Επιστρέφω με μια ιστορία διαφορετικού στυλ από τις προηγούμενες, γραμμένη λίγο πρόχειρα βέβαια, αλλά ελπίζω να σας αρέσει!
Ο πατέρας μου συνήθιζε να μου αφηγείται παράξενες ιστορίες από το μακρινό παρελθόν. Μια από αυτές αφορούσε τον παππού μου τον Μήτρο, που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω, καθότι απεβίωσε περίπου μισό αιώνα πριν τη γέννησή μου…
Ο παππούς πέρασε όλη του τη ζωή στο χωριό μας, στην πεδινή Θεσσαλία. Ένα τυπικό αγροτικό χωριουδάκι, που το κατοικούσαν άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι απλοϊκοί…Από το πρωί ως το βράδυ στο χωράφι. Όργωμα, σπορά, πότισμα, θέρισμα, συγκομιδή…Ένας αέναος κύκλος εργασίας και αφοσίωσης στην προγονική γη. Η ζωή στην ύπαιθρο, όμως, μες στην απλότητα και την πρωτόγονη γραφικότητά της , έκρυβε και αρκετά μυστήρια… Τα μυστήρια αυτά κάλυπτε ανέκαθεν η θολούρα του μύθου και των λαϊκών δοξασιών. Παραμύθια μάλλον. Αλλά παραμύθια εξαιρετικά επιδραστικά στις ψυχές των χωριατόπαιδων. Μέσα στους αγρούς και τις φυλλωσιές, παρέα με τα ζωντανά, άγρια και οικόσιτα, το μάτι του χωριάτη ήταν εξασκημένο στα πιο παράξενα θεάματα. Οι ιστορίες για νεραϊδες, ξωτικά και αιθερικά όντα διέγειραν τη φαντασία…
Σύμφωνα με την αφήγηση του πατέρα μου, ο παππούς μου, κάποια στιγμή στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αμούστακος έφηβος τότε, αλλά ήδη έμπειρος αγρότης, βρέθηκε κατά το σούρουπο στο χωράφι μόνος. Αποτελειώνοντας τις δουλειές του, έγειρε να ξαποστάσει προτού επιστρέψει στην οικία. Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό βράδυ. Κατάκοπος καθώς ήταν, δεν άργησε να αποκοιμηθεί πάνω στα χορτάρια. Κάποια στιγμή τον ξύπνησαν απόκοσμες γυναικείες φωνές. Πετάχτηκε ανήσυχος. Η ώρα είχε εμφανώς περάσει. Το σκοτάδι είχε καλύψει τον κάμπο, αλλά οι φωτεινές δεσμίδες των αστεριών και του φεγγαριού επέτρεπαν την οπτική αντίληψη του χώρου. Κάπου στο βάθος του οπτικού του πεδίου διέκρινε κάτι… Ένα τσούρμο γυναίκες να ξεπροβάλλει από το πουθενά…. Ντυμένες στα λευκά όλες τους. Χόρευαν ανάλαφρα στον αέρα. Η αύρα τους ήταν μυστηριακή. Πετώντας σχεδόν, τον πλησίαζαν με μεγάλη ταχύτητα… Ο νεαρός τότε παππούς μου φοβήθηκε. Γνώριζε τις ιστορίες για τις νεραιδες του κάμπου και για τη διαβόητη μοχθηρία τους. Πολλά νεαρά αγόρια είχαν χαθεί μέσα στη νύχτα εξαιτίας τους… Και δε βρήκαν ποτέ το δρόμο της επιστροφής… Ούτε στο σπίτι ούτε στην κανονική τους ζωή… Ο παππούς μου αμέσως έτρεξε έντρομος. Φώναζε απεγνωσμένα καλώντας σε βοήθεια. Οι κραυγές του έσκιζαν τη φεγγαρόλουστη νύχτα αλλά φευ… Η διαφυγή ήταν αδύνατη. Τα υπερφυσικά όντα τον έφτασαν… Εκεί η αφήγηση του πατέρα μου τελείωσε. «Και μετά τι έγινε ρε πατέρα , τι του έκαναν οι