ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...

[ΜΑΡΚΟΣ]

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς του 2015.
Είχα κατέβει στο Ηράκλειο αυθημερόν για μια σοβαρή δουλειά που δεν έπαιρνε αναβολή και θα επέστρεφα αργά το βράδυ στην Αθήνα.
Ο καιρός το πρωί ήταν καλός και η πτήση συνηθισμένη αλλά από το μεσημέρι και μετά τα δεδομένα άλλαξαν απότομα.
Όταν τελείωσα τις συναντήσεις μου είχε ήδη νυχτώσει και γύρω στις 9 το βράδυ έφτασα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου.
Ο αέρας δεν σε άφηνε να σταθείς ούτε για τσιγάρο και το κρύο έκοβε την ανάσα.

Μόλις έκανα check in ξαμολήθηκα στους χώρους του αεροδρομίου σηκώνοντας τις κεραίες μου.
Όλοι ξέρουμε ότι τα αεροδρόμια είναι ο παράδεισος του shoeplay.
Υπάλληλοι αεροδρομίου, πωλήτριες σε μαγαζιά, ακόμα και σεκιουριτούδες δε χάνουν ευκαιρία να αερίσουν τα κουρασμένα ποδαράκια τους βγάζοντας και βάζοντας τις γόβες τους .
Όμως εκείνο το βράδυ, λόγω ημέρας υποθέτω, ήταν η απόλυτη νέκρα.
Έσυρα λοιπόν το κουφάρι μου ως την έρημη πύλη και άραξα βαριεστημένος σε ένα παγκάκι περιμένοντας την επιβίβαση.


Λίγο πριν την επιβίβαση εμφανίστηκε το πλήρωμα στην έξοδο της πύλης.
Κυβερνήτης, συγκυβερνήτης και μία βετεράνος αεροσυνοδός στα όρια της συνταξιοδότησης.
Όσο τους κοίταζα αφηρημένος σκεφτόμουν ότι η πιο μίζερη παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν γεγονός και την ζούσα σε όλο το μεγαλείο της.

Κι όμως ήμουν τόσο λάθος…

Από το λήθαργο με έβγαλε ένας ρυθμικός χτύπος από τακούνια που πλησίαζαν γρήγορα πίσω από την πλάτη μου.
Γύρισα και είδα μια πανέμορφη καστανή κοπέλα με στολή αεροσυνοδού να πλησιάζει στην πύλη.
Γύρω στα 28, ψηλή, με αγγελικό πρόσωπο και υπέροχα μακριά πόδια.
Περνώντας από μπροστά μου σκόρπισε ένα υπέροχο θηλυκό άρωμα που με μια βαθιά εισπνοή το φυλάκισα για ώρα μέσα στο στήθος μου.
 
Μίλησε λίγο με το υπόλοιπο πλήρωμα και πέρασαν όλοι μαζί την έξοδο της πύλης.
Εγώ πια είχα σηκωθεί ξαναμμένος και έκοβα βόλτες πάνω κάτω ανυπομονώντας για την ώρα της επιβίβασης.
Μετά από λίγο ήρθε η πρώτη ανακοίνωση.

«Αγαπητοί επιβάτες της πτήσης Α300 της Aegean με προορισμό το Ελ.Βενιζέλος, σας ενημερώνουμε ότι η ώρα αναχώρησης άλλαξε λόγω κακοκαιρίας. Νέα ώρα αναχώρησης 23:30. Ζητούμε συγγνώμη για την καθυστέρηση» 

Συνεχίζεται..

[pitsirikas21]

Πάμε ολοταχώς στο επόμενο…! 

[Jim]

Γράφεις εξαιρετικά φίλε! Μας κρατάς και σε αγωνία και τρελαινομαστε τώρα με τη καραντίνα

[klv]

ΛΑΤΡΕΙΑ   οι  Ποδαρες   των   Αεροσυνοδων     ΕΡΩΤΑΣΣΣΣ   συνεχισεεεε  !!!!.......

