Είναι ένα βράδυ Δευτέρας του χειμώνα που μας πέρασε κι εγώ έχω σχολάσει κι έχω πάει να επισκεφτώ το θείο μου στο νοσοκομείο όπου πριν κάποιες ώρες του έχουν κάνει μια προγραμματισμένη χειρουργική επέμβαση. Έχω φτάσει λοιπόν στο τμήμα όπου νοσηλεύεται ο θείος μου και ψάχνω το δωμάτιο στο οποίο τον έχουν, ώσπου ξαφνικά αντικρίζω ένα θέαμα που κάνει τα μάτια μου να γουρλώσουν και την καρδιά μου να αρχίσει να χτυπάει πιο γρήγορα: ακριβώς μπροστά στο γκισέ των νοσηλευτριών στέκεται μια νοσηλεύτρια ώριμης ηλικίας (πάνω από 50), πανύψηλη (σίγουρα πάνω από 1,85) αλλά και αρκετά γεμάτη, που φοράει την σπάνια πλέον άσπρη ρόμπα μέχρι το γόνατο, μαύρο καλσόν, και κάτι ξύλινα σαμπό που μοιάζουν από άλλη δεκαετία (στυλ '70s-'80s με χοντρό ξύλινο πέλμα και ελαφρώς ανασηκωμένο μπροστινό μέρος). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά (που τα συγκεκριμένα στοιχεία εμένα με καυλώνουν απίστευτα), έχει βγάλει το ένα της πόδι από το σαμπό και το έχει ακουμπήσει πάνω στο άλλο. Εγώ έχω μείνει να την κοιτάζω αφάνταστα καυλωμένος ώσπου εκείνη μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και συνεχίζει να κοιτάζει τα χαρτιά πάνω στο γκισέ. Δυσκολευόμενος ακόμα να πιστέψω ότι αντικρίζω ζωντανά ένα θέαμα που συγκεντρώνει τόσα πολλά από τα στοιχεία που εμένα προσωπικά με καυλώνουν (γιγαντόσωμη γυναίκα, μεγάλες αλλά και καλοσχηματισμένες πατούσες, ξύλινα τσόκαρα, μαύρο καλσόν, βαμμένα κόκκινα νύχια ποδιών), συνειδητοποιώ ότι "καρφώνομαι" και αποφασίζω για "ξεκάρφωμα" να προχωρήσω και να βρω το δωμάτιο του θείου μου. Το βρίσκω σχετικά γρήγορα, μπαίνω μέσα κι αρχίζω να ρωτάω το θείο μου αν νιώθει καλά και τα σχετικά. Το μυαλό μου όμως έχει μείνει στο υπερκαυλωτικό θέαμα που έχω προ ολίγου αντικρίσει, με αποτέλεσμα η συνομιλία μου με το θείο μου να είναι αρκετά σύντομη. Τον καληνυχτίζω λοιπόν και βγαίνω από το δωμάτιο έχοντας βασικό μέλημα μου να εντοπίσω και πάλι τη γυναίκα που με έχει καυλώσει τόσο πολύ. Κοιτάζω λοιπόν ξανά και ξανά στους διαδρόμους του τμήματος αλλά δυστυχώς πουθενά η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια. Μια απογοήτευση αρχίζει να με διακατέχει, ώσπου σκέφτομαι ότι θα καταφέρω λογικά να την πετύχω ξανά σε κάποια βάρδια της, οπότε αποφασίζω να αποχωρήσω από το συγκεκριμένο τμήμα και να κατευθυνθώ προς το κυλικείο για έναν καφέ που νιώθω ότι τον έχω απόλυτη ανάγκη. Φτάνοντας όμως στο κυλικείο αντικρίζω ένα θέαμα που κάνει και πάλι την καρδιά μου να χτυπάει ταχύτατα: μπροστά στο σημείο του κυλικείου όπου φτιάχνουν τους καφέδες βρίσκεται η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια! Αυτή τη φορά βέβαια δεν έχει βγάλει το πόδι της από το σαμπό, αλλά και πάλι το θέαμα είναι για εμένα ιδιαίτερα καυλωτικό. Έχω μείνει λοιπόν και πάλι να "καρφώνομαι" με το βλέμμα μου πάνω της, ώσπου εκείνη μου ρίχνει μια γρήγορη ματιά, και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα αρχίζει ένα απίστευτο dipping με τα τσόκαρα της, το οποίο το συνεχίζει ασταμάτητα μέχρι και τη στιγμή που ολοκληρώνει την πληρωμή του καφέ της. Εγώ νιώθω το αίμα μου να σφύζει και στα δύο μου κεφάλια, κι επειδή αρχίζω να ψιλοζαλίζομαι αποφασίζω να καθίσω σε ένα κοντινό τραπεζάκι του κυλικείου. Κι εκεί που πιστεύω πως τα έχω δει όλα γίνεται το ακόμη πιο απίστευτο: η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια έρχεται και κάθεται στο διπλανό από το δικό μου τραπεζάκι για να πιει τον καφέ της! Εγώ παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να ηρεμήσω μήπως και ηρεμήσει λίγο και η καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή. Κι εκεί που προσπαθώ να καλμάρω συνειδητοποιώ ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει καθίσει σταυροπόδι, και με το πάνω της πόδι έχει αρχίσει να κάνει dangling στο τσόκαρο της! "Απίστευτο" λέω μέσα μου και συνεχίζω να "καρφώνομαι" στο ιδιαίτερα καυλωτικό dangling της το οποίο δεν λέει να σταματήσει, ώσπου σε κάποια φάση τη βλέπω να βγάζει τελείως το ξύλινο σαμπό που μέχρι τη στιγμή εκείνη κρεμόταν υπερκαυλωτικά από το πόδι της και να αρχίζει να χαϊδεύει με το χέρι της την πατούσα της. Εγώ έχω μείνει για μία ακόμη φορά να "καρφώνομαι" με το βλέμμα μου πάνω της, ώσπου κάποια στιγμή τη βλέπω να ξαναβάζει το τσόκαρο της και να μου λέει:
-"Σε είδα και νωρίτερα στο τμήμα, σωστά;"
-"Ναι...ναι...μάλιστα" της απαντάω.
-"Έχεις έρθει για τον κύριο στο 314, σωστά;"
-"Μάλιστα μάλιστα" της λέω.
-"Λογικά θα πάρει εξιτήριο την Παρασκευή. Εγώ αυτήν την εβδομάδα είμαι κάθε μέρα 15:00-23:00. Αν χρειαστείς κάτι αναζήτησε με. Κι αν δεν με βρίσκεις έλα στο χώρο διημέρευσης προσωπικού. Εκεί χαλαρώνουμε για λίγη ώρα. Εγώ προσωπικά πηγαίνω εκεί, βγάζω τα τσόκαρα μου και απλώνω για λίγη ώρα τα πόδια μου πάνω σε μια καρέκλα."
-"Σας...σας ευχαριστώ πολύ" της λέω, έτοιμος πια να χύσω από την καύλα.
-"Θα τα ξαναπούμε λοιπόν" μου λέει και φεύγει.
Κι εγώ έχω μείνει αποσβολωμένος να την κοιτάζω να απομακρύνεται, όντας σχεδόν σίγουρος ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έχει καταλάβει τι παίζεται με εμένα και τα έχει κάνει σκόπιμα όλα αυτά για να με καυλώσει...