νεραϊδες?» ρωτούσα επίμονα εγώ. Ο πατέρας μου δεν ήξερε τη συνέχεια ή τουλάχιστον δεν μου την έλεγε. Μου είπε μόνο ότι πολλά χρόνια μετά, όταν ο παππούς μου του αφηγήθηκε το συμβάν και ο πατέρας μου το αμφισβήτησε αποδίδοντάς του σε αυθυποβολή του γέρου , εκείνος επέμενε, εξανίστατο και δήλωνε «Τις είδα Κώστα, τις είδα… Και όχι μόνο αυτό . Τις άγγιξα. Με άγγιξαν….» Στον πατέρα μου δεν έδωσε περισσότερες διευκρινίσεις για το αλλόκοτο συμβάν. Μετά από λίγα χρόνια ο παππούς πέθανε και πήρε στον τάφο του ό, τι και να έγινε πραγματικά εκείνο το βράδυ…
Η συζήτηση αυτή τριβέλλιζε το μυαλό μου για χρόνια. Ορθολογικά σκεπτόμενος απέρριπτα την υπάρξη υπερφυσικών όντων, από την άλλη όμως, κάτι μέσα μου με έτρωγε, με παρακινούσε να το ψάξω περισσότερο. Έτσι ξεκίνησα μια εμβριθή έρευνα πάνω σε έργα λαογραφίας και στοιχείων τοπικής ηθογραφίας, αναζητώντας ακόμα και την ελάχιστη πληροφορία σχετικά με το ζήτημα που με ενδιέφερε. Διάβαζα νυχθημερόν ιστορίες με λάμιες, νηρηίδες, δρυάδες και αερικά, μπάινοντας στο πνεύμα του ανθρώπου της υπαίθρου εκείνης της εποχής που ήταν εξοικειωμένος, αν όχι να τα βλέπει, σίγουρα να ακούει και να συζητά για αυτά. Στο τρυπάκι είχα βάλει και την κοπέλα μου, την Ιωάννα. Ήμαστα ήδη 2 χρόνια μαζί, την εμπιστευόμουν και ήθελα να μοιραστώ μαζί της τις ασχολίες μου. Επειδή το είχα παρακάνει με το διάβασμα, η τύπισσα δυσανασχετούσα μαζί μου κάποιες φορές και προσπαθούσε να με περισπάσει χρησιμοποιώντας τη θηλυκή της σαγήνη και ιδίως τα πόδια της! Ναι, αυτές οι λαχταριστές πατούσες της, μαλακες σαν το μετάξι, καμπυλωτές σα γιοφύρια και μυρωδάτες σαν τριαντάφυλλά (λέμε τώρα) ήταν το “ναρκωτικό” μου. Μπορούσα να τις γλείφω και να τις μυρίζω με τις ώρες. Με υπνώτιζαν. Ένιωθα ότι είχα γεννηθεί για να τις υπηρετώ.Μια μέρα εκεί που καθόμουν στο γραφείο και μελετούσα το έργο ενός Θεσσαλού λαογράφου για τις νεραϊδες της περιοχής, η Ιωάννα με πλησίασε ντυμένη καλά για βραδινή έξοδο.
“Μωρό μου τι θα γίνει; Πάλι μέσα θα τη βγάλουμε; Ελααα τώρα, κλείστο και πάμε για ποτό.”
Το ύφος της ήταν ναζιάρικο, αλλά δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Ήξερα πολύ καλά πόσο σκύλλα μπορούσε να γίνει όταν δεν περνούσε το δικό της. Τα μάτια μου καρφώθηκαν πάνω της. Φορούσε ένα στενό μαύρο φορεματάκι, αρκετά κοντό και στενό, τόσο που τονίζονταν προκλητικά τα ευμεγέθη βυζιά της...Στα λευκά της πόδια είχε απλώσει κάτι λάδια, έτσι που γυάλιζαν θελκτικά υπό το ασθενές φως του γραφείου μου. Τις πατούσες της έντυνε ένα ζευγάρι μάυρα ψηλοτάκουνα πέδιλα, που άφηναν ακάλυπτα τα αρμονικά δάχτυλα με τα φρεσκοβαμμένα νύχια της, ενώ ένα λεπτό λουράκι περιέβαλε τον αστράγαλό της. Μια οπτασία! Καθώς με πλησιάζε της απάντησα...
