Καλησπέρα σε όλους. Ξεκινώ αυτό το νήμα, ενθυμούμενος μια παρόμοια συζήτηση περί αποφετιχοποιησης πριν κάποια χρόνια, που είχε ξεκινήσει ένα αξιόλογο μέλος του φόρουμ. Προσωπικά δεν είμαι lifestyle υποτακτικός ούτε ζω τα βίτσια μου 24/7, ωστόσο διαπιστώνω ότι αυτά, και κυρίως η ποδολαγνεία, αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, ίσως δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με άλλα πράγματα σπουδαιότερα... Αυτό έχει κάποιες συνέπειες στη ζωή μου, όπως κάθε έξη. Η ενασχόληση αυτή μου απορροφά πολύτιμο χρόνο και ενέργεια, είναι κοστοβόρα, επηρεάζει, έμμεσα εστω, τη δουλειά μου και τυχόν πνευματικές μου ενασχολήσεις στο μέτρο που μου στερεί χρόνο συγκέντρωσης, ενώ η αλήθεια είναι, και θέλω να σταθώ σε αυτό, ότι έχει επηρεάσει και την προσωπική μου ζωή με τους εξής τρόπους : 1) Μου κόβει την όρεξη, σε περιόδους μπακουρίασης, να κυνηγήσω σοβαρά κάποια κοπέλα για σεξ ή κατι σοβαρότερο, καθώς πάντα υπάρχει η fast track λύση του σεσσιον με επαγγελματία, και 2) μου δημιουργεί μονίμως μια αίσθηση ανικανοποίητου, ένα κενό που δεν μπορώ να εξηγήσω... 'Εχω συναντήσει παρόμοια προβληματική σε άτομα εθισμένα με το αγοραίο έρωτα, χωρίς όμως να ανήκω εγώ σε αυτήν την κατηγορία... Ασφαλώς παίζει ρόλο η κοπέλα που έχεις απέναντί σου και επιχειρείς να σχετιστείς μαζί της, αλλά ένιωθα ανέκαθεν , χωρίς να το έχω ξεπεράσει ακόμη στα 30 πλας μου, ότι όλο αυτό το πλέγμα των φετίχ, που με κατατρέχει από μικρό, έχει κάνει τις σχέσεις μου με το άλλο φύλο πιο περίπλοκες. Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που κάποιος νιώθει μειονεκτικά έναντι των γυναικών ή δεν μπορεί να λειτουργήσει "φυσιολογικά" στο σεξ ή του λείπει η αυτοπεποίθηση, διότι ΔΕΝ ανήκω σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες... Δεν ξέρω πόσοι μπορούν να αντιληφθούν τι περίπου εννοώ. Θα ήθελα να ακούσω προσωπικές απόψεις και άλλων μελών του φόρουμ, ούτως ώστε να κάνω/με αναγωγές και στη δική μου/μας κατάσταση. Ευχαριστώ!