[Kostas]

Αυτη η αρχή αφήνει υπονοούμενα οτι θα είναι καλή και καυλωτική ιστορία

[ΜΑΡΚΟΣ]

Κάποιοι συνεπιβάτες που περίμεναν κι αυτοί νωχελικά στην πύλη σηκώθηκαν έξαλλοι και άρχισαν τον καυγά με τον υπάλληλο του αεροδρομίου.
Όλοι κι όλοι θα ήμασταν το πολύ δέκα επιβάτες, και με εξαίρεση εμένα, οι υπόλοιποι ήταν παρέα που μάλλον είχαν σχέδια για την αλλαγή του χρόνου και τώρα δύσκολα θα προλάβαιναν.
Όση ώρα κρατούσε ο καυγάς εγώ διάβαζα στο κινητό τις τελευταίες ειδήσεις που έλεγαν ότι η Αττική τις τελευταίες ώρες θαβόταν στο χιόνι.

Μετά από άλλη μια αλλαγή στην ώρα αναχώρησης άνοιξε τελικά η πύλη και γύρω στις 12 παρά τέταρτο μπήκαμε στο αεροπλάνο.
Ήταν ένα 80αρι ελικοφόρο και η δική μου θέση βρισκόταν τέρμα πίσω στον διάδρομο.
Για καλή μου τύχη η παλαίμαχη αεροσυνοδός ήταν στις μπροστινές θέσεις και η καστανή καλλονή πίσω.
Όλοι οι υπόλοιποι κάθισαν από τη μέση και μπρος και εγώ πίσω ήμουν ολομόναχος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε και οι αεροσυνοδοί έκαναν την κλασική βαρετή επίδειξη με τα σωστικά όλα ήταν έτοιμα για την απογείωση.
Το αεροπλάνο όμως δεν ξεκινούσε και ο εκνευρισμός άρχισε να ξαναγίνεται έντονος.
Οι κάφροι συνεπιβάτες μου έγιναν απότομοι και αγενείς προς το πλήρωμα και γρήγορα τα πράματα ξέφυγαν.
Κάποια στιγμή ειπώθηκε κάτι χοντρό και η κοπέλα απάντησε σε έντονο ύφος αλλά με ευγένεια.

-Δεν σας επιτρέπω κύριε. Είμαι εδώ για να σας εξυπηρετώ αλλά αυτή τη συμπεριφορά δεν μπορώ να τη ανεχτώ.

Αμέσως εμφανίστηκε η παλιά καραβάνα που είχε πάει στο πιλοτήριο και βγήκε έξω από τις φωνές.
Ανέλαβε να καλμάρει την κατάσταση και με ένα διακριτικό νεύμα έδιωξε τη νεαρή αεροσυνοδό η οποία έφυγε προς τα πίσω σφίγγοντας τα δόντια για να μην ακουστούν τα μπινελίκια της.   

Η ώρα ήταν 12 ακριβώς.
Μπροστά δίνονταν κάποιες αμοιβαίες εξηγήσεις και τα νεύρα είχαν υποχωρήσει.
Με την άκρη του ματιού μου έπιασα πίσω μου την όμορφη αεροσυνοδό να κινείται κάπως διστακτικά στον διάδρομο.
Φαινόταν αρκετά φοβισμένη, ίσως και να ανησυχούσε μην της βάλουν χέρι από την εταιρεία μετά το επεισόδιο.
Μόλις πέρασε δίπλα μου της μίλησα.

-Καλή χρονιά!
Προσπάθησα με το βλέμμα και τον τόνο μου να της δείξω την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση μου για όσα έγιναν πριν.

-Επίσης!
Εκείνη απάντησε από ευγένεια αλλά πριν προλάβει να απομακρυνθεί έγειρα ελαφρά προς το μέρος της και της είπα χαμηλόφωνα.