“Έλα βρε αγάπη, αφού ξέρεις ότι έχω δουλειά... Υπόσχομαι να βγούμε αύριο!”
Δεν μου ανταπάντησε με λόγια. Πέρασε συρνάμενη κουνάμενη από την εσωτερική πλευρά του επίπλου και έστρεψε με δύναμη την πολυθρόνα μου προς το μέρος της. Στη συνέχεια ύψωσε το δεξί της πόδι και το τοποθέτησε με αποφασιστικότητα στο χαλαρό πούτσο μου. Τον πίεσε με μέτρια δύναμη. Τον έτριψε για λίγο πάνω απο το παντελόνι. Το δεκάποντο τακούνι της πίεζε τα μπαλάκια μου. Η γυναίκα αυτή ήξερε πως να μου επιβληθεί...
“Είπα ότι θα βγούμε Δημητράκη. Μην με κάνεις να σου το ξαναπω... Σήκω αμέσως να ετοιμαστείς.”
Η διαταγή της ήταν σαφής. Γιατί διαταγή ήταν. Εν τω μεταξύ ο πούτσος μου είχε αρχίσει να σφίγγει.. Να ερεθίζεται από το όλο σκηνικό.. Η στύση μου πια διαγραφόταν ξεκάθαρα κάτω από το παντελόνι μου και ασκούσε αντίρροπη πίεση στο πέλμα της. Το ένιωσε... Και μου χαμογέλασε πονηρά... Έσκυψε ηδονικά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε “Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να μου χαλάσεις χατίρι. Είσαι ανίκανος να μου φέρεις αντίρρηση. Σου αρέσει να με υπακούς. Αυτό θα κάνεις και τώρα σαν καλό αγόρι. Ναι;”
“Ναι πριγκίπισσά μου, ό, τι επιθυμείς εσύ Θεά μου...” απάντησα εγώ ξέπνοα.
Αμέσως απελεύθερωσε τον πούτσο μου, ίσιωσε το φορεμά της και μου έστρεψε την πλάτη. Εγώ σηκώθηκα με βαριές κινήσεις και πήγα να ετοιμαστώ για την έξοδο.
Μερικές μέρες μετά φύγαμε για το χωριό μου. Σκόπευα να περάσω λίγες μέρες εκεί, κοντά στη φύση, για χαλάρωση υποτίθεται- τουλάχιστον αυτό πρόβαλα ως βασικό λόγο στην κοπέλα μου- αλλά στην πραγματικότητα για να αναζητήσω τις νεραιδες που είχαν “επιτεθεί” στον παππού μου. Είχα ανάγκη να μάθω τι πραγματικά είχε συμβεί εκείνο το βράδυ στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τί είχαν αντικρύσει τα ματάκια του παππού μου; Τί συνέβη ανάμεσα σε αυτόν και τα παράξενα αυτά πλάσματα του κάμπου; Γιατί δεν μίλησε πιο αναλυτικά στον πατέρα μου; Αυτά τα ερωτήματα απαιτούσαν απάντηση. Δεν θα ησύχαζα παρά μόνο λύνοντας το μυστήριο. Ήμουν αποφασισμένος να συναντήσω τις νύμφες.
