Είναι πλέον μεσημέρι Τετάρτης κι εγώ σκέφτομαι τι να κάνω με τη συγκεκριμένη νοσηλεύτρια η οποία με έχει καυλώσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα στη ζωή μου. Αποφασίζω λοιπόν ότι πρέπει να της μιλήσω ανοιχτά, να της πω ότι είμαι ποδολάγνος αλλά και υποτακτικός, και ότι τόσο η εμφάνιση της όσο και η συμπεριφορά της με έχουν κάνει να την ερωτευτώ, κάτι που άλλωστε δεν είναι υπερβολή διότι όντως νιώθω ερωτευμένος μαζί της. Κάπου κατά τις 15:30 λοιπόν (επειδή η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια μου έχει πει ότι αυτήν την εβδομάδα έχει κάθε μέρα βάρδια 15:00 - 23:00) παίρνω τηλέφωνο στο τμήμα του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται ο θείος μου και τη ζητάω με το όνομα της (το οποίο έχω δει στο ταμπελάκι που είναι πιασμένο πάνω στη στολή της):
-"Η ίδια. Ποιος είναι παρακαλώ;"
-"Γεια σας. Είμαι ο ανηψιός του ασθενούς στο 314."
-"Τι κάνεις; Χαίρομαι που σε ακούω!"
-"Καλά είμαι, ευχαριστώ. Θα ήθελα να σας μιλήσω κάποια στιγμή που θα έχετε χρόνο."
-"Σχετικά με το θείο σου; Έγινε κάτι;"
-"Όχι, όχι για το θείο μου. Για κάτι προσωπικό θα ήθελα να σας μιλήσω."
-"Α, μάλιστα, κατάλαβα. Ok, θες να έρθεις στις 21:00 που θα είμαι πιο χαλαρή και να κάτσουμε να τα πούμε στη διημέρευση;"
-"Ναι ναι, φυσικά, 21:00 θα είμαι εκεί."
-"Τέλεια, θα σε περιμένω."
Οι ώρες που πέρασαν μέχρι την ώρα της επικείμενης συνάντησης μου φάνηκαν αιώνας. Στις 21:00 λοιπόν ακριβώς σκάω μύτη στο τμήμα όπου νοσηλεύεται ο θείος μου και τη βλέπω μπροστά στο γκισέ των νοσηλευτριών με την ίδια περιβολή όπως και τις δύο προηγούμενες ημέρες, δηλαδή άσπρη ρόμπα μέχρι το γόνατο, μαύρο καλσόν και ξύλινα σαμπό άλλης δεκαετίας (με χοντρό ξύλινο πέλμα και ελαφρώς ανασηκωμένα μπροστά). Νιώθοντας για μία ακόμη φορά τρελά καυλωμένος από την εμφάνιση της την πλησιάζω κι εκείνη χαμογελώντας μου λέει:
-"Καλώς τον! Πήγαινε πρώτα να πεις μια καλησπέρα στο θείο σου, μετά πήγαινε στο κυλικείο να πάρεις δυο καφεδάκια και δυο νεράκια κι έλα στη διημέρευση."
Νιώθοντας τους παλμούς μου να έχουν ανέβει αρκετά τη ρωτάω τι καφέ πίνει, απομακρύνομαι από το γκισέ των νοσηλευτριών, φτάνω στο δωμάτιο του θείου μου, μπαίνω μέσα, συζητάω μαζί του 2-3 λεπτά, κατεβαίνω στο κυλικείο όπου αγοράζω τους καφέδες και τα νερά, ανεβαίνω ξανά στο τμήμα όπου νοσηλεύεται ο θείος μου και κατευθύνομαι προς τη διημέρευση προσωπικού. Χτυπάω την πόρτα και αφού ακούω από μέσα τη συγκεκριμένη νοσηλεύτρια να μου δίνει καταφατική απάντηση ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Την αντικρίζω να κάθεται μόνη της στο χώρο της διημέρευσης έχοντας απλώσει τα πόδια της σταυρωμένα πάνω σε μια καρέκλα. Βλέποντας ξανά τις υπερκαυλωτικές τεράστιες και καλοσχηματισμένες πατουσάρες της με τα βαμμένα κόκκινα νύχια και το γυαλιστερό μαύρο καλσόν νιώθω και πάλι τη στύση μου να σκληραίνει απίστευτα. Την πλησιάζω προσφέροντας της τον καφέ της και το νερό της και κάθομαι στην καρέκλα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη δική της. Εκείνη μου σκάει ένα χαμόγελο και μου λέει:
-"Σε ευχαριστώ πολύ, είσαι ένας τζέντλεμαν!"
