Είναι βράδυ Τρίτης κι εγώ αδημονώ να σχολάσω από τη δουλειά για να πάω και πάλι στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται ο θείος μου και να ξαναδώ τη νοσηλεύτρια που με έχει κατακαυλώσει το προηγούμενο βράδυ. Φτάνω λοιπόν στο τμήμα όπου έχουν το θείο μου και προς μεγάλη μου χαρά βλέπω τη συγκεκριμένη νοσηλεύτρια να βρίσκεται μπροστά στο γκισέ των νοσηλευτριών και να κοιτάζει κάτι χαρτιά. Η εμφάνιση της ίδια με το προηγούμενο βράδυ: μία πανύψηλη αλλά και γεμάτη ώριμη γυναίκα με άσπρη ρόμπα μέχρι το γόνατο, μαύρο καλσόν και ξύλινα σαμπό άλλης δεκαετίας (με χοντρό ξύλινο πέλμα και ελαφρώς ανασηκωμένα μπροστά). Εκείνη με το που με βλέπει μου σκάει ένα χαμόγελο και συνεχίζει να κοιτάζει τα χαρτιά πάνω στο γκισέ. Κι εκεί που αναρωτιέμαι αν θα κάνει κι απόψε αυτά που κατά τη γνώμη μου σκόπιμα έχει κάνει το προηγούμενο βράδυ για να με καυλώσει, να σου και βγάζει το ένα πόδι από το σαμπό κι αρχίζει το dipping. Εγώ γουρλώνω και πάλι τα μάτια, νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει ακόμη πιο γρήγορα, και σκέφτομαι τι να κάνω ώστε να μπορέσω να συνεχίσω να στέκομαι εκεί και να την κοιτάζω αλλά χωρίς να "καρφώνομαι", οπότε βγάζω το κινητό μου από την τσέπη και κάνω ότι παίρνω κάποιον τηλέφωνο. Εκείνη συνεχίζει το dipping, χρησιμοποιώντας κιόλας την ελεύθερη πατουσάρα της για να χαϊδέψει με αυτήν την άλλη γάμπα της, κι εγώ την κοιτάζω όσο μπορώ πιο διακριτικά προσποιούμενος ότι μιλάω στο κινητό. Σε κάποια φάση τη βλέπω και σταματάει το dipping, και απομακρυνόμενη από το γκισέ των νοσηλευτριών πάει και μπαίνει σε έναν άλλο χώρο προς το τέρμα του διαδρόμου. Εγώ σταμπάρω σε ποια πόρτα έχει μπει, κάνω ότι κλείνω το κινητό και κατευθύνομαι προς το χώρο αυτό. Φτάνοντας εκεί βλέπω δίπλα στην πόρτα την επιγραφή "χώρος διημέρευσης προσωπικού". Νιώθοντας έναν κόμπο στο λαιμό μου (αλλά και μια απίστευτη στύση μέσα στο παντελόνι μου) αποφασίζω να χτυπήσω την πόρτα. Ακούω ένα "περάστε" από μια φωνή που έμοιαζε να είναι η δική της και μπαίνω μέσα. Κι εκεί αντικρίζω ένα θέαμα που με κάνει να καυλώσω ακόμη περισσότερο: η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια είναι μόνη της εκεί μέσα, έχει καθίσει σε μια καρέκλα και έχει απλώσει τις απίστευτα καυλωτικές πατουσάρες της σταυρωμένες πάνω σε μια άλλη καρέκλα.
-"Καλησπέρα" μου λέει εκείνη χαμογελώντας μου.
-"Καλησπέρα σας" της λέω εγώ. "Συγγνώμη που σας ενοχλώ αλλά..."
-"Δεν με ενοχλείς" με διακόπτει εκείνη. "Σου είπα άλλωστε και χτες ότι αν θέλεις κάτι και δεν με βρίσκεις αλλού μπορείς να έρθεις εδώ".
-"Ναι ναι, το θυμάμαι, σας ευχαριστώ" της λέω εγώ. "Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν ξέρετε κάποια νυχτερινή αποκλειστική για το θείο μου, επειδή η θεία μου έκατσε χτες μαζί του αλλά δεν μπορεί να το κάνει και δεύτερο βράδυ".
-"Φυσικά και ξέρω" μου απαντάει εκείνη. "Κάθισε εκεί κι εγώ θα την πάρω αμέσως τηλέφωνο".
Βγάζει λοιπόν το κινητό της από την τσέπη της και παίρνει τηλέφωνο την αποκλειστική που λέει ότι ξέρει. Εγώ ταυτόχρονα πάω και κάθομαι στην καρέκλα που μου έχει μόλις δείξει και η οποία βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην καρέκλα όπου βρίσκονται απλωμένα τα πόδια της. Εντωμεταξύ όση ώρα μιλάει με την αποκλειστική στο κινητό εγώ κοιτάζω (όσο μπορώ διακριτικά) τις πατουσάρες της με τις οποίες μάλιστα χαϊδεύει τις γάμπες της με έναν τρόπο αφάνταστα καυλωτικό. Σε κάποια φάση κλείνει το κινητό και μου λέει:
-"Όλα εντάξει, μου είπε ότι θα έρθει στις 23:00 για τον κύριο στο 314 και θα καθίσει μέχρι τις 07:00."