Τις μέρες εκείνες, θες λίγο ο καθαρός αέρας της εξοχής, θες η ανεμελιά του βουκολικού βίου, θες τα εκλεκτά κρέατα που κατέληγαν στο στομάχι μου, μαγειρεμένα δια χειρός θείας Μαριγούς, οι καύλες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Ευτυχώς το σπίτι ήταν μεγάλο και έτσι είχα τη δυνατότητα να απομονώνομαι με την Ιωάννα και να της αλλάζω τα φώτα. Μιλάμε για ανελέητο σφυροκόπημα. Κυλιόμασταν στα πατώματα του σπιτιού, στα άχυρα των στάβλων, στο γρασίδι του κήπου... Χωρίς αναστολές. Λες και κάποια μυστική σεξουαλική δύναμη όριζε τις κινήσεις και τη σκέψη μας. Και η Ιωάννα φερόταν περίεργα. Δεν μου μιλούσε πολύ σε αντίθεση με τα συνηθισμένα. Εισέπραττα μια μυστηριώδη ψυχρότητα από μέρους της, η οποία εξέλιπε μόνο στο σεξ. Εκεί μεταμορφωνόταν σε πύρινη γλώσσα, Σε ηφαίστειο που εκρήγνυται και πνίγει όλη την πλάση μέσα στη λάβα. Δεν έδωσα περάιτέρω σημασία ωστόσο. Απέδωσα τη στάση της στην αμηχανία που τυχόν της προκαλούσε αυτό το μικρό μέρος στην άκρη του θεσσαλικού κάμπου, μακριά από τον πολιτισμό και τα φώτα της πόλης που τόσο αγαπούσε. Ανάμεσα σε αδιάκριτους χωριάτες και κουτσομπόλες μπαμπόγριες, εκ των οποίων και αρκετοί συγγενείς μου. Μοναδική κοινωνική της διέξοδος ήταν μια κοριτσοπαρέα από το γειτονικό κεφαλοχώρι που παραθέριζε εκεί στις διακοπές και την οποία είχε γνωρίσει σε προηγούμενη επίσκεψή μας διατηρώντας επαφές. Τις εν λόγω κοπέλες, ηλικιακά κοντά στα 30 όλες τους, 5 στον αριθμό, είχα γνωρίσει και εγώ. Μάλιστα, το περασμένο Πάσχα, είχαμε πάει όλοι μαζί στην Εκκλησία του μεγάλου χωριού για την Ανάσταση. Οι τύπισσες με είχαν ανάψει για τα καλά με τα ξέκωλα φορεματάκια που φορούσαν και τις τακουνάρες. Γαμιόντουσταν αβέρτα με ώριμους αγρότες της περιοχής και είχαν φτιάξει όνομα πουτάνας. Δε με χαλούσε. Η Ιωάννα τις έκανε χάζι, ελκύετο από τον αυθορμητισμό και τη ζωντάνια τους. Ή την επιπολαιότητά τους. Εμείς ήμασταν διαφορετικοί. Μαθημένοι στο αστικό περιβάλλον. Πιο πειθαρχημένοι. Με ταμπού, Εξαιρώ βέβαια το κρεβάτι που εκεί και οι 2 μεταμορφωνόμασταν άρδην. Αφέντρα και δούλος. Απολάμβανα την ερωτική κυριαρχία της Ιωάννας πάνω μου. Βύζαινα τις τράστιες ρώγες της με τις ώρες, καθώς το λεπτεπίλεπτο δαχτυλάκι της εξερευνούσε τον πρωκτό και τον προστάτη μου. Ώρες ολόκληρες πιπίλιζα τα αψεγάδιαστα και πάντα περιποιημένα δάχτυλα των ποδιών της, πριν τα περιλούσω με τα χύσια μου που τόσο λάτρευε. Της άρεσε να κάμπτει τις αντιστάσεις μου. Να παίρνει αυτό που θέλει με τα θέλγητρά της. Αχ, ήξερε τα κουμπιά μου...
Ένα βράδυ η Ιωάννα που ανακοίνωσε πως θα έβγαινε με τα κορίτσια. Θα κατέβαιναν στην πόλη για φαγητό και ποτό. Έτσι εγώ θα έβρισκα επιτέλους την ευκαιρία να βρεθώ κατά τα μεσάνυχτα στο μέρος, που είχα βεβαιωθεί από τις έρευνές μου ότι θα έβρισκα τις νεράιδες ή ό,τι άλλο θα έβρισκα τέλος πάντων, αν όντως υπήρχαν και δεν ήταν προϊόν της νεανικής τότε φαντασίας του παππού μου. Η κοπέλα μου ντύθηκε πάλι “ξεσηκωτικά” και προτού φύγει από το σπίτι, ως συνήθως, με άφησε καυλωμένο. Προτού φορέσει τα ψηλοτάκουνα σέξι πέδιλά της, με έβαλε να γονατίσω μπροστά της και να της γλείψω τα πόδια. Το έκανα με προθυμία. Σε κάποια φάση του ολιγόλεπτου σέσσιον μας, εκεί που μου πατούσε το σβέρκο με αυτοκρατορική υπεροψία, μου είπε κάτι που μου τράβηξε με την προσοχή:
“Εγώ είμαι η νεράιδα σου.. Εμένα θα λατρεύεις και εμένα θα αποζητάς ΜΟΝΟ! Μην το ξεχάσεις ΠΟΤΕ αυτό. Στοιχειώνω τη ζωή σου. Κυλώ στο αίμα σου. Κυβερνώ το μυαλό σου...Πες μου ποια είμαι τώρα!”