-"Παρακαλώ, μην το συζητάτε καν, χαρά μου!"
-"Σε ακούω λοιπόν, για πες μου."
-"Ε...να...ξέρετε...δεν ξέρω από που να αρχίσω..."
-"Είσαι ποδολαγνάκι, σωστά;"
-"E...ε...κοιτάξτε..."
-"Γιατί κομπλάρεις; Δεν είναι κακό να είναι ένας άντρας ποδολάγνος, κακό είναι να μην το παραδέχεται."
-"Ναι...έχετε δίκιο. Ναι, το παραδέχομαι, είμαι ποδολάγνος."
-"Και σε καυλώνουν πολύ τα πόδια μου, σωστά;"
-"Ναι...ναι...μάλιστα...με έχουν ξετρελάνει."
-"Χαίρομαι που το μαθαίνω διότι μου αρέσει να ερεθίζω ποδολαγνάκια όπως εσύ. Γι'αυτό άλλωστε τις δύο προηγούμενες ημέρες σου μόστραρα προκλητικά τα πόδια μου, για να σε ερεθίσω. Και το ποδομασάζ που σου ζήτησα και μου έκανες δεν είχε καμία σχέση με την υποτιθέμενη ξινή συνάδελφο που δήθεν ήθελα να πικάρω, ήταν απλά ένας ακόμη τρόπος για να σε ερεθίσω."
-"Και το πετύχατε σε τεράστιο βαθμό οφείλω να ομολογήσω."
-"Ααααα...μμμμμ...τον έπαιξες πολλές φορές για πάρτη μου;"
-"Αφήστε τα, έχασα το μέτρημα."
-"Αυτό με χαροποιεί ακόμη περισσότερο."
-"Οπότε θα ήθελα να σας προτείνω...αν κι εσείς θα θέλατε δηλαδή..."
-"Τι; Να βγούμε ραντεβού για να γνωριστούμε καλύτερα;"
-"Ναι...αυτό ακριβώς...αν το θέλετε κι εσείς..."
-"Δεν φαντάζομαι να είσαι παντρεμένος;"
-"Όχι, όχι, δεν έχω παντρευτεί ποτέ μου."
-"Ωραία, γιατί ούτε εγώ είμαι παντρεμένη. Ήμουν κάποτε παντρεμένη, αλλά έχω χηρέψει εδώ και πολλά χρόνια."
-"Οπότε δεν έχετε πρόβλημα να συναντηθούμε κάποιο βράδυ να σας κάνω το τραπέζι σε ένα ρομαντικό εστιατόριο."
-"Περίμενε, μη βιάζεσαι, υπάρχει πρώτα κάτι άλλο που πρέπει να σου πω για εμένα."
-"Τι εννοείτε;"
-"Αφού έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο η συζήτηση θα σου μιλήσω ανοιχτά, μιας και άλλωστε εγώ αντιθέτως με εσένα τις παραδέχομαι τις προτιμήσεις μου."
-"Σας ακούω, πείτε μου."
-"Άκου λοιπόν. Εγώ στη σεξουαλική μου ζωή ήμουν ανέκαθεν σαδίστρια. Το σύντροφο μου τον θέλω σκλάβο μου. Να τον βασανίζω σκληρά. Να τον κλωτσάω στη γεννητική του περιοχή. Να τον χτυπάω με τις βίτσες μου. Να τον μαστιγώνω με τους βούρδουλες μου. Να τον δέρνω με τα ξύλινα τσόκαρα μου, να, όπως τα ξύλινα σαμπό που φοράω τώρα. Τέτοια φοράω και στο σπίτι χειμώνα-καλοκαίρι αντί για παντόφλες, και είναι για μένα ιδανικά για να δέρνω με αυτά το σκλάβο μου διότι είναι στιβαρά, με μπόλικο ξύλο, και κάθε χτύπημα του σκλάβου με αυτά τον πονάει πολύ."