-Μην δίνεις σημασία στον κάθε τελειωμένο. Ξεσπάνε όπου βρουν λες και εσύ φταις για τα χιόνια. Εσύ συμπεριφέρθηκες άψογα.
 
Με κοίταξε με εκείνες τις υγρές καστανές ματάρες της που φανέρωναν την αναστάτωσή της και μου απάντησε με ένα αληθινό χαμόγελο όλο γλύκα.

-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Είμαι η Έλενα. Ότι χρειαστείς στη διάθεσή σου.

Ξαναπήγε πίσω και έβγαλε το τρέιλερ για το σερβίρισμα. Όταν τελείωσαν και μάζεψαν ήρθε δίπλα μου και μου χαμογέλασε.

Μ: Δε βλέπω να πηγαίνουμε στην Αθήνα. Έχει βάλει ήδη μισό μέτρο χιόνι διαβάζω.

Ε: Πολύ δύσκολα με τέτοιο καιρό. Μάλλον αύριο θα πετάξουμε.


Συνεχίζεται...

[ΜΑΡΚΟΣ]

Της συστήθηκα και πιάσαμε την κουβέντα.
Καθόταν όρθια στο διάδρομο ακριβώς δίπλα μου και στηριζόταν με το χέρι της στην πλάτη ενός άδειου καθίσματος.
Εγώ προσπάθησα να κρατήσω μια χαλαρή και ευχάριστη συζήτηση αποφεύγοντας τα έντονα βλέμματα που ίσως την έκαναν να νιώσει άβολα.
Μ: Πως είναι η δουλειά της αεροσυνοδού; Αν εξαιρέσουμε περιστατικά σαν το σημερινό…
Ε: Είμαι καινούρια στη δουλειά. Μόλις 6 μήνες. Μου αρέσει πάρα πολύ. Εκτός από ένα πράγμα. Θα σου πω αλλά μη γελάσεις.
Εδώ για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάποια κοινοτυπία του τύπου μου λείπει ο φίλος μου, ο σκύλος μου , η γιαγιά μου κ.λ.π. Χαμογέλασα και με ένα νεύμα της έδωσα να καταλάβει ότι περίμενα τη συνέχεια. 
Ε: Μια ζωή φορούσα μόνο αθλητικά και σαγιονάρες. Αυτές οι γόβες με πε-θαί-νουν!!!
Όσο τόνιζε την τελευταία λέξη πέταξε την φτέρνα της έξω και με ένα ρυθμικό τράνταγμα του ποδιού της τίναξε κάτω τη γόβα που προσγειώθηκε στον διάδρομο με ένα χαρακτηριστικό γδούπο.

 Έμεινα μαλάκας να κοιτάζω το υπέροχο μακρύ πατουσάκι της με την μεγάλη καμάρα και τα πανέμορφα μακριά δαχτυλάκια της που τρίβονταν μεταξύ τους για να ξεπιαστούνε.
Τα νυχάκια της άστραφταν με ένα πανέμορφο πορτοκαλί πεντικιούρ κάτω από το καλσόν της και ο χορός τους με παράσερνε σε μια δίνη έξαψης και αμηχανίας.

Μ: Ωραίο το πορτοκαλάκι!
Ε: Το αγαπημένο μου. Χειμώνα – καλοκαίρι! 
Μ: Πάντως λίγο μασαζάκι πάντα βοηθάει να ξέρεις.
Το είπα όσο πιο δήθεν αδιάφορα μπορούσα αλλά εκείνη έπιασε το υπονοούμενο και μου χαμογέλασε πονηρά.