“Είσαι η νεράιδα μου, σε λατρεύω θεά μου, μάγισσά μου...” της απάντησα εκστασιασμένος εγώ, πνίγοντας στα φιλιά και τις γλειψιές το κουντουπιέ και τα υπέροχα δαχτυλάκια της. Το ότι ταύτιζε τον εαυτό της με τις νεράιδες που αφελώς, ίσως, αναζητούσα στα χνάρια του προγόνου μου, με ερέθιζε απίστευτα και, για κάποιον περίεργο λόγο, με έκανε να προσδοκώ ακόμα περισσότερο την νυχτερινή μου εξερεύνηση. Είχα την αίσθηση ότι το πεπρωμένο μου είχε συνυφανθεί και από αυτά τα υπερφυσικά, μαγικά όντα, των οποίων την ύπαρξη οι περισσότεροι αγνοούσαν ή αρνούνταν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να απορρίψω ελαφρά τη καρδία... Τι να πω ίσως να κυλούσαν στο αίμα μου. Ίσως εκείνη την μοιραία νύχτα στις αρχές του 20ου αιώνα, τα πλάσματά εκείνα να ενώθηκαν υπερβατικά με τον παππού μου, να μπήκαν μέσα του και έκτοτε να ενσωματώθηκαν στο DNA του, στο οικογενειακό μας DNA. Και τώρα πια, είχε έρθει η δική μου σειρά να συναντηθώ με αυτές τις αποκοσμες υπάρξεις και να τους δωρίσω το Είναι μου. Ποιος ξέρει. Θα το ανακάλυπτα σε λίγο.
Ένα αυτοκίνητο στάθμευσε έξω από το σπίτι μου. 'Ηταν τα καυλάκια οι φίλες της δικιάς μου. Βγήκαμε έξω μαζί και τις χαιρέτησα και εγώ. Απαστράπτουσες ομολογουμένως. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και, αστειευόμενος, τους συνέστησα να είναι φρόνιμες... Εκείνες μου απάντησσαν περιπαικτικά, αλλά και κάπως μυστήρια, ότι η νύχτα θα ήταν μεγάλη και απρόβλεπτη... Η Ιωάννα πριν μπει στο αμάξι τους, μου έσκασε ένα πεταχτό φιλάκι στα χείλη και μου είπε ότι δεν θα αργούσε. Εγώ της είχα πει ότι θα έπεφτα για ύπνο νωρίς. Αρκετά αλλόκοτος της είχα φανεί τον τελευταίο καιρό...