-"Δεν...δεν...δεν ξέρω τι να πω...με έχετε κομπλάρει ειλικρινά..."
-"Το περίμενα. Άλλο ποδολάγνος και άλλο υποτακτικός και μάλιστα υποτακτικός που να αντέχει τόσο έντονο και παρατεταμένο πόνο."
-"Ξέρετε, κι εγώ είμαι υποτακτικός εκτός από ποδολάγνος. Αλλά με τρομάζει που χαρακτηρίσατε τον πόνο ως έντονο και παρατεταμένο. Τι εννοείτε δηλαδή, να μένουν και σημάδια;"
-"Εννοείται ότι μένουν και σημάδια! Εγώ δεν μαστιγώνω απαλά, μαστιγώνω με πολλή δύναμη, την σκάβω την πλάτη του σκλάβου μου με το βούρδουλα μου! Και όταν βάζω το σκλάβο στα γόνατα μου και βγάζω το ξύλινο τσόκαρο από το πόδι μου, ο πισινός του σκλάβου μελανιάζει από τα απανωτά δυνατά χτυπήματα μου!"
-"Κα...κατάλαβα. Εσείς μπορεί να κάνετε ακόμη κι έναν άντρα που είναι πολύ ανθεκτικός στον πόνο να λυγίσει και να αρχίσει να κλαίει!"
-"Μα συνήθως ο σκλάβος μου κλαίει ή και βγάζει κραυγές από τον πόνο που του προκαλώ, γι'αυτό και πρέπει να είναι ένας υποτακτικός απόλυτα συνειδητοποιημένος και κυρίως με πολύ μεγάλη αντοχή στον πόνο."
-"Εγώ...εγώ ξέρετε...δε νομίζω ότι έχω τόσο μεγάλη αντοχή στον πόνο όσο περιγράφετε."
-"Δεν πειράζει, δεν είναι κακό αυτό, δεν είναι όλοι ίδιοι."
-"Θα μπορούσα όμως να λατρεύω τα υπερκαυλωτικά πόδια σας με τις ώρες. Και να με βασανίζετε αν θέλετε, αλλά με πιο ήπιους τρόπους, χωρίς δηλαδή να πονάω σε υπερβολικό βαθμό. Δεν κάνετε ποτέ πιο ήπια βασανιστήρια στο σκλάβο σας;"
-"Φυσικά και ενίοτε του κάνω και πιο ήπια βασανιστήρια, αλλά πάντοτε αφού πρώτα έχουν προηγηθεί τα πιο σκληρά βασανιστήρια, αυτά που σημαδεύουν το κορμί του, αυτά που τον κάνουν να κλαίει από τον πόνο, αυτά που μου προσφέρουν απίστευτη ηδονή και ικανοποίηση."
-"Μα...μάλιστα. Οπότε δεν έχω καμία ελπίδα να απολαύσω ως ποδολάγνος τα υπερκαυλωτικά πόδια σας και ως υποτακτικός τα ήπια βασανιστήρια σας."
-"Ίσως να είναι κι έτσι, ποτέ δεν ξέρει κανείς, η ζωή είναι απρόβλεπτη. Πάντως δεν πρέπει να έχεις παράπονο, 3 ημέρες γνωριζόμαστε και ήδη σε ένα βαθμό έγιναν αυτά που λες: και τα πόδια μου απόλαυσες την ώρα που τους έκανες το μασάζ, αλλά και εγώ σε βασάνισα με έναν πολύ ήπιο βέβαια τρόπο ερεθίζοντας σε με διάφορους τρόπους για 3 συνεχόμενες ημέρες."
-"Ναι, έχετε δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί."
-"Κι επειδή θέλω να σε βασανίσω και λίγο ακόμα, σήκω και κλείδωσε την πόρτα!"
-"Μα...μάλιστα...αμέσως!"
-"Μάλιστα τι;"
-"Μάλιστα κυρία!"
-"Έτσι μπράβο σκλάβε. Εμπρός, κουνήσου!"