 Όσο η συζήτηση προχωρούσε εκείνη ένιωθε όλο και πιο άνετα και τα ποδαράκια της έδιναν ένα πραγματικό ρεσιτάλ.
Είχε πλακώσει με το γυμνό πατουσάκι της το κουντεπιέ του άλλου ποδιού της και ρυθμικά το έτριβε πάνω κάτω στο καλάμι της.
Η στύση μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί κάτω από το χοντρό χειμωνιάτικο τζιν και η ταχυπαλμία συχνά με αποσπούσε από τη σπιρτόζικη κουβέντα που είχαμε ανοίξει.

Κάποια στιγμή η Έλενα ρώτησε.
Ε: Λευκό ή κόκκινο;
Μ: Ότι σου αρέσει.
Απάντησα διπλωματικά χωρίς να καταλάβω γιατί ακριβώς με ρώτησε.

Η Έλενα έφυγε προς τα πίσω και επέστρεψε με δύο πλαστικά ποτήρια κόκκινο κρασί.
 Αφού μου έδωσε το ένα κάθισε απέναντί μου στην άλλη πλευρά του διαδρόμου και έκανε κατευθείαν ένα θανατηφόρο σταυροπόδι.
Τσουγκρίσαμε, ξανάπαμε καλή χρονιά και με ένα συνωμοτικό γέλιο ξεκινήσαμε να πίνουμε κρυφά από τους υπόλοιπους.             

Η Έλενα όπως καθόταν σταυροπόδι είχε πετάξει κάτω τη γόβα της και έτριβε το πέλμα της στο επάνω σκληρό μέρος του παπουτσιού της.
Λόγω της δουλειάς μου είχα ταξιδέψει αρκετά και είχα δει αρκετό shoeplay από αεροσυνοδούς.
Τέτοιο πράμα ποτέ ξανά όμως.
Εκτός από το καταπληκτικό παιχνίδι που έκαναν τα πόδια της Έλενας, είχαμε και μια αρκετά ζεστή επικοινωνία και μάλλον αυτό ήταν που είχε κάνει τόσο συναρπαστική την όλη εμπειρία.
Και ακόμα δεν είχα δει τίποτα…   

Συνεχίζεται...

[alonso]

Θα μας τρελάνεις τελείως. Γράφεις απίστευτα και ανυπομονούμε για την συνέχεια! 

[George]

Εξαιρετική μέχρι τώρα η ιστορία. 

[sklavos 2004]

περιμένουμε με αγωνιά την συνέχεια !!!


   

[ΜΑΡΚΟΣ]

Η ώρα πια ήταν 1 μετά τα μεσάνυχτα. Ενώ ακόμα μιλούσαμε ήρθε η ανακοίνωση από τους πιλότους.

«Αγαπητοί επιβάτες, καλή χρονιά και από το θάλαμο διακυβέρνησης. Μόλις λάβαμε ενημέρωση από τον πύργο ελέγχου και δυστυχώς το αεροσκάφος δεν θα μπορέσει να ταξιδέψει στην Αθήνα με αυτές τις συνθήκες. Σύμφωνα με απόφαση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος αναστέλλει τη λειτουργία του μέχρι αύριο στις 12 το μεσημέρι για να πραγματοποιηθούν εργασίες αποχιονισμού στους διαδρόμους προσγείωσης – απογείωσης. Παρακαλείστε να μαζέψετε τα προσωπικά σας αντικείμενα και να ετοιμαστείτε για έξοδο από το αεροσκάφος. Από τους υπεύθυνους της Aegean και του αεροδρομίου θα λάβετε σχετικές οδηγίες και περαιτέρω ενημέρωση για την κατάσταση. Ζητούμε συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Χρόνια πολλά και καλή χρονιά»   

Όσο ακουγόταν η ανακοίνωση του κυβερνήτη από τα ηχεία, η Έλενα κοιτούσε αφηρημένη το πόδι της που κρεμόταν πάνω από την πεσμένη γόβα της και την κλοτσούσε μηχανικά μπρος πίσω στον διάδρομο.
Μόλις η ανακοίνωση τέλειωσε, αναστέναξα με απογοήτευση.