-"Δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω" της λέω εγώ.
-"Μην ανησυχείς, κάτι θα βρούμε" μου λέει εκείνη χαμογελώντας. "Κάθισε λίγο να μου κάνεις παρέα τώρα που κάνω ένα μικρό διάλειμμα".
-"Ναι...ναι...ευχαρίστως" της λέω εγώ προσπαθώντας να βρω άμεσα ένα θέμα για να ανοίξω κουβέντα.
-"Δεν σας βαραίνουν αυτά τα σαμπό;" τη ρωτάω. "Φαίνονται ιδιαίτερα βαριά".
-"Είναι όντως πολύ βαριά" μου απαντάει εκείνη. "Είναι βίντατζ σουηδικά ξύλινα σαμπό από τη δεκαετία του '70, και είναι βαριά διότι είναι φτιαγμένα μόνο από φυσικά υλικά, γνήσιο ξύλο και γνήσιο δέρμα δηλαδή, όχι σαν τα τωρινά που τους βάζουν κυρίως συνθετικά υλικά."
-"Είναι πολύ όμορφα" της λέω εγώ.
-"Κι εμένα μου αρέσουν πολύ" μου λέει εκείνη. "Είναι τα αγαπημένα μου και από πλευράς εμφάνισης αλλά και από πρακτικής πλευράς, αφενός διότι δεν κουράζουν τα πόδια μου ούτε και στις 8ωρες βάρδιες που κάνω εδώ, αφετέρου διότι δεν μυρίζουν".
-"Λογικό" της λέω εγώ.
-"Και για του λόγου το αληθές, εάν δεν έχεις πρόβλημα μύρισε να δεις" μου λέει εκείνη και πιάνει το ένα της σαμπό από το πάτωμα και μου το δίνει.
Εγώ έχω μείνει άναυδος και κοιτάζω μία εκείνη και μία το σαμπό.
-"Μύρισε καλέ, θα δεις ότι δεν μυρίζει άσχημα παρόλο που το φοράω τόσες ώρες με καλσόν" μου λέει εκείνη.
Χωρίς πλέον να μπορώ άλλο να συγκρατηθώ παίρνω στα χέρια μου το σαμπό της και αρχίζω να το μυρίζω με ζήλο, οπότε νιώθω τη στύση μου να γίνεται ακόμη πιο σκληρή λόγω του απίστευτα καυλωτικού αρώματος του σαμπό, ενός αρώματος ποδιού-καλσόν-ξύλου-δέρματος σε υπέροχες αναλογίες.
-"Έχετε δίκιο, δεν μυρίζει καθόλου άσχημα" της λέω εγώ και της δίνω πίσω το σαμπό της.
-"Είδες τι σου είναι τα φυσικά υλικά;" μου λέει εκείνη και το αφήνει και πάλι στο πάτωμα.
Κι ενώ εγώ προσπαθώ ακόμη να συνέλθω από το χείμαρρο καύλας που με έχει αποσυντονίσει, την ακούω να μου λέει:
-"Είπες πριν ότι θέλεις με κάποιο τρόπο να με ευχαριστήσεις για την αποκλειστική που σου κανόνισα για απόψε."
-"Ναι...ναι...φυσικά" της λέω εγώ.
-"Ωραία" μου λέει εκείνη. "Θέλω να μου κάνεις μια χάρη".
-"Παρακαλώ, πείτε μου" της λέω εγώ.
-"Θέλω να με βοηθήσεις να πικάρω λίγο τη συνάδελφο που είναι απόψε μαζί μου στη βάρδια" μου λέει. "Είναι μεγάλη ψωνάρα και μας έχει πρήξει με έναν γκόμενο της που είναι πολύ περιποιητικός και την έχει βασίλισσα, μέχρι και μασάζ στα πόδια της της κάνει".
-"Και...και από εμένα...τι...τι θέλετε;" τη ρωτάω εγώ νιώθοντας την καρδιά μου να πάει να σπάσει.
-"Α όχι κάτι το ιδιαίτερο" μου απαντάει εκείνη. "Απλά η συγκεκριμένη συνάδελφος το έχει σύστημα κάθε φορά που με βλέπει να έρχομαι για λίγο στη διημέρευση μετά από μερικά λεπτά να έρχεται κι εκείνη δήθεν επειδή χρειάζεται κάτι ενώ στην πραγματικότητα θέλει απλά να μου χαλάσει την ολιγόλεπτη χαλάρωση, οπότε είναι τώρα μια καλή ευκαιρία να την πικάρω".
-"Και...και...εγώ πώς θα σας βοηθήσω;" τη ρωτάω έτοιμος να πάθω εγκεφαλικό.