Νιώθοντας την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει από το γοργό καρδιοχτύπι σηκώνομαι, κλειδώνω την πόρτα και επιστρέφω προς εκείνη. Τότε τη βλέπω να βγάζει από την τσέπη της το κινητό της και να τηλεφωνεί:
-"Έλα, εγώ είμαι. Έχω έρθει για λίγο στη διημέρευση διότι έχω μια πολύ σημαντική συζήτηση με έναν κύριο, οπότε κάλυψε με για λίγη ώρα σε παρακαλώ. Σε ευχαριστώ."
Κατόπιν τη βλέπω να βγάζει από τη στολή της το ταμπελάκι του ονόματος της και να μου λέει:
-"Μιας και δεν έχω μαζί μου κάτι ιδιαίτερο για να βάλω στις ρώγες σου θα χρησιμοποιήσω τα 2 μεταλλικά μανταλάκια από το ταμπελάκι μου. Ξεκούμπωσε ένα - δύο κουμπιά στο πουκάμισο σου για να έχω πρόσβαση στις ρώγες σου, εμπρός, γρήγορα!"
Εγώ χωρίς πολλή σκέψη ξεκουμπώνω δυο κουμπιά στο πουκάμισο μου και τότε την ακούω να λέει:
-"Εμένα περιμένεις να σηκωθώ; Τσακίσου και γονάτισε σκλάβε!"
Εγώ υπακούω αμέσως γονατίζοντας δίπλα στην καρέκλα της, οπότε εκείνη βάζει τα χέρια της μέσα στο πουκάμισο μου, πιάνει τις ρώγες μου και αρχίζει να τις τσιμπάει πολύ δυνατά. Εγώ νιώθω έναν απίστευτο πόνο και νομίζω ότι θα μου τις κόψει με τη δύναμη που βάζει, αλλά δεν βγάζω άχνα, απλά την κοιτάζω κατάματα και βλέπω μια απίστευτη έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπο της. Τότε εκείνη μου λέει:
-"Πονάει το σκλαβάκι;"
-"Πονάω κυρία..."
-"Έτσι πρέπει! Και θα πονέσει κι άλλο!"
Και λέγοντας αυτά αρχίζει να στρίβει τις ρώγες μου δεξιά-αριστερά βάζοντας τόσο πολλή δύναμη που νομίζω ότι θα λιποθυμήσω από τον πόνο. Και αφού το κάνει και αυτό μου λέει με ένα σαδιστικό χαμόγελο:
-"Τώρα που οι ρώγες σου έγιναν πολύ ευαίσθητες θα βάλω στην καθεμιά τους από ένα μεταλλικό μανταλάκι!"
Χωρίς να χάσει χρόνο πιάνει και μου βάζει από ένα μεταλλικό μανταλάκι στην κάθε ρώγα μου, κάτι που μου δημιουργεί μια αίσθηση στις ρώγες μου σαν να τις διαπερνούν βελόνες. Τότε εκείνη μου λέει:
-"Τώρα θα σηκώσω τα πόδια μου από την καρέκλα που τα έχω απλωμένα για να μπορέσεις να καθίσεις, κι αμέσως μετά θα τα ακουμπήσω σταυρωμένα πάνω σου. Κατόπιν θέλω να αρχίσεις να μυρίζεις και να φιλάς τα πόδια μου έχοντας ταυτόχρονα τα μεταλλικά μανταλάκια στις ρώγες σου να σε πονάνε."
Εγώ υπακούω αμέσως κι αρχίζω να μυρίζω και να φιλάω με πάθος τις τεράστιες καλοσχηματισμένες πατουσάρες της οι οποίες αναδύουν ένα υπερκαυλωτικό άρωμα ποδιού-καλσόν-ξύλου-δέρματος (λόγω των ξύλινων σαμπό που τόσες ώρες έχει φορέσει). Η σεξουαλική διέγερση που νιώθω είναι απίστευτη αφενός λόγω του τόσο μεθυστικού αρώματος των ποδιών της, αφετέρου λόγω του τόσο διεγερτικού για εμένα πόνου που προκαλούν τα μεταλλικά μανταλάκια στις ρώγες μου. Κι ενώ όλο αυτό συνεχίζεται για λίγα λεπτά, κάποια στιγμή την ακούω να μου λέει:
-"Τώρα λογικά σκλάβε πρέπει ήδη να σε πονάνε τα γεννητικά σου όργανα από την παρατεταμένη διέγερση, έτσι δεν είναι;"
-"Μάλιστα κυρία, με πονάνε."