Μ: Δηλαδή θα φάμε άλλες δώδεκα ώρες περιμένοντας στην πύλη;
Ε: Αποκλείεται. Είναι πολλές οι ώρες. Μάλλον σε ξενοδοχείο θα πάμε.

Η Έλενα φόρεσε βιαστικά τη γόβα της και σηκώθηκε από τη θέση της.
Πήγε προς την συνάδελφό της και ακολούθησε ένας χαμηλόφωνος διάλογος μεταξύ τους που δεν ήμουν σε θέση να παρακολουθήσω.
Το μόνο που εκείνη τη στιγμή με προβλημάτιζε ήταν αν θα προλάβαινα να πάω στην τουαλέτα του αεροπλάνου για να σβήσω την κάψα μου.

Για σχεδόν μια ώρα η στύση μου δεν είχε υποχωρήσει καθόλου όσο κρατούσε η κουβέντα με την Έλενα.
Μία ακριβώς ώρα που τα άψογα ποδαράκια της δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να κάνουν πάρτι μέσα – έξω στις γόβες της.

Όσο τελείωνα μέσα στην στενή τουαλέτα του μικρού αεροπλάνου η Έλενα είχε πάρει το μικρόφωνο και ζητούσε από τους επιβάτες να προσέλθουν στην μπροστινή έξοδο του αεροσκάφους.
Έφτασα τελευταίος στην ουρά και μαζί με τους υπόλοιπους περίμενα να ανοίξει η πόρτα για να μας παραλάβει το πουλμανάκι του αεροδρομίου.
Η άλλη αεροσυνοδός βρισκόταν δίπλα στην πόρτα και την κρατούσε από την λαβή έτοιμη να ανοίξει.
Η Έλενα είχε ξεμείνει κάπου πίσω μαζεύοντας πράγματα και χαρτιά και πότε πότε άκουγα τα βήματά της στον διάδρομο.
Μετά από ένα πεντάλεπτο αναμονής άνοιξε η πόρτα και οι πρώτοι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν από την φορητή σκάλα όσο τους καληνύχτιζε η αεροσυνοδός.
Λίγο πριν κάνω το πρώτο μου βήμα για να τους ακολουθήσω ένοιωσα ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο.
Σταμάτησα έκπληκτος. Ήταν η  Έλενα και μου ψιθύριζε μέσα στο αυτί.

Ε: Στο ξενοδοχείο. Μασαζάκι στα πόδια. Θα σου στείλω μήνυμα.
Γύρισα και την κοίταξα. Οι ματάρες της άστραφταν. Ένοιωσα ότι δεν το εννοούσε απλά σαν πρόσκληση. Το απαιτούσε.

Κατέβηκα τις σκάλες ακολουθώντας τους υπόλοιπους και η Έλενα με την άλλη αεροσυνοδό έφυγαν προς το πιλοτήριο.
Όλα έδειχναν πλέον ότι αυτό το γλυκό μαρτύριο δεν έμελλε να τελειώσει απλά με μία βιαστική μαλακία στην τουαλέτα του αεροπλάνου.

Θα είχε συνέχεια και θα ήταν επική.   


Συνεχίζεται...

[dimjohn]

μπραβο ! ωραία ιστορία !!!

[ioannis]

Τίποτε πιο καυλωτικό από τα γυναικεία πόδια ντυμένα με γυαλιστερό καλσόν όπως των αεροσυνοδών, όποτε περιμένουμε να διαβάσουμε να γλύφει και πιπιλαει τα πατουσακια και δακτυλακια της πάνω από το γυαλιστερό καλσόν βυθίζοντας το μέσα στο στόμα του 

[George]

Φιλε μπράβο γραφεις πολύ ωραία και η ιστορια αρκετα καυλωτική.

[marioncotillard]

Το κινητό του που το βρήκε?
Έχει κενά το σενάριο