Ντύθηκα ελαφρά και λίγη ώρα μετά ξεμύτισα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Η ώρα ήταν περασμένες έντεκα. Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή βραδιά. Ο ουρανός κατάφωτος από μυριάδες αστέρια, με την πανσέληνο να δεσπόζει επιβλητικά, λούζοντας την πεδιάδα με το λευκό της φως. Ήξερα καλά ότι η πανσέληνος βοηθούσε στην εκδήλωση παραφυσικών φαινομένων. Μανήτιζε τα ύδατα προκαλώντας παλίρροιες και όχι μόνο... Επέλεξα ένα σημείο κοντά σε ένα σύδεντρο δίπλα στον ξηροπόταμο που διέσχιζε το χωριό μας. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχα την εντύπωση ότι κάποιος με παρακολουθεί... Η ατμόσφαιρα υπό το σεληνόφως και με τους ανατριχιαστικούς ήχους κουκουβάγιων και άλλων μοχθηρών πτηνών της νύχτας ήταν υποβλητική και σαφώς τρομακτική. Η αυθυποβολή, που σίγουρα λειτουργεί σε τέτοιες περιστάσεις, με κατέβαλλε ψυχικά και με έκανε να τρέμω... από ανησυχία, φόβο αλλά και προσμονή... μια απροσδιόριστη προσμονή για ό, τι επρόκειτο να συμβεί... Αν επρόκειτο να συμβεί κάτι και δεν ήταν όλα στη φαντασία μου και στη φαντασία του παππού μου...Στάθηκα κάτω από μια συκιά, το καταραμένο δέντρο της Παλαιάς Διαθήκης. Περίμενα...Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν 12 ακριβώς. Κατι περίμενα. Τι όμως;
Από το ύψωμα που κατέβαινε ο χείμαρρος παρατήρησα ξαφνικά κάτι φώτα. Φώτα αλλιώτικα από αυτά των αστεριών. Ήταν φαναράκια. Βγήκα τρέχοντας στο άνοιγμα πέρα από τα δέντρα. Οι αισθήσεις μου ήταν τεταμένες. Προσπαθούσα να διακρίνω ποιοι κρατούσαν τα φανάρια. Τα πόδια μου είχαν βιδωθεί στο έδαφος. Η καρδιά μου παλλόταν ρυθμικά και έντονα. Ο λαιμός μου είχε ξεραθεί από την ταραχή. Και τότε άρχισα να διακρίνω τις λεπτομέρειες. 6 λεπτές γυναικείες φιγούρες που φορούσαν μακριά λευκά φορέματα, τα οποία έμοιαζαν με ρετρό νυφικά μιας άλλης εποχής, με καλυμμένα τα πρόσωπά τους με τούλινα πέπλα, με πλησιάζαν με ανάλαφρο, σχεδόν αιθέριο βηματισμό. Τα μακριά μαλλιά τους χάιδευαν ηδονικά τους αποκεκαλυμμένους ώμους τους και το πάλλευκο δέρμα τους. Χωρίς να προφτάσω να αντιδράσω από τη σαστιμάρα, οι αλλόκοτες μα ωραίες αυτές υπάρξεις με περικύκλωσαν. Μια παράξενη μελωδία άρχισε να ηχεί στα αυτιά μου. Ταυτόχρονα μια αρωματισμένη, μεθυστική νεφέλη με τύλιξε και μου έφερε λιποθυμικές τάσεις. Μέσα στη θολούρα, μία εκ των νυμφών με προσέγγισε περισσότερο. Αποσπάστηκε από το χορό και στάθηκε μπροστά μου. Με χάιδεψε στο μάγουλο με το τρυφερό της χέρι. Ένα γνώριμο, οικείο άγγιγμα. Με ένα της νεύμα με πλησίασαν και οι υπόλοιπες. Ο κλοιός έσφιξε γύρω μου ασφυκτικά. Ασφυκτικό ήταν και το σύννεφο που με έζωνε. Έπεσα στο γόνατα. Άρχισα με δάκρυα στα μάτια και τρεμάμενη φωνή να ικετέυω. Να με αφήσουν να φύγω. Να μη με βλάψουν, Να μην... να μην... Εκείνη τη στιγμή, μέσα στην ταραχή μου, παρατήρησα ότι όλες τους ήταν ξυπόλυτες. Η “αρχηγός” τους μου πρότεινε το πόδι. Αμέσως φίλησα με πάθος το κουντουπιέ της.
“Σας παρακαλώ, αφήστε με να ζήσω”
Η απάντηση ήρθε ακαριαία:
“Θα ζήσεις. Αλλά θα μου ανήκεις για πάντα. Θα με υπηρετείς πιστά. Εγώ είμαι η νεράιδα σου και εμένα θα αποζητάς ΜΟΝΟ!”
Την επόμενη στιγμή, εκεί στα πόδια της Αρχινεράιδας, έχοντας πετρώσει ακούγοντας τη φωνή και τα λόγια της, την τόσο γνώριμη φωνή και τα τόσο γνώριμα λόγια, έσβησα, έχασα τις αισθήσεις μου...
