Έχω να πω κάτι και, παρ'ότι δεν ξέρω αν είμαι σοφότερος (πιο ευγενής κλπ.) από τους υπόλοιπους συνφορουμίτες, παρακαλώ να το λάβετε σοβαρά υπόψιν σας : άλλο το τι κάνουμε εδώ μέσα και άλλο η πραγματική ζωή. Εκτός κι αν θεωρείτε ότι όλη η ζωή είναι ένα φόρουμ, μια φαντασίωση και δεν αξίζει αν δε μας είναι σηκωμένος και δε χύνουμε. Τότε, πάω πάσο. Τότε ναι, ο κόσμος θα είναι γεμάτος αφέντρες, που είμαστε υποχρεωμένοι να τους δηλώνουμε την υποταγή μας, την ώρα που αυτές μας κρατάνε απ΄το αυτακι με το ένα χέρι, με το άλλο μας παίρνουν τα χρήματα από την τσέπη και στο τέλος ακολουθεί μια μεγαλοπρεπής ροχάλα, κατάμουτρα, συνοδευόμενη από τα δέοντα μπινελίκια και μια κλωτσιά στ' αρχίδια ώστε να πέσουμε στα πόδια τους ... "εκεί που είναι η θέση μας". Αν σας πάει αυτό, αυτό θα έχετε και με τις γυναίκες. Αν δε σας πάει, σας έχω καλά νέα : υπάρχουν και Ψυχολόγοι.
Τώρα, στο ερώτημα του Δημήτρη η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε και πριν. Να εκφράζουμε με ευγένεια την προτίμησή μας, να μη γινόμαστε κουραστικοί και ενοχλητικοί, να καταλαβαίνουμε ότι το "όχι" είναι "όχι" και σίγουρα μας περιμένει κάπου αλλού κάτι καλύτερο : το δε εφικτό πάντοτε είναι καλύτερο από το ανέφικτο. Κι αν δεν την προσεγγίσουμε, πώς θα μάθουμε τι θέλει ; Επίσης, όλα αυτά τα προβλήματα δεν τα δημιουργούν οι άνδρες (γενικώς) τα δημιουργούν ανθρωπάκια άρρωστα και κομπλεξικά. Αν εμείς δεν είμαστε τέτοιοι, δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι.
Από και και πέρα, μαλακισμένες υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το θέμα είναι εμείς να ανθίζουμε μακριά από τέτοιους ανθρώπους (άνδρες και γυναίκες, γενικώς).