-"Θα προσποιηθείς ότι είσαι γκόμενος μου, και μάλιστα πιο περιποιητικός από τον δικό της, τόσο μάλιστα περιποιητικός που μου κάνεις μασάζ στα πόδια μου ακόμα και στη δουλειά μου" μου απαντάει εκείνη και με μια γρήγορη κίνηση φέρνει τις πατουσάρες της πάνω στα γόνατα μου!
Εγώ σαστίζω και μένω να κοιτάζω γουρλωμένος.
-"Έλα ξεκίνα" μου λέει εκείνη. "Από στιγμή σε στιγμή θα μπουκάρει η ξινή συνάδελφος και θέλω να σε δει να μου κάνεις στα πόδια μου ένα μασάζ με πάθος ώστε να την πικάρω τη βλαμμένη".
-"Μάλιστα...μάλιστα" της λέω εγώ και ξεκινάω δειλά το μασάζ στις υπερκαυλωτικές πατουσάρες της.
-"Έλα τώρα, αν έμπαινε αυτή τη στιγμή μέσα η ξινή δεν θα την έπειθες έτσι τεμπέλικα που το κάνεις" μου λέει εκείνη οπότε κι εγώ αρχίζω να ανεβάζω την ένταση και το πάθος του μασάζ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη χύσω από την απίστευτη καύλα που νιώθω έχοντας σε απόσταση λίγων εκατοστών από το πρόσωπο μου τις υπερκαυλωτικές τεράστιες πατουσάρες της με τα απίστευτα σέξι κόκκινα νύχια και το αφάνταστα καυλωτικό άρωμα.
-"Αχ μπράβο, τώρα το κάνεις καλά" μου λέει εκείνη. "Τελικά είσαι καλός για μασάζ στα πόδια εσύ".
-"Σας ευχαριστώ" της λέω εγώ συνεχίζοντας να προσπαθώ να μη χύσω.
Κι ενώ τα λεπτά περνούν και το μασάζ συνεχίζεται κάνοντας από ένα σημείο και μετά τους όρχεις μου να πονάνε από την καύλα, σε κάποια φάση την ακούω να μου λέει:
-"Για να μην έχει μπουκάρει ακόμη η ξινή μάλλον καταπιάστηκε με κάτι και με ξέχασε, οπότε καλύτερα να πάμε να δούμε τι γίνεται."
Και ολοκληρώνοντας τη φράση της τραβάει τις πατουσάρες της μακριά μου και ξαναφοράει τα σαμπό της.
-"Ναι...ναι...φυσικά" της λέω εγώ μη ξέροντας αν θέλω να κλάψω από χαρά για το απίστευτο δώρο που είχα προ ολίγου λάβει ή από λύπη που μόλις είχα απρόσμενα χάσει αυτό το δώρο.
Εκείνη σηκώνεται από την καρέκλα της και αφού ανοίγει την πόρτα αρχίζει να κατευθύνεται προς το γκισέ των νοσηλευτριών έχοντας πίσω της εμένα να την ακολουθώ. Φτάνοντας στο γκισέ βλέπει την "ξινή" συνάδελφο της να μιλάει στο κινητό, οπότε στρεφόμενη προς εμένα μου χαμογελάει και μου λέει:
-"Προφανώς μιλούσε όλη αυτή την ώρα στο κινητό οπότε με ξέχασε και δεν ήρθε να μου χαλάσει το διάλειμμα μου όπως συνηθίζει να κάνει."
-"Προφανώς" της λέω εγώ.
-"Πάντως τη χάρη μου την ξεπλήρωσες" μου λέει εκείνη. "Και εννοείται πως αν χρειαστείς κάτι μπορείς να έρθεις να με βρεις, είτε εδώ είτε στη διημέρευση".
-"Ναι...ναι...φυσικά" της λέω εγώ.
-"Πρέπει να επιστρέψω στα καθήκοντα μου" μου λέει εκείνη. "Καλή συνέχεια".
-"Ναι...φυσικά...το αντιλαμβάνομαι...καλή συνέχεια και σ'εσάς" της λέω εγώ και απομακρύνομαι από το γκισέ των νοσηλευτριών κατευθυνόμενος προς το δωμάτιο του θείου μου.
Φτάνοντας εκεί μπαίνω μέσα και αρχίζω να ρωτάω το θείο μου πώς νιώθει και τα σχετικά. Του λέω κιόλας ότι έχει κανονιστεί αποκλειστική γι'απόψε στη θέση της θείας μου, και ύστερα από λίγα λεπτά τον καληνυχτίζω και φεύγω. Και καθώς περπατάω προς την έξοδο του νοσοκομείου σκέφτομαι την απίστευτα απρόσμενη εξέλιξη της βραδιάς, όντας πλέον βέβαιος ότι της συγκεκριμένης γυναίκας της αρέσει να καυλώνει τρελά τους ποδολάγνους με τα πόδια της, και να τους κρατάει καυλωμένους για κάποιο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως να γνωρίζω ούτε το μέγεθος αλλά ούτε και την τελική έκβαση του χρονικού αυτού διαστήματος.
