι της συσκευής ήταν πάντα κρυμμένο σε ένα ροζ καλτσάκι, κάτω από τον καναπέ, που δεν χρειάζεται να σας πω σε ποια ανήκε. Ομολογώ ότι ήταν μια στιγμή απερισκεψίας όταν το έκλεψα από το σπίτι της μια φορά που έτυχε να βρεθώ εκεί με τον αδερφό μου.
Ένα βράδυ όπως όλα τα άλλα, εκεί που ήμουν χαλαρός στον καναπέ μου και χάζευα στην τηλεόραση, έμελλε να γίνει κάτι μαγικό. Από την πόρτα μπήκε ο αδερφός μου μαζί με την Νάνσυ και συζητούσαν για το που θα πάνε για ποτό. Όσο ο αδερφός μου ήταν στο δωμάτιο για να αλλάξει, εκείνη κάθισε στον διπλανό καναπέ για να τον περιμένει. Εγώ παγωμένος στην θέση μου συνέχισα να παρακολουθώ την ταινία μου προσπαθώντας να το παίξω άνετος, παρόλο που ένιωθα την συσκευή αγνότητάς μου να σφίγγει αφόρητα γύρω από το πρησμένο μου πέος. Είπαμε τα τυπικά και ύστερα επικράτησε σιωπή. Η Νάνσυ έπαιζε με το κινητό της, ή μάλλον με κάποιον από τους πολλούς γκόμενους, ενώ εγώ κοιτούσα πότε την τηλεόραση και πότε τα πόδια της. Ήταν καθισμένη σταυροπόδι και κουνούσε σαγηνευτικά το πάνω πόδι προς το μέρος μου. Αναρωτιόμουν αν το ήξερε ή αν όλο αυτό ήταν απλώς τυχαίο. Ύστερα από λίγα λεπτά κάνει την κίνηση και στρίβει τσιγάρο, το ανάβει και μου λέει χωρίς καν να με κοιτάξει.
- «Μπορείς να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό;»
- «Ναι, φυσικά.» απαντώ με τρεμάμενη φωνή.
Γυρίζοντας προς το μέρος της, εκείνη άπλωσε το χέρι της με το οποίο κρατούσε ακόμη τον αναπτήρα και πήρε το ποτήρι. Ταυτόχρονα, ο αναπτήρας έπεσε από το χέρι της και κύλισε κάτω από τον καναπέ. Τρομοκρατημένος με αυτό που είδα, έσπευσα να σκύψω να βρω τον αναπτήρα αλλά η Νάνσυ με πρόλαβε. Έβαλε το χέρι της κάτω από τον καναπέ και ψηλαφιστά ανακάλυψε αυτό που φοβόμουν. Όταν έβγαλε το χέρι της, κρατούσε το ροζ καλτσάκι ενώ κατάλαβε και το περιεχόμενό του.
- «Δεν νομίζεις ότι έπρεπε να γνωρίζω για κάτι τέτοιο;»
Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Σαν σωτηρία ακούστηκαν τα βήματα του αδερφού μου να πλησιάζουν. Εκείνη σηκώθηκε, έκρυψε το καλτσάκι στην τσέπη της, με φίλησε στο μάγουλο και με χαιρέτησε. Οι δυο τους έφυγαν και εγώ έμεινα να αναλογίζομαι τις ακριβώς συνέβη.