-"Πολύ χαίρομαι γι'αυτό σκλάβε! Σταμάτα λοιπόν αμέσως να μυρίζεις και να φιλάς τα πόδια μου κι έλα γονάτισε δίπλα μου!"
-"Μάλιστα κυρία!"
Υπακούω σταματώντας αμέσως να μυρίζω και να φιλάω τις υπερκαυλωτικές πατουσάρες της, και κατόπιν σηκώνομαι και πάω και γονατίζω δίπλα της αισθανόμενος πραγματικά έτοιμος να χύσω από την τόσο έντονη αλλά και παρατεταμένη διέγερση που έχει προηγηθεί. Τότε εκείνη μου λέει:
-"Τα μανταλάκια μου αρέσει να τα βγάζω απότομα από τις ρώγες του σκλάβου για να τον πονάνε περισσότερο, οπότε κανόνισε την πορεία σου! Αλίμονο σου αν ακούσω έστω και το παραμικρό!"
-"Μάλιστα κυρία!"
-"Κοίτα με στα μάτια σκλάβε, δες πόσο το απολαμβάνω που σε βασανίζω!"
-"Μάλιστα κυρία!"
Κοιτάζοντας την λοιπόν κατάματα και βλέποντας το σαδιστικό της βλέμμα νιώθω ξαφνικά έναν από τους πιο έντονους διαπεραστικούς πόνους που έχω νιώσει στη ζωή μου, καθώς εκείνη έχει πιάσει ταυτόχρονα και τα δύο μεταλλικά μανταλάκια που έχω στις ρώγες μου και τα έχει τραβήξει και τα δύο ταυτόχρονα και πολύ απότομα. Τότε εκείνη μου λέει:
-"Μπράβο καλό σκλαβάκι που δεν ακούστηκες! Πες τώρα ευχαριστώ στην κυρία σου που σε βασάνισε απόψε!"
-"Σας ευχαριστώ κυρία!"
-"Έτσι μπράβο! Σήκω τώρα πάνω και κούμπωσε το πουκάμισο σου."
-"Μάλιστα κυρία!"
Σηκώνομαι λοιπόν όρθιος, κουμπώνω το πουκάμισο μου και μένω να την κοιτάζω αποσβολωμένος. Τότε τη βλέπω να κατεβάζει τα πόδια της από την καρέκλα, να ξαναφοράει τα σαμπό της, να σηκώνεται όρθια και να μου λέει:
-"Θέλω να σου πω ότι χάρηκα πολύ που σε γνώρισα. Να ξέρεις ότι η απόλαυση σε όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας αυτές τις 3 ημέρες ήταν αμοιβαία. Επίσης να ξέρεις ότι σε θεωρώ πολύ γοητευτικό άντρα από πολλές απόψεις. Πάρε λοιπόν το χρόνο σου και δούλεψε μέσα σου όλα αυτά που συζητήσαμε απόψε. Γενικά βέβαια ο κανόνας είναι ότι οι αντοχές και τα όρια των υποτακτικών δεν αλλάζουν εύκολα, αν όμως κάποια στιγμή θεωρήσεις ότι εσύ μπορείς να αποτελέσεις εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα τότε ξέρεις που θα με βρεις. Επίσης αν κάποια στιγμή καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι θα με ήθελες για φίλη σου τότε πάλι ξέρεις που θα με βρεις."
Τελειώνοντας τις φράσεις της σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο, ενώ αμέσως μετά εγώ της λέω (χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά ενικό):
-"Είσαι η πιο γοητευτική γυναίκα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω τόσο πολύ τις αντοχές και τα όρια μου, αλλά αν ποτέ το έκανα για μια γυναίκα τότε αυτή η γυναίκα θα ήσουν εσύ και μόνο εσύ."
Λέγοντας αυτά τη βλέπω να ξεκλειδώνει την πόρτα της διημέρευσης προσωπικού, να βγαίνει στο διάδρομο και να απομακρύνεται. Κι εγώ με τη σειρά μου αρχίζω να απομακρύνομαι, νιώθοντας απίστευτα καυλωμένος αλλά και ερωτευμένος με την πιο νταρντάνα αλλά και την πιο σαδίστρια νοσηλεύτρια στην Ελλάδα.