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του σπιτιού μου στο χωριό. Το κεφάλι μου ήταν ασήκωτο από το βάρος. Ήταν σαν να κοιμόμουν αιώνες. Στηρίχθηκα στους αγκώνες μου και κοίταξα ανήσυχα τριγύρω. Η ζεστή φωνή της θείας Μαριγούς με καθησύχασε αμέσως. Ήρθε από πάνω μου προσφέροντάς μου ένα φλιτζάνι καφέ. Από πίσω και η Ιωάννα... Ήταν βαμμένη διακριτικά και ντυμένη σεμνά.
“Μας αναστάτωσες παλιόπαιδο! Γιατί τριγυρνούσες μόνος σου στις ερημιές εψες;” με ρώτησε αυστηρά η θεία.
“ΤΙ ΤΙ έγινε ακριβώς; Δε θυμάμαι και πολλά....” τραύλισα εγώ.
“Περνωντας από τον επαρχιακό δρόμο με τα κορίτσια είδαμε έναν άνθρωπο να κείτεται στην άκρη. Σταματήσαμε και προς μεγάλη έκπληξη και τρόμο μας ήσουν εσύ! Καλέσαμε ασθενοφόρο αμέσως. Ευτυχώς ήσουν καλά. Είχες λιποθυμήσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σε φέραμε στο σπίτι και περιμέναμε να ξυπνήσεις. Ευτυχώς δείχνεις καλά αγάπη μου, κοντέψαμε να τρελαθούμε! “ μου μίλησε ζεστά η κοπέλα μου και έπεσε στην αγκαλιά μου συγκινημένη. Μετά από λίγο η θεία έφυγε από το δωμάτιο και μας άφησε μόνους. Δεν ήξερα τι να πω, τι να υποθέσω. Κοιτούσα την Ιωάννα με δυσπιστία. Όλα ήταν παλαβά. Ήταν μια καλοστημέννη φάρσα από την κοπέλα μου και τις φίλες της; Ήταν κάτι άλλο, που ούτε καν ήθελα να φανταστώ;; Παρά την παρουσία της ανασυγκρότησα γρήγορα τις σκέψεις μου και ξεκίνησα τις ερωτήσεις.
“Ιωάννα, ξέρεις πολύ καλά τι έγινε χτες το βράδυ... Έτσι δεν είναι;;” Την κοίταξα κατάματα, διερευνητικά, προσπαθώντας να εκμαιέυσω την απάντηση πριν καν μου μιλήσει!
Εκείνη μου χαμογέλασε απαλά. Δεν είπε τίποτα. Παραμέρισε το σκέπασμα, κατέβασε ελαφρώς το μποξεράκι μου με μια αποφασιστική κίνηση και, στη συνέχεια, έφερε τις ζεστές πατούσες της στο πρόσωπό μου. Τις έτριψε με δύναμη στη μύτη και το στόμα μου. Παράλληλα έσφιξε τον πούτσο μου με το χέρι της, μαλάζοντάς τον ηδονικά. Εγώ όπως πάντα παραδόθηκα στο άγγιγμα της και στην υπέροχη αίσθηση της πατούσας της. Λίγο πριν τελειώσω στο χέρι της, μου ψιθύρισε: “Σε προειδοποίησα μωρό μου. Μία ΜΟΝΟ είναι η νεράιδα σου και σε αυτην ανήκεις. Σε αυτήν ανήκες πάντα, από τη στιγμή που γεννήθηκες, και σε αυτήν θα ανήκεις ώσπου να πεθάνεις. Δεν θα μου ξεφύγεις ποτέ, είναι μάταιο....”
Μόλις ολοκλήρωσε τη φράση της, ένας πίδακας σπέρματος ξεπετάχτηκε από τον πρησμένο πούτσο μου και λέρωσε τα σκεπάσματα, την κοιλιά μου, το χέρι της Ιωάννας και ποιος ξέρει τι άλλο...
Βαριανασαίνοντας, με θολωμένο μυαλό της αποκρίθηκα “ Μάλιστα νεράιδα μου... Για πάντα...” και φίλησα απαλά τη φτέρνα της....
ΤΕΛΟΣ